Weimar
 Weimar | |||
|---|---|---|---|
 | |||
| |||
| , y | |||
| Alministración | |||
| País |  Alemaña | ||
| Estáu federáu | Turinxa | ||
| Tipu d'entidá |
centro regional mediano (es)  | ||
| Cabezaleru/a del gobiernu | Peter Kleine | ||
| Nome oficial | Weimar (de) | ||
| Nome llocal | Weimar (de) | ||
| Códigu postal |
99423, 99425 y 99427 | ||
| Xeografía | |||
| Coordenaes | 50°58′52″N 11°19′46″E / 50.9811°N 11.3294°E | ||
  Weimar Weimar (Alemaña)  | |||
| Superficie | 84.48 km² | ||
| Altitú | 208 m | ||
| Llenda con |
Comarca de Weimar (es) | ||
| Demografía | |||
| Población | 65 611 hab. (31 avientu 2023) | ||
| Porcentaxe | 3.06% de Turinxa | ||
| Densidá | 776,65 hab/km² | ||
| Más información | |||
| Prefixu telefónicu |
03643 y 036453 | ||
| Estaya horaria |
UTC+01:00 (horariu estándar) UTC+02:00 (horariu de branu) | ||
| Llocalidaes hermaniaes | Blois, Hämeenlinna, Siena, Tréveris y Zamość | ||
| weimar.de | |||
 | |||
| Patrimoniu de la Humanidá — UNESCO | |
|---|---|
 | |
| Llugar |
Alemaña |
| Criterios | Cultural: ii, iv, vi |
| Referencia | 729 |
| Inscripción | 1996 (XX Sesión) |
| Estensiones | 2017 |
| Área | Europa y América del Norte |
| Coordenaes | Non |
| |
| Patrimoniu de la Humanidá — UNESCO | |
|---|---|
 Estatua de Goethe y Schiller frente al Teatru Nacional Alemán. | |
| Llugar |
Alemaña |
| Criterios | Cultural: iii, vi |
| Referencia | 846 |
| Inscripción | 1998 (XXII Sesión) |
| Área | Europa y América del Norte |
| Coordenaes | Non |
| |
Weimar ye una ciudá del estáu federáu de Turinxa n'Alemaña, conocida pol so ricu legáu cultural. Ta asitiada a veres del ríu Ilm y al pie del monte Ettersberg al norte del monte de Turinxa. La ciudá ta estremada en trece distritos.
Weimar foi'l centru del movimientu Bauhaus. La obra de la Bauhaus en Weimar y en Dessau fueron nomaes Patrimoniu de la Humanidá pola Unesco en 1996.[1]
El conxuntu de les edificaciones conocíes como Weimar clásicu fueron declaraes Patrimoniu de la Humanidá pola Unesco en 1998, destacando l'alta calidá artística tantu de los edificios como de los parques públicu y priváu na ciudá y la so contorna, qu'atestigüen el notable florecimientu cultural del periodu clásicu en Weimar.[2] El mecenalgu de los duques de Saxonia-Weimar-Eisenach atraxo a munchos destacaos escritores y eruditos d'Alemaña, faciendo de Weimar el principal centru cultural européu de la dómina.
La ciudá foi escoyida Capital Europea de la Cultura en 1999.
Historia
[editar | editar la fonte]Prehistoria
[editar | editar la fonte]En 1925 los restos d'un humanu arcaicu fueron atopaos nel distritu de Ehringsdorf, al sur de la ciudá. Según los resultaos de la datación radiométrica estos tienen d'ente 200,000 a 250,000 años d'edá.[3]
En 1850 atopáronse restos humanos nel distritu de Possendorf, amás de figures y cerámica, qu'indiquen que l'área taba habitada dende cuatro a un sieglu antes de Cristu.
Edá Media
[editar | editar la fonte]La primer mención de Weimar data del añu 899. El nome foi camudando col pasu de los sieglos de "Wimares", a "Wimari", a "Wimar" y finalmente a Weimar. El nome derivar del altu alemán antiguu wih (sagráu) y mar (banzáu).
Ente 946 y 1346 esistió'l Condáu de Weimar como una unidá política independiente. Nel añu 975, l'emperador Otón II mentó nun fueru pal monesteriu de Fulda l'asentamientu de la "fortaleza de Weimar", que ye consideráu como'l "documentu fundador" de la ciudá a pesar de qu'entá esisten duldes si esti documentu referir a la presente ciudá. La "fortaleza" verdaderamente nun yera de piedra, sinón más bien un barganal, pero yera aparentemente segura, yá que soportó l'asediu del emperador Otón III en 984. Les fortificaciones fueron destruyíes nel iviernu de 1173/74 pol Landgrave Lluis III de la casa de los Ludowinger que ganaren poder territorial en Turinxa. Les fortificaciones fueron reparaes rápido, yá qu'en 1214 soportó un nuevu asediu.
En 1250 fálase yá d'un asentamientu que creció so la proteición de la fortaleza del conde. Ente 1245 y 1249 construyóse la que depués seria la ilesia de la ciudá, qu'a partir de 1433 foi consagrada a los apóstoles San Pedro y San Pablo. El patronatu de la ilesia de la ciudá foi dau a la Orde Teutónica el 16 de setiembre de 1284, que nomó a los párrocos de la ilesia hasta la Reforma Protestante. La Orde Teutónica taba subordinada a la diócesis de Mainz y yera dueña d'estensos terrenes qu'en 1525 pasaron a la ciudá. En 1307 la orde fixo cargu de la educación y en 1383 estableció'l primer hospital na actual Caballeriza de la ciudá.[4]
A partir de 1247 los condes de Weimar-Orlamünde tuvieron munches dificultaes pa caltener la so independencia de la Casa de Wettin, qu'adquiriera la mayor parte de Turinxa tres la guerra de socesión de Turinxa y Hesse contra los Ludowinger. Primero tuvieron que vende-yos Orlamünde y finalmente, tres la so derrota na "Guerra de los condes" en 1365, Weimar convertir en feudu de los Wettin.
En 1410 Weimar llogró la so constitución ciudadana que-y dio los mesmos derechos que les demás ciudaes de la Casa de Wettin. En 1424 hubo una catastrófica quema que frenó'l desenvolvimientu de la ciudá. Los Wettin promovieron a la reconstrucción otorgando exenciones d'impuestos y mayores derechos de mercáu. La mayor midida tomada nesta dómina foi estender y fortalecer les insignificantes fortificaciones a lo llargo de la ciudá. Construyóse una muralla doble con espaciu d'ente ocho a diez metros ente los murios y cuatro puertes fortificaes qu'arrodiaben tola ciudá. Entá queden dellos restos d'estes fortificaciones, como la torre Kasseturm.
Era moderna
[editar | editar la fonte]En 1552 el duque Juan Federico I de Saxonia fixo a Weimar la capital del Ducáu de Saxonia-Weimar. La ciudá siguió siendo la capital y residencia ducal hasta 1918.
Ente 1561 y 1681 hubo dellos episodios de caza de bruxes na ciudá. Seis persones fueron procesaes, siendo'l casu más famosu'l procesu contra'l duque Juan Federico IV de Saxonia, que confesó faer un pactu col diañu y que foi atopáu muertu a otru día na so celda. Dos muyeres fueron degollaes y quemaes na foguera en 1669 y 1676.
El 4 d'ochobre de 1653 realizóse'l primera Zwiebelmarkt (mercáu de les cebolles) qu'empezó como un día de mercáu de frutes y verdures, y qu'anguaño se convirtió nun festival d'importancia rexonal.
"Edá d'oru"
[editar | editar la fonte]A fines del sieglu XVIII y principios del sieglu XIX, mientres la rexencia d'Ana Amalia de Brunswick-Wolfenbüttel y del so fíu, el duque Carlos Augusto de Saxonia-Weimar-Eisenach, la ciudá xugó un importante papel cultural como centru del Clasicismu de Weimar. El duque Carlos Augusto emplegó na so corte a dellos artistes ya intelectuales, dándo-yos seguridá económica y la llibertá pa desenvolver les sos idees. Ente les lluminaries que moraben en Weimar nesta dómina tán Goethe, Schiller, Wieland, Herder y el compositor Johann Nepomuk Hummel. según por curtiu periodu pol científicu y humanista Alexander von Humboldt. El duque practicaba'l despotismu ilustráu y foi'l primer monarca n'Alemaña en crear una constitución pa los sos estaos.
"Edá de plata"
[editar | editar la fonte]So la rexencia de la gran duquesa María Pávlona y el so fíu Carlos Alejandro de Saxonia-Weimar-Eisenach, l'ámbitu cultural de la ciudá tomó un nuevu impulsu. En 1842 Franz Liszt foi nomáu Kapellmeister de la orquesta de la ciudá. En 1849, Richard Wagner siguió los pasos del so futuru suegru y camudóse a Weimar antes de treslladase a Suiza. En 1850 Liszt dirixó en Weimar l'estrenu de la ópera Lohengrin de Wagner.[5]
Non solo la música foi promovida. En 1860, Carlos Alejandro fundó la "Escuela Gran ducal-Saxona d'Arte" (Großherzoglich-Sächsische Kunstschule) onde personalidaes como Arnold Böcklin, Franz Lenbach y Reinhold Begas fueron caderalgos. La influencia d'estos artistes trescaló l'estilu realista de la llamada "Escuela de pintura de Weimar". Carlos Alejandro tamién comisionó obres pa conmemorar la era del Clasicismu de Weimar. Los monumentos creaos n'honor a Goethe, Schiller, Wieland y Herder pueden ser vistos hasta'l día de güei.
Principiu del sieglu XX
[editar | editar la fonte]Tamién el fíu de Carlos Alejandro, Guillermo Ernesto de Saxonia-Weimar-Eisenach promovió l'arte. So la so rexencia, Weimar convertir nun centru del arte moderno. La escuela fundada pol so padre, la Escuela Gran Ducal-Saxona d'Arte, foi alzada al rangu d'escuela cimera. En 1907 fundóse la Escuela Gran ducal-Saxona d'Artes Aplicaes (Großherzoglich-Sächsische Kunstgewerbeschule) so la iniciativa del arquiteutu Henry van de Velde. En 1903 van de Velde diseñara l'interior del Archivu-Nietzsche en Weimar, que foi'l primer edificiu dedicáu a la coleición de documentos, escritos, asina mesmu como la edición de la obra del filósofu Friedrich Nietzsche.
El 9 de payares de 1918, tres la derrota del Imperiu alemán na Primer Guerra Mundial, el Gran duque Guillermo Ernesto arrenunció al tronu en nome propiu y nel de los sos descendientes. La familia ducal camudar de Weimar.
Weimar y el Bauhaus
[editar | editar la fonte]En 1919, Walter Gropius fundó'l movimientu Bauhaus en Weimar coles mires de desenvolver y enseñar un estilu modernista d'arquiteutura y diseñu. La Universidá Bauhaus y la Escuela Cimera de Música Franz Liszt Weimar atraxeron a munchos estudiantes d'arte, diseñu, arquiteutura, inxeniería civil y música. El movimientu permaneció en Weimar hasta 1925 cuando'l recién electu Conseyu derechiegu de la ciudá, punxo presión na escuela retirando'l sofitu económicu y forzando a dellos maestros a arrenunciar. El movimientu polo tanto treslladar a Dessau.
Munchos edificios del Weimar de güei tienen la influencia del Bauhaus, sicasí, solo un edificiu orixinal Bauhaus foi construyíu ente 1919 y 1925, la Haus am Horn, que ye utilizada pa eventos y exhibiciones de la cultura Bauhaus.
República de Weimar
[editar | editar la fonte]El periodu ente 1919 y 1933 de la historia d'Alemaña ye comúnmente conocíu coma la República de Weimar, yá que la so constitución foi escrita nel "Teatru Nacional Alemán" de la ciudá. Berlín yera considerada demasiáu peligrosa pa ser sede de l'Asamblea Nacional por cuenta de los constantes disturbios caleyeros causaos pola Revolución de Payares de 1918.
El 1 de mayu de 1920 Weimar foi nomada capital del nuevu estáu de Turinxa que se creó del afitamientu de los territorios de los estaos llibres de Saxonia-Weimar-Eisenach, Saxonia-Meiningen, Saxonia-Altenburgu, Saxonia-Gotha, Schwarzburgo-Rudolstadt, Schwarzburgo-Sondershausen lo mesmo que de la República de Reuss.
Mientres el periodu ente los dos guerres mundiales, Weimar yera políticamente un bastión conservador y centru de les corrientes nacionalistes alemanes. En 1926 el Partíu Nazi llevó a cabu la so segunda convención nacional na ciudá, mientres la cual creáronse les Mocedaes Hitlerianes. Weimar tenía un doble simbolismu pa los nazis: como llugar de la fundación de la odiada república y como centru de la gran tradición cultural alemana. Hitler visitó la ciudá en más de cuarenta causes.[6]
A pesar de la desastrosa situación económica de la dómina, la población de Weimar creció rápido, pasando de 37.000 habitantes en 1914 a 50.000 habitantes en 1928. El turismu desenvolver nun importante factor económicu, pero la crisis de 1923 y 1924 afectó adversamente a la clase media, que perdió la so capital por cuenta de la inflación y a les perdíes de productividá causaes polos constantes disturbios llaborales. Cola cayida del númberu de turistes, causáu pola crisis financiera mundial de 1929, la situación económica empioró entá más.
Weimar mientres el nazismu
[editar | editar la fonte]Como nel restu d'Alemaña, col ascensu d'Adolf Hitler al poder empezó la persecución de tolos oponentes políticos de los nazis na ciudá. El 1 d'abril de 1933 empecipióse un boicó contra tolos negocios propiedá de xudíos y el 21 de xunu d'esi mesmu añu hubo una quema de llibros "contrarios al espíritu alemán". Munchos oponentes al nazismu fueron llevaos a xuiciu y condergaos a prisión en campos de concentración. Los primeres fueron tresportaos a los campos en Nohra y Bad Sulza. Darréu fueron llevaos al campu de concentración de Buchenwald, que foi construyíu en 1937 nes contornes de la ciudá.
Dempués de la Nueche de los Cristales Rotos, el 9 de payares de 1938, munchos xudíos abandonaron la ciudá y emigraron. En 1942 los xudíos restantes fueron deportaos a campos d'estermín nel Este. La Gestapo utilizó l'edificiu de la caballeriza de la ciudá pa torturar y asesinar a munchos prisioneros. Nos hospitales de la ciudá realizaron esterilizaciones forzaes y eutanasia según los principios del programa d'euxenesia, Aktion T4. Antes d'abandonar la ciudá, n'abril de 1945, la Gestapo y la SS executaron a 149 prisioneros, incluyendo muyeres, nuna rexón montiega de les contornes de la ciudá.
Por cuenta de la so importancia cultural, Weimar gociaba del favor de Hitler. Entamóse un estensu rediseño de la ciudá qu'en parte foi lleváu a cabu so la direición del arquiteutu Hermann Giesler. Como parte d'estes obres, construyóse una luxosa villa pal Gauleiter de Turinxa, Fritz Sauckel, qu'anguaño ye usada pola Axencia Federal del Trabayu (Bundesagentur für Arbeit). El famosu "Hotel Elephant" foi dafechu reconstruyíu en 1938 y Hitler agospiar nel en delles ocasiones.
Mientres la Segunda Guerra Mundial la ciudá de Weimar foi bombardiada delles vegaes pola Fuercia aérea de los Estaos Xuníos. En total 1.254 ciudadanos de Weimar y unos 600 prisioneros de Buchenwald perecieron nos ataques aéreos.[7] Unos 325 edificios fueron dafechu destruyíos y otros 210 severamente estropiaos, ente ellos les cases de Goethe, de Schiller y la Ilesia Herder. Los bienes culturales tresportables fueron llevaos a llugares más seguros mientres la guerra.
El 11 d'abril de 1945 el campu de concentración de Buchenwald foi lliberáu por tropes americanes. Mientres la guerra perecieron o fueron asesinaos más de 56.000 de los casi 250.000 prisioneros del campu. A otru día, el 12 d'abril la ciudá de Weimar rindióse.
Weimar mientres la división d'Alemaña
[editar | editar la fonte]Dempués de la guerra, Weimar quedó dientro de la zona d'ocupación soviética. La NKVD siguió operando Buchenwald sol nome de "Campamentu especial Non. 2". Ente agostu de 1945 y marzu de 1950, un total 28.455 prisioneros de guerra y prisioneros políticos alemanes, incluyendo unes 1.000 muyeres, fueron internaos nel campamentu. D'esi total, 7.113 perecieron según los archivos soviéticos.[8]
Cola organización territorial de la República Democrática Alemana en 1952, Weimar dexó de ser la capital de Turinxa y convirtióse en parte del Bezirk d'Erfurt. El 17 de xunu de 1953 hubo una fuelga de más de 3.000 trabayadores qu'ente otres coses demandaben arrenunciar de los gobernantes. La manifestación entamada p'a otru día foi reprimida pola intervención armada del exércitu coloráu y la Volkspolizei. Declaróse llei marcial y los principales edificios de la ciudá fueron ocupaos por fuercies militares. El trabayador Alfred Diener, de la ciudá de Jena, foi fusiláu sumariamente.[9]
Weimar yera una de la xoyes d'Alemaña Oriental, polo qu'a pasar de la escasez de materiales y de dineru, el patrimoniu cultural de la ciudá foi rápido reparáu y reconstruyíu.
Mientres la revolución pacfica de 1989 y 1990, conocida como Die Wende, Weimar xugó'l so papel. Realizáronse manifestaciones d'hasta 15.000 persones en que los manifestantes colaben frente a los edificios del gobiernu y en particular, frente al cuartel de la policía secreta Stasi. Dempués de la reunificación alemana demandóse que se fixeren públicos los archivos secretos del estáu.
Weimar na era contemporánea
[editar | editar la fonte]En 5 de payares de 1993 el Conseyu de la Unión Europea nomó a Weimar Capital Europea de la Cultura pal añu 1999.
En 1996 la Unesco declaró a tres edificios del Bauhaus, Patrimoniu de la Humanidá, siguíu en 1998 por un conxuntu d'once edificaciones denominaes como Weimar clásicu. En 2001 la mesma organización nomó les obres y documentos de Goethe calteníes nel Archivu Goethe y Schiller, parte del programa Memoria del Mundu.[10]
Na nueche del 2 de setiembre de 2004 una quema destruyó 50.000 llibros de la Biblioteca de la duquesa Ana Amalia. Los trabayos de restauración y reconstrucción empezaron casi de momentu y la biblioteca foi reabierta'l 24 d'ochobre de 2007 en presencia del presidente Horst Köhler.
Dende'l 1 de mayu de 2008 recuerden quince Stolpersteine (piedres de tropiezu) asitiaes frente a les sos últimes residencies, el destín de ciudadanos xudíos de Weimar mientres l'holocaustu.
Demografía
[editar | editar la fonte]La población de Weimar yera de 65.390 habitantes el 31 d'avientu de 2012, de los cualos 33.820 yeren muyeres y 31.570 yeren homes.[11] Esto fai a Weimar la cuarta ciudá más grande de Turinxa, dempués d'Erfurt, Gera y Jena.
Weimar ye una de les poques ciudaes de Turinxa que la so población aumenta añalmente. Nel pasáu esti aumentu debióse principalmente a la migración escontra la ciudá, pero nel añu 2012 per primer vegada en más d'una década, hubo más nacencies que fallecimientos na ciudá.[11]
Xeografía y clima
[editar | editar la fonte]Weimar ta alcontrada a una altitú permediu de 208 metros sobre'l nivel del mar, cerca del centru xeográficu del estáu federáu de Turinxa. El monte Ettersberg nel norte de la ciudá cunta con 481,6 metros d'altitú y ye'l puntu más altu de la cuenca de Turinxa. Los montes circundantes tán cubiertos por un monte mistu de hayas y carbayos. Al sur del territoriu de la ciudá hai una gran formación de Muschelkalk, que puede ser vista dende ciertos puntos de la zona urbana.[12]
El clima de la ciudá ta influyíu pel monte Ettersberg, que protexe a la ciudá nel norte y el noroeste, faciendo que'l clima sía más caliente y secu qu'en restu del centru de Turinxa.
 Parámetros climáticos permediu de Weimar 
| |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Mes | Xin | Feb | Mar | Abr | May | Xun | Xnt | Ago | Set | Och | Pay | Avi | añal |
| Temperatura máxima media (°C) | 1.12 | 2.66 | 6.92 | 11.57 | 16.73 | 20.07 | 21.54 | 21.25 | 17.89 | 12.47 | 5.99 | 2.26 | 11.70 |
| Temperatura media (°C) | -1.46 | -0.47 | 3.01 | 6.90 | 11.71 | 15.05 | 16.56 | 16.29 | 13.18 | 8.49 | 3.32 | -0.14 | 7.7 |
| Temperatura mínima media (°C) | −4.04 | −3.58 | -0.88 | 2.23 | 6.72 | 10.05 | 11.63 | 11.35 | 8.48 | 4.56 | 0.68 | −2.54 | 3.72 |
| Lluvia (mm) | 32.99 | 30.01 | 38.00 | 46.99 | 58.01 | 69.00 | 55.00 | 61.01 | 43.99 | 37.00 | 40.00 | 39.00 | 551.01 |
| Fonte: Mapped Planet[13] | |||||||||||||
Cultura y llugares d'interés
[editar | editar la fonte]Weimar ye unu de los llugares con mayor riqueza cultural de toa Europa, yá que foi llar de grandes personaxes como'l pintor Lucas Cranach el Viejo, el reformador Martín Lutero, el compositor Johann Sebastian Bach, los escritores Johann Wolfgang von Goethe, Friedrich Schiller y Christoph Martin Wieland, los filósofos Johann Gottfried von Herder, Friedrich Wilhelm Nietzsche y Arthur Schopenhauer, el músicu Franz Liszt y los fundadores de la escuela de diseñu, arte y arquiteutura Bauhaus.
Foi un llugar de pelegrinación pa la intelectualidá alemana, desque Goethe treslladar por primer vegada a la ciudá a finales del sieglu XVIII. Na ciudá pueden atopase les tumbes de Goethe y Schiller, según el Archivu Goethe y Schiller, el Archivu Estatal de Turinxa, el Archivu Musical de Turinxa, el Archivu Nietzsche y la Biblioteca de la duquesa Ana Amalia.
Anguaño cunta con diverses galeríes d'arte, museos, el Teatru Nacional Alemán, y dos institutos d'educación cimera: la Universidá Bauhaus y la Escuela Cimera de Música Franz Liszt.
Nel ámbitu musical, la Orquesta Estatal de Weimar sigue la rica tradición musical de la ciudá.
Ente los llugares d'interés destaquen los que tán protexíos como Patrimoniu de la Humanidá:
Na llista de llugares d'interés nun puede faltar el "Hotel Elephant", qu'abrió les sos puertes en 1696 y nel que s'agospiaron xigantes de la cultura y l'arte por más de tres siglos. Thomas Mann inmortalizó l'hotel na so novela Lotte en Weimar.
Economía y turismu
[editar | editar la fonte]El 87,7% de la población económicamente activa trabaya nel sector de servicios, ente que el 11,2% trabaya na manufactura. El mayor emplegador de la ciudá ye la compañía Bayer Weimar GmbH und Co. KG que ye una subsidiaria del la xigante empresa químicu-farmacéutica Bayer. La ciudá tien una planta embotelladora de Coca-Cola.
Gracies a la so rica historia y el so ensame de monumentos culturales, galeríes y museos, Weimar ye'l más importante destín turísticu de toa Turinxa. Nel añu 2012 rexistráronse 349.105 visitantes, que pernoctaron na ciudá un de permediu 1,9 díes. En total hai doce hoteles y 33 cases d'agospéu.[14]
Residentes famosos de Weimar
[editar | editar la fonte]
La siguiente ye una llista amenorgada de dalgunos de los famosos personaxes que nacieron o vivieron en Weimar:
Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ UNESCO Culture Sector (7 d'avientu de 1996). «Bauhaus and its Sites in Weimar and Dessau» (inglés). Consultáu'l 9 d'agostu de 2013.
- ↑ UNESCO Culture Sector (5 d'avientu de 1998). «Classical Weimar» (inglés). Consultáu'l 9 d'agostu de 2013.
- ↑ Lindig, Kurt (1934). Der Altsteinzeitmensch des Ilmtales Skelettreste aus dem Travertin von Weimar-Ehringsdorf. Weimar: Vimaria Verlag.
- ↑ (1998) Gitta Günther, Wolfram Huschke, Walter Steiner: Weimar. Lexikon zur Stadtgeschichte, páx. 293. ISBN 3-7400-0807-5.
- ↑ (1998) Gitta Günther, Wolfram Huschke, Walter Steiner: Weimar. Lexikon zur Stadtgeschichte, páx. 477. ISBN 3-7400-0807-5.
- ↑ Schley, Jens (1999). Nachbar Buchenwald. Die Stadt Weimar und ihr Konzentrationslager 1937–1945, páx. 12. ISBN 3-412-15298-6.
- ↑ Lattke, Joachim (9 de febreru de 2013). Zur Mittagszeit versank alles im Schutt. Thüringische Landeszeitung,.
- ↑ Weber, Petra (2000). Justiz und Diktatur: Justizverwaltung und politische Strafjustiz in Thüringen 1945–1961. Oldenburgu: Wissenschaft Verlag, páx. 99. ISBN 3-486-56463-3.
- ↑ (2012) Der Schrei nach Freiheit. 17. Juni 1953 in Thüringen.. Stiftung Ettersberg.
- ↑ UNESCO Culture Sector (2001). «The literary ta of Goethe in the Goethe and Schiller Archives» (inglés). Consultáu'l 10 d'agostu de 2013.
- ↑ 11,0 11,1 Thüringer Landesamt für Statistik (31 d'avientu de 2012). «Weimar Bevölkerung» (alemán). Archiváu dende l'orixinal, el 2013-09-09. Consultáu'l 9 d'agostu de 2013.
- ↑ Thüringer Landesanstalt für Umwelt (31 d'avientu de 1999). «Hydrogeologische Einheiten» (alemán). Archiváu dende l'orixinal, el 2016-06-15. Consultáu'l 10 d'agostu de 2013.
- ↑ «Klimadiagramm Weimar» (alemán). Archiváu dende l'orixinal, el 2016-03-04. Consultáu'l 10 d'agostu de 2013.
- ↑ Stadt Weimar (31 d'avientu de 2012). «Fremdverkehr» (alemán). Archiváu dende l'orixinal, el 2013-09-09. Consultáu'l 11 d'agostu de 2013.
Enllaces esternos
[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Weimar.
- Páxina web oficial (n'alemán)
- Páxina web oficial Archiváu 2006-07-19 en Wayback Machine (n'inglés)
- Galeríes d'arte en Weimar (n'inglés)
- Muséu Ginkgo, Weimar (n'inglés)
Predecesor: Estocolmu
|
 Capital Europea de la Cultura 1999 |
Socesor: Avignon
|
