Lindja e Mesme

Lindja e mesme është nënkontinent me kufij të papërcaktuar qartë dhe sinonim për "Lindjen e Afërt", e kundërt me "Lindjen e Largët". Termi "Lindja e Mesme" u popullarizua rreth vitit 1900 në Britaninë e madhe; ka përkufizim të lëkundshëm, por tradicionalisht përfshin shtetet e Azisë Perëndimore dhe një pjesë të Afrikës Veriore.

Historia e Lindjes së Mesme daton nga koha e lashtë. Gjatë gjithë historisë së saj, Lindja e Mesme ka qenë qendër kryesore për marrëdhëniet botërore. Gjithashtu, është edhe origjina gjeografike e tri feve kryesore—Judaizmit, Krishterimit, dhe Islamit. Lindja e Mesme ka klimë kryesish të thatë dhe mjaft të nxehtë, ndërsa disa lumenj kryesorë mundësojnë ujitje për zhvillimin e bujqësisë në zona me burime të kufizuara uji. Shumë shtete që gjenden rreth Gjirit Persik kanë sasi të mëdha të naftës së papërpunuar. Në kohët moderne, Lindja e Mesme mbetet një rajon i ndjeshëm në aspekte strategjike, ekonomike, politike, kulturore dhe fetare.

Popullsia

Në veri banojnë azerët, armenët, kurdët, persët dhe shumë grupe të tjera . Pjesa jugore është homogjene; kudo mbizoterojnë gjuha dhe kultura arabe. Popullsia e përgjithshme është 200 milionë banorë. Dendësia mesatare është rreth 28 b/km². Pjesa më e madhe e popullsisë është vendosur në fushën e Mesopotamisë, në rrafshnaltën e Iranit dhe pranë brigjeve të Gjirit Persik. Qytetet më të medha janë: Teherani dhe Bagdadi. Në qytete jetojnë 70% e popullsisë.

Veçoritë e zhvillimit ekonomik

Drejtimi kryesore i ekonomisë ka qenë ai bujqësor, por kushtet e favorshme kane berë që të mos ketë zhvillim të mirë. Lindja e Mesme zë vendin e parë në botë për rezervat e naftës .

Ky artikull nga gjeografia është i cunguar. Ju mund të ndihmoni Wikipedian duke e zgjeruar atë.