Anffaeledigrwydd y Pab

Athrawiaeth yn niwinyddiaeth yr Eglwys Gatholig Rufeinig yw anffaeledigrwydd y Pab sy'n dal taw goruchaf athro moesol y ffydd Gristnogol yw'r Pab ac felly, o dan amodau arbennig, ni ellir fod yn anghywir. Mae'n rhan o ddysgeidiaeth ehangach anffaeledigrwydd yr Eglwys Gatholig, sy'n honni bod archiad dwyfol gan yr Eglwys i genhadu neges Crist ac i wneud hynny'n ffyddlon drwy gymorth yr Ysbryd Glân.^[1]

Dyddia'r syniad o hawl y Pab i anffaeledigrwydd yn ôl i'r flwyddyn 519, pan ddisgrifiwyd Esgob Rhufain yn amddiffynnydd ffydd yr Apostolion gan Ffurfeb y Pab Hormisdas. Ym 1075 datganodd y Pab Grigor VII yn ei Dictatus Papae "ni fydd y Babaeth fyth yn cyfeiliorni o'r Ysgrythur Lân".^[2] Er hanes hir y cysyniad, ni sonir amdano'n aml gan Gatholigion cynnar a'r Oesoedd Canol. Beirniada'r syniad gan ddiwinyddion a gyhuddodd pabau unigol o addysgu heresïau ac athrawiaethau sy'n groes i'r ffydd. Er enghraifft, cafodd y Pab Honorius I (625–638) ei anathemeiddio gan Drydydd Cyngor Caergystennin (680–681) am iddo broffesu Monotheletiaeth.^[1] Yn gyffredinol, credir taw Duw yn unig oedd yn anffaeledig, ac nid oedd awdurdod y Pab yn oruchaf ar gynghorau eglwysig hyd yn oed.^[2]

Gosodir yr amodau sy'n pennu anffaeledigrwydd y Pab gan Gyfansoddiad Dogmataidd Cyntaf Eglwys Crist, un o ddwy ddogfen Cyngor Cyntaf y Fatican (1869–70). Ymateb i dwf rhyddfrydiaeth a seciwlaraeth oedd pwrpas y cyngor hwn, ond ceisiodd y Pab Pïws IX hefyd i atgyfnerthu'i awdurdod crefyddol yn sgil cwymp Taleithiau'r Babaeth a cholled ei rym gwleidyddol.^[2] Cynigodd athrawiaeth goruchafiaeth ac anffaeledigrwydd y Pab, ond dadleuodd nifer o'r cardinaliaid ei fod yn beryglus i geisio diffinio'r fath beth. Cytunwyd ar gyfaddawd ar ôl cyfnod hir o ymgrecu: dywed bod y Pab yn anffaeledig pan ei fod yn siarad ex cathedra ("o'i orsedd") ac yn diffinio athrawiaeth parthed ffydd a moesau ac yn gorchymyn i'r holl Eglwys gydsynio'n ddiwrthdro.^[3] Tra'n cynnal y bleidlais, rhuodd y taranau yn Rhufain: awgrymodd y rhai oedd yn anghytuno â Pïws taw Duw yn mynegi ei ddicter oedd y storm.^[2]

Ers cyhoeddi'r athrawiaeth, ceisiwyd ei roi ar waith parthed nifer o achosion o gyn-babau a siaradodd ex cathedra. Mae'n debyg taw dim ond dau ddatganiad a gytunir i fod yn anffaeledig gan y mwyafrif helaeth o ddiwinyddion, ac wedi'u cadarnháu gan fagisteriwm yr Eglwys Gatholig: Ineffabilis Deus (1854), dogfen gan y Pab Pïws IX sy'n dilysu'r Ymddwyn Difrycheulyd; Munificentissimus Deus (1950), dogfen gan y Pab Pïws XII sy'n dilysu Dyrchafael Mair. Er ei fod yn ddigwyddiad prin, ac er i Ail Gyngor y Fatican (1962–65) bwysleisio awdurdod yr esgobion yn yr Eglwys Gatholig, mae'r athrawiaeth yn rhwystr i ymdrechion eciwmenaidd ac yn bwnc llosg hyd yn oed ymhlith diwinyddion Pabyddol.^[1]

• (Saesneg) "Infallibility" yn y Catholic Encyclopedia (1913).