Zarażony jest co dwudziesty Polak. Najczęściej chorują dzieci w wieku 2-5 lat. Cystami lamblii można zarazić się pijąc skażoną fekaliami wodę (cysty wydalane są z organizmu wraz z kałem), jedząc surowe owoce i warzywa, a także w toalecie czy piaskownicy. Cysty występują w wodach powierzchniowych, studniach przydomowych, stawach i jeziorach, do których mogą wpływać zanieczyszczenia wraz z fekaliami.
Pasożyt umieszcza się w jelicie cienkim i rozregulowuje wchłanianie witamin rozpuszczalnych w tłuszczach: A, D, E, K. Niekiedy pasożyty przechodzą do dróg żółciowych i mogą spowodować żółtaczkę oraz powiększenie wątroby. W skrajnie ciężkich przypadkach zakażenie lambliami może zagrażać życiu.
Objawy
Choroba rozwija się od 7 do 21 dni. Objawy są bardzo różne, zależnie od odporności nasilenia zakażenia. Dorośli skarżą się na: nudności, wodnistą, gwałtowną biegunkę, gazy, wzdęcia, bóle brzucha. Pojawia się także gorączka, bóle głowy, zmęczenie, bezsenność, rekcje alergiczne i wysypka.
Dzieci mają biegunkę, która doprowadza do odwodnienia, utraty witamin, co może powodować anemię, długotrwałe przeziębienie i katary oraz pochrząkiwanie.
Leczenie
Obecność cyst lamblii stwierdza się na podstawie badania próbek kału (jednak ze względu na okresowość pojawiania się cyst konieczne będzie zapewne kilkakrotne badanie) lub testów enzymatycznych, które są szybsze i skuteczniejsze. Czasem bada się także sok z dwunastnicy. Badanie to musi być przeprowadzone zaraz po pobraniu.
Leczenie musi obejmować całą rodzinę zarażonego. Najczęściej stosuje się leki przeciwpasożytnicze: tynidazol, metronidazol lub atebryna. Leczenie trwa od 1 do 3 dni.
Najlepszą jednak ochroną przed zarażeniem lambliami jest odpowiednia higiena, picie wody z pewnych źródeł, mycie owoców i warzyw.
