Objawy
- nadmierne wychudzenie, mimo przekonania chorego o zbyt dużej masie ciała
- ograniczanie ilości i kaloryczności jedzenia (w początkowym stadium ukrywane i tłumaczone np. zmianą diety)
- obniżenie ciśnienia krwi, ustanie (lub niepojawienie się) miesiączki , suchość i żółte zabarwienie skóry, czasem pokrycie się skóry meszkiem, wypadanie włosów, bóle brzucha
- zamknięcie się w sobie, zerwanie kontaktów z ludźmi
Przyczyny
Nie do końca poznane. Znaczenie mogą mieć: wadliwie funkcjonująca rodzina, ze sztywnymi więzami, ograniczająca samodzielność dziecka, zazwyczaj z dominującą matką i mało zaangażowanym ojcem; próba ukrycia własnej seksualności w okresie dojrzewania; dążenie do osiągnięcia idealnego wizerunku szczupłej kobiety.
Ryzyko zachorowania
Objawy jadłowstrętu pojawiają się zwykle między 14. a 18. r.ż. Ryzyko jest znacznie wyższe u kobiet - zapadają na anoreksję ok. 20 razy częściej niż mężczyźni; skłaniają do tego takie cechy, jak: perfekcjonizm, wysoki poziom tłumionej agresji.
Diagnostyka
Lekarz podejrzewa anoreksję, jeśli stwierdzi zmniejszenie masy ciała o co najmniej 15 proc. masy prawidłowej (u dzieci brak przyrostu wagi); zaburzenia hormonalne ; zaburzenia samooceny chorego dotyczące własnego wyglądu.
Powikłania
Zaburzenia krążenia i hormonalne, śmierć.
Leczenie
Najcięższe przypadki (z ubytkiem wagi rzędu 80-85 proc.) leczy się w szpitalu pod 24-godzinnym nadzorem. Lżejsze, gdy chory współpracuje z lekarzem - ambulatoryjnie. Podstawową metodą jest psychoterapia, często rodzinna (systemowa). Pracuje się z pacjentem nad zmianą obrazu własnego ciała, zwiększeniem niezależności i urealnieniem ambicji, a także radzeniem sobie z agresją.
Leczenie farmakologiczne ma znaczenie wspomagające. Podaje się leki przeciwdepresyjne , czasem neuroleptyki. Trwale udaje się wyleczyć co czwartą osobę cierpiącą na anoreksję. Kolejne 45 proc. chorych wraca do masy ciała z pogranicza normy.
Czytaj także:
Geny odpowiedzialne za anoreksję
Rywalizacja powoduje anoreksję
