Ian Kershaw

Ian Kershaw
Kershaw by die 2012 Leipzig Boekskou
Gebore	29 April 1943 Oldham, Manchester, Engeland
Nasionaliteit	Engeland
Alma mater	Universiteit van Liverpool, Merton College, Oxford
Beroep	Skrywer, historikus
Bekend vir	Studies van Duitse maatskaplike geskiedenis, veral Alltagsgeschichte, en die bevordering van die "Werkende na die Führer" konsep
Eggenoot	Betty Kershaw

Sir Ian Kershaw (gebore op 29 April 1943) is 'n Engelse geskiedkundige en skrywer wie se werk hoofsaaklik gerig is op die maatskaplike geskiedenis van 20ste eeuse Duitsland. Hy word deur baie beskou as die wêreld se mees vooraanstaande kenner betreffende Adolf Hitler en die Duitsland van die Nasionaal-Sosialistiese Duitse Arbeidersparty, en is veral bekend om sy biografieë van Hitler.^[1]

Hy was die leidende "dissipel" van die Duitse historikus Martin Broszat, en (tot sy aftrede) professor by die Universiteit van Sheffield. Kershaw het Broszat 'n "inspirerende mentor" genoem wat baie gedoen het om sy begrip van Nasionaal Sosialistiese Duitsland te vorm.^[2] Kershaw het as historiese adviseur op verskeie BBC dokumentêre programme gedien soos The Nazis: A Warning from History en War of the Century. Hy het onderrig gegee in 'n module genaamd "Germans against Hitler".^[3]

Kershaw was op 29 April 1943 in Oldham, Lancashire, Engeland gebore as die seun van Joseph Kershaw en Alice Robinson. Hy het sy skoolopleiding ontvang by Counthill Skool, St Bede Kollege, Manchester,^[4] die Universiteit van Liverpool (BA) en Merton Kollege, Oxford (Doktor van Filosofie, [D.Phil]). Hy was oorspronklik opgelei as 'n middeleeuse kenner maar het hom later in die 1970's gewend na die studie van moderne Duitse maatskaplike geskiedenis. Aanvanklik was hy hoofsaaklik besig met die ekonomiese geskiedenis van Bolton Abdy. Kershaw het as 'n lektor in middeleeuse geskiedenis by Manchester die Duitse taal bestudeer ten einde die Duitse lyfeienes in die Middeleeue te bestudeer.^[5] In 1972 het hy Beiere besoek en was hy geskok om die oogpunte aan te hoor van 'n bejaarde man wat hy in 'n kafee in München ontmoet het, welke losgetrek het, "Julle Engelse was so onnosel. As julle julle net by ons geskaar het. Saam sou ons Bolsjewisme kon verslaan het en die aarde oorheers het!" — die man het vir ekstra effek bygevoeg dat "Die Jood is 'n luis!" ^[6] As gevolg van die gebeurlikheid het 'n vlam in Kershaw ontbrand om uit te vind hoe en waarom gewone mense in Duitsland die ideologie van die Nasionaal Sosialistiese Duitse Arbeidersparty kon steun.^[7]

Kershaw se eggenote, Betty Kershaw, is 'n voormalige professor van verpleegkunde, en dekaan van die Skool van Verpleegkundestudies by die Universiteit van Sheffield.

In 1975 het Kershaw by Martin Broszat se "Beiere Projek" aangesluit. Gedurende die tyd het Broszat Kershaw aangemoedig om die beskouinge te ondersoek van gewone mense betreffende Hitler.^[8] Kershaw het as 'n resultaat van sy werk in die 1970's op Broszat se "Beiere Projek" sy eerste boek oor die Duitsland van die Nasionaal-Sosialiste geskryf naamlik The "Hitler Myth": Image and Reality in the Third Reich. Die werk was eers in Duits gepubliseer in die 1980's onder die titel Der Hitler-Mythos: Volksmeinung und Propaganda im Dritten Reich.^[9] Hierdie boek het die "Hitler kultus" in Duitsland ondersoek en hoe dit ontwikkel was deur Joseph Goebbels, welke maatskaplike groepe die Hitler Mite aangetrek het en hoe dit opgekom en geval het.^[10]

'n Verdere werk wat teweeggebring was as gevolg van Kershaw se werk op die Beiere Projek en sy werk in die veld van Alltagsgeschichte was Popular Opinion and Political Dissent in the Third Reich. In hierdie 1983 boek, ondersoek Kershaw die ondervinding van die Nazi era op voetsoolvlak in Beiere. Kershaw toon daarin hoe gewone mense gereageer het op die Nazi diktatorskap, en ondersoek verder hoe mense by die regime aangepas het, asook die mate van afkeuring en die beperkings daarvan. Kershaw het sy onderwerp-mense as gewone Beierse mense beskryf:

die vae meerderheid, nòg volle Nazis, nòg volle opponente daarvan, wie se houdings terselfdertyd tekens van Nazi ideologiese penetrasie en tog die duidelike beperkings van propagandistiese manipulasie toon.^[11]

Kershaw het in sy voorwoord geskryf:

Ek sou graag wou dink dat indien ek omstreeks die tyd aanwesig was, ek 'n oortuigde anti-Nazi, betrokke in die ondergrondse weerstandsbeweging, sou wees. Ek weet egter dat ek eintlik so verward sou wees, en so hopeloos sou voel soos die meeste van die mense waaroor ek skryf.^[12]

Kershaw het geargumenteer dat Goebbels daarin misluk het om die Volksgemeinschaft (die mense se gemeenskap) van Nazi propaganda te skep, en dat die meeste Beierse inwoners baie meer belanggestel het in hul daaglikse lewens as in politiek gedurende die Derde Ryk.^[13] Kershaw het die gevolgtrekking gemaak dat die meerderheid Beierse inwoners of anti-semities was, of doodeenvoudig nie omgegee het oor wat aan't gebeur was met die Jode nie.^[14] Kershaw het ook die gevolgtrekking gemaak dat daar 'n fundamentele verskil was tussen die antisemitisme van die meerderheid gewone mense, wat 'n afkeer gehad het in Jode en welke gevoelens ingekleur was deur tradisionele Katolieke vooroordele, en die ideologiese en veel meer radikale Völkische antisemitisme van die Nazi Party, wat Jode gehaat het.^[15]

Kershaw het bevind dat die meerderheid mense van Beiere die geweld van Kristallnacht pogrom afgekeur het, en dat hulle ten spyte van die pogings van die Nazis voortgegaan het om maatskaplike verhoudinge met lede van die Beierse Joodse gemeenskap te onderhou.^[16] Kershaw het verskeie veldtogte van die Nazis ten einde anti-semitiese haat aan te wakker gedokumenteer, en het opgemerk dat die oorweldigende meerderheid anti-semitiese aktiwiteit in Beiere die werk was van 'n klein aantal toegewyde Nazi partylede.^[17] Oor die algemeen het Kershaw opgemerk dat die populêre bui tenoor Jode die van ongeërgdheid ten opsigte van hul lot was.^[18] Kershaw het geargumenteer dat die meeste inwoners van Beiere gedurende die Tweede Wêreldoorlog bewus was van die Holocaust, maar baie meer bekommerd en geïnteresseerd was oor die oorlog as oor die "Finale oplossing tot die Joodse Vraagstuk".^[19]

Kershaw het die noemenswaardige bewering gemaak dat "die pad na Auschwitz gebou was deur haat, maar geplavei was deur ongeërgdheid."^[20][21] Met die stelling het Kershaw bedoel dat die voorspel wat opgebou het tot Auschwitz-konsentrasiekamp gemotiveer was deur anti-semitisme van die mees bose en wrede tipe wat gedra was deur die Nazi elite, maar dat dit plaasgevind het binne 'n konteks waar die meerderheid van die Duitse openbare menings heeltemal onverskillig was ten opsigte van dit wat aan't gebeur was.^[22]

Kershaw se assessering dat die meeste inwoners van Beiere, en by noodwendige implikasie Duitsers, "onverskillig" en "ongeërg" was wat die Holocaust (Shoah) betref, het kritiek ontvang van die Israeliese geskiedkundige Otto Dov Kulka asook die Kanadese geskiedkundige Michael Hans Kater. Kater het gepostuleer dat Kershaw die omvang of mate van populêre anti-semitisme verwater het, en dat alhoewel aanvaar kan word dat die meeste van die anti-semitiese dade van Nazi Duitsland "opgevoer" was, geargumenteer kon word dat omdat hierdie dade 'n wesenlike aantal Duitsers betrek het, dit foutief is om die ekstreme anti-semitisme van die Nazis te beskou as sou dit slegs of alleenlik van bo af kom.^[23]

Kulka het geargumenteer dat die meeste Duitsers meer anti-semities was as wat Kershaw hulle voorgestel het in Popular Opinion and Political Dissent in the Third Reich, en in pleks van "ongeërgdheid" het hy geargumenteer dat "passiewe medepligtigheid" 'n beter term sou wees om die reaksie van die Duitse mense tot die Shoa mee te beskryf.^[24]

In 1985 het Kershaw 'n boek gepubliseer op die historiografie van Nazi Duitsland genaamd The Nazi Dictatorship waarin hy reflekteer op die probleme betreffende die historiografie van die Nazi era.^[25] Kershaw het daarin opgelet op die groot diskrepansie van die dikwels teenstrydige oogpunte betreffende die Nazi era tussen:

• die wat die Nazi tydperk beskou as die toppunt van Deutschtum (Germanisme), en Marxiste wat Nasionale Sosialisme beskou as die toppunt van kapitalisme
• die wat argumenteer vir 'n Sonderweg, en die wat argumenteer teen die Sonderweg begrip
• die wat Nasionale Sosialisme beskou as 'n tipe totalitarisme, en die wat dit beskou as 'n tipe fascisme
• die historici wat ten gunste is van 'n "funksionalistiese" interpretasie met die klem op die Duitse burokrasie en die Holocaust as 'n ad hoc proses, en die wat ten gunste is van 'n "doelbewuste" interpretasie met die fokus op Hitler, en die argument dat die Holocaust reeds van vroeg af in Hitler se politieke loopbaan beplan was.^[26]

Soos Kershaw opgemerk het, is hierdie verskillende interpretasies, soos die verskille tussen die funksionalistiese beskouing van die Holocaust as synde veroorsaak deur 'n proses; en die doelbewuste beskouing van die Holocaust as synde veroorsaak deur 'n plan, nie maklik versoenbaar nie, en daar was in sy opinie die benodigdheid vir 'n gids ten einde die ingewikkelde historiografie rondom hierdie kwessies te verduidelik.^[27]

Op soortgelyke wyse, indien 'n mens die Marxistiese oogpunt van Nasionale Sosialisme as die toppunt van kapitalisme beskou, dan is die Nazi verskynsel universeel, en kan fascisme intree in enige samelewing waar kapitalisme die dominante ekonomiese sisteem is, in teenstelling met die oogpunt van die Nasionale Sosialisme as die toppunt van Deutschtum waar die Nazi verskynsel plaaslik is en slegs tot Duitsland beperk is. Volgens Kershaw moes enige geskiedkundige wat oor die tydperk skryf rekening hou met die "histories-filosofiese", "polities-ideologiese" en morele probleme wat geassosieer word met die tydperk, en wat derhalwe spesiale uitdagings vir die geskiedkundige stel. In The Nazi Dictatorship het Kershaw bestek geneem van die historiese literatuur en sy eie assessering aangebied van die positiewe en negatiewe aspekte van die verskillende benaderings.^[28]

Tydens 'n 2008 onderhou, lys Kershaw sy grootste intellektuele invloed as Martin Broszat, Hans Mommsen, Alan Milward, Timothy Mason, Hans-Ulrich Wehler, William Carr en Jeremy Noakes.^[29] In dieselfde onderhoud het Kershaw sy sterk goedkeuring van Mason se "Voorrang van Politiek" begrip uitgespreek, waarin dit Duitse besighede was wat die Nazi regime gedien het eerder as die ander kant om, teen die ortodokse Marxistiese "Voorrang van Ekonomie" begrip.^[30] Ten spyte van sy lof en admirasie vir Mason in die 2000 uitgawe van The Nazi Dictatorship was Kershaw baie skepties van Mason se "Vlug na Oorlog" teorie van 'n ekonomiese krisis in 1939 wat die Nazi regering in oorlog in gedwing het.^[31]

In die Historikerstreit (Historici-stryd) van 1986–89, het Kershaw vir Broszat nagevolg m.b.t. kritiek op die werk en oortuigings van Ernst Nolte, Andreas Hillgruber, Michael Stürmer, Joachim Fest en Klaus Hildebrand, wie Kershaw almal beskou het as Duitse apologete wat poog om die Duitse verlede op verskeie wyses "skoon te was". In die 1989 uitgawe van The Nazi Dictatorship het Kershaw 'n gehele hoofstuk gewy aan die weerlegging van die oogpunte van Nolte, Hillgruber, Fest, Hildebrand, en Stürmer. Ten opsigte van die debat tussen die wat Nasionale Sosialisme beskou as 'n vorm van totalitarisme (en dus meer in gemeen met die Sowjetunie het) versus die wat Nasionale Sosialisme beskou as 'n vorm van fascisme ( en dus meer in gemeen het met die Koninkryk van Italië (1861–1946), het Kershaw, alhoewel hy gevoel het dat die totalitêre oogpunt nie sonder meriete is nie, geargumenteer dat Nasionale Sosialisme in essensie beskou moet word as 'n tipe fascisme, alhoewel fascisme van 'n baie radikale soort.^[32] Skrywende oor die Sonderweg debat, vind Kershaw die Kershaw finds the moderate Sonderweg approach of Jürgen Kocka the most satisfactory historical explanation for why the Nazi era occurred.^[33] In die 2000 uitgawe van The Nazi Dictatorship, het Kershaw geskryf dat hy die oogpunt van Gerhard Ritter, naamlik sy bewering dat een "gek persoon" (Hitler) eiehandig die Tweede Wêreldoorlog veroorsaak het as die van 'n Duitse apologeet uitgekryt, en dat hy die historiese benadering van Ritter se aartsvyand, Fritz Fischer beskou het as 'n veel beter manier om Duitse geskiedenis te verstaan.^[34] Op dieselfde trant het Kershaw die 1946 verklaring deur die Duitse geskiedkundige, Friedrich Meinecke, dat Nasionale Sosialisme bloot 'n besondere ongelukkige Betriebsunfall (industriële ongeluk) van geskiedenis was, gekritiseer as apologeties.^[35]

Kershaw sou later in 'n 2003 essay vir beide Ritter en Meinecke kritiseer as Duitse apologete, wat òf deur die Betriebsunfall teorie, òf deur die blamering van Hitler as die hoofoorsaak van WO II en die Holocaust, gepoog het om die Duitse verlede te verontskuldig.^[36] Skrywende oor die werk van die Duitse historikus Rainer Zitelmann, het Kershaw geargumenteer dat Zitelmann dit wat slegs sekondêre oorwegings in Hitler se opmerkings daargestel het, verhewe na die primêre vlak, en dat Zitelmann nie 'n duidelike definisie verskaf het van wat hy bedoel deur "modernisasie" nie.^[37]

Met betrekking to die debat oor die Nazi Buitelandse Beleid tussen "globaliste" soos Klaus Hildebrand, Andreas Hillgruber, Jochen Thies, Gunter Moltman en Gerhard Weinberg, wat argumenteer dat Duitsland se mikpunt wêreldoorheersing was, en die "kontinentaliste" soos Hugh Trevor-Roper, Eberhard Jäckel en Axel Kuhn, wat argumenteer dat Duitsland slegs gemik het na die verowering van Europa,^[38] neig Kershaw na die "kontinentale" posisie.^[39] Kershaw stem saam met die tesis dat Hitler 'n program vir buitelandse beleid geformuleer het wat gesentreer was op 'n alliansie met Brittanje, ten einde die vernietiging van die Sowjetunie te bewerkstellig, maar het hy ook geargumenteer dat 'n gebrek aan belangstelling deur die Britte die projek verdoem het, wat derhalwe gelei het tot die situasie van 1939 waar Hitler tot oorlog teen Brittanje oorgegaan het, synde die land wat hy as 'n bondgenoot wou gehad het en nie as 'n vyand nie, met die land wat hy wou gehad het as 'n vyand, die Sowjetunie, as sy bondgenoot.^[40] Terselfdertyd sien Kershaw aansienlike verdienste in die werk van sulke geskiedkundiges soos Timothy Mason, Hans Mommsen, Martin Broszat en Wolfgang Schieder, wat argumenteer dat Hitler geen "program" wat betref buitelandse beleid gehad het nie, en in stede daarvan beweer dat sy buitelandse beleid bloot 'n impulsiewe reaksie was op plaaslike druk in die ekonomie en sy behoefte om sy gewildheid te verseker.^[41]

Wat betref die historiese debatte oor Duitse Weerstand (Widerstand) in die Duitse samelewing, het Kershaw geargumenteer dat daar twee benaderings tot die vraag is, een wat hy die fundamentalistiese benadering noem, (wat handel oor die wat toegewyd was om die Nazi regering omver te werp) en een wat wat hy die samelewings benadering noem. (wat handel oor vorme van afkeuring in die alledaagse lewe) ^[42] In Kershaw se opinie, werk Broszat se Resistenz (immuniteit) begrip goed in 'n Alltagsgeschichte benadering, maar minder goed in die veld van hoë-politiek. Verder meer, deur slegs te fokus op die "effek" van mens se handelinge, word daar versuim om die kritieke element van die "bedoeling" agter mens se handelinge in oorweging te bring.^[43] Kershaw het ook geargumenteer dat die term Widerstand slegs gebruik moet word om diè te beskryf wat gewerk het vir die totale omverwerping van die Nazi sisteem, en die wat deelgeneem het aan gedrag wat kontra die regering se wense was sonder sonder om hulle te beywer vir die omverwerping van die regering en dat slegs die handelinge ingesluit moet wees onder die terme opposisie en afvalligheid, afhangende van hulle motiewe en handelinge.^[44] In Kershaw se opinie, was daar drie bande wat gestrek het van afkeuring en/of afvalligheid tot weerstand.^[45] Kershaw het ook gebruik gemaak van die Edelweiss Seerowers as 'n voorbeeld van 'n groep wie se gedrag aanvanklik onder afvalligheid geval het, en van daar af gegroei het tot opposisie en uiteindelik tot weerstand.^[46]

In Kershaw se opinie was daar baie afvalligheid en opposisie binne die Duitse samelewing, maar buite die werkersklas, bitter min.^[47] Alhoewel Kershaw geargumenteer het dat die Resistenz begrip verdienste het, het hy tot die gevolgtrekking gekom dat die Nazi regering 'n breë basis van ondersteuning gehad het en dat dit korrek is om te praat van "weerstand sonder die mense".^[48]

Betreffende die debat in die laat 1980's tussen Martin Broszat en Saul Friedländer oor Broszat se oproep vir die "historisasie" van Nasionale Sosialisme, het Kershaw geskryf dat hy saamgestem het met Friedländer dat die Nazi tydperk nie behandel kon word as 'n "normale" tydperk van geskiedenis nie, maar tog het hy gevoel dat historici die Nazi tydperk moet benader op die wyse soos wat hulle enige ander tydperk van geskiedenis sou benader.^[49] Kershaw het ter ondersteuning van Broszat geskryf dat 'n Alltagsgeschichte benadering tot Duitse geskiedenis, met die voorbehou dat dit nie die Nazi dade agterweë hou nie, baie aan te bied het ten opsigte van 'n begrip van hoe die dade plaasgevind het.^[50]

Gedurende die "Goldhagen Kontroversie van 1996 het Kershaw vanaf die standpunt uitgegaan dat sy vriend Hans Mommsen Daniel Goldhagen se argumente oor 'n kultuur van "eliminerende antisemitisme" in Duitsland gedurende hul gereeld debatte op Duitse TV "vernietig" het.^[51] Kershaw het geskryf dat hy saamgestem het met Eberhard Jäckel se assessering dat Hitler's Willing Executioners (Afrikaans: Hitler se Gewillige Laksmanne "eenvoudig 'n slegte boek" was.^[52] Alhoewel Kershaw min positief te sê gehad het oor Goldhagen, het hy geskryf dat hy van oordeel was dat Norman Finkelstein se aanval op Goldhagen oordadig was en min gedoen het om historiese begrip te bevorder.^[53] Kershaw het egter later Norman Finkelstein en Ruth Bettina Birn se uiters kritiese assessering van Goldhagen se boek, A Nation on Trial: The Goldhagen Thesis and Historical Truth aanbeveel; en gekonstateer dat "Finkelstein en Birn voorsien 'n vernietigende kritiek van Daniel Goldhagen se simplistiese en misleidende interpretasie van die Holocaust. Hulle bydrae tot die debat is in my opinie, onmisbaar."^[54]

Soos Broszat, sien Kershaw die strukture van die Nazi staat as baie meer belangrik as die persoonlikheid van Hitler (of enige ander individu) as 'n verduideliking vir die wyse waarop die Duitsland van die Nasionaal Sosialistiese Duitse arbeidersparty ontwikkel het. Kershaw skaar hom in besonder by die oogpunt wat deur Broszat en die Duitse geskiedkundige Hans Mommsen geargumenteer word, naamlik dat Nazi Duitsland 'n chaotiese versameling van opponerende burokrasieë was wat in magstryde met mekaar gewikkel was. Volgens Kershaw, was die Nazi diktatorskap nie 'n totalitariese reus nie, maar eerder 'n onstabiele koalisie van verskeie blokke in 'n "magskartel" wat bestaan het uit die Nasionaal-Sosialistiese Duitse Arbeidersparty, groot besigheid, die Duitse staatsburokrasie, die Leër en SS/polisie agentskappe (en verder meer, was elk van die magsblokke op hul beurt verdeel in verskeie faksies).^[55] In Kershaw se opinie het die meer radikale blokke soos die SS/polisie en die Nazi party groter wordende heerskappy oor die ander blokke verkry na die 1936 ekonomiese krisis, en van daar af het hul hul mag uitgebrei ten koste van die ander blokke.^[56]

Vir Kershaw was die werklike belang van Hitler nie die diktator self nie, maar eerder die Duitse mense se beskouing van hom.^[57] In sy biografie van Hitler het Kershaw hom voorgestel as 'n uiters vervelige man wat ontneem was van selfs die "negatiewe grootheid" wat hom toegedig word deur Joachim Fest.^[58] Kershaw verwerp die Groot man teorie van geskiedenis en het diegene gekritiseer wat probeer om alles wat gebeur het in Nazi Duitsland te verduidelik as die resultaat van Hitler se wil en bedoelings.^[59] Kershaw het geargumenteer dat dit absurd is om Duitse geskiedenis gedurende die Nazi era alleenlik deur Hitler te wil verduidelik, aangesien Duitsland beskik het oor agt-en-sestig miljoen mense gedurende die Nazi era, en dat om te poog om Duitse geskiedenis slegs deur die prisma van een man te verduidelik 'n foutiewe posisie was.^[60] Kershaw het i.v.m. die probleme daarvan om uitermate op Hitler te fokus geskryf dat "selfs die beste biografieë by tye die gevaar geloop het om Hitler se persoonlike mag te verhoog na 'n vlak waar die geskiedenis van Duitsland tussen 1933 en 1945 gereduseer word na bietjie meer as 'n uitdrukking van die diktator se wil".^[61] Kershaw het 'n lae opinie van die wat probeer om "persoonlike" teorieë oor die Holocaust en/of die Tweede Wêreldoorlog te voorsien as synde die gevolg van 'n tekortkoming, medies of andersins, in Hitler .^[62] In sy 2000 uitgawe van The Nazi Dictatorship het Kershaw met goedkeuring die minagtende opmerkings wat deur die Duitse geskiedkundige Hans-Ulrich Wehler in 1980 oor sulke teorieë gemaak is aangehaal. Wehler het geskryf:

Hang ons begrip van Nasionaal Sosialistiese beleide regtig af van die vraag of Hitler een testikel gehad het? ... Miskien het die Führer drie gehad, wat dinge moeilik vir hom gemaak het, wie weet? ... Selfs indien hitler beskou kan word as onteenseglik 'n masochis, welke wetenskaplike belang bevorder dit? ... Word die "Finale Oplossing van die Joodse Vraagstuk" derhalwe makliker verstaanbaar of die "verdraaide pad na Auschwitz" die eenrigting-straat van 'n psigopaat in mag?^[62]

Kershaw deel Wehler se opinie dat, behalwe vir die probleem dat sulke teorieë oor Hitler se mediese toestand uiters moeilik was om te bewys, hulle die effek gehad het om die fenomeen van Nazi Duitsland as sou alles wat gebeur het min of meer die gevolg gewees het van een gebrekkige individu te personifieer.^[63]

Kershaw se biografie oor Hitler is 'n ondersoek van Hitler se mag; hoe hy dit verkry het en hoe hy dit onderhou het.^[64] Hy het opgevolg oor idees wat hy eerste bekendgestel het in 'n 1991 boek oor Hitler, en geargumenteer dat Hitler se leierskap 'n model-voorbeeld is van Max Weber se teorie van Charismatiese leierskap.^[25][65] Kershaw se 1991 boek Hitler: A Profile in Power het 'n verandering teweeggebring vir hom synde dat hy wegbeweeg het daarvan om te skryf oor hoe mense Hitler beskou het om self oor Hitler te skryf.^[66] In sy twee-volume biografie van Hitler wat in 1998 en 2000 gepubliseer is, het Kershaw gekonstateer, "Wat ek probeer doen het was om Hitler te plaas in die maatskaplike en politiese konteks wat ek alreeds studeer het."^[67] Kershaw vind die skets van Hitler in Alan Bullock se biografie as sou hy 'n "opportunistiese avonturier" gewees het onbevredigend, en Joachim Fest se tog om vas te stel hoe "groot" Hitler was, sinloos.^[68] In 'n wye sin, sien Kershaw die Nazi regering as deel van 'n breër krisis wat die Europese samelewing van 1924 tot 1945 aangetas het.^[69] Alhoewel hy verskil het met baie van hul menings (veral Nolte), reflekteer Kershaw se konsep van 'n Tweede Dertigjarige Oorlog baie ooreenkomste met Ernst Nolte, A. J. P. Taylor en Arno J. Mayer wat die konsep van 'n "Dertigjarige Krisis" gepromulgeer het ten einde Europese geskiedenis tussen 1914 en 1945 te verduidelik.^[70]

In die funksionalisties versus opsetlikheids debat, het Kershaw geargumenteer vir 'n sintese van die twee skole, alhoewel hy neig na die funksionalistiese skool. Ten spyte van menigsverskille, het Kershaw Momsen " 'n goeie persoonlike vriend" en 'n "belangrike verdere stimuli tot my werk op Nazisme" genoem.^[71] Kershaw het in sy twee-volume biografie van Hitler geargumenteer dat Hitler nie 'n beslissende rol in die ontwikkeling van beleide van volksmoord gespeel het nie, maar het ook geargumenteer dat baie van die stappe wat tot die Holocaust gelei het onderneem was deur beamptes met laer range sonder direkte bevele van Hitler, in die verwagting dat sulke stappe hulle guns sou laat afsteek by die Fuhrer.^[72] Alhoewel Kershaw nie die radikale anti-semitisme van die Nazi party ontken nie, verkies hy Mommsen se oogpunt as synde sou die Holocaust veroorsaak gewees het deur deur "kumulatiewe radikalisering" van Nazi Duitsland wat veroorsaak is deur die eindelose burokratiese magstryde en 'n draai na verhoogde radikale antisemitisme binne die range van die Nazi elite. Ten spyte van sy agtergrond in die Funksionalistiese historiografie, erken Kershaw dat sy relaas van Hitler in die Tweede Wêreldoorlog baie te danke het aan "opsetlike" geskiedkundiges soos Gerhard Weinberg, Hugh Trevor-Roper, Lucy Dawidowicz en Eberhard Jäckel.^[73] Kershaw aanvaar die prent van Hitler soos geteken deur "opsetlike" geskiedkundiges as 'n fanatiese ideoloog wat obsessief was oor sosiale Darwinisme, die Völkisch beweging, antisemitisme (waarin die Joodse mense beskou is as 'n ras wat biologies verskil van die res van die mensdom, eerder as 'n geloof) , militarisme en die oënskynlike behoefte aan Lebensraum.^[74] Kershaw het egter in 'n 1992 essay genaamd "Improvised genocide?", waarin hy naspoor hoe die etniese suiwerings veldtog van Gauleiter Arthur Greiser in die Warthegau^[75] streek, wat geannekseer en bygevoeg is tot Duitsland van Pole in 1939, gelei het tot 'n veldtog van voksmoord teen 1941, geargumenteer dat die proses inderdaad "geïmproviseerde volksmoord" daargestel het eerder as die vervulling van 'n meesterplan.^[76] Kershaw beskou die Holocaust nie as 'n plan nie, soos geargumenteer word deur die "opsetlikes" maar eerder as 'n proses wat veroorsaak is deur die "saamgestelde of kumulatiewe radikalisasie" van die Nazi staat soos geartikuleer deur die funksionalistiese skool. Hy haal die werk van die Amerikaanse geskiedkundige Christopher Browning aan in sy biografie van Hitler, en argumenteer dat in die tydperk 1939–1941 die frase "Finale Oplossing tot die Joodse Vraagstuk" 'n "territoriale oplossing" was, dat planne soos die Nisko-plan en Madagaskar-plan ernstig was en dat die frase "Finale Oplossing" slegs in die tweede helfte van 1941 verwys het na volksmoord.^[77] Hierdie beskouing van die Holocaust as 'n proses, eerder as 'n plan, is die antitese van die ekstreme opsetlike benadering ten opsigte waarvan voorspraak gemaak is deur Lucy Dawidowicz, wat argumenteer dat Hitler so vroeg as November 1918 besluit het op volksmoord, en dat alles wat hy van daardie punt af gedoen het op die doelwit gerig was.^[78]

In onlangse jare het Kershaw 'n tesis begin vorm gebaseer op die idee van beide tradisies van Nazi teorie.

Kershaw verskil met Mommsen se "Swak Diktator" tesis: naamlik die idee dat Hitler 'n relatief onbelangrike speler in Nazi Duitsland was. Hy het egter saamgestem met Mommsen se idee dat Hitler nie so 'n belangrike rol in die daaglikse administrasie van die Nazi regering gespeel het nie. Die manier waarop Kershaw hierdie oënskynlike paradoks verduidelik is deur sy "Werkende na die Führer" teorie. Die frase is geneem uit 'n 1934 toespraak deur die Pruisiese staatsamptenaar Werner Willikens:^[79]

Elkeen wat die geleentheid het om dit waar te neem, weet dat die Fuhrer nie alles wat hy dadelik of in die nabye toekoms wil onderneem kan dikteer nie. Inteendeel, tot nou toe het elkeen met 'n pos in die nuwe Duitsland die beste gewerk wanneer hy, by wyse van speke, na die Fuhrer toe gewerk het. Baie dikwels en in baie sfere, was dit die geval – ook in voormalige jare – dat individue bloot gewag het om bevele en instruksies. Ongelukkig sal dieselfde waar wees vir die toekoms; maar dit is eintlik die plig van almal om te probeer werk na die Fuhrer langs die weë wat hy verkies. Enigeen wat foute maak sal dit gou genoeg besef. Maar enigeen wat werklik na die Fuhrer werk op sy verkose weë en ter realisasie van sy doelwit, sal sekerlik beide nou en in die toekoms eendag die fynste beloning ontvang in die vorm van die onverwagse wetlike bevestiging van sy werk.^[80]

Kershaw het geargumenteer dat beide die beamptes en amptenare van die Duitse staat en Party-burokrasie in Nazi Duitsland gewoonlik die inisiatief geneem het in die daarstelling van beleid om Hitler se waargenome wense te bewerkstellig, of alternatiewelik gepoog het om Hitler se vae en onduidelik-gefraseerde wense in beleid te laat vervat.^[81] Alhoewel Kershaw in samestemming is dat Hitler beskik het oor die magte wat die "Meester van die Derde Ryk" tesis sou voorstel; waarvoor voorspraak gemaak is deur Norman Rich en Karl Dietrich Bracher; het hy ook geargumenteer dat Hitler 'n "lui diktator" was; 'n onverskillige en ongeërgde diktator wat nie werklik belang gestel het of baie betrokke geraak het in die daaglikse bestuur van Nazi Duitsland nie.^[82] Die enigste uitsonderings hierop was die areas van buitelandse beleid en militêre besluite, beide areas waarin Hitler hom in groter wordende mate begeef het vanaf die laat 1930's.^[83]

In 'n 1993 essay "Working Towards the Führer", het Kershaw geargumenteer dat die Duitse en Sowjet diktatorskappe meer verskille as ooreenkomste gehad het.^[84] Kershaw het geargumenteer dat Hitler 'n baie on-burokratiese leier was vir wie papierwerk, in ooglopende kontras tot Stalin, met afgryse gevul het.^[85] Op soortgelyke wyse, het Kershaw geargumenteer dat Stalin baie betrokke was in die bestuur van die Sowjetunie in kontras tot Hitler; wie se betrokkenheid m.b.t. daaglikse besluitneming ongereeld, wispelturig en seldsaam was.^[86] Kershaw het geargumenteer dat die Sowjet regime, ten spyte van al hul uiterste brutaliteit en uiterste genadelose meedoënloosheid, basies rasioneel opgetree het in hul doelwit na die soeke na 'n beleid om 'n agterplaatse land te moderniseer, en het dit nie ooreengestem met die saamgestelde of kumulatiewe radikalisasie na meerwordende irrasionele doelwitte wat Kershaw sien as karakteristiek van Duitsland, nie.^[87] In Kershaw se opinie, stem Stalin se mag ooreen met Max Weber se kategorie van burokratiese gesag, in teenstelling met Hitler se mag wat ooreenstem met Weber se kategorie van charismatiese gesag.^[88] In Kershaw se opinie, was die verklaring vir wat in Duitsland na 1933 gebeur het, die daarstelling van Hitler se charismatiese gesag, geplaas op die "gelegaliseer-rasionele gesag" owerheidsisteem wat voor 1933 bestaan het, en wat gelei het tot 'n stapsgewyse of geleidelik afbreek van enige sisteem van geordende gesag in Duitsland.^[89] Kershaw argumenteer dat die Duitse staat teen 1938 gereduseer was tot 'n hopelose, polikratiese warboel van mededingende agentskappe wat almal met mekaar kompeteer het om Hitler se guns te wen, wat teen daardie stadium die enigste bron van politiese legitimiteit geword het.^[90] Kershaw beskou hierdie mededinging as sou dit die "saamgestelde radikalisasie" van Duitsland veroorsaak het, en argumenteer dat alhoewel Hitler altyd ten gunste van die meer radikale oplossing tot enige probleem was, dit Duitse beamptes was wat, in hul pogings om die Führer se guns te wen, op hul inisiatief verhoogde "radikale" oplossing tot klaarblyklike probleme soos die "Joodse Vraagstuk" geneem het, in teenstelling daarmee om beveel te word deur Hitler om so te doen.^[91] Hierin stem Kershaw grootliks met Mommsen se siening van Hitler as 'n ver en afgeleë leier wat in baie opsigte verhewe bo sy eie sisteem staan, en wie se charisma en idees die algemene toon van die politiek sou stel, saam.^[92] As 'n voorbeeld van hoe Hitler se mag in praktyk gefunksioneer het , het Kershaw Hitler se voorskrif of riglyn aan die Gauleiters Albert Forster en Arthur Greiser, om die deel van noord-wes Pole wat gegrens het aan Duitsland in 1939 binne die volgende tien jaar te "verduits", met sy belofte dat "geen vrae sal gevra word nie" oor hoe dit gedoen sou word nie, gebruik.^[93][94] Soos Kershaw opmerk, het die totaal verskillende maniere waarop Forster en Greiser te werk gegaan het om hul Gaue te "verduits"; met Forster wat bloot die plaaslike Poolse bevolking in sy Gaue vorms laat teken het wat konstateer dat hulle "Duitse bloed" het, en Greiser wat 'n program van meedoënlose en geweldadige etniese suiwering van Pole in sy Gaue uitgevoer het, beide getoon hoe Hitler gebeure laat ontstaan het, en hoe sy Gauleiters totaal verskillende beleide kon uitvoer ter najaging van wat hulle geglo het Hitler se wense was.^[95][96] In Kershaw se opinie het Hitler se visie van 'n rasgesuiwerde Volksgemeinschaft die stukrag aan Duitse beamptes voorsien om verhoogde uiterste maatreëls van stapel te stuur om Hitler se goedkeuring weg te dra, wat geëindig het in die Shoah of Holocaust.^[97]

Die Israelse historikus Otto Dov Kulka het die konsep van "werkende na die Führer" geprys as die beste manier om 'n duidelike begrip te vorm van hoe die Holocaust plaasgevind het, met die kombinasie van die beste karakteristieke, en die vermyding van die swakhede, van beide die "funksionalistiese" en "opsetlike" metodes.^[98]

Die Duitsland van die Nasionaal-Sosialistiese Duitse Arbeidersparty is derhalwe vir Kershaw beide 'n monokrasie (een heerser) en polikrasie (baie heers). Hitler het absolute mag behou, maar het dikwels verkies om nie gebruik daarvan te maak nie; die wederstrewige faksies van die Nazi staat het mekaar beveg en gepoog om Hitler se vae-bewoorde wense en onduidelike bevele uit te voer, "Werkende na die Führer".

• Genoot van die Britse Akademie
• Orde van Verdienstelikheid van die Federale Republiek van Duitsland, 1994^[99]
• Wenner van die Wolfson geskiedenisprys, 2000, vir Hitler, 1936–1945: Nemesis (Allen Lane)
• Medewenner van die Britse Akademie Boekprys, 2001^[100]
• Genoot van die Koninklike Historiese Genootskap
• Lid van die Historiese Assosiasie
• Genoot van die Wissenschaftskolleg zu Berlin^[101]
• 2002, Aangestel as Knight Bachelor in die 2002 Verjaarsdag eerbewyse vir dienste aan Geskiedenis^[102]
• In 2004 was 'n versameling van Festschrift skolastiese essays ter ere van Ian Kershaw gepubliseer.^[103]
• 2005, Elizabeth Longford-prys vir Historiese Biografie vir Making Friends with Hitler: Lord Londonderry, the Nazis and the Road to War

• Bolton Priory Rentals and Ministers; Accounts, 1473–1539 (red.) (Leeds, 1969)
• Bolton Priory. The Economy of a Northern Monastery (Oxford, 1973)
• "The Persecution of the Jews and German Popular Opinion in the Third Reich" bls. 261–289 van Yearbook of the Leo Baeck Instituut, Volume 26, 1981
• Popular Opinion and Political Dissent in the Third Reich. Bavaria, 1933–45 (Oxford, 1983, hersien in 2002), ISBN 0-19-821922-9
• The Nazi Dictatorship. Problems and Perspectives of Interpretation (Londen, 1985, 4de uitgawe., 2000), ISBN 0-340-76028-1
• The 'Hitler Myth'. Image and Reality in the Third Reich (Oxford, 1987, hersien in 2001), ISBN 0-19-280206-2
• Weimar. Why did German Democracy Fail? (ed.) (Londen, 1990), ISBN 0-312-04470-4
• Hitler: A Profile in Power (London, 1991, hersien in 2001)
• "'Improvised genocide?' The Emergence of the 'Final Solution' in the 'Wargenthau" bls. 51–78 van Transactions of the Royal Historical Society, Volume 2, Desember 1992
• "Working Towards the Führer: Reflections on the Nature of the Hitler Dictatorship", bls. 103–118 van Contemporary European History, Volume 2, Issue #2, 1993; herdruk op bladsye 231–252 van The Third Reich geredigeer deur Christian Leitz, Londen: Blackwell, 1999, ISBN 0-631-20700-7
• Stalinism and Nazism: Dictatorships in Comparison (red. met Moshe Lewin) (Cambridge, 1997), ISBN 0-521-56521-9
• Hitler 1889–1936: Hubris (Londen, 1998), ISBN 0-393-32035-9
• Hitler 1936–1945: Nemesis (Londen, 2000), ISBN 0-393-32252-1
• The Bolton Priory Compotus 1286–1325 (geredigeer saam met David M. Smith) (Londen, 2001)
• Making Friends with Hitler: Lord Londonderry and the British Road to War (Londen, 2004), ISBN 0-7139-9717-6
• "Europe's Second Thirty Years War" bls. 10–17 van History Today, Volume 55, Uitgawe # 9, September 2005
• Death in the Bunker (Penguin Books, 2005), ISBN 978-0141022314
• Fateful Choices: Ten Decisions That Changed the World, 1940–1941 (Londen, 2007), ISBN 1-59420-123-4
• Hitler, the Germans and the Final Solution (Yale, 2008), ISBN 0-300-12427-9
• Hitler (een-volume verkorting van Hitler 1889–1936 en Hitler 1936–1945; Londen, 2008), ISBN 1-84614-069-2
• Luck of the Devil The Story of Operation Valkyrie (Londen: Penguin Books, 2009), ISBN 0-14-104006-8
• The End: Hitler's Germany 1944–45 (Allen Lane, 2011), ISBN 0-7139-9716-8
• To Hell and Back: Europe, 1914–1949 (Allen Lane, 2015), ISBN 978-0713990898
• Roller-Coaster: Europe, 1950–2017 (Allen Lane, 2018), ISBN 978-0241187166; Die Amerikaanse uitgawe is getiteld The Global Age: Europe, 1950–2017, e-Boek ISBN 9780735223998.

Bibliografie

• Kershaw, Ian Working Towards the Führer: Essays in Honour of Sir Ian Kershaw, geredigeer deur Anthony McElligott en Tim Kirk, Manchester University Press, 2003, ISBN 0-7190-6732-4.
• Kershaw, Ian (19 Oktober 2008). "The writing life: sometimes history just depends on that next cup of coffee". The Washington Post Book World. p. 11.
• Lukacs, John The Hitler of History, New York : Vintage Books, 1998, 1997, ISBN 0-375-70113-3.
• Marrus, Michael The Holocaust in History, Toronto: Lester & Orpen Dennys, 1987, ISBN 0-88619-155-6.
• Pozzi, Enrico. "Può suicidarsi una nazione? Ian Kershaw sugli ultimi 10 mesi della Germania nazista" (uitgebreide hersiening van The End), Il Corpo, Januarie 2012, [1]
• Snowman, Daniel "Ian Kershaw" bls. 18–20 van History Today Volume 51, Issue 7, July 2001.

Op Kershaw

• "Ian Kershaw's website at the University of Sheffield". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 February 2007. Besoek op 2008-04-21.
• The Road to Destruction, Richard Gott on Hitler: Nemesis Geargiveer 10 Februarie 2012 op Wayback Machine
• Sir Ian Kershaw: Dissecting Hitler
• Review of Hitler, 1889–1936: Hubris
• Review of Making Friends With Hitler Lord Londonderry and Britain's Road to War
• Avner Shapira (27 Januarie 2009). "The Germans Are Coming". Haaretz.
• Review of Fateful Choices by Gerhard Weinberg

Onderhoude met Kershaw

• Interview with Ian Kershaw on the Penguin website
• Interview with Ian Kershaw
• Interview with Kershaw
• Interview with Ian Kershaw Geargiveer 22 Februarie 2012 op Wayback Machine

Deur Kershaw

• Beware the Moral High Ground
• Review of Hitler's Library