kavil

Osmanlı Türkçesi قول‎, o da Arapça قَوْل‎ (ḳavl) sözcüğünden gelmektedir.

• Heceleme: ka‧vil

kavil (belirtme hâli kavili, çoğulu kaviller)

1. anlaşma, sözleşme

   Kavlimiz böyle mi idi?

   Ey güzel seninle bir kavledelim. Bu kavlin üstüne dönmemesine. - Halk türküsü

2. (dil bilimi) söz

   Babamın kavline göre bu adam bütün Manisa halkını iki büyük afetten kurtarmış. - Y. K. Karaosmanoğlu

• (söz): Allah'ın izni, peygamberin kavliyle

• kavilce, kavilci, kavilcik, kavilken, kaville, kavilli, kavilse, kavilsi, kavilsiz
• (anlaşma): kavilleşme, kavletme

• Türk Dil Kurumuna göre "kavil" maddesi