montêye

Do viebe « monter », avou l’ cawete « -êye ».

• AFE :
  • diferins prononçaedjes : /mɔ̃.ˈtɛːj/ /mɔ̃.ˈtej/ /mɔ̃.ˈtɛj/ /mɔ̃.ˈte/ /mɔ̃.ˈtiː/, miersipepieuzmint e l’ notule ALW 4.52
  • prononçaedje zero-cnoxheu : /mɔ̃.ˈtɛːj/  ^{aschoûtez lu}
• Ricepeures : mon·têye

montêye femrin

1. femrin pårticipe erirece (fok dins ene fråze al vwès passive), do viebe : «monter».
   • Li guinguete a stî montêye so rén do monde di tins.
   • Ene hålete, c' est ene sôre di bounete di toele, montêye so des fis d' fiers

montêye femrin

1. (botanike) k' a crexhou e smince, po ene verdeure.
   • Les raecenes sont montêyes.

montêye femrin

1. (djeyografeye) plaece k' ene voye monte.
   • Il a toumé moirt dins l' montêye di l' Obisse.
2. apas d' èn escayî.
   • Waite a twè! gn a ene montêye k' est findowe.
3. todi pluriyal Loukîz a : «montêyes».

• tournante montêye

gripete; Loukîz a : « gripete »

• valêye, dischinte