G.P.L. van der Linde

 

 

Prof. Van der Linde is in 1945 in Zeerust in sy eerste gemeente bevestig. Sy arbeidsterrein was baie groot: uitgestrekte gebiede van die Verre Wes-Transvaal en die mees noordelike gebiede van die Kaapprovinsie, albei streke wat sedert 1994 deel vorm van die provinsie Noordwes. Selfs die hele Suid- en Noord-Rhodesië was sy arbeidsterrein. Ná sowat vier jaar het hy ’n beroep na die Gereformeerde kerk Aliwal-Noord aangeneem en daar gebly tot hy in 1955 ’n beroep aangeneem het na die Gereformeerde kerk Alberton aan die Witwatersrand, sy eerste stadsgemeente.

Weer het hy nie lank gebly nie, want in 1958 neem hy ’n beroep aan na die Vrystaatse hoofstad as predikant van die Gereformeerde kerk Bloemfontein, destyds ’n groot en belangrike gemeente met ’n sieletal van meer as 1 150. Al was daar destyds nog net vier Gereformeerde kerke in die Rosestad, was hul gesamentlike sieletal van 3 661 in 1958 meer as 2017 se 2 200 in sewe kerke. In Bloemfontein, waar hy 17 jaar predikant was, het hy hom sterk beywer vir onderwys- en kultuurbelange. In hierdie tyd as predikant en daarna as professor het hy ’n belangrike rol gespeel in nasionale sinodes en algemene sinodes. Ook in die buiteland het hy sy Kerk verteenwoordig.

 

 

Prof. Lambertus Floor skryf in prof. Van der Linde se lewensberig: "(Hy) was by uitstek die man van die kerkreg en die kerklike tug. Hy het heelwat daaroor geskryf en hy moes so dikwels kerkrade adviseer en op sinodes leiding gee. Calvyn het gesê: "Jy moet in die kerk van die Here, in jou amp, in jou bediening, in jou optrede 'n man wees van strenge barmhartigheid en barmhartige gestrengheid." So het ek (prof.) Van der Linde geken en gewaardeer. Streng, regverdig, 'n man met 'n groot regverdigheidsgevoel, maar daarby o, so mild en barmhartig. Sommige mense het alleen teen sy gestrengheid vasgekyk. Maar dit berus op 'n oppervlakkige waarneming. Hoor maar by sy oudlidmate in Zeerust, Aliwal-Noord, Alberton, Bloemfontein. Of gesels met sy oudstudente. Hulle eerste reaksie was dikwels: '’n Kwaai professor daardie.' Maar later, hoe lief het hulle hom gekry! Hoe dikwels is hy nie gevra om hulle in die amp te bevestig nie. Hy was streng, alte seker, maar tegelyk ook barmhartig."

Prof. Floor skryf prof. Van der Linde het groot voorkeur aan reeksprediking gegee. Daarvan is sy preekbundel, Hoe lank, o Here!, 'n goeie voorbeeld. Sy groot verdienste as professor het volgens Floor veral daarin gelê dat hy "die koninkryk van God as grondslag vir die kerkreg aangedui het. In sy boek Die Kerkorde, 'n Verklaring van die Gereformeerde Kerkorde, het Van der Linde dit helder en sistematies uitgewerk. Gereformeerde teoloë in die buiteland, soos professor Van't Spijker en professor Kamphuis, het met verwondering en met dankbaarheid daarvan kennis geneem."

In sy publikasies, sy adviese en sy onderrig aan die studente, skryf prof. Floor, het Van der Linde "telkens en telkens opnuut die klem gelê op die heiligheid van die amp. Die ampte, of anders gestel die dienste in die kerk, het hy voortdurend vanuit 'n deeglike, skriftuurlike uitgangspunt benader. Bekend was sy gesegde: 'Die Here gebruik die dienste wat Hyself ingestel het om sy kerk te bou en nie allerhande wêreldse middele nie.'"

Prof. Floor onthou hoe hy en prof. Van der Linde ná aftrede gereeld een maal per week by mekaar gekuier het. "Wanneer ek van 'n preekbeurt of 'n lesing in 'n bepaalde gemeente teruggekom het en van my ervarings vertel het, het (prof.) Van der Linde altyd twee vrae gevra: 'Doen die dominee nog huisbesoek?' en: 'Word daar nog uit die Kategismus gepreek?'"... Hierdie twee sake het Van der Linde as basiese vereistes vir gemeente-opbou gesien."

• (af) Floor, prof. Lamertus in Schalekamp, ds. M.E. et al. 2001. Die Almanak van die Gereformeerde Kerke in Suid-Afrika vir die jaar 2002. Potchefstroom: Administratiewe Buro.