[go: up one dir, main page]
Перайсці да зместу

Ігар Зіноўевіч Паўлюк

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Паўлюк.
Ігар Зіноўевіч Паўлюк
Ігор Павлюк
Фота ўкраінскага пісьменніка Ігара Паўлюка
Фота ўкраінскага пісьменніка Ігара Паўлюка
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння 1 студзеня 1967(1967-01-01) (57 гадоў)
Месца нараджэння
Грамадзянства
Альма-матар
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці пісьменнік, навуковы работнік
Жанр вершы, проза, эсэістыка
Мова твораў украінская мова
Грамадская дзейнасць
Член у
Прэміі Народная Шаўчэнкаўскі прэмія
Узнагароды

[http://ihor-pavlyuk.pp.ua

http://maysterni.com/user.php?id=479 http://ihor-pavlyuk.ucoz.ru/ http://www.poezia.org/ru/personnels/15/]
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Ігар Зіноўевіч Паўлюк (укр.: І́гор Зино́війович Павлю́к) — украінскі пісьменнік. Лаўрэат Народнай Шаўчэнкаўскі прэміі[1], усеўкраінскіх літаратурных прэмій імя Васіля Сіманенкі, Маркіяна Шашкевіча, Барыса Нечарды, Рыгора Скаварады, міжнароднай літаратурнай прэміі імя Мікалая Гогаля «Трыумф», Уладальнік 2013 Англійская ПЭН-клуба прэміі[2]. Доктар навук сацыяльных камунікацый.

Біяграфія

[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся 1 студзеня 1967 года ў вёсцы Ужова Ражышчанскага раёна Валынскай вобласці. Праз некалькі дзён пасля яго нараджэння маці памерла. Гадаваўся ў дзядулі з бабуляй па матчынай лініі[3][4]. Вучыўся ў Ленінградскім вышэйшым ваенным інжынерна-будаўнічым вучылішчы (ЛВВІБКУ, зараз ВІТУ), якое скандальна пакінуў на другім курсе, калі пачаў пісаць вершы. Працаваў на будаўніцтве аўтамабільнай дарогі ў забайкальскай тайзе.

У 1986—1987 гг. — Карэспандэнт Ківерцоўскай раённай газеты на Валыні. У 1987 годзе паступіў на факультэт журналістыкі Львоўскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя Івана Франка, які скончыў з адзнакай у 1992годзе. Па заканчэнні ўн-та працаваў у рэлігійным друку, рабіў перадачы на радыё. З 1987 года жыве ў Львове. З 2003 года — у Кіеве. У 1996 г. абараніў кандыдацкую дысертацыю па тэме «Мастак — Улада — Прэса: гісторыка-тыпалагічны аналіз» у Інстытуце журналістыкі Кіеўскага Нацыянальнага ўн-та імя Тараса Шаўчэнкі, у 2009 годзе (там жа) — доктарскую: «Украінскамоўная прэса Валыні, Палесся, Холмшчыны і Падляшша 1917—2000 гадоў як структурная частка агульнанацыянальнай інфармацыйнай прасторы».

Працаваў навуковым супрацоўнікам навукова-даследчага цэнтра перыёдыкі Львоўскай навуковай бібліятэкі імя В. Стафаніка Нацыянальнай акадэміі навук Украіны (1993—2004 гг.), Выкладчыкам Львоўскага нацыянальнага ўніверістэта імя І. Франка, старшым навуковым супрацоўнікам Інстытута франказнаўства таго ж ВНУ, кіраўніком літстудіі «Франкова кузня» пры ім.

У 1999 і 2000 гадах быў у творчай паездцы па Злучаных Штатах Амерыкі. Удзельнік міжнародных літаратурных фестываляў, сустрэч у Эстоніі, Грузіі, Расіі, Беларусі, Польшчы, Турцыі, Ірландыі…

У цяперашні час — старшы навуковы супрацоўнік Інстытута літаратуры імя Тараса Шаўчэнкі НАН Украіны ў г. Кіеў. Член рэдкалегіі часопісаў «Терен», «Залата пектораль», «Дзвін», «Українська літературна газета».

Некалькі кніг Ігара Паўлюка аформленыя народным мастаком Украіны Іванам Скалоздрам (1934—2008), а таксама Мікалаем Куманоўским.

Творы

[правіць | правіць зыходнік]

Ігар Паўлюк — аўтар больш за 500 публікацый у перыёдыцы, навуковых зборніках, 28 асобных кніг, сярод якіх[5]:

1. Лірыка:«Азёры юнацтва» (1990), «Нетутэйшы вецер» (1993), «Голас дзённага Месяца» (1994), «Шкляная карчма» (1995), «Алергія на вечнасць» (1999), «Стыхія» (2002), «Мужчынскае варажба» (2002), «The angel (or) English language?» (вершы Ігара Паўлюка на англійскай мове) (2004); кампакт-дыск «Лірыка…»: Паэзія Ігара Паўлюка ў выкананні народнага артыста Украіны Святаслава Максімчука [1](недаступная спасылка) (2004); «Бунт свяченой вады» (2005), «Магма» (2005), «Бунт» (2006), «Камертон» (2007), «Лірыка» (2008), «Украіна ў дыме» (2009), «Cтратасфера» (2010), «Палёт над Чорным морам» (ЗША, EC Publishing LLC), (Політ над Чорным морам), 2019 (вершы Ігара Паўлюка на англійскай мове. Пераклад з украінскай мовы Стывен Камарныцкі). [6], ISBN 978-1-970160-60-4

2. Проза-«Біяграфія дрэва племя паэтаў» (2003), якую чытае Народны артыст Украіны Рыгор Шумейка [2](недаступная спасылка), «Забароненае красаванне»(2007).

3. Кніжка-п’еса для дзяцей:«Лятаючы казан»(2003).

4. Анатаваны паказальнік:«Украінскія перыядычныя выданні Валыні, Палесся, Холмшчыны і Падляшша (1917—1939 гг.)» (1997).

5. Манаграфіі:

  • «Мастак — Улада — Прэса: гісторыка-тыпалагічны аналіз» (1997);
  • «Украінская легальная прэса Валыні, Палесся, Холмшчыны і Падляшша 1917—1939, 1941—1944 гадоў» (2001);
  • «Дыягностыка і прагностыка хлусні: экскурсы ў тэорыю камунікацыі» (2003);
  • «Украінская прэса Валынскай вобласці 1939—1941, 1944—2000 гадоў» (2004);
  • «Хрэстаматыя ўкраінскай легальнай прэсы Валыні, Палесся, Холмшчыны і Падляшша, 1917—1939, 1941—1944 гадоў» (у суаўтарстве з Мікалаем Мартынюком) (2005);
  • «Песня над абеліскам: вершы рознанацыянальных паэтаў, якія загінулі на франтах Вялікай Айчыннай вайны»: Хрэстаматыя (у суаўтарстве з Дзям'янам Грыгорашам) (2006).

Некаторыя вершы паэта сталі песнямі.

Асобныя творы перакладзены на рускую(недаступная спасылка), польскую, беларускую, англійская Архівавана 13 сакавіка 2012., японскую і іншыя мовы. Перакладае з рускай.

Круг наступных навуковых інтарэсаў — масавая камунікацыя (квазікамунікацыя) і літаратура (гл. даследаванне Ігара Паўлюка «Мастак — Улада — Прэса: гісторыка-тыпалагічны аналіз», «Дыягностыка і прагностыка хлусні», яго кнігі з гісторыі журналістыкі).

Водгукі пра творчасць

[правіць | правіць зыходнік]
  • З вялікім задавальненнем прачытаў Вашы новыя паэзіі. Багаты настрой, нечаканыя асацыяцыі, паэтычная энергія,… афарыстычная мова. Адчуваецца дыханне натхнення. Іван Дзюба.
  • Ігар Паўлюк — паэт невычэрпнай сілы, у таямнічай палескай душы якога дзіўным, амаль містычным чынам, паўтараюцца буйныя стэпавыя галасы незабыўных Міколы Вінграноўскага і Валерыя Іллі. Паўло Заграбельны.
  • Пры цяперашнім постнулявым падзенні грамадскай маралі, такія асобы, як Ігар Паўлюк, з’яўляюцца абнадзейваючым узорам перш за ўсё для моладзі. Паколькі ён сваёй жыццёвай і творчай практыкай даказвае, што ёсць канстанты — Украіна, маці, бацька, родная зямля, — якія не выстаўляюцца на таргі. Таму што — вечныя. І ў гэтым — крайняя неабходнасць паэзіі Ігара Паўлюка цяпер і на будучыню. Барыс Алейнік.

Зноскі

  1. ↑ Ігар Паўлюк, Анна Лабаноўская Ігар Паўлюк: той, хто адзін супраць усіх, — той адзін за ўсіх
  2. ↑ English PEN’s world bookshelf Архівавана 13 мая 2018.
  3. ↑ Ігор Павлюк: «Шкода, що моя вітчизна − не вітчизна моїх дітей»
  4. ↑ Ігор Павлюк: «Був я таким собі другом Мауглі − Івасиком Телесиком…»
  5. ↑ Кнігі Ігара Паўлюка на poezia.org
  6. ↑ Ігар Паўлюк. Палёт над Чорным морам — Выбраныя вершы

Літаратура

[правіць | правіць зыходнік]
  • Ігар Паўлюк: «Добраму паэту адваротная сама ідэя ўлады над сабой»: Інтэрв’ю / / Праўда Украіны. — 2005. — 13 студз. [3]
  • Ігар Паўлюк: «Той, хто адзін супраць усіх, — той адзін за ўсіх»: Інтэрв’ю. [4]
  • Базілеўскі Уладзімір. Політ ў глибину // Київ. — 2005. — № 12. [5]
  • Алейнік Барыс. Мужчынская паэзія / / Дзень. — 2008. — 24 студз. [6]

Спасылкі

[правіць | правіць зыходнік]
Узята з "https://be.wikipedia.org/wiki/Ігар_Зіноўевіч_Паўлюк"