Mirësia
Mirësia është një lloj sjelljeje e karakterizuar nga vepra bujarie, konsiderate, dhënie ndihme ose shqetësimi për të tjerët, pa pritur lëvdata ose shpërblim në këmbim. Është një temë me interes në filozofi, fe dhe psikologji.
Në Librin II të <i id="mwGQ">Retorikës</i>, Aristoteli e përkufizon mirësinë si "ndihmë ndaj dikujt në nevojë, jo në këmbim të ndonjë gjëje, as për avantazhin e vetë ndihmësit, por për atë të personit të ndihmuar".[1] Fridrih Niçe e konsideronte mirësinë dhe dashurinë si "barnat dhe agjentët më kurues në marrëdhëniet njerëzore".[2] Mirësia është një nga virtytet e kalorësisë. Në mësimet e Meher Babës, Zoti është sinonim i mirësisë: "Zoti është aq i sjellshëm sa është e pamundur të imagjinohet mirësia e Tij e pakufishme!"[3]
Në shoqëri
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]Studimet e zgjedhjes së bashkëshortit njerëzor sugjerojnë se si burrat ashtu edhe gratë vlerësojnë mirësinë në bashkëshortët e tyre të ardhshëm, së bashku me inteligjencën, pamjen fizike, atraktivitetin dhe moshën.
- ^ Aristotle. Rhetoric. Përkthyer nga Roberts, W. Rhys. Book 2, chapter 7. Arkivuar nga origjinali më 13 dhjetor 2004. Marrë më 2005-11-22.
{{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ Nietzsche, Friedrich Wilhelm (1996). "On the History of Moral Feelings". Menschliches, Allzumenschiles [Human, all too human: a book for free spirits]. Përkthyer nga Faber, Marion; Lehman, Stephen. University of Nebraska Press. Aphorism 48.
{{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ Kalchuri, Bhau (1986). Meher Prabhu: Lord Meher. Vëll. 11. Myrtle Beach: Manifestation, Inc. fq. 3918.
{{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!)