göç

Osmanlı Türkçesi كوچ‎, o da Eski Türkçe köş, kö (“kalkmak, yük taşımak, yükselmek”).

• IPA^(anahtar): /ˈɡøt͡ʃ/
• Heceleme: göç

göç (belirtme hâli göçü, çoğulu göçler)

1. (nakliyat) taşınma sırasında götürülen ev eşyaları
2. (sosyoloji) ekonomik, toplumsal, siyasi sebeplerle bireylerin veya toplulukların bir ülkeden başka bir ülkeye, bir yerleşim yerinden başka bir yerleşimyerine gitme işi

   Obalarının hâlâ arkası kesilmeyen göçleri devam etmekte idi. — Samiha Ayverdi

3. (sosyoloji) evden eve taşınma, nakil

   Her sene, zamanı gelince İstanbul'un mahallelerinde Boğaz'ın köylerine göçler başlardı. — Abdülhak Şinasi Hisar

4. (zooloji) kuşların, geyiklerin, yarasaların, bazı balık ve böceklerin mevsim, iklim, besin miktarı vb.ne göre çevre değiştirmeleri

   Havalimanında staj yaparken bir ağustos günü o leyleklerin göçe hazırlanmasını ve göçünü ilk defa görmüştüm.

• hicret, muhaceret, taşınma

• Kavimler Göçü

• Göç dönüşü topal eşek öne geçer
• Terziye göç demişler, iğnem başımda demiş
• Üç göç, bir yangın yerini tutar
• Üç göç,bir yangının yerini tutar
• Yaman komşu, yaman avrat, yaman at; birinden göç, birin boşa, birin sat

• göç özgeçmişi

• Türk Dil Kurumuna göre "göç" maddesi

• Vikipedi'de göç

• Heceleme: göç

göç

1. göç
2. hareket, manevra

• Atacanov, Ata (1922). Türkmendolu Yir Sözlüğü.