| dbo:abstract
|
- L'anglès antic (anomenat també anglosaxó, Ænglisc, Anglisc, Englisc en la seva pròpia denominació) és una forma primerenca de l'anglès que es parlava en bona part del que avui és Anglaterra i el sud d'Escòcia entre els anys 425 i 1125 aproximadament. Era una llengua flexiva amb molta llibertat en la sintaxi, al contrari que l'anglès actual. Els escrits que han arribat fins als nostres dies representen sobretot el registre literari de l'anglosaxó. Pertany a la branca del germànic occidental, i està estretament emparentat amb el frisó antic i, d'una manera una mica més distant, amb el , a més de presentar influències del nòrdic antic, a causa sobretot de la convivència —no sempre pacífica— en el que avui és la Gran Bretanya entre els angles, juts i saxons d'una banda i els noruecs i danesos de l'altra, durant molt de temps. (ca)
- Stará angličtina či anglosaština (Englisc) je vývojová fáze angličtiny, která se užívala v Anglii a jižní části Skotska v 5.–12. století. Není v současné době používána, byť v ní, podobně jako v jiných mrtvých jazycích (např. latina) existuje verze Wikipedie, tvořená několika nadšenci. Od dnešní angličtiny se liší natolik výrazně, že obě vývojové fáze si jsou vzájemně téměř nesrozumitelné. Byla pod velkým vlivem staroseverštiny (ze strany Vikingů), latiny (ze strany křesťanského duchovenstva) a keltských jazyků (ze strany původních keltských obyvatel Britských ostrovů) a její vývoj úzce souvisel s vývojem němčiny a nizozemštiny. Základy staré angličtiny vychází z pragermánštiny a západogermánských jazyků. Jazyk nebyl ve své době pevně kodifikovaný, měl čtyři dialekty (mercijský, northumbrijský (ten byl nejrozšířenější a literárně nejrozvinutější), kentský, západosaský). Ve staroanglickém jazyce byla psána velmi rozvinutá literatura, která svou úrovní dokonce převyšovala kontinentální produkci – nejznámějším dochovaným dílem je epos Beowulf. Původně byla psána anglosaským futhorkem, později v souvislosti s přijetím křesťanství Anglosasy přešla na latinku (se zachováním futhorkových znaků ð/þ v platnosti moderního anglického th a ƿ v platnosti moderního anglického w, kteréžto znaky byly pro zápis staré angličtiny nezbytné). Stará angličtina se od dnešní angličtiny velmi výrazně liší, na první pohled jazyky nemají společného vůbec nic. Stará angličtina měla podstatně složitější gramatiku než angličtina moderní (šlo o flektivní jazyk, zůstalo rozlišení sloves na silná a slabá, složité skloňování). Stejně tak slovní zásoba se velmi liší od té moderní – ta je totiž silně ovlivněna francouzštinou. Za starou angličtinu se někdy v češtině označuje jakákoli archaická varianta angličtiny, ať již jde o střední angličtinu, nebo jakoukoli jinou vývojovou fázi. (cs)
- الإنجليزية العتيقة أو الإنجليزية القديمة (بالإنجليزية: Old English) وتسمى أيضًا الأنجلوسكسونية (بالإنجليزية: Anglo-Saxon) هي الشكل المبكر للغة الإنجليزية التي كانت تستعمل في ما هو الآن إنجلترا وجنوب وشرق اسكتلندا في العصور الوسطى المبكرة وتحديدًا بين عامي 425 و1066م. أتت هذه اللغة إلى بريطانيا عن طريق المستوطنين الأنجلوسكسونيين في القرن الخامس على الأرجح. وكانت أولى الأعمال الأدبية الموثقة بها مسجلة ومؤرخة في القرن السابع ميلادي. بعد غزو النورمان عام 1066 استُبدلت الإنجليزية لمدة من الزمن وأصبحت الفرنسية النورمانية لغة الطبقات العليا والنبلاء في البلاد وعندها بدأ الاحتكاك بين اللغتين وتأثرت الإنجليزية بها كثيرًا وهذا التأثر أدى إلى ظهور شكل آخر يعرف بالإنجليزية الوسطى. (ar)
- Η Αγγλοσαξονική γλώσσα (και Παλαιο-Αγγλική γλώσσα, Αρχαία αγγλική γλώσσα - Old English στη μοντέρνα Αγγλική γλώσσα) είναι η πρώιμη μορφή της Αγγλικής που ομιλείτο σε μέρη της σημερινής Αγγλίας και νότιας Σκωτίας από τον 5ο αιώνα ως τον 12ο αιώνα. Είναι μία από τις δυτικές γερμανικές γλώσσες και συνεπώς μοιάζει με την και την . Συγγενεύει επίσης με την αρχαία νορδική (και, κατ' επέκταση, με τη σύγχρονη ισλανδική). Η αγγλοσαξονική δεν ήταν μια στατική γλώσσα, καθώς ομιλείτο για περίπου 700 χρόνια – από την εποχή των μεταναστεύσεων των Αγγλοσαξόνων που δημιούργησαν την Αγγλία τον 5ο αιώνα μέχρι την περίοδο κατάκτησης της Αγγλίας από τους Νορμανδούς το 1066, μετά από την οποία η γλώσσα υπέστη ριζικές αλλαγές. Κατά τη διάρκεια αυτής της πρώιμης περιόδου αφομοίωσε μερικά χαρακτηριστικά των γλωσσών με τις οποίες ήρθε σε επαφή, όπως τα κελτικά και τις δύο διαλέκτους των αρχαίων νορδικών μετά την εισβολή των Βίκιγκς, που κατέλαβαν τη βόρεια και ανατολική Αγγλία. (el)
- Altenglisch, auch Angelsächsisch (Eigenbezeichnung: Ænglisc /'æŋ.glɪʃ/, Englisc), ist die älteste schriftlich bezeugte Sprachstufe der englischen Sprache und wurde bis Mitte des 12. Jahrhunderts geschrieben und gesprochen. Das Altenglische entstand, als die Angeln, Jüten, Friesen und Sachsen sich ab ca. 450 in Britannien ansiedelten. Für Sprecher des Neuenglischen ist diese Sprachstufe ohne gezieltes Erlernen nicht mehr verständlich. Sie ist eine eng mit dem Altfriesischen und Altsächsischen verwandte westgermanische Sprache und gehört der Gruppe der germanischen Sprachen an, einem Hauptzweig der indogermanischen Sprachfamilie. (de)
- La angla lingvo inter 500-1000, inter la ĝermanaj invadoj en Brition dum la disfalo de la roma imperio kaj la alveno de Vilhelmo la Konkerinto en 1066, estas la epoko de la malnovangla aŭ la anglosaksa lingvo. Ĝi estis antikva ĝermana lingvo, sen la influo de la franca kaj la latina; ĝi estis lingvo kun kvar kazoj. Ĝi estas la lingvo de Beowulf. Ĝia kodo de ISO 639 estas ang. Post la anglosaksa, post 1000, venis la meza angla lingvo. (eo)
- Antzinako ingelesa edo anglosaxoiera (Ænglisc, Anglisc, Englisc) anglosaxoiek eta bere ondorengoek egungo Ingalaterra ia osoan eta egungo Eskoziako hego-ekialdean V. mendetik XII. mendera hitz egiten zuten hizkuntza da, ingelesaren arbasotzat hartzen dena. Egun, hizkuntza hartatik testu idatzi batzuk besterik ez zaizkigu geratzen. Mendebaldeko Germaniar hizkuntza izan zen, senidea zena. Bost kasu gramatikalak erabiltzen zituen (nominatibo, akusatibo, genitibo, datibo eta , nahiz eta azkena arraroa izan) eta baita singularra eta plurala. Substantibo guztiek genero zuten: adibidez, sēo sunne (eguzkia) femeninoa zen, se mōna (ilargia) berriz maskulinoa. IX. mendetik aurrera, antzinako eskandinavieraren eragina jasan zuen, eskandinaviar hizkuntzetako bat zena. (eu)
- El inglés antiguo o anglosajón (Englisċ en su propia denominación) es una forma temprana del idioma inglés que se hablaba en buena parte de lo que hoy es Inglaterra y en el sur de Escocia entre los años 425 y 1125 aproximadamente. Era una lengua flexiva con mucha libertad en su sintaxis, al contrario que el inglés actual. Los escritos que han llegado hasta nuestros días representan sobre todo el registro literario del anglosajón. Pertenece a la rama del germánico occidental y está estrechamente emparentado con el frisón antiguo y, de una manera algo más distante, con el sajón antiguo, además de presentar influencias del nórdico antiguo debidas sobre todo a la convivencia —no siempre pacífica— en lo que hoy es la Gran Bretaña de anglos, jutos y sajones, por un lado, y noruegos y daneses, por otro, durante mucho tiempo. (es)
- Old English (Englisċ, pronounced [ˈeŋɡliʃ]), or Anglo-Saxon, is the earliest recorded form of the English language, spoken in England and southern and eastern Scotland in the early Middle Ages. It was brought to Great Britain by Anglo-Saxon settlers in the mid-5th century, and the first Old English literary works date from the mid-7th century. After the Norman conquest of 1066, English was replaced, for a time, by Anglo-Norman (a relative of French) as the language of the upper classes. This is regarded as marking the end of the Old English era, since during this period the English language was heavily influenced by Anglo-Norman, developing into a phase known now as Middle English in England and Early Scots in Scotland. Old English developed from a set of Anglo-Frisian or Ingvaeonic dialects originally spoken by Germanic tribes traditionally known as the Angles, Saxons and Jutes. As the Germanic settlers became dominant in England, their language replaced the languages of Roman Britain: Common Brittonic, a Celtic language; and Latin, brought to Britain by Roman invasion. Old English had four main dialects, associated with particular Anglo-Saxon kingdoms: Mercian, Northumbrian, Kentish and West Saxon. It was West Saxon that formed the basis for the literary standard of the later Old English period, although the dominant forms of Middle and Modern English would develop mainly from Mercian, and Scots from Northumbrian. The speech of eastern and northern parts of England was subject to strong Old Norse influence due to Scandinavian rule and settlement beginning in the 9th century. Old English is one of the West Germanic languages, and its closest relatives are Old Frisian and Old Saxon. Like other old Germanic languages, it is very different from Modern English and Modern Scots, and largely incomprehensible for Modern English or Modern Scots speakers without study. Within Old English grammar nouns, adjectives, pronouns and verbs have many inflectional endings and forms, and word order is much freer. The oldest Old English inscriptions were written using a runic system, but from about the 8th century this was replaced by a version of the Latin alphabet. (en)
- Le vieil anglais, ancien anglais ou anglo-saxon est une langue parlée en Angleterre et dans le sud de l'Écosse du Ve au XIIe siècle. Elle correspond au plus ancien stade de l'histoire de la langue anglaise. Cette langue appartient à la branche occidentale des langues germaniques. Elle est parlée par les Anglo-Saxons qui s'installent en Grande-Bretagne à partir du Ve siècle. Dans les siècles qui suivent, elle subit l'influence du latin apporté par les missionnaires chrétiens, puis celle du vieux norrois parlé par les Vikings. Après la conquête normande, en 1066, le vieil anglais est supplanté par l'anglo-normand comme langue des élites du royaume d'Angleterre. Il continue à être parlé, mais évolue sous l'influence du français, inaugurant la phase du moyen anglais. (fr)
- Bahasa Inggris Kuno (Old English, Ænglisċ, AltEnglisċ, Englisċ, atau Englisċgereorde) atau bahasa Anglo-Saxon adalah bentuk awal dari bahasa Inggris yang digunakan di Inggris dan Skotlandia bagian selatan antara pertengahan abad ke-5 sampai abad ke-8 Masehi. Bahasa ini merupakan bahasa Jermanik Barat dan sangat dekat dengan bahasa Frisia Kuno dan bahasa Saxon Kuno dan juga mendapat pengaruh yang sangat kuat dari bahasa Norwegia Kuno, bagian dari kelompok bahasa Jermanik Utara. Bahasa Inggris Kuno amat berbeda dari bahasa Inggris modern. Bahasa ini memiliki banyak kata Jermanik, dan tata bahasanya lebih dekat ke bahasa Jerman dan Latin. Secara bertahap, bahasa Inggris Kuno berubah ke bahasa Inggris Pertengahan setelah menyerang dan menghentikannya diajarkan di sekolah-sekolah selama 300 tahun. (in)
- L'inglese antico o anglosassone (in inglese Old-English o Anglo-Saxon, in inglese antico englisc o ænglisc), è la più antica forma conosciuta della lingua inglese, parlata tra il V e il XII secolo in zone geografiche che costituiscono parti dell'odierna Inghilterra e della Scozia meridionale. È una lingua appartenente al sottoceppo dell'anglo-frisone (a sua volta parte del più vasto ceppo del germanico occidentale o germanico del nord-ovest), simile proprio all'antico frisone e all'antico sassone. È legata anche al norreno e quindi al moderno islandese (che fa parte però del germanico settentrionale). L'antico inglese fu parlato di fatto per un periodo di circa 700 anni, partendo dalle popolazioni anglosassoni nord-germaniche e dello Jutland che arrivarono in Inghilterra. Prima della conquista dei Normanni del 1066, l'inglese antico adottò diversi aspetti di altre lingue parlate da popoli confinanti, conquistati o conquistatori, come i Celti e i Vichinghi.Con la fondazione da parte dei Vichinghi del Danelaw (letteralmente "legge danese", la zona in cui i Vichinghi avevano fondato una vasta colonia), il norreno diede molti vocaboli all'inglese antico. Le parlate celtiche preesistenti nel territorio britannico, diversamente dal norreno e dal latino, non hanno avuto un grande impatto sulla lingua. (it)
- 고대 영어(Ænglisc, 영어: Old English) 또는 앵글로색슨어(Anglo-Saxon)는 서게르만어군 계통의 고대 언어로, 5세기 중반에서부터 12세기 중반까지 지금의 잉글랜드와 스코틀랜드 남부에서 서게르만족 계통의 앵글로색슨인이 사용하던 초기 영어의 형태이자 오늘날 영어의 조상이 된 언어이다. 여러 문헌에 기록이 남아있으며 서게르만어의 한 종류로 고대 프리지아어와 밀접하다. 스칸디나비아반도에서 사용되던 고대 언어인 고대 노르드어에서도 영향을 받았다. (ko)
- Oudengels (ook wel bekend als Angelsaksisch of Ænglisc) is een vroege vorm van de Engelse taal die werd gesproken in delen van wat nu Engeland en Zuid-Schotland is, tussen het midden van de vijfde eeuw en het midden van de twaalfde eeuw. Oudengels is een Ingveoonse taal, een subgroep van de West-Germaanse talen. Het valt onder dezelfde taalgroep als Oudsaksisch en Oudfries. Het is ook vrij gelijkend aan Oudnoords (en aan modern IJslands). Anders dan modern Engels is Oudengels een taal rijk aan morfologische diversiteit en wordt het in principe zo gespeld als het wordt uitgesproken, dat wil zeggen, de orthografie was relatief consequent, alhoewel niet vastgelegd. Fonologisch bezat het Oudengels een aantal fonemen die in latere stadia verloren gingen, zoals de /y:/ en de /ç/. Er bestond ook, zoals in het modern Engels nog het geval is, regionale kleuring. Het Oudengels bezat vijf naamvallen; het feit dat hedendaags Engels er nog slechts drie heeft, wijst op een sterk morfologisch verval dat het gevolg was van grote vermenging met Normandisch Frans na de Slag bij Hastings in 1066 – gemakshalve neemt men dit jaar weleens als grenspunt tussen Oud- en Middelengels. Een verder gevolg van de Normandische invasie was de verregaande romanisering van het Engels. Tot die tijd was Engeland veelal op Noordwest-Europa georiënteerd. Na de invasie werd het betrokken in de continentaal-Europese cultuur. Daardoor onderging het Engels in latere eeuwen een grote invloed van het Frans. Het modern Engels heeft een woordenschat die voor iets minder dan de helft uit romaanse woorden bestaat. In het Oudengels ontbreekt die invloed: het is een volledig Germaanse taal, met Oudnoordse invloeden door contact met de Vikingen. In feite bestond het Oudengels uit een continuüm van dialecten; de meeste bewaard gebleven bronnen zijn in het Northumbrisch en het Wessex-dialect. Van bijvoorbeeld het Kents is weinig bewaard. (nl)
- 古英語（こえいご、古英語: Englisce sprǣc、英語: Old English）または古期英語、アングロ・サクソン語（: Engle-Seaxisce sprǣc、英語: Anglo-Saxon）は、450年ごろから1150年ごろまでイングランドで使われた、インド・ヨーロッパ語族ゲルマン語派に属し、現代英語の祖語にあたる言語。 言語学者によっては西ゲルマン語群に分類する。現在のドイツ語の古語に当たるのうち、古フランク語および古ザクセン語などの「古低ドイツ語」とは近縁にある。辞書などではしばしばOEと略記する（なお、英和辞典などで〈古〉と書かれるのは「古語」で、基本的に無関係である）。現在は死語と化している。 バイキングによりイングランドに古ノルド語が持ち込まれ、古英語に影響を与えた。他のゲルマン諸語と古ノルド語はまだ相互理解可能であった。古英語は均一の言語ではなく、方言があり、時期によっても異なる。ゲルマン人の一派であるアングル人とサクソン人の言葉が、グレートブリテン島移住に伴い、イングランド（アングル人の地）へ持ち込まれたことに始まる。のちイングランドに来襲したデーン人の言語であるデーン語（古ノルド語の一種）などの要素も、入り込んだ。 古英語に対して、古英語以降16世紀までの英語を中英語、17世紀頃までを初期近代英語それ以降を現代英語と言う。古英語の使われた時期を確定することは困難である。おそらく4世紀半ばにはグレートブリテン島での古英語の使用は始まっていた。古英語と中英語の境として、ウィリアム1世によってノルマン・フランス語の語彙が大幅に流入した1066年のノルマン・コンクエストを採用することが多い。しかしこのことはこの時期以降、古英語が使われなくなったことを意味しない。 (ja)
- Древнеанглийский язык (англ. Old English, Ænglisc sprǣc; также называемый англосаксонским языком, англ. Anglo-Saxon) — ранняя форма английского языка, которая была распространена на территории нынешних Англии и южной Шотландии с середины V до середины XII века. Древнеанглийский язык являлся западногерманским языком и, следовательно, был близок древнефризскому и древнесаксонскому языкам. По сравнению с современным английским языком, древнеанглийский был морфологически более богатым и напоминал современный исландский, а его орфография более точно отражала произношение. Он имел пять падежей:
* именительный;
* винительный;
* родительный;
* дательный;
* творительный (последний имел особую форму только у местоимений и прилагательных, а в самых старых памятниках — и существительных мужского и среднего рода единственного числа); три числа:
* единственное;
* двойственное;
* множественное; и три рода:
* мужской;
* женский;
* средний. (ru)
- Język staroangielski (ang. Old English; stang. Ænglisc, Anglisc lub Englisc sprǣc, wym. /ˈenɡliʃ/) lub język anglosaski (ang. Anglo-Saxon; stang. Ængle-Seaxisce sprǣc) – najwcześniejsza znana forma języka angielskiego używana w Anglii oraz w południowej i zachodniej Szkocji we wczesnym średniowieczu. Język został przywieziony do Wielkiej Brytanii przez Anglosasów w połowie V wieku, a pierwsze teksty w tym języku datuje się na połowę VII wieku. Po inwazji Normanów na Anglię w 1066 roku, język angielski został na jakiś czas zastąpiony przez język anglo-normandzki (dialekt języka staronormandzkiego, przodek języka francuskiego), który był wówczas używany przez klasę wyższą. Okres ten uważa się za schyłek ery języka staroangielskiego, który będąc pod silnym wpływem języka anglonormańskiego, stopniowo ewoluował w język średnioangielski. Język staroangielski wyewoluował z grupy dialektów anglofryzyjskich oraz języków germańskich Morza Północnego, początkowo używanych przez plemiona germańskie tradycyjnie zwane Anglami, Sasami i Jutami. Kiedy Anglosasi stali się grupą dominującą w Anglii, ich język zastąpił języki używane w Brytanii tj. język brytyjski, jeden z języków celtyckich, oraz łacinę, która pojawiła się w Brytanii po inwazji Rzymian. Staroangielski posiadał cztery podstawowe dialekty, powiązane z anglosaskimi królestwami: kentyjski, , i zachodniosaski. Dialekt zachodniosaski, który stworzył podstawy dla standardu literackiego w późnym okresie języka staroangielskiego, pomimo że formy dominujące w średnio- i nowoangielskiego pochodzą głównie z dialektu mercyjskiego. Mowa zachodnich i północnych części Anglii była pod dużym wpływem języka staronordyckiego co spowodowane było panowaniem Skandynawów i zasiedlaniem tamtych ziem od IX wieku. Staroangielski jest jednym z zachodniogermańskich języków i jest ściśle powiązany z językami i starosaksońskim. Tak jak w przypadku innych starogermańskich języków, różni się on znacząco od obecnej formy języka angielskiego i jest praktycznie niezrozumiały dla rodzimych użytkowników języka angielskiego. W gramatyce języka staroangielskiego rzeczowniki, przymiotniki, zaimki i czasowniki posiadają wiele form fleksyjnych nieznanych obecnie w języku angielskim. Szyk wyrazów w staroangielskim jest również dużo bardziej wolny niż obecnie. Najstarsze znane inskrypcje w staroangielskim zostały zapisane przy użyciu systemu runicznego (fuþork), który od około VIII wieku został zastąpiony zmodyfikowaną wersją alfabetu łacińskiego. (pl)
- O inglês antigo, também conhecido como anglo-saxão ou inglês saxônico (conhecido como Englisċ (pronunciado: [ˈeŋɡliʃ]), por seus falantes, Old English ou Anglo-Saxon em inglês moderno) é a forma mais antiga da língua inglesa, falada em partes do que são hoje a Inglaterra e o sul da Escócia, entre meados do século V e meados do século XII. Trata-se de uma língua germânica ocidental e é, portanto, similar ao frísio antigo e ao saxão antigo. No entanto, alguns autores, como o professor de linguística da Universidade de Oslo , colocam o inglês nas línguas germânicas do norte. Outros autores, como e , classificam o inglês médio (língua descendente direta do inglês antigo do qual o inglês moderno é descendente direto) como uma língua crioula que foi resultado da mistura do inglês antigo e o francês normando. O inglês antigo se desenvolveu a partir de um conjunto de dialetos anglo-frísios ou ingvaeônicos falados originalmente por tribos germânicas tradicionalmente conhecidas como anglos, saxões e jutos. O inglês antigo não foi um idioma estático. Seu uso cobre um período de aproximadamente 600 anos, das migrações anglo-saxãs que criaram a Inglaterra no século V até um momento posterior à invasão normanda de 1066, quando a língua sofreu uma mudança radical por causa da invasão normanda de Guilherme, o Conquistador, que trouxe muitas palavras e influências normandas para o inglês. Deste ponto em diante, a língua é conhecida como inglês médio. O inglês antigo não era uma língua unificada. Ela era dividida em quatro dialetos: o saxão ocidental, em que foram escritos os primeiros documentos em inglês antigo, incluindo o Beowulf; o , , dialeto no qual o inglês tem importantes raízes; e o . (pt)
- Fornengelska eller anglosaxiska (fornengelska: Ænglisc, Anglisc, Englisc, engelska: Old English, Anglo-Saxon) kallas den tidiga form av engelska som talades, och så småningom även skrevs, i delar av nuvarande England och sydöstra Skottland från anglosaxarnas ankomst under 400-talet, till 1150-talet, då den övergick i vad som kallas medelengelska. (sv)
- 古英语（古英語：Ænglisc，英語：Old English）或盎格魯-撒克遜語（英語：Anglo-Saxon）是指从449年到1066年间源於西北歐的日耳曼部落（盎格鲁-撒克逊人）入侵大不列颠岛并在现今英格蘭和蘇格蘭低地東南部定居后所说的中世纪早期英语，屬於西日耳曼語中的一种北海日耳曼语方言，和古弗里西语同属盎格鲁-弗里斯兰语组，并与古撒克遜語有密切關係，在诺曼人征服后受的诺曼语（罗曼语族）影响演化为中古英语。 古英語虽然曾因盎格鲁-撒克逊英格兰的基督教化而受到少许拉丁语的影响，但和近代英语与现代英语无论在读音、拼写、词汇和文法上都很不一样，基本上无法互通；而因为丹麦法区历史，古英语受维京人的古诺斯语（北日耳曼语）影响更大，文法反而和德语及冰島語比较相近，形态变化很复杂。 (zh)
- Давньоанглійська мова (оригіналом Ænglisc /'æŋ.glɪʃ/, Anglisc, Englisc) — давня форма англійської мови, що нею розмовляли англосакси та їхні нащадки на теренах сьогоднішньої Англії, півдня й сходу Шотландії з середини V до середини XII століття. Також застосовується назва англосаксонська мова. Належить до західногерманських мов, близька до й старосаксонської мови. Ближча до сучасних німецької й ісландської, аніж до сучасної англійської. Мала граматичне відмінювання — п'ять відмінків (називний, знахідний, родовий, давальний та орудний), три граматичні числа (однина, двоїна й множина) та три граматичні роди (чоловічий, жіночий, середній). Двоїна притаманна лише першій і другій особам і стосувалась групи з двох. Прикметники, займенники й інколи дієприкметники узгоджуються з іменником за відмінком, числом і родом. Особові дієслова узгоджуються з підметом за особою й числом. Іменники мають численні відміни (подібно до латини, давньогрецької чи санскриту). Дієслова налічують дев'ять головних дієвідмін (сім сильних і дві слабкі), кожна з численними підтипами, і чималу частку неправильних дієслів. Головна відмінність від інших стародавніх індоєвропейських мов, зокрема латини, — лише два види граматичного часу (порівняно із шістьма часово-аспектиними формами латини) і відсутність синтетичного пасивного стану (хоча він присутній у готській мові). Рід іменників був суто граматичний, на відміну від природного роду в сучасній англійській. Необов'язково граматичний рід збігався зі статтю особи, якщо йшлося про людей. Наприклад, sēo sunne (сонце) належить до жіночого роду, se mōna (місяць) — до чоловічого, а þat wīf (жінка) — середнього (порівняймо з німецькими відповідниками die Sonne, der Mond, das Weib). (uk)
|
| rdfs:comment
|
- الإنجليزية العتيقة أو الإنجليزية القديمة (بالإنجليزية: Old English) وتسمى أيضًا الأنجلوسكسونية (بالإنجليزية: Anglo-Saxon) هي الشكل المبكر للغة الإنجليزية التي كانت تستعمل في ما هو الآن إنجلترا وجنوب وشرق اسكتلندا في العصور الوسطى المبكرة وتحديدًا بين عامي 425 و1066م. أتت هذه اللغة إلى بريطانيا عن طريق المستوطنين الأنجلوسكسونيين في القرن الخامس على الأرجح. وكانت أولى الأعمال الأدبية الموثقة بها مسجلة ومؤرخة في القرن السابع ميلادي. بعد غزو النورمان عام 1066 استُبدلت الإنجليزية لمدة من الزمن وأصبحت الفرنسية النورمانية لغة الطبقات العليا والنبلاء في البلاد وعندها بدأ الاحتكاك بين اللغتين وتأثرت الإنجليزية بها كثيرًا وهذا التأثر أدى إلى ظهور شكل آخر يعرف بالإنجليزية الوسطى. (ar)
- Altenglisch, auch Angelsächsisch (Eigenbezeichnung: Ænglisc /'æŋ.glɪʃ/, Englisc), ist die älteste schriftlich bezeugte Sprachstufe der englischen Sprache und wurde bis Mitte des 12. Jahrhunderts geschrieben und gesprochen. Das Altenglische entstand, als die Angeln, Jüten, Friesen und Sachsen sich ab ca. 450 in Britannien ansiedelten. Für Sprecher des Neuenglischen ist diese Sprachstufe ohne gezieltes Erlernen nicht mehr verständlich. Sie ist eine eng mit dem Altfriesischen und Altsächsischen verwandte westgermanische Sprache und gehört der Gruppe der germanischen Sprachen an, einem Hauptzweig der indogermanischen Sprachfamilie. (de)
- La angla lingvo inter 500-1000, inter la ĝermanaj invadoj en Brition dum la disfalo de la roma imperio kaj la alveno de Vilhelmo la Konkerinto en 1066, estas la epoko de la malnovangla aŭ la anglosaksa lingvo. Ĝi estis antikva ĝermana lingvo, sen la influo de la franca kaj la latina; ĝi estis lingvo kun kvar kazoj. Ĝi estas la lingvo de Beowulf. Ĝia kodo de ISO 639 estas ang. Post la anglosaksa, post 1000, venis la meza angla lingvo. (eo)
- 고대 영어(Ænglisc, 영어: Old English) 또는 앵글로색슨어(Anglo-Saxon)는 서게르만어군 계통의 고대 언어로, 5세기 중반에서부터 12세기 중반까지 지금의 잉글랜드와 스코틀랜드 남부에서 서게르만족 계통의 앵글로색슨인이 사용하던 초기 영어의 형태이자 오늘날 영어의 조상이 된 언어이다. 여러 문헌에 기록이 남아있으며 서게르만어의 한 종류로 고대 프리지아어와 밀접하다. 스칸디나비아반도에서 사용되던 고대 언어인 고대 노르드어에서도 영향을 받았다. (ko)
- Fornengelska eller anglosaxiska (fornengelska: Ænglisc, Anglisc, Englisc, engelska: Old English, Anglo-Saxon) kallas den tidiga form av engelska som talades, och så småningom även skrevs, i delar av nuvarande England och sydöstra Skottland från anglosaxarnas ankomst under 400-talet, till 1150-talet, då den övergick i vad som kallas medelengelska. (sv)
- 古英语（古英語：Ænglisc，英語：Old English）或盎格魯-撒克遜語（英語：Anglo-Saxon）是指从449年到1066年间源於西北歐的日耳曼部落（盎格鲁-撒克逊人）入侵大不列颠岛并在现今英格蘭和蘇格蘭低地東南部定居后所说的中世纪早期英语，屬於西日耳曼語中的一种北海日耳曼语方言，和古弗里西语同属盎格鲁-弗里斯兰语组，并与古撒克遜語有密切關係，在诺曼人征服后受的诺曼语（罗曼语族）影响演化为中古英语。 古英語虽然曾因盎格鲁-撒克逊英格兰的基督教化而受到少许拉丁语的影响，但和近代英语与现代英语无论在读音、拼写、词汇和文法上都很不一样，基本上无法互通；而因为丹麦法区历史，古英语受维京人的古诺斯语（北日耳曼语）影响更大，文法反而和德语及冰島語比较相近，形态变化很复杂。 (zh)
- L'anglès antic (anomenat també anglosaxó, Ænglisc, Anglisc, Englisc en la seva pròpia denominació) és una forma primerenca de l'anglès que es parlava en bona part del que avui és Anglaterra i el sud d'Escòcia entre els anys 425 i 1125 aproximadament. Era una llengua flexiva amb molta llibertat en la sintaxi, al contrari que l'anglès actual. Els escrits que han arribat fins als nostres dies representen sobretot el registre literari de l'anglosaxó. Pertany a la branca del germànic occidental, i està estretament emparentat amb el frisó antic i, d'una manera una mica més distant, amb el , a més de presentar influències del nòrdic antic, a causa sobretot de la convivència —no sempre pacífica— en el que avui és la Gran Bretanya entre els angles, juts i saxons d'una banda i els noruecs i danesos (ca)
- Stará angličtina či anglosaština (Englisc) je vývojová fáze angličtiny, která se užívala v Anglii a jižní části Skotska v 5.–12. století. Není v současné době používána, byť v ní, podobně jako v jiných mrtvých jazycích (např. latina) existuje verze Wikipedie, tvořená několika nadšenci. Původně byla psána anglosaským futhorkem, později v souvislosti s přijetím křesťanství Anglosasy přešla na latinku (se zachováním futhorkových znaků ð/þ v platnosti moderního anglického th a ƿ v platnosti moderního anglického w, kteréžto znaky byly pro zápis staré angličtiny nezbytné). (cs)
- Η Αγγλοσαξονική γλώσσα (και Παλαιο-Αγγλική γλώσσα, Αρχαία αγγλική γλώσσα - Old English στη μοντέρνα Αγγλική γλώσσα) είναι η πρώιμη μορφή της Αγγλικής που ομιλείτο σε μέρη της σημερινής Αγγλίας και νότιας Σκωτίας από τον 5ο αιώνα ως τον 12ο αιώνα. Είναι μία από τις δυτικές γερμανικές γλώσσες και συνεπώς μοιάζει με την και την . Συγγενεύει επίσης με την αρχαία νορδική (και, κατ' επέκταση, με τη σύγχρονη ισλανδική). (el)
- Antzinako ingelesa edo anglosaxoiera (Ænglisc, Anglisc, Englisc) anglosaxoiek eta bere ondorengoek egungo Ingalaterra ia osoan eta egungo Eskoziako hego-ekialdean V. mendetik XII. mendera hitz egiten zuten hizkuntza da, ingelesaren arbasotzat hartzen dena. Egun, hizkuntza hartatik testu idatzi batzuk besterik ez zaizkigu geratzen. (eu)
- El inglés antiguo o anglosajón (Englisċ en su propia denominación) es una forma temprana del idioma inglés que se hablaba en buena parte de lo que hoy es Inglaterra y en el sur de Escocia entre los años 425 y 1125 aproximadamente. Era una lengua flexiva con mucha libertad en su sintaxis, al contrario que el inglés actual. Los escritos que han llegado hasta nuestros días representan sobre todo el registro literario del anglosajón. Pertenece a la rama del germánico occidental y está estrechamente emparentado con el frisón antiguo y, de una manera algo más distante, con el sajón antiguo, además de presentar influencias del nórdico antiguo debidas sobre todo a la convivencia —no siempre pacífica— en lo que hoy es la Gran Bretaña de anglos, jutos y sajones, por un lado, y noruegos y daneses, p (es)
- Old English (Englisċ, pronounced [ˈeŋɡliʃ]), or Anglo-Saxon, is the earliest recorded form of the English language, spoken in England and southern and eastern Scotland in the early Middle Ages. It was brought to Great Britain by Anglo-Saxon settlers in the mid-5th century, and the first Old English literary works date from the mid-7th century. After the Norman conquest of 1066, English was replaced, for a time, by Anglo-Norman (a relative of French) as the language of the upper classes. This is regarded as marking the end of the Old English era, since during this period the English language was heavily influenced by Anglo-Norman, developing into a phase known now as Middle English in England and Early Scots in Scotland. (en)
- Bahasa Inggris Kuno (Old English, Ænglisċ, AltEnglisċ, Englisċ, atau Englisċgereorde) atau bahasa Anglo-Saxon adalah bentuk awal dari bahasa Inggris yang digunakan di Inggris dan Skotlandia bagian selatan antara pertengahan abad ke-5 sampai abad ke-8 Masehi. Bahasa ini merupakan bahasa Jermanik Barat dan sangat dekat dengan bahasa Frisia Kuno dan bahasa Saxon Kuno dan juga mendapat pengaruh yang sangat kuat dari bahasa Norwegia Kuno, bagian dari kelompok bahasa Jermanik Utara. (in)
- Le vieil anglais, ancien anglais ou anglo-saxon est une langue parlée en Angleterre et dans le sud de l'Écosse du Ve au XIIe siècle. Elle correspond au plus ancien stade de l'histoire de la langue anglaise. (fr)
- L'inglese antico o anglosassone (in inglese Old-English o Anglo-Saxon, in inglese antico englisc o ænglisc), è la più antica forma conosciuta della lingua inglese, parlata tra il V e il XII secolo in zone geografiche che costituiscono parti dell'odierna Inghilterra e della Scozia meridionale. È una lingua appartenente al sottoceppo dell'anglo-frisone (a sua volta parte del più vasto ceppo del germanico occidentale o germanico del nord-ovest), simile proprio all'antico frisone e all'antico sassone. È legata anche al norreno e quindi al moderno islandese (che fa parte però del germanico settentrionale). (it)
- 古英語（こえいご、古英語: Englisce sprǣc、英語: Old English）または古期英語、アングロ・サクソン語（: Engle-Seaxisce sprǣc、英語: Anglo-Saxon）は、450年ごろから1150年ごろまでイングランドで使われた、インド・ヨーロッパ語族ゲルマン語派に属し、現代英語の祖語にあたる言語。 言語学者によっては西ゲルマン語群に分類する。現在のドイツ語の古語に当たるのうち、古フランク語および古ザクセン語などの「古低ドイツ語」とは近縁にある。辞書などではしばしばOEと略記する（なお、英和辞典などで〈古〉と書かれるのは「古語」で、基本的に無関係である）。現在は死語と化している。 バイキングによりイングランドに古ノルド語が持ち込まれ、古英語に影響を与えた。他のゲルマン諸語と古ノルド語はまだ相互理解可能であった。古英語は均一の言語ではなく、方言があり、時期によっても異なる。ゲルマン人の一派であるアングル人とサクソン人の言葉が、グレートブリテン島移住に伴い、イングランド（アングル人の地）へ持ち込まれたことに始まる。のちイングランドに来襲したデーン人の言語であるデーン語（古ノルド語の一種）などの要素も、入り込んだ。 (ja)
- Oudengels (ook wel bekend als Angelsaksisch of Ænglisc) is een vroege vorm van de Engelse taal die werd gesproken in delen van wat nu Engeland en Zuid-Schotland is, tussen het midden van de vijfde eeuw en het midden van de twaalfde eeuw. In feite bestond het Oudengels uit een continuüm van dialecten; de meeste bewaard gebleven bronnen zijn in het Northumbrisch en het Wessex-dialect. Van bijvoorbeeld het Kents is weinig bewaard. (nl)
- Język staroangielski (ang. Old English; stang. Ænglisc, Anglisc lub Englisc sprǣc, wym. /ˈenɡliʃ/) lub język anglosaski (ang. Anglo-Saxon; stang. Ængle-Seaxisce sprǣc) – najwcześniejsza znana forma języka angielskiego używana w Anglii oraz w południowej i zachodniej Szkocji we wczesnym średniowieczu. Język został przywieziony do Wielkiej Brytanii przez Anglosasów w połowie V wieku, a pierwsze teksty w tym języku datuje się na połowę VII wieku. Po inwazji Normanów na Anglię w 1066 roku, język angielski został na jakiś czas zastąpiony przez język anglo-normandzki (dialekt języka staronormandzkiego, przodek języka francuskiego), który był wówczas używany przez klasę wyższą. Okres ten uważa się za schyłek ery języka staroangielskiego, który będąc pod silnym wpływem języka anglonormańskiego, st (pl)
- O inglês antigo, também conhecido como anglo-saxão ou inglês saxônico (conhecido como Englisċ (pronunciado: [ˈeŋɡliʃ]), por seus falantes, Old English ou Anglo-Saxon em inglês moderno) é a forma mais antiga da língua inglesa, falada em partes do que são hoje a Inglaterra e o sul da Escócia, entre meados do século V e meados do século XII. O inglês antigo não era uma língua unificada. Ela era dividida em quatro dialetos: o saxão ocidental, em que foram escritos os primeiros documentos em inglês antigo, incluindo o Beowulf; o , , dialeto no qual o inglês tem importantes raízes; e o . (pt)
- Древнеанглийский язык (англ. Old English, Ænglisc sprǣc; также называемый англосаксонским языком, англ. Anglo-Saxon) — ранняя форма английского языка, которая была распространена на территории нынешних Англии и южной Шотландии с середины V до середины XII века. Древнеанглийский язык являлся западногерманским языком и, следовательно, был близок древнефризскому и древнесаксонскому языкам. По сравнению с современным английским языком, древнеанглийский был морфологически более богатым и напоминал современный исландский, а его орфография более точно отражала произношение. Он имел пять падежей: (ru)
- Давньоанглійська мова (оригіналом Ænglisc /'æŋ.glɪʃ/, Anglisc, Englisc) — давня форма англійської мови, що нею розмовляли англосакси та їхні нащадки на теренах сьогоднішньої Англії, півдня й сходу Шотландії з середини V до середини XII століття. Також застосовується назва англосаксонська мова. Належить до західногерманських мов, близька до й старосаксонської мови. Ближча до сучасних німецької й ісландської, аніж до сучасної англійської. (uk)
|
