Standart dil

Standart dil veya standart lehçe, dilbilgisi ve kullanımın önemli ölçüde kodlanmasından geçen bir dil çeşididir. Ancak bazen bu terim, çeşitlerinden biri olarak standartlaştırılmış bir form içeren bir dilin bütününe atıfta bulunur. Genellikle, önemli standardizasyondan geçen dil çeşitleri, ticaret ve hükûmet merkezleriyle ilişkili lehçelerdir. Dilsel antropologların "göndergesel yer değiştirme" ve toplumdilbilimcilerin "işlev detaylandırması" dediği süreçlerle, bu çeşitler ticaret ve hükûmetle bağlantılı sosyal prestij kazanır. Bu süreçlerin sosyolojik bir etkisi olarak, bu dili kullananların çoğu, standart dilin doğası gereği üstün olduğuna inanmaya başlar veya onu, diğer dil çeşitlerini yargılamak için dilsel temel olarak kabul eder.

Bir dilin standardizasyonu sürekli bir süreçtir, çünkü kullanımdaki bir dil, bir makinenin parçaları gibi kalıcı olarak standardize edilemez. Genellikle, standardizasyon süreci, prestijli lehçenin yazılışını stabilize etme, kullanımları ve belirli (anlamsal) anlamları resmi gramerler ve sözlükler aracılığıyla kodlama ve kodlamaların özünde doğru olarak kamuoyu tarafından kabul edilmesini teşvik etme çabalarını içermektedir. Bu bağlamda, çok merkezli bir dil, etkileşimli standart çeşitlere sahiptir. Buna örnek olarak İngilizce, Fransızca ve Portekizce, Almanca, Korece ve Sırp-Hırvatça, İspanyolca, İsveççe, Ermenice ve Çince bulunmaktadır. Rusça ve Japonca gibi tek merkezli dillerin ise standartlaştırılmış bir deyimi vardır.

• Richards, Jack Croft; Schmidt, Richard W. (2010). Longman Dictionary of Language Teaching and Applied Linguistics. Pearson Education Limited. ISBN 978-1-4082-0460-3. 
• Clyne, Michael G., (Ed.) (1992). Pluricentric Languages: Differing Norms in Different Nations. Contributions to the sociology of language. 62. Berlin & New York: Mouton de Gruyter. ISBN 3-11-012855-1. 
• Kloss, Heinz (1967). "'Abstand languages' and 'ausbau languages'". Anthropological Linguistics. 9 (7). ss. 29-41. JSTOR 30029461.