| dbo:abstract
|
- ثورة الشباب اليمنية أو ثورة 11 فبراير هي سلسلة من الاحتجاجات الشعبية اندلعت في اليمن في 27 يناير 2011 منادية بإسقاط منظومة حكم الرئيس علي عبد الله صالح. في 11 فبراير، بدأت الاحتجاجات من جامعة صنعاء بمظاهرات طلابية وآخرى لنشطاء حقوقيين نادت برحيل صالح وتوجهت إلى السفارة التونسية، رافقها اعتقال عدد من الناشطين والمتظاهرين في 23 يناير 2011م، أعلن صالح أنه لن يرشح نفسه لفترة رئاسية جديدة ولن يورث الحكم لإبنه أحمد، في 2 فبراير ، في بدايات مارس، بدأ الأمن المركزي باستعمال العنف ضد المتظاهرين، وفي 18 مارس، في ما عرف بجمعة الكرامة قتل أكثر من 52 شخص برصاص قناصة، ورغم أن اليمن من أكثر بلدان العالم تسلحا، حاول الثوار المحافظة على سلمية ثورتهم قدر المستطاع ولم يشكل الطلبة والشباب الذين كانوا لب الاحتجاجات أي ميليشيات مسلحة للتصدي لقوات الأمن المركزي. وانضم قادة عسكريين للثورة منهم علي محسن الأحمر وخاضت الفرقة الأولى مدرع، اشتباكات متقطعة مع الحرس الجمهوري، وُقع على المبادرة الخليجية في 23 نوفمبر 2011 لحل الأزمة السياسية، عُطل بموجبها الدستور واُعتبرت المبادرة مرجعية دستورية لادارة البلاد، ومُنح الرئيس صالح حصانة من الملاحقة القانونية. تسلم نائب الرئيس صالح عبد ربه منصور هادي الرئاسة بموجب المبادرة الخليجية في 21 فبراير 2012. (ar)
- Protesty v Jemenu probíhají od ledna 2011 v návaznosti na širší arabské jaro, které začalo v Tunisku v prosinci 2010. Jedná se o spory mezi současnou jemenskou vládou a jemenskou opozicí. Jemenská opozice usiluje o svržení prezidenta Sáliha a zatím se nespokojila s jeho návrhem, že nebude kandidovat znovu do úřadu v roce 2013, ani s dalším ústupkem, že odstoupí po parlamentních volbách nejpozději v lednu 2012. Policejní zásahy proti demonstrujícím Jemencům se postupně zesilovaly a v pátek 18. března 2011 při nich bylo v Saná zabito rekordních pět desítek lidí, poté k opozici přešlo několik armádních velitelů, kmenových vůdců, diplomatů, poslanců i provinčních guvernérů. Jemenský parlament, ovládaný vládním Všeobecným lidovým kongresem, zavedl 23. března 2011 na žádost prezidenta výjimečný stav, který pozastavil platnost ústavy, dovolil cenzuru sdělovacích prostředků, zakázal protestní shromáždění a dal bezpečnostním složkám 30 dní na zatčení podezřelých osob. Vláda a opozice se 26. dubna 2011 dohodly na demisi prezidenta, který má předat moc do třiceti dnů viceprezidentovi a poté mu má být zaručena imunita. S těmito podmínkami řada Jemenců nesouhlasí a protesty pokračují. Alí Abdalláh Sálih 22. května 2011 již potřetí odmítl podepsat dohodu o předání moci a v následujících dvou dnech vypukly boje mezi stoupenci vlivného kmenového vůdce a silami věrnými prezidentovi Sálihovi. V těchto bojích zahynulo 24 Ahmarových stoupenců a 14 vojáků. Nicméně v San'á převzal nakonec Sálihovu roli jeho viceprezident Abdu Rabbuh Mansúr Hádí. (cs)
- Im Zusammenhang mit den Ereignissen des Arabischen Frühlings im Jahr 2011, die unter anderem zum Sturz der tunesischen und ägyptischen Machthaber führten, gab es ab 27. Januar 2011 auch Proteste im Jemen. Polizei und Militär gingen dabei immer wieder gewaltsam gegen die Demonstranten vor, zudem lieferten sich zeitweise Regierungstruppen und oppositionelle Stammeskämpfer heftige Gefechte. Nach Oppositionsangaben verloren mehr als 860 Menschen ihr Leben. Am 23. November 2011 unterzeichnete Präsident Ali Abdullah Salih ein Abkommen, das seinen Rücktritt innerhalb von 30 Tagen vorsah. Die Ereignisse werden vereinzelt auch als Jemenitische Revolution bezeichnet. (de)
- Οι διαδηλώσεις στην Υεμένη του 2011 αποτελούν διαδηλώσεις του λαού της Υεμένης, οι οποίες ακολούθησαν τις διαδηλώσεις στην Τυνησία και τις ταραχές στην Αίγυπτο. Αιτία των διαδηλώσεων αποτελεί η ανεργία, οι κακές οικονομικές συνθήκες και η διαφθορά. Στόχος των διαδηλωτών αποτελεί η παραίτηση του Αλί Αμπντουλάχ Σαλέχ. Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν από τα μέσα Ιανουαρίου. (el)
- La Rebelión en Yemen o Revolución yemení fue una serie de revueltas callejeras iniciadas en enero de 2011 que en su primer día reunieron a más de 16 000 personas en el centro de Saná, capital de Yemen y acabaron derribando el gobierno. Los manifestantes pedían que Ali Abdullah Saleh, dictador del país unificado desde 1990 y del norte desde 1978, no se presentase a la reelección. Igualmente hubo violentas protestas en el sur del país. Los manifestantes compararon a su presidente con el derrocado expresidente tunecino Zine El Abidine Ben Ali, por la corrupción de su gobierno y la pobre economía de Yemen. Unos 16 mil manifestantes salieron a las calles en Saná el 27 de enero, incluyendo unos 10 000 estudiantes en la Universidad de Saná. Yemen es la nación más pobre del mundo árabe y se ha convertido en un refugio para los militantes islamistas de Al Qaeda. Los manifestantes rechazaron las propuestas de reforma política anunciada por el gobierno por no ser lo suficientemente extensa para asegurar que Saleh o su hijo Ahmed no mantuvieran el poder de forma indefinida. Los manifestantes querían impulsar una reforma en lugar de una revolución como sucedió en Túnez, un periodista yemení afirmó: Estas no son protestas populares espontáneas, como en Egipto, sino más bien, manifestaciones de masas organizadas por la oposición que están utilizando los eventos de Túnez para poner a prueba el régimen de Saleh. Esto sólo es el comienzo de una feroz batalla política en el período previo a las elecciones parlamentarias de abril en Yemen. El ministro del Interior yemení Mutaher al-Masri, dijo: «Yemen no es como Túnez». En las manifestaciones participaron seis formaciones lideradas por el Partido de la Reforma Islámica, además de los partidos laicos Socialista y Baaz. (es)
- La révolution yéménite, dite la révolution pacifique des jeunes, est un mouvement de contestation populaire et une série d'affrontements armés débutés en 2011 et qui s'achèvent en 2012 avec le départ du président Ali Abdallah Saleh. Cette révolution s'inscrit dans un contexte international du Printemps arabe. S'inspirant des précédents tunisien et égyptien, les manifestants réclament la démocratie, la fin de la corruption et de la mainmise du congrès général du peuple (CGP, au pouvoir), de meilleures conditions de vie et le départ du président Saleh, au pouvoir depuis 32 ans. Le mouvement de contestation part de l'université de Sana'a (la capitale). Débutée fin janvier, la contestation ne cesse de s'amplifier en prenant la forme de sit-in et de manifestations massives, la jeunesse révolutionnaire (shabab al-thawra) étant rejointe par les femmes, les chiites, les sunnites, les houthistes, les socialistes, etc.. Malgré les dizaines de millions d'armes en circulation dans le pays, et la violente répression, un des mots d'ordre est sulamiya, pacifisme. Les formes d’action sont très variées : sit-in, poésie, théâtre, etc.. « Irhal ! » (Dégage !), le slogan commun aux révolutions arabes, est adopté progressivement. Le président refuse de se plier aux exigences des opposants et promet des concessions pour gagner du temps : c'est d'abord le 2 février sa non-candidature au renouvellement de son mandat présidentiel en 2013, puis une réforme de la Constitution début mars, et des élections d'ici à un an. Le 20 mars, le président limoge son gouvernement et le 23 mars, il propose un référendum constitutionnel, des élections législatives et présidentielles et son départ avant la fin de 2011. Pendant cette succession d’annonces, les manifestations de l’opposition continuent. Le gouvernement fait tirer sur les manifestants, faisant parfois de nombreux morts, notamment après la manifestation du 18 mars (52 morts). C'est après cette manifestation que l'état d'urgence est décrété, et que d'importants soutiens du régime passent à la contestation : l'opposition parlementaire, d'importantes tribus, et des généraux de l'armée. Des affrontements entre loyalistes et rebelles armés ont également lieu, et sont régulièrement réprimés dans le sang. Après le 18 mars, des places sont occupées dans différentes villes. L’opposition est progressivement rejointe par des personnalités importantes, diplomates, militaires, chefs de tribus, dignitaires religieux. En face, le président Saleh multiplie les dépenses, par exemple pour payer des contre-manifestants (160 € la journée, soit plus que le salaire mensuel), au point de faire baisser les réserves de devises du Yémen de cinq milliards de dollars. Les mois d'avril et de mai sont occupés par la tentative de médiation du conseil de coopération du Golfe soutenue par l'Union européenne et les États-Unis, qui est acceptée par l'opposition. Le dictateur gagne du temps pendant deux mois, puis attaque un de ses opposants fin mai, ce qui menace de déclencher une guerre civile. À la fin du mois de mai, le pays est secoué par de forts affrontements entre forces gouvernementales et tribus armées. Le 2 juin, le bombardement du palais présidentiel blesse le président Saleh, qui est obligé de quitter le Yémen pour se faire soigner en Arabie saoudite, tandis que le pouvoir du président est disputé entre son fils Ahmad et le vice-président Abd-Rabbo Mansour Hadi. Après le retour du président de sa convalescence, le plan du CCG est finalement ratifié. Les élections anticipées qui suivent voient la victoire du seul candidat en lice, l'ancien vice-président Hadi, pour un mandat intérimaire de deux ans ayant comme priorité la réduction de l'influence d'Al-Qaïda dans la péninsule arabique (AQPA), qui s'est décuplée pendant le conflit. Depuis, les manifestations visant à rejeter la clause d'immunité de l'ancien président Saleh se poursuivent, afin qu'il soit traduit en justice par les nouvelles autorités. (fr)
- Revolusi Yaman, awalnya diberi nama Pemberontakan Yaman (Intifada), setelah babak awal dari Revolusi Tunisia dan terjadi bersamaan dengan Revolusi Mesir 2011 dan protes Kebangkitan dunia Arab di Timur Tengah dan Afrika Utara. Pada fase awal, protes di Yaman mulanya melawan pengangguran, kondisi ekonomi, dan korupsi, serta menentang usulan pemerintah untuk mengubah konstitusi Yaman. Para pengunjuk rasa menuntut kemudian meningkat menjadi seruan untuk pengunduran diri Presiden Yaman Ali Abdullah Saleh. Pembelotan massal dari kemiliteran, serta dari pemerintahan Saleh, efektif menyebabkan banyak wilayah negara di luar kendali pemerintah, dan para pengunjuk rasa bersumpah untuk menentang wewenangnya. Sebuah demonstrasi besar dengan lebih dari 16.000 pengunjuk rasa berlangsung di Sana'a, ibu kota Yaman, pada tanggal 27 Januari. Pada tanggal 2 Februari, Saleh mengumumkan dia tidak akan mencalonkan diri untuk dipilih kembali pada tahun 2013 dan bahwa dia tidak akan mengalihkan kekuasaan kepada anaknya. Pada tanggal 3 Februari, 20.000 orang memprotes menentang pemerintah di Sana'a, sementara lainnya melakukan unjuk rasa di Aden,sebuah kota pelabuhan di Yaman selatan, dalam sebuah "Hari Kemarahan" yang diserukan oleh Tawakkul Karman, sementara tentara, anggota bersenjata dan banyak demonstran menggelar unjuk rasa propemerintah di Sana'a. Dalam "Jumat Kemarahan" pada tanggal 18 Februari, puluhan ribu warga Yaman mengambil bagian dalam demonstrasi antipemerintah di Taiz, Sana'a, dan Aden. Pada "Jumat Tidak Kembali" pada tanggal 11 Maret, pengunjuk rasa menyerukan penggusiran Saleh di Sana'a dimana tiga orang tewas. Semakin banyak protes diadakan di kota-kota lain, termasuk , dimana satu orang tewas. Pada tanggal 18 Maret, pengunjuk rasa di Sana'a ditembaki, mengakibatkan 52 orang tewas dan akhirnya memuncak dengan pembelotan massal dan pengunduran diri. (in)
- 예멘 혁명(Yemeni Revolution)은 2011년 이집트 혁명과 동시에 2011년부터 2012년까지 예멘에서 일어난 대규모 반정부 시위다. 예멘 봉기(Yemeni uprising)라고도 한다. 초기에는 실업과 경제 불황, 부패에 항거하여 시위를 시작했으나 시위가 확대되어 알리 압둘라 살레 대통령을 퇴진시켰다. 2011년 1월 27일 예멘의 수도인 사나에서 16,000명의 시위대가 운집하며 대규모 시위가 열렸다. 2월 2일 알리 압둘라 살레 대통령이 2013년 대선에 출마하지 않을 것이며 그의 아들에게 권력을 넘기지 않을 것이라고 발표했다. 2011년 8월에, 사망자와 부상자 모두 1,000명이 넘었다. 2011년 11월 24일에 살레 대통령이 권력을 이행하게 된다. (ko)
- The Yemeni Revolution (intifada), also known as the Yemeni Revolution of Dignity followed the initial stages of the Tunisian Revolution and occurred simultaneously with the Egyptian Revolution of 2011 and other Arab Spring protests in the Middle East and North Africa. In its early phase, protests in Yemen were initially against unemployment, economic conditions and corruption, as well as against the government's proposals to modify Yemen's constitution. The protesters' demands then escalated to calls for the resignation of Yemeni President Ali Abdullah Saleh. Mass defections from the military, as well as from Saleh's government, effectively rendered much of the country outside of the government's control, and protesters vowed to defy its authority. A major demonstration of over 16,000 protesters took place in Sanaʽa, Yemen's capital, on 27 January. On 2 February, Saleh announced he would not run for reelection in 2013 and that he would not pass power to his son. On 3 February, 20,000 people protested against the government in Sanaʽa, while others protested in Aden, a southern Yemeni seaport city, in a "Day of Rage" called for by Tawakel Karman, while soldiers, armed members of the General People's Congress and many protesters held a pro-government rally in Sanaʽa. In a "Friday of Anger" on 18 February, tens of thousands of Yemenis took part in anti-government demonstrations in Taiz, Sanaʽa and Aden. On a "Friday of No Return" on 11 March, protesters called for Saleh's ousting in Sanaʽa where three people were killed. More protests were held in other cities, including Mukalla, where one person was killed. On 18 March, protesters in Sanaʽa were fired upon, resulting in 52 deaths and ultimately culminating in mass defections and resignations. Starting in late April, Saleh agreed to a Gulf Cooperation Council-brokered deal, only to back away hours before the scheduled signing three times. After the third time, on 22 May, the GCC declared it was suspending its efforts to mediate in Yemen. On 23 May, a day after Saleh refused to sign the transition agreement, Sheikh Sadiq al-Ahmar, the head of the Hashid tribal federation, one of the most powerful tribes in the country, declared support for the opposition and his armed supporters came into conflict with loyalist security forces in the capital Sanaʽa. Heavy street fighting ensued, which included artillery and mortar shelling. Saleh and several others were injured and at least five people were killed by a 3 June bombing of the presidential compound when an explosion ripped through a mosque used by high-level government officials for prayer services. Reports conflicted as to whether the attack was caused by shelling or a planted bomb. The next day, Vice President Abdrabbuh Mansur Hadi took over as acting president while Saleh flew to Saudi Arabia to be treated. The crowds celebrated Saleh's transfer of power, but Yemeni officials insisted that Saleh's absence was temporary and he would soon return to Yemen to resume his duties of office. In early July the government rejected the opposition's demands, including the formation of a transitional council with the goal of formally transferring power from the current administration to a caretaker government intended to oversee Yemen's first-ever democratic elections. In response, factions of the opposition announced the formation of their own 17-member transitional council on 16 July, though the Joint Meeting Parties that have functioned as an umbrella for many of the Yemeni opposition groups during the uprising said the council did not represent them and did not match their "plan" for the country. On 23 November, Saleh signed a power-transfer agreement brokered by the Gulf Cooperation Council in Riyadh, under which he would transfer his power to his vice-president, Abdrabbuh Mansur Hadi, within 30 days and leave his post as president by February 2012, in exchange for immunity from prosecution. Although the GCC deal was accepted by the JMP, it was rejected by many of the protesters and the Houthis. A presidential election was held in Yemen on 21 February 2012, with Hadi running unopposed. A report claims that the election had a 65% turnout, with Hadi receiving 99.8% of the vote. Hadi took the oath of office in Yemen's parliament on 25 February 2012. Saleh returned home on the same day to attend Hadi's inauguration. After months of protests, Saleh had resigned from the presidency and formally transferred power to his successor, marking the end of his 33-year rule. (en)
- De protesten in Jemen begonnen tijdens het eerste stadium van de Tunesische protesten en gelijktijdig met de Egyptische protesten en andere massale protesten in de Arabische wereld in het begin van 2011. De protesten waren aanvankelijk gericht tegen de werkloosheid, de economische omstandigheden en corruptie, alsmede tegen de voorstellen van de regering om de grondwet van Jemen te wijzigen. De demonstranten eisen het vertrek van president Ali Abdullah Saleh. (nl)
- 2011年イエメン騒乱（2011ねんイエメンそうらん）は、イエメンにおいて2011年から2012年にかけて発生した大規模な反政府デモとそれに付随する事件の総称である。この結果、北イエメン時代より30年以上も政権を維持したアリー・アブドッラー・サーレハは2011年12月に大統領権限を副大統領アブド・ラッボ・マンスール・ハーディーに移譲し暫定政権に移行、長期政権に事実上の幕を下ろした。一連の反政府運動は、チュニジアでのジャスミン革命が他のアラブ諸国に波及したアラブの春のうちの一つとして数えられている。 (ja)
- Le sommosse popolari nello Yemen del 2011 fanno parte delle contemporanee proteste nel mondo arabo scoppiate in diversi Stati del Maghreb e del Vicino Oriente tra il dicembre 2010 e il gennaio 2011, in conseguenza degli autocratici regimi al potere, della corruzione dilagante e dell'aumento vertiginoso dei prezzi dei generi di prima necessità. Queste ultime si inseriscono in un contesto di forte instabilità dello stato yemenita, sconvolto da due conflitti in simultanea; il primo vede contrapposti il governo yemenita alle cellule di al-Qāʿida stanziate nelle province di Shabwa, Marif e Jawf, contro le quali lo Yemen combatte sostenuto dagli Stati Uniti, mentre il secondo si svolge nelle province settentrionali e vede le milizie sciite zaidite Houti, tribù separatiste finanziate dalla Repubblica islamica dell'Iran, combattere contro il governo centrale di Sana'a per conquistare l'egemonia nel paese. Gli zaiditi del nord dello Yemen si sono uniti recentemente alle proteste in corso in tutto il paese contro il regime del presidente 'Ali 'Abd Allah Saleh, chiedendo la sua deposizione e profonde riforme politiche. L'UNHCR ha stimato che circa 200.000 persone siano state colpite dalla guerra civile in atto in Yemen dal 2004, in particolare il conflitto che contrappone gli sciiti separatisti e l'esercito, che ha provocato una crisi umanitaria di vaste proporzioni. (it)
- Rewolucja w Jemenie – antyrządowy ruch zbrojny o charakterze społeczno-politycznym w Jemenie przeciwko złej sytuacji materialnej, bezrobociu, korupcji, ograniczaniu swobód obywatelskich i długoletnim rządom prezydenta Alego Abdullaha Saliha, zaliczany do fali ruchów arabskiej wiosny. Rozpoczęła się 27 stycznia 2011 roku pod wpływem udanych rewolucji w Tunezji i Egipcie od demonstracji w stolicy kraju, Sanie. W lutym oraz marcu 2011 w głównych miastach Jemenu trwały nieustanne protesty antyprezydenckie. Dochodziło do konfrontacji między przeciwnikami prezydenta a siłami bezpieczeństwa, które otwierały ogień do cywilów. Z czasem w Sanie toczyły się walki między zwolennikami i przeciwnikami prezydenta. Wsparcia demonstrantom udzielili szyiccy bojownicy, którzy rok wcześniej podpisali pokój z rządem centralnym oraz plemienne milicje. Efektami protestów było zapewnienie prezydenta Saliha, iż nie będzie ubiegał się o reelekcję w 2013. Opozycja domagała się jednak natychmiastowego złożenia urzędu przez prezydenta, na co ten nie chciał przystać mimo coraz większej liczby ofiar cywilnych zamieszek. W obliczu patowej sytuacji do mediacji w kwietniu włączała się Rada Współpracy Zatoki Perskiej (GCC). Plan pokojowy przedstawiony 10 kwietnia 2011, zakładał utworzenie rządu jedności narodowej kierowanego przez opozycję, ale pod rządami prezydenta Saliha i jego ustąpienie w ciągu 30 dni na rzecz ówczesnego wiceprezydenta Mansura Hadiego, który w ciągu 60 dni miał zorganizować wybory prezydenckie oraz gwarantował prezydentowi immunitet sądowy. Ponadto plan zobowiązywał parlament do stworzenia nowej konstytucji poddanej ocenie przez referendum ogólnonarodowe. Na końcu w wyborach ma być wyłoniony nowy parlament. Strona rządowa początkowo zaakceptowała plan, ale odrzuciła go opozycja, która nie chciała rządu pod protektoratem Saliha i żądała jego osądzenia (podczas gdy plan zakładał nietykalność prezydenta). Po negocjacjach opozycja ostatecznie zgodziła się podpisać plan, jednak wówczas odmówił uczynienia tego prezydent. Opozycja ogłosiła kampanię nieposłuszeństwa obywatelskiego, a Radę Współpracy Zatoki Perskiej opuścił Jemen. Na początku maja 2011 podjęto jeszcze jedną rundę negocjacji w Arabii Saudyjskiej, jednak wówczas warunki ponownie odrzuciła opozycja. Pod koniec maja 2011, wobec fiaska negocjacji GCC, do mediacji przystąpiły Stany Zjednoczone oraz Unia Europejska. Plan został podpisany 21 maja 2011 w Sanie przez opozycję, jednak dzień później prezydent Salih odmówił podpisania ugody, pod pretekstem braku ceremonii pożegnalnej. 23 maja 2011 w sytuacji kiedy prezydent uniknął ustąpienia, milicje plemienne Hashid wymówiły posłuszeństwo prezydentowi i przyłączyło się do demonstrantów. Plemienni bojownicy rozpoczęli marsz na stolicę. Krwawe walki pochłonęły setki ofiar. Z kolei 27 maja 2011 islamscy radykałowie przejęli kontrolę nad miastem Zindżibar. Od tej pory trwała bitwa o miasto w ramach kampanii antyterrorystycznej. Podczas walk w stolicy 3 czerwca 2011 doszło do ataku rakietowego na pałac prezydencki w wyniku czego prezydent Salih został ranny. Salih wyjechał wówczas na leczenie do Arabii Saudyjskiej. Obowiązki prezydenta przejął Abd Rabbuh Mansur Hadi. Opozycja zaakceptowała ewentualny transfer władzy polegający na przekazaniu pełnej władzy wiceprezydentowi Abdowi Rabu Mansur Hadiemu, jednak pod warunkiem, że Salih nie powróci do kraju. Władze jednak zapewniały, że po rekonwalescencji Salih powróci do Jemenu. Po zamachu na prezydenta, protesty nie były już tak gwałtowne, jednak wojsko zmagało się z islamistami na południu kraju. W połowie lipca 2011 armia rozpoczęła ofensywę przeciwko bojówkom Al-Ka’idy w prowincji Abjan, która była kontrolowana przez terrorystów. Po początkowych sukcesach, w sierpniu wojsko znów zaczęło ustępować bojownikom. Nie udało się odbić Zindżibaru, co więcej, rząd centralny utracił kontrolę nad ważnym miastem Szukra. Tymczasem rząd centralny tracił kontrolę nad kolejnymi sektorami w państwie. Oprócz Abjanu i Szabwy kontrolowanej przez rebeliantów Al-Ka’idy, w marcu szyiccy bojownicy Huti przejęli administrację nad Sadą. Plemienni opozycyjni bojownicy kontrolowali prowincje Zamar, Al-Bajda oraz Al-Dżauf, która latem 2011 przeszła pod kontrolę Huti, którzy, mimo iż popierali opozycjonistów, przystąpili do walk przeciwko nim, dążąc do realizacji własnych celów wykorzystując powstanie, które pogrążało kraj w chaosie. Państwo de facto rozpadło się na trzy strefy wpływów. Południe kontrolowali terroryści z Al-Ka’idy, północ szyiccy rebelianci, natomiast w centrum armia zmagała się z bojownikami plemiennymi, popierających demonstrantów, którzy nieustannie manifestowali swoje niezadowolenie na ulicach miast. W połowie września doszło do gwałtownych wystąpień w stolicy kraju, z powodu głoszonych pogłosek o planach powrotu Saliha do kraju. Bezpieka krwawo tłumiła demonstracje w których w przeciągu tygodnia życie straciło ponad 100 osób. 23 września 2011 Salih powrócił do Sany, przejmując ponownie pełnię władzy. Ogłosił gotowość do oddania władzy w państwie, wyraził aprobatę na rozpisanie wyborów, jednak nie zgodził się na rządy jego przeciwników politycznych. 30 września 2011 w nalocie samolotów bezzałogowych USA zginął przywódca Al-Ka’idy na Półwyspie Arabskim – Anwar al-Awlaki. 7 października 2011 jemeńska dziennikarka Tawakel Karman, jedna z inicjatorek protestów w Sanie otrzymała Pokojową Nagrodę Nobla. Z kolei 21 października RB ONZ przyjęła pierwszą rezolucję ws. Jemenu. Rezolucja domagała się przekazania władzy przez prezydenta Saliha w zamian za immunitet. Ponadto potępiała falę przemocy w Jemenie i wzywa wszystkie ugrupowania do pokojowego rozwiązania konfliktu. Na przełomie października i listopada 2011 trwały zacięte walki między bojówkami opozycyjnymi a armią w Sanie oraz Ta’izz. Wojsko narodowe podjęło kolejną próbę odbicia Zindżibaru, a rebelianci Huti na północy kraju zaatakowali plemiennych bojowników w Hadżdża, grążąc atakiem na stolicę. 23 listopada 2011 Ali Abd Allah Salih podpisał w Rijadzie porozumienie pokojowe przygotowane przez Radę Współpracy Zatoki Perskiej (GCC), na mocy którego zrzekł się władzy, która przeszła w ręce wiceprezydenta Mansura Hadiego. 4 grudnia wiceprezydent ogłosił powołanie 14-osobowej Rady Wojskowej, na czele której stanął. Wcześniej powierzył Mohammedowi Basindawie misję tworzenia rządu. Basindawa ogłosił skład tymczasowego rządu 7 grudnia 2011, a trzy dni później nowy gabinet, w skład którego weszli zarówno opozycjoniści jak i byli współpracownicy prezydenta Saliha, został zaprzysiężony. Przeobrażenia na scenie politycznej nie uspokoiły całkowicie sytuacji w kraju. W grudniu 2011 dochodziło do starć w stolicy między bojówkami opowiadającymi się za prezydentem Salihem a zwolennikami reform. Transformacja władzy nie ugasiła innych ognisk przemocy w kraju – na północy kraju szyici walczyli z radykalnymi salafistami, natomiast na południu kraju nadal trwała kampania antyterrorystyczna. Sytuacja ustabilizowała się wraz z początkiem 2012. 21 stycznia 2012 parlament uchwalił ustawę, przyznająca prezydentowi Salihowi immunitet. Dzień później Salih odleciał z kraju do Omanu, a następnie do Stanów Zjednoczonych. Wybory prezydenckie przeprowadzono 21 lutego 2012. Jedynym kandydatem był pełniący obowiązki prezydenta Abd Rabbuh Mansur Hadi, który uzyskał 99,8% głosów. 25 lutego 2012 został zaprzysiężony na nowego prezydenta Jemenu. (pl)
- Jemenitiska revolutionen var en i raden av folkliga demonstrationer i arabvärlden inspirerade av den tunisiska jasminrevolutionen 2010-2011. (sv)
- A Revolução Iemenita, também referida como Revolta no Iêmen em 2011-2012 (português brasileiro) ou Revolta no Iémen em 2011-2012 (português europeu) teve início com uma série de protestos e manifestações populares e evoluiu para uma revolta armada no país. Os protestos no Iêmen começaram em fevereiro de 2011, poucos meses depois do início da revolta tunisina de 2010-2011 e dos protestos egípcios de 2011, inserindo-se na chamada Primavera Árabe. A princípio, a população protestava contra o desemprego, a situação econômica, a corrupção política e as propostas de mudança da Constituição do país apresentadas pelo governo. Gradativamente, porém, o movimento escalou até o ponto em que os manifestantes passaram a exigir a renúncia do presidente Ali Abdullah Saleh, titular do cargo desde 1990. (pt)
- Революция в Йемене — акции протеста, начавшиеся в Йемене с января 2011 года в ходе арабской весны, охватившей страны Ближнего Востока и Африки. Первая демонстрация с требованием отставки президента страны Али Абдаллы Салеха, который к тому времени находился у власти 32 года — с 1978 года, состоялась 22 января.. 27 января на улицы столицы страны города Сана вышли тысячи человек с требованием отставки президента. (ru)
- Повстання в Ємені — акції протесту, що почалися 27 січня 2011 та тривали до 27 лютого 2012 року. 27 січня 2011 на вулиці столиці держави, міста Сани вийшли тисячі людей с вимогою відставки президента Ємену Алі Абдалли Салеха. Перша демонстрація відбулася 22 січня з вимогою відставки президента, він перебуває при владі 32 роки, з 1978 року. (uk)
- 2011年葉門反政府示威是2011年1月開始在葉門爆發的一系列反政府示威。1月中旬，葉門民眾開始在首都沙那街頭展開反政府示威，最初的抗议是针对失业，经济状况和腐败行为，以及建议修改国家宪法等进行政治改革。 示威升级后，1月27日，超過16,000名葉門反政府示威者，聚集在沙那街頭，要求已經在位32年的總統阿里·阿卜杜拉·薩利赫（Ali Abdullah Saleh）下台。 2011年11月23日，萨利赫在沙特阿拉伯首都利雅得的皇宫签署由海合会和联合国斡旋下达成的协议辞去总统之职，正式结束他33年的总统生涯。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Im Zusammenhang mit den Ereignissen des Arabischen Frühlings im Jahr 2011, die unter anderem zum Sturz der tunesischen und ägyptischen Machthaber führten, gab es ab 27. Januar 2011 auch Proteste im Jemen. Polizei und Militär gingen dabei immer wieder gewaltsam gegen die Demonstranten vor, zudem lieferten sich zeitweise Regierungstruppen und oppositionelle Stammeskämpfer heftige Gefechte. Nach Oppositionsangaben verloren mehr als 860 Menschen ihr Leben. Am 23. November 2011 unterzeichnete Präsident Ali Abdullah Salih ein Abkommen, das seinen Rücktritt innerhalb von 30 Tagen vorsah. Die Ereignisse werden vereinzelt auch als Jemenitische Revolution bezeichnet. (de)
- Οι διαδηλώσεις στην Υεμένη του 2011 αποτελούν διαδηλώσεις του λαού της Υεμένης, οι οποίες ακολούθησαν τις διαδηλώσεις στην Τυνησία και τις ταραχές στην Αίγυπτο. Αιτία των διαδηλώσεων αποτελεί η ανεργία, οι κακές οικονομικές συνθήκες και η διαφθορά. Στόχος των διαδηλωτών αποτελεί η παραίτηση του Αλί Αμπντουλάχ Σαλέχ. Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν από τα μέσα Ιανουαρίου. (el)
- 예멘 혁명(Yemeni Revolution)은 2011년 이집트 혁명과 동시에 2011년부터 2012년까지 예멘에서 일어난 대규모 반정부 시위다. 예멘 봉기(Yemeni uprising)라고도 한다. 초기에는 실업과 경제 불황, 부패에 항거하여 시위를 시작했으나 시위가 확대되어 알리 압둘라 살레 대통령을 퇴진시켰다. 2011년 1월 27일 예멘의 수도인 사나에서 16,000명의 시위대가 운집하며 대규모 시위가 열렸다. 2월 2일 알리 압둘라 살레 대통령이 2013년 대선에 출마하지 않을 것이며 그의 아들에게 권력을 넘기지 않을 것이라고 발표했다. 2011년 8월에, 사망자와 부상자 모두 1,000명이 넘었다. 2011년 11월 24일에 살레 대통령이 권력을 이행하게 된다. (ko)
- De protesten in Jemen begonnen tijdens het eerste stadium van de Tunesische protesten en gelijktijdig met de Egyptische protesten en andere massale protesten in de Arabische wereld in het begin van 2011. De protesten waren aanvankelijk gericht tegen de werkloosheid, de economische omstandigheden en corruptie, alsmede tegen de voorstellen van de regering om de grondwet van Jemen te wijzigen. De demonstranten eisen het vertrek van president Ali Abdullah Saleh. (nl)
- 2011年イエメン騒乱（2011ねんイエメンそうらん）は、イエメンにおいて2011年から2012年にかけて発生した大規模な反政府デモとそれに付随する事件の総称である。この結果、北イエメン時代より30年以上も政権を維持したアリー・アブドッラー・サーレハは2011年12月に大統領権限を副大統領アブド・ラッボ・マンスール・ハーディーに移譲し暫定政権に移行、長期政権に事実上の幕を下ろした。一連の反政府運動は、チュニジアでのジャスミン革命が他のアラブ諸国に波及したアラブの春のうちの一つとして数えられている。 (ja)
- Jemenitiska revolutionen var en i raden av folkliga demonstrationer i arabvärlden inspirerade av den tunisiska jasminrevolutionen 2010-2011. (sv)
- Революция в Йемене — акции протеста, начавшиеся в Йемене с января 2011 года в ходе арабской весны, охватившей страны Ближнего Востока и Африки. Первая демонстрация с требованием отставки президента страны Али Абдаллы Салеха, который к тому времени находился у власти 32 года — с 1978 года, состоялась 22 января.. 27 января на улицы столицы страны города Сана вышли тысячи человек с требованием отставки президента. (ru)
- Повстання в Ємені — акції протесту, що почалися 27 січня 2011 та тривали до 27 лютого 2012 року. 27 січня 2011 на вулиці столиці держави, міста Сани вийшли тисячі людей с вимогою відставки президента Ємену Алі Абдалли Салеха. Перша демонстрація відбулася 22 січня з вимогою відставки президента, він перебуває при владі 32 роки, з 1978 року. (uk)
- 2011年葉門反政府示威是2011年1月開始在葉門爆發的一系列反政府示威。1月中旬，葉門民眾開始在首都沙那街頭展開反政府示威，最初的抗议是针对失业，经济状况和腐败行为，以及建议修改国家宪法等进行政治改革。 示威升级后，1月27日，超過16,000名葉門反政府示威者，聚集在沙那街頭，要求已經在位32年的總統阿里·阿卜杜拉·薩利赫（Ali Abdullah Saleh）下台。 2011年11月23日，萨利赫在沙特阿拉伯首都利雅得的皇宫签署由海合会和联合国斡旋下达成的协议辞去总统之职，正式结束他33年的总统生涯。 (zh)
- ثورة الشباب اليمنية أو ثورة 11 فبراير هي سلسلة من الاحتجاجات الشعبية اندلعت في اليمن في 27 يناير 2011 منادية بإسقاط منظومة حكم الرئيس علي عبد الله صالح. في 11 فبراير، بدأت الاحتجاجات من جامعة صنعاء بمظاهرات طلابية وآخرى لنشطاء حقوقيين نادت برحيل صالح وتوجهت إلى السفارة التونسية، رافقها اعتقال عدد من الناشطين والمتظاهرين في 23 يناير 2011م، أعلن صالح أنه لن يرشح نفسه لفترة رئاسية جديدة ولن يورث الحكم لإبنه أحمد، في 2 فبراير ، في بدايات مارس، بدأ الأمن المركزي باستعمال العنف ضد المتظاهرين، وفي 18 مارس، في ما عرف بجمعة الكرامة قتل أكثر من 52 شخص برصاص قناصة، ورغم أن اليمن من أكثر بلدان العالم تسلحا، حاول الثوار المحافظة على سلمية ثورتهم قدر المستطاع ولم يشكل الطلبة والشباب الذين كانوا لب الاحتجاجات أي ميليشيات مسلحة للتصدي لقوات الأمن المركزي. (ar)
- Protesty v Jemenu probíhají od ledna 2011 v návaznosti na širší arabské jaro, které začalo v Tunisku v prosinci 2010. Jedná se o spory mezi současnou jemenskou vládou a jemenskou opozicí. Jemenská opozice usiluje o svržení prezidenta Sáliha a zatím se nespokojila s jeho návrhem, že nebude kandidovat znovu do úřadu v roce 2013, ani s dalším ústupkem, že odstoupí po parlamentních volbách nejpozději v lednu 2012. (cs)
- La Rebelión en Yemen o Revolución yemení fue una serie de revueltas callejeras iniciadas en enero de 2011 que en su primer día reunieron a más de 16 000 personas en el centro de Saná, capital de Yemen y acabaron derribando el gobierno. Los manifestantes pedían que Ali Abdullah Saleh, dictador del país unificado desde 1990 y del norte desde 1978, no se presentase a la reelección. Igualmente hubo violentas protestas en el sur del país. Los manifestantes compararon a su presidente con el derrocado expresidente tunecino Zine El Abidine Ben Ali, por la corrupción de su gobierno y la pobre economía de Yemen. Unos 16 mil manifestantes salieron a las calles en Saná el 27 de enero, incluyendo unos 10 000 estudiantes en la Universidad de Saná. Yemen es la nación más pobre del mundo árabe y se h (es)
- La révolution yéménite, dite la révolution pacifique des jeunes, est un mouvement de contestation populaire et une série d'affrontements armés débutés en 2011 et qui s'achèvent en 2012 avec le départ du président Ali Abdallah Saleh. Cette révolution s'inscrit dans un contexte international du Printemps arabe. S'inspirant des précédents tunisien et égyptien, les manifestants réclament la démocratie, la fin de la corruption et de la mainmise du congrès général du peuple (CGP, au pouvoir), de meilleures conditions de vie et le départ du président Saleh, au pouvoir depuis 32 ans. (fr)
- Revolusi Yaman, awalnya diberi nama Pemberontakan Yaman (Intifada), setelah babak awal dari Revolusi Tunisia dan terjadi bersamaan dengan Revolusi Mesir 2011 dan protes Kebangkitan dunia Arab di Timur Tengah dan Afrika Utara. Pada fase awal, protes di Yaman mulanya melawan pengangguran, kondisi ekonomi, dan korupsi, serta menentang usulan pemerintah untuk mengubah konstitusi Yaman. Para pengunjuk rasa menuntut kemudian meningkat menjadi seruan untuk pengunduran diri Presiden Yaman Ali Abdullah Saleh. Pembelotan massal dari kemiliteran, serta dari pemerintahan Saleh, efektif menyebabkan banyak wilayah negara di luar kendali pemerintah, dan para pengunjuk rasa bersumpah untuk menentang wewenangnya. (in)
- Le sommosse popolari nello Yemen del 2011 fanno parte delle contemporanee proteste nel mondo arabo scoppiate in diversi Stati del Maghreb e del Vicino Oriente tra il dicembre 2010 e il gennaio 2011, in conseguenza degli autocratici regimi al potere, della corruzione dilagante e dell'aumento vertiginoso dei prezzi dei generi di prima necessità. Gli zaiditi del nord dello Yemen si sono uniti recentemente alle proteste in corso in tutto il paese contro il regime del presidente 'Ali 'Abd Allah Saleh, chiedendo la sua deposizione e profonde riforme politiche. (it)
- The Yemeni Revolution (intifada), also known as the Yemeni Revolution of Dignity followed the initial stages of the Tunisian Revolution and occurred simultaneously with the Egyptian Revolution of 2011 and other Arab Spring protests in the Middle East and North Africa. In its early phase, protests in Yemen were initially against unemployment, economic conditions and corruption, as well as against the government's proposals to modify Yemen's constitution. The protesters' demands then escalated to calls for the resignation of Yemeni President Ali Abdullah Saleh. Mass defections from the military, as well as from Saleh's government, effectively rendered much of the country outside of the government's control, and protesters vowed to defy its authority. (en)
- A Revolução Iemenita, também referida como Revolta no Iêmen em 2011-2012 (português brasileiro) ou Revolta no Iémen em 2011-2012 (português europeu) teve início com uma série de protestos e manifestações populares e evoluiu para uma revolta armada no país. (pt)
- Rewolucja w Jemenie – antyrządowy ruch zbrojny o charakterze społeczno-politycznym w Jemenie przeciwko złej sytuacji materialnej, bezrobociu, korupcji, ograniczaniu swobód obywatelskich i długoletnim rządom prezydenta Alego Abdullaha Saliha, zaliczany do fali ruchów arabskiej wiosny. Rozpoczęła się 27 stycznia 2011 roku pod wpływem udanych rewolucji w Tunezji i Egipcie od demonstracji w stolicy kraju, Sanie. (pl)
|
