Evangelie volgens Philippus

Die Evangelie van Philippus behoort tot die apokriewe en Gnostiese evangelies van die Nuwe Testament. Die teks dateer uit die 3de eeu, maar het eeue lank verlore gegaan voordat dit toevallig in Desember 1945 in Egipte as deel van die Nag-Hammadi-geskrifte herontdek is.

Die evangelie is saam met ander belangrike Gnostiese tekste, waaronder die Evangelie van Tomas (die sogenaamde Tomas-boek) en die Evangelie van Maria (Magdalena), in 1945 deur boere naby Nag Hammadi in Sentraal-Egipte ontdek. Die tekste, wat in 'n verseëlde kruik bewaar is, gee 'n indruk van die vroeg-Christelike geloofswêreld en bewys dat daar 'n sirkel van vroulike dissipels van Jesus Christus was. Selfs in die Nuwe Testament is dit opvallend dat Maria Magdalena aan die kruis van Jesus en ook by sy graf verskyn.

Die teks is net soos die Evangelie van Thomas 'n versameling van spreuke wat aan Jesus Christus toegeskryf word. Die sakramente, veral dié van die huwelik, neem 'n belangrike plek in die Evangelie in. Die Evangelie van Philippus het veral bekendheid verwerf as een die vroegste historiese bronne, wat die teorie steun dat Jesus met Maria Magdalena getroud was - alhoewel dit in die teks nie letterlik beweer word nie. Die teks verwys na Maria Magdalena as Jesus se mees geliefde dissipel, wat hy eerder as Petrus as sy opvolger verkies het, en beskryf hulle erotiese verhouding.

Die benaming van die teks is nie histories nie; die moderne titel verwys net na die feit dat Philippus die enigste dissipel van Jesus Christus is na wie in die Evangelie verwys word (in 73,8). In die teks word nie beweer dat dit deur Philippus geskryf is nie.

Weens hulle Gnostiese leerstellings en agtergrond is die tekste van Nag Hammadi oorspronklik nie by die kanoniese boeke van die Heilige Skrif gevoeg nie.

Die Evangelie van Philippus is veral 'n samestelling van verskillende spreuke oor die sakramente, wat hulle betekenis en waarde bespreek. Die teks is sterk deur Valentiniaanse leerstellings beïnvloed en maak gebruik van verskillende literêre vorme soos byvoorbeeld aforismes, gelykenisse, analogieë, pareneses, polemieke, narratiewe samesprake, spreuke van Jesus van Nasaret, Bybelinterpretasies en dogmatiese bewerings.^[1]