Alain Resnais

Alain Resnais (Alen René, 3 qershor 1922, Vannes, Morbihan, Francë - 1 mars 2014, Paris)^[1], ka qenë një kineast prodhimtar francez, pjesë e brezit të autorëve të filmave të viteve 50-60 që u njoh si Vala e re franceze (La Nouvelle Vague).^[2]

Me prejardhje nga një familje e kulturuar nga Bretanja (i ati, farmacist dhe kryetar komune, i pat dhuruar kamerën e parë në moshën 12-vjeçare), Resnais u vendos në Paris në vitin 1939 ku studioi fillimisht aktrim në Kurset Simon, e më pas, prej vitit 1943, montazh në Shkollën e Lartë për Studime Kinematografike (IDHEC).^{[1] [3]}

Megjithëse e pati nisur karrierën si dokumentarist mbi artin, pjesëmarrjen në film artistik Resnais duket se e nisi si montazhier i filmit La Pointe Courte të regjisores Agnès Varda në vitin 1954-5 dhe bashkëpunimin me dokumentaristin Chris Marker Les Statues meurent aussi (Edhe statujat vdesin, çmimi Jean Vigo 1954)^[1].

Bashkë me Markerin, Vardën dhe regjisorin tjetër, Jacques Démy, Resnais grupohej në grupin e kineastëve të Bregut të Majtë të Senës në Paris, përkundrejt grupit të 'Bregut të Djathtë', François Truffaut-së, Jean-Luc Godard-it, Claude Chabrol-it apo Éric Rohmer-it e Jacques Rivette-it.^[4]

Resnais ishte autor i njëzetenjë filmave artistikë dhe dhjetëra dokumentarëve e filmave me metrazh të shkurtër gjatë karrierës së tij që u shtri në gjashtë dekada prej Luftës së Dytë Botërore e deri dy vjet para se të vdiste.

Por ai njihet veçanërisht për një dokumentar gjysëm-orësh që trajtoi i pari vizualisht temën e Holokaustit, La nuit et le brouillard (Nata dhe mjegulla, 1955); për stilizimin e fajit dhe traumës së Luftës së Dytë Botërore nëpërmjet dashurisë pas lufte të një japonezi me një franceze tek Hiroshima mon amour (Hiroshima, dashuri e ime, 1959); dhe sidomos për trajtimin e marrëdhënies erotike abstraguar tek L'anée dernière à Marienbad (Vitin që shkoi në Marienbad, 1961), njëra prej veprave kinematografike më enigmatike, por dhe më me ndikim të shekullit XX.^[5][6]

Në ato filma dhe në disa të tjerë, ai u njoh për përdorimin e teknikave novatore moderniste të narracionit në film, frut edhe i bashkëpunimit me romancierët e Romanit të ri në Francë, Madeleine Duras, e cila bëri skenarin e Hirochima mon amour, dhe Alain Robbe-Grillet, skenaristin e L'anèe dernière à Marienbad.^[5] "Bashkë me Jean-Luc Godardin, ai ka qenë kineasti i modernitetit në krizë," shkruante në nekrologjinë për të gazeta Libération.^[2]

Gruaja e parë e Resnais-it pati qenë Florence Malraux, e bija e shkrimtarit francez André Malraux, e cila punonte si asistente e regjisë në filmat e tij. Prej vitit 1998 ai ishte i martuar me aktoren e preferuar në filmat që bëri viteve që nga vitet '80, Sabine Azéma-në.^[7]