manko

Savet diwar mank-, pennrann ar verb mankout, hag an dibenn-ger -o

Furm verb

manko /ˈmãŋko/

1. Furm ar verb mankout e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ

• Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannig-verb nac'h ne da skouer) :

— [...]. Eno eman mad avoualac'h evit eur pennad, mez abarz nebeut aman ne vanko ket da veza dizoloet, hag e karfe bezañ kaset da Vro-Zaoz. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 1, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1877, p. 215.)

— Chom ganin da vevel ha ne vanko netra dit amañ ; [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 13.)

• Kroaz an Anko
  Evid ma vanko !
  Kroaz ar bik
  Evid ma'z ay kuit ! — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 366.)

• galleg : (elle)/(il) devra ^(fr)
• galleg : (elle)/(il) manquera ^(fr)

→ Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ)

Anv-kadarn

manko /ˈman.kɔ/

1. Diouer, mank.