Pinotage

Pinotage is 'n Suid-Afrikaanse rooiwyn-kultivar wat uit 'n Pinot noir- en Cinsault (vroeër bekend as Hermitage, soms ook gespel as Cinsaut)-kruising ontstaan het. Die druifsoort is in 1925 deur professor Abraham Izak Perold (1880–1941) van die Universiteit Stellenbosch ontwikkel.^[1] Oorspronklik het dit bekendgestaan as Perold se Hermitage x Pinot, maar vir bemarkingsdoeleindes is die naam in 1959 verkort tot Pinotage.

Die kultivar word steeds hoofsaaklik in die Wes-Kaap verbou. Daarnaas word kleiner aanplantings in Kalifornië, Nieu-Seeland, Australië, Brasilië, Israel en Kanada aangetref.^[2][3]

Pinotage is 'n druifsoort wat in 1925 in Suid-Afrika geskep is deur Abraham Izak Perold, die eerste professor in wingerdbou aan die Universiteit Stellenbosch. Perold wou die beste eienskappe van die robuuste Hermitage met Pinot noir, 'n druif wat goeie wyn voortbring maar moeilik kan wees om te verbou, kombineer. Perold het die vier sade van sy kruising in die tuin van sy amptelike woning by die Welgevallen eksperimentele plaas geplant en toe blykbaar daarvan vergeet. In 1927 het hy die universiteit verlaat ten einde by die KWV koöperatief aan te sluit, waarna oorgroeiing van die tuin plaasgevind het. Die universiteit het 'n span ingestuur om die tuin op te ruim, net soos wat Charlie Niehaus besig was om verby te loop. Hy was 'n jong dosent wat van die saailinge geweet het en dit van die bedrywighede van die opruimingspan gered het. ^[4]

Die jong plante is na die Elsenburg Landbouskool verskuif onder toesig van Perold se opvolger, C.J. Theron. In 1935 het Theron hulle geënt op die nuut gevestigde Richter 99 en Richter 57 wingerdstokke by Welgevallen. ^[4] Intussen het Perold voortgegaan om sy voormalige kollegas te besoek. Theron het aan hom die nuut-geënte wingerdstokke gewys, en die een wat die beste gevaar het, is gekies vir voortplanting, en as Pinotage gedoop. Die eerste wyn is in 1941 op Elsenburg verbou, met die eerste kommersiële aanplantings by Myrtle Grove naby Lowryspas. ^[4] In 1941 is Pinotage-wingerdstokke ook by die Kanonkop Wynlandgoed van Paul Sauer en Danie Rossouw geplant, waarvan die wyne later bekendheid verwerf het en tot 25 jaar kon verouder, sodat hierdie landgoed selfs " 'n formidabele leier van die Kaapse rooiwynindustrie" genoem is. ^[5][6]

Die eerste erkenning het gekom toe 'n wyn van die Bellevue Wynlandgoed wat van Pinotage gemaak is, die kampioenwyn geword het (Generaal Smuts Trofeewenner) tydens die Kaapse Wynskou van 1959, welke prestasie in 1961 deur Sauer & Rossouw herhaal is met hul Pinotage wat afkomstig was van die Kanonkop Wynlandgoed ^[7]. Die Bellevue-wyn sou die eerste een wees wat Pinotage in 1961 op sy etiket gebruik, toe Stellenbosch Farmer's Winery (SFW) dit onder hul Lanzerac-handelsmerk bemark het. ^[8]Hierdie vroeë sukses, en die relatief maklike wingerdbou daarvan, het 'n groot reeks aanplantings in die 1960's tot gevolg gehad.

Ondanks die variëteit se reputasie vir maklike verbouing het die Pinotage-druif nie kritiek ontkom nie. 'n Algemene klagte is die neiging van die druif om isoamielasetaat tydens wynverbouing voort te bring, wat lei tot 'n soet geur wat soos verf ruik. ^[9] 'n Groep Britse wynmeesters wat in 1976 besoek afgelê het was nie beïndruk met Pinotage nie, en het die neus "warm en aaklig" genoem en die smaak daarvan met "geroeste spykers" vergelyk. ^[8] Die druifsoort se aanplantings het regdeur die geskiedenis daarvan gestyg en gedaal soos wat die modes van die Suid-Afrikaanse wynbedryf gewissel het. In die vroeë negentigerjare is die wêreld se wynmark na die einde van die Apartheidstelsel oopgestel vir Suid-Afrikaanse wyne. Wynmakers het Pinotage geïgnoreer ten gunste van meer internasionaal erkende kultivars soos Syrah en Cabernet Sauvignon. Teen die einde van die 20ste eeu het die lot van die druifsoort begin draai, en teen 1997 het dit hoër pryse as enige ander Suid-Afrikaanse druifsoort gehaal. ^[9]

Oz Clarke het al voorgestel dat Suid-Afrikaanse wynmakers se minagting vir Pinotage deels spruit uit die feit dat dit duidelik 'n nuwewêreldse wyn is, terwyl die neiging vir Suid-Afrikaanse wyne is om Europese invloede en neigings te weerspieël. Ondanks die feit dat dit 'n kruising is tussen 'n Bourgogne- en Rhônedruif, weerspieël Pinotage geen van die geure van 'n Franse wyn nie. ^[10] Alhoewel dit nie sigself as kritiek kwalifiseer nie, het die kultivar, buiten klein aanplantings in veral Nieu-Seeland en die Verenigde State, nog nie 'n beduidende teenwoordigheid in enige ander wynstreek ontwikkel nie. ^[11]

Pinotage het internasionaal relatief onbekend gebly totdat Beyers Truter van Kanonkop die Diner's Club se wyn van die jaar-prys in 1987 vir sy Pinotage gewen het. Pinotage het sedertdien 'n renaissance in Suid-Afrika beleef, met 'n toenemende aantal produsente wat 'n helder en sappige weergawe van die variëteit ondersoek wat werklike finesse met minder ryp ekstraksie toon. ^[12]

Vanaf 2007 tot 2017 het die gehalte, vraag en aanbod van Pinotage aansienlik gegroei. Vanaf ongeveer 3 miljoen liter Pinotage per jaar aan die einde van die vorige eeu, het die binnelandse verkope tot meer as 5 miljoen liter gestyg. Die uitvoere sedert 2001 het van net meer as 8 miljoen liter per jaar tot 19 miljoen liter gestyg, wat 'n geskatte bedrag van R495 miljoen tot die plaaslike ekonomie in 2017 bygedra het. ^[13] .

In twee dekades het wynmakers en bemarkers hierdie druifkultivar omhels, wat gelei het tot die wêreldwye uitbreiding van die Pinotage-mark. Kompetisies soos die Absa Top 10 Pinotage-toekennings, wat in 1997 begin is, en inisiatiewe deur organisasies soos die Pinotage-vereniging, het gehelp om hierdie unieke Suid-Afrikaanse wyn te vestig. ^[14] Toekennings soos Tim Atkin se Suid-Afrikaanse Rooiwyn van die Jaar-prys in 2017 (toegeken aan Beeslaar Pinotage) ^[15] het die neiging om die gehalte van Pinotage-wyne te erken bevestig. Pinotage het bygedra daartoe dat die Kanonkop-keldermeester Abrie Beeslaar in 2017 as Wynmaker van die Jaar aangewys is deur die gesogte Internasionale Wyn en Spiritualieë Kompetisie in Londen; wat hom in 1991 die tweede wynmaker van Kanonkop na Beyers Truter gemaak het aan wie die eer te beurt geval het. ^[16]

Pinotage is een van die tien mees aangeplante wyn-druifvariëteite in Suid-Afrika, en die enigste rooi kultivar wat gedurende die dekade van 2007-2017 in aantal aangeplante hektare gegroei het. ^[17] In 2017 het SAWIS aangedui dat die totale oppervlakte onder Pinotage-wingerde 6 979 ha is, wat 'n groei vanaf 6,5 % na 7,4% van die totale wingerdoppervlakte verteenwoordig. ^[18]

Benewens Suid-Afrika word Pinotage ook gekweek in Brasilië, Kanada, Israel, Nieu-Seeland, Amerika en Zimbabwe. In Nieu-Seeland is daar 94 akker (38 hektaar) Pinotage. In die VSA is daar aanplantings in Arizona, Kalifornië, Michigan, Oregon en Virginia. ^[9] Duitse wynmakers het onlangs met die druifkultivar begin eksperimenteer. ^[10]

Die meerderheid van die wêreld se aanplantings van Pinotage kom in Suid-Afrika voor, waar dit slegs 6% van die wingerdbou area uitmaak, maar beskou word as 'n simbool van die land se kenmerkende wynboutradisies. Dit is 'n vereiste deel (30 tot 70%) in "Kaapse mengsels". Dit word gemeng in 'n groot verskeidenheid style, van gladde drinkwyn en rosé tot vat-verouderde wyn wat vir die kelder bestem is. Dit word ook gemeng om 'n gefortifiseerde Portwyn-styl te skep, en selfs 'n rooi vonkelwyn. Die nuutste en vinniggroeiende neiging is die vervaardiging van koffie-gestileerde Pinotage. Die druif is baie afhanklik van die vaardigheid en styl van verbouing, met goed vervaardigde wyne wat die potensiaal het om diepgekleurde, vrugtige wyne te produseer wat op 'n vroeë sowel as ouer stadium toeganklik is. ^[9]

Pinotage word in ander lande as Suid-Afrika geproduseer. Pinotage word ook in Nieu-Seeland en Zimbabwe geplant, saam met ander wynboulande soos Switserland, Duitsland, die VSA, Israel en Brasilië. ^[19]

Die wingerde is net soos die voorsaat daarvan, Cinsaut, lewenskragtig en maklik om te kweek. Dit word vroeg ryp, met hoë suikervlakke. ^[8] Die ouer Pinotage-wingerde word hoofsaaklik as struikgewasse (bush vines) geplant. Dit is waargeneem dat die praktyk diepte aan die wyn verleen. Dit het die potensiaal om opbrengste van 120 hl/ha (6,8 ton/akker) voort te bring, maar ouer wingerde is geneig om opbrengste van so laag as 50 hl/ha voort te bring. Die opbrengste word by wyse van waterbeperking bestuur. Die beheer van die grofheid van die druif en die isoamielasetaat karakter is twee belangrike oorwegings by wynbou. Die suurgehalte is nog 'n potensiële beperking wat Pinotage soos framboos en asyn kan laat smaak. ^[10] Sedert die negentigerjare het meer wynbouers gebruik gemaak van uitgerekte en koel gistingtydperke ten einde die Estervlakke sowel as blootstelling aan Franse en Amerikaanse eik te verminder. ^[9]

Die druiwe is van nature hoog in tannien, wat met 'n beperkte maserasietydperk getem kan word; maar vermindering van velkontak kan ook sommige moerbei vrugkarakters wat Pinotage geneig is om te produseer, verminder. Sommige wynmakers het daarmee geëksperimenteer om die druiwe voor oestyd baie ryp te laat word, gevolg deur beperkte blootstelling aan eikehout, ten einde die negatiewe eienskappe van die druifsoort te tem terwyl die vrugtigheid daarvan behou word. Nuwe klone het ook potensiaal getoon.^[10]

In die afgelope paar jaar het Suid-Afrikaanse wynmakers geëksperimenteer met die produksie van Pinotage in 'n ligter styl. Die druiwe word vroeër gepluk vir laer suikerkonsentraises, en met gebruikmaking van die hele tros tydens die gistingsproses ten einde die suurvlakke te verhoog. Dit is 'n styl van verbouing wat meer soortgelyk is aan die ouer druif, Pinot Noir, se verbouing.

Perold se Hermitage x Pinot. Die alternatiewe naam Herminoir is ook oorweeg.^[4]