[go: up one dir, main page]
Пређи на садржај

Finerenon

С Википедије, слободне енциклопедије
Finerenon
IUPAC ime
(4S)-4-(4-Cyano-2-methoxyphenyl)-5-ethoxy-2,8-dimethyl-1,4-dihydro-1,6-naphthyridine-3-carboxamide
Klinički podaci
Način primeneoralno
Pravni status
Pravni status
  • u istraživanju
Identifikatori
CAS broj1050477-31-0
PubChemCID 60150535
ChemSpider28669387
UNIIDE2O63YV8R
KEGGD10633
ChEMBLCHEMBL2181927
SinonimiBAY 94-8862
Hemijski podaci
FormulaC21H22N4O3
Molarna masa378,43 g·mol−1
  • NC(=O)C1=C(C)Nc2c(C)cnc(OCC)c2[C@@H]1c3ccc(C#N)cc3OC
  • InChI=1S/C21H22N4O3/c1-5-28-21-18-17(14-7-6-13(9-22)8-15(14)27-4)16(20(23)26)12(3)25-19(18)11(2)10-24-21/h6-8,10,17,25H,5H2,1-4H3,(H2,23,26)/t17-/m1/s1
  • Key:BTBHLEZXCOBLCY-QGZVFWFLSA-N

Finerenon (INN, USAN) (kodni naziv BAY-94-8862) je nesteroidni antagonist mineralokortikoidnih receptora (akronim MRA) nove generacije, sa in vitro većom selektivnošću za MR nego spironolakton i jači afinitet za mineralokortikoidne receptore od eplerenona.[1]

Opšte informacije

[уреди | уреди извор]

Na osnovu nesteroidne hemijske strukture finerenona može se zaključiti da u teoriji on ima poboljšani odnosa srčanog i bubrežnog delovanja zbog kombinacije fiziko-hemijskih svojstava koja utiču na njegov transport kroz plazmui raspodeluu tkivima. Zbog toga se smatra da finerenon može pružiti bolju zaštitu ciljnih organa sa smanjenim rizikom od poremećaja elektrolita (pre svega hiperkalijemije) u poređenju sa steroidnim mineralokortikoidnim receptorim.[2]

Farmakologija

[уреди | уреди извор]

Finerenon blokira mineralokortikoidne receptore, što ga čini diuretikom koji štedi kalijum. Na donjoj tabelai upoređuju se inhibitorne(blokirajuće) koncentracije (IC50, jedinica: nM) tri antimineralokortikoida. Inhibicija mineralokortikoidnih receptora odgovorna je za željeno delovanje lekova, dok inhibicija ostalih receptora potencijalno dovodi do neželjenih efekata. Niže vrednosti znače jaču inhibiciju.

Spironolakton Eplerenon Finerenon
Mineralokortikoidni receptor 24 990 18
Glukokortikoidni receptor 2400 22,000 >10,000
Androgeni receptor 77 21,200 >10,000
Progesteronski receptor 740 31,200 >10,000

Gore navedeni lekovi imaju beznačajan afinitet za estrogenski receptor, dok finerenon deluje kao antagonist mineralokortikoidnih receptora koji sadrže mutaciju S810L, za razliku od drugih tradicionalnih MR inhibitora poput spironolaktona i eplerenona koji slučajno deluju kao agonisti.[3]

Finerenon u istraživanjima

[уреди | уреди извор]

Do sada, finerenon je ispitan u pet kliničkih studija faze II u više od 2.000 pacijenata sa zastojem srca i hroničnom bolesti bubrega ili šećernom bolesti,[4] kao i kod bolesnika sa dijabetesnom nefropatijom (u populacijama pacijenata za koje se smatralo da bi imali veliku korist od antagonista mineralokortikoidnih receptora, ili su najpodložniji razvoju hiperkalijemije prilikom uzimanja MRA uz ACEI ili ARB.[5]

ARTS studija

U ARTS studiji finerenon je u dnevnoj dozi od 5-10 mg smanjio nivo natriuretskih peptida u plazmi i albuminuriju na skoro istui nivo kao i spironolakton u dnevnoj dozi od 25-50 mg, ali je uzrokovao značajno manji srednji porast koncentracije kalijuma u serumu i manje smanjenje funkcije bubrega merene s eGFR.

ARTS-HF studija

U ARTS-HF studiji (енгл. Rationale and design of mineralocorticoid receptor antagonist tolerability study-heart failure (ARTS-HF) ),ispitivana je bezbednost različitih doza finerenona u poređenju sa eplerenonom.[2]

Ova velika, randomizirana, dvostruko slepa, multicentrična studija faze IIb, uključila je preko 1.000 pacijenata koji su podeljeni u 6 grupa i randomizirani na primane finerenona ili eplerenona. Primarna krajnja tačka studije bio je procenat pojedinaca sa smanjenjem nivoa NT-proBNP u plazm i veći od 30%, dok je istraživačka krajnja tačka bila kompozitorna klinička krajnja tačka smrti od bilo kog uzroka, kardiovaskularna hospitalizacija ili akutno pogoršanje zastoja srca. Kod dela pacijenata koji su imali smanjenje nivoa NT-proBNP više od 30% bio je sličan u svim grupama na finerenonui eplerenonskoj grupi. Učestalost kliničke kompozitne krajnje tačke bila je niža sa svim dozama finerenona (osim 2,5-5 mg) nego sa eplerenonom, s najnižom incidencijom evidentiranom u grupi na finerenonu u dozi 10-20 mg. Sve doze finerenona bile su dobro podnošljive, sa sličnom incidencijom nuspojava nastalih lečenjem u grupi eplerenona i finerenona. Srednja promena u koncentraciji kalijuma u serumu bila je veća u eplerenonskoj grupi (+0.262 mmol / L) nego u svakoj od finerenonskih grupa sa dozom (+ 0.119-0.202 mmol / L).[5]

ARTS-DN studija

U ARTS-DN studiji faze II, ispitivano je dejstvo finerenona u zavisno od doze na smanjienje odnosa albumina i kreatinina u urinu kod pacijenata sa dijabetiesnom bolešću bubrega.[6]

FIDELIO i FIGARO studija

Na osnovu prethodnih studija, finerenon se proučavan u velikim studijama faze III FIDELIO i FIGARO dizajniranim da procene da li smanjuje rizik od progresije HBL i neželjenih kardiovaskularnih događaja kod pacijenata sa hroničnom bubrežnom bolešću i dijabetesom tipa 2. Ova ispitivanja su obuhvatila više od 13.000 pacijenata . Preliminarno završetak FIDELIO studije predviđen je za 2020. a FIGARO studije u 2021.[7][8]

Izvori

[уреди | уреди извор]
  1. ^ Liu, Licette CY; Schutte, Elise; Gansevoort, Ron T.; Van Der Meer, Peter; Voors, Adriaan A. (2015). „Finerenone: Third-generation mineralocorticoid receptor antagonist for the treatment of heart failure and diabetic kidney disease”. Expert Opinion on Investigational Drugs. 24 (8): 1123—1135. PMID 26095025. S2CID 37397491. doi:10.1517/13543784.2015.1059819. 
  2. ^ а б Pitt B, Anker SD, Böhm M, Gheorghiade M, Køber L, Krum H, Maggioni AP, Ponikowski P, Voors AA, Zannad F, Nowack C, Kim S, Pieper A, Kimmeskamp-Kirschbaum N, Filippatos G. Rationale and design of mineralocorticoid receptor antagonist tolerability study-heart failure (ARTS-HF): a randomized study of finerenone vs. eplerenone in patients who have worsening chronic heart failure with diabetes and/or chronic kidney disease. Eur.J.of Heart Fail., 2015,17, 224–232.
  3. ^ Schubert-Zsilavecz M, Wurglics M (2015). „Finerenone”. Neue Arzneimittel. 
  4. ^ Effect of Finerenone on Chronic Kidney Disease Outcomes in Type 2 Diabetes N Engl J Med 2020; 383:2219-2229
  5. ^ а б Kolkhof P, Jaisser F, Kim SY, Filippatos G, Nowack C, Pitt B. Steroidal and novel non-steroidalmineralocorticoid receptor antagonistsin heart failure and cardiorenal diseases:comparison at bench and bedside. U: Handbook of experimental pharmacology, Bauersachs J, Butler J, Sander P, urednici, Charm, Springer International Publishing, 2017, str. 274-298.
  6. ^ Bakris, George L.; Agarwal, Rajiv; Chan, Juliana C.; Cooper, Mark E.; Gansevoort, Ron T.; Haller, Hermann; Remuzzi, Giuseppe; Rossing, Peter; Schmieder, Roland E.; Nowack, Christina; Kolkhof, Peter; Joseph, Amer; Pieper, Alexander; Kimmeskamp-Kirschbaum, Nina; Ruilope, Luis M. (2015). „Effect of Finerenone on Albuminuria in Patients with Diabetic Nephropathy”. JAMA. 314 (9): 884—894. PMID 26325557. doi:10.1001/jama.2015.10081. .
  7. ^ Clinical trial number NCT02540993 for "Efficacy and Safety of Finerenone in Subjects With Type 2 Diabetes Mellitus and Diabetic Kidney Disease (FIDELIO-DKD)" at ClinicalTrials.gov
  8. ^ Clinical trial number NCT02545049 for "Efficacy and Safety of Finerenone in Subjects With Type 2 Diabetes Mellitus and the Clinical Diagnosis of Diabetic Kidney Disease (FIGARO-DKD)" at ClinicalTrials.gov

Spoljašnje veze

[уреди | уреди извор]

Mediji vezani za članak Finerenon na Vikimedijinoj ostavi

Molimo Vas, obratite pažnju na važno upozorenje
u vezi sa temama iz oblasti medicine (zdravlja).
Преузето из „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Finerenon&oldid=28520454”