Jeruzalem

Smjestio se na raskrižju puteva koji vode od Sredozemnog mora i Tel Aviva prema Mrtvom moru i Jerihonu, te od Damaska i Šekema ili Nablusa na sjeveru, prema Hebronu na jugu. Nalazi se na nadmorskoj visini između 650 i 840 metara, na području gdje pustinja prelazi u polupustinju.

U gradu, kojem službeno pripadaju i mnoga okolna židovska naselja, živi 724.000 stanovnika (podaci od 24.5. 2006. Nacionalni, kulturni, socijalni i vjerski sastav stanovništva izrazito je raznolik, a često su pojedine narodnosne, kulturne i vjerske skupine međusobno odijeljene.

Obično se grad dijeli na zapadni, koji je pretežno židovski, i istočni, koji je pretežno arapski. U okviru istočnog Jeruzalema nalazi se i Stari grad, koji je podijeljen u četiri četvrti: muslimansku, židovsku, kršćansku i armensku.

Glavni članak: Historija Jeruzalema

Arheološki nalazi koji upućuju na postojanje naselja na mjestu ovog grada potjeću iz 3. tisućljeća pne. Prvo spominjanje grada u pisanim izvorima je iz 2. tisućljeća pne.^{[7][8][9][10]}

 

 

Execration Texts (eng. execration-gnušanje, proklinjanje), poznati i kao Zabranjena lista (eng. Proscription Lists) (iz XIX vijeka p. n. e.), koji pominju grad po imenu Roshlamem ili Rosh-ramen ^[9], kao i "Amarna" pisma ili "Amarna" tablice (eng. Amarna letters, Amarna tablets) (iz XIV vijeka p. n. e.) su vjerovatno najstarija pisana svjedočanstva o gradu ^[11]. Neki arheolozi, uključujući Kathleen Kenyon, vjeruju da je Jerusalem ^[12] kao grad osnovan od strane zapadnosemitskog naroda koji su gradili naselja još oko 2.600 godine p. n. e. U skladu sa jevrejskim predanjima Jerusalem su osnovali Sam i "Eber", Ibrahimovi (Abrahaamovi) potomci. Prvo pominjanje u Bibliji navodi da je Jerusalem bio pod vlašću Melchizedeka (po sufijskoj tradiciji njegovo ime je al-Khidr) Ibrahimovog saveznika. Nešto kasnije grad se nalazio na teritoriji plemena Benjamin (jednog od dvanaest izraelskih plemena), ali još uvijek pod vlašću Jebuzita (kanaanskog plemena), sve dok ga Davuda (Davida) nije načinio glavnim gradom ujedinjenog Izraelskog kraljevstva (oko 1.000 godine p. n. e.) ^[13][14] (zanimljivo je da prema ranijim arheološkim iskopavanjima nisu pronađeni tragovi nasilnog osvajanja grada). Skora iskopavanja velikih kamenih struktura su protumačena od strane pojedinih arheologa kao potvrda navoda iz svetih knjiga.

Kao grad pripadao je narodu Kanaanaca, a od 1600. do 1300. pne. pao je pod egipatski utjecaj, a kanaanski su vladari plaćali danak faraonu. Prema izvještajima tih vladara, koji su ostali zapisani u egipatskim arhivima, grad su u to doba ugrožavali "Habiru", vjerojatno preci Židova, to jest Hebreja.

Oko 1000. pne. grad su od naroda Jebusejaca (vjerojatno kanaansko pleme) osvojili Židovi. Prema biblijskom izvještaju, Židove je predvodio kralj David, a Jeruzalem postaje središtem nove države, te se otada širi, a arheloški ostaci postaju sve brojniji. U sljedećem je razdoblju izgrađeh i Hram uz grad, a postupno se šire i zidine. Posebno je veliko proširenje grada bilo u doba kralja Ezekiela i Jošije u 8. i 7. st. pne. 587. pne. grad pada pod babilonsku vlast, a razorene su i zidine i Hram.

Pod perzijskim kraljem Kirom, Židovima je 537. pne. omogućen povratak u Jeruzalem, a potom i obnova grada i Hrama, koji će biti poznat kao Drugi hram. Grad je bio središtem i židovske pobune protiv helenističke vlasti u 2. st. pne., a potom i sjedište židovskih etnarha i velikih svećenika, sve dok vlast nije preuzeo Herod I. Veliki koji je postao kraljem. On je dodatno utvrdio grad i dogradio Hram. U 1. stoljeću u Jeruzalemu je razapet Isus, a grad postaje ishodištem kršćanstva.

Nakon Drugog židovskog ustanka pod vodstvom Bar Kokhbe, Rimljani sravnjuju Jeruzalem sa zemljum, grade novi grad i mijenjaju mu ime u Aelia Capitolina. Nakon 325. i davanja slobode kršćanima u Rimskom carstvu, u gradu se podižu brojne crkve, od kojih je najpoznatija bazilika Svetoga groba.

638. Jeruzalem osvajaju Arapi i njime vladaju do dolaska križara 1099, koji će njime vladati do 1187., kad ga osvajaju muslimani sa Saladin na čelu. Gradom će vladati Arapi sve do 1517. Tada ga zauzima turski sultan Sulejman I., koji ponovno gradi veći dio zidina i većinu gradskih vrata koja u i danas vidljiva.

Kroz sve ovo vrijeme mijenjao se i izgled grada. Osobito su za arapske i križarske vlasti nastale današnje ulice Starog grada s tržnicama i trgovinama. Religozna arhitektura je također ostavila traga, kako ona islamska, tako i kršćanska. U tursko vrijeme, osobito u prvih pedesetak gorina, izgrađene su brojne fontane i gradske palače.

Krajem Prvog svjetskog rata grad 1917. pripada Britanskom mandatu u Palestini i otada se sve više doseljavaju Židovi iz Europe, te se grade naselja u zapadnom, novom dijelu grada. Događaji za vrijem i nakon Drugog svjetskog rata dovest će do neizvjesnog položaja Jeruzalema, a status grada postat će jednim od ključnih pitanja u mirovnim pregovorima.

Prema hebrejskim zapisima, kralj David je vladao do 970 godine p. n. e. Naslijedio ga je njegov sin Solomon (Sulejman) ^[15] koji je izgradio hram na brdu Moriah. Solomonov hram (kasnije poznat kao Prvi hram) igrao je ključnu ulogu u jevrejskoj historiji kao mjesto gdje je bio pohranjen Kovčeg Saveza ^[16]. Preko 450 godina, sve do babilonskih osvajanja 587. godine p. n. e., Jerusalem je bio politički glavni grad prvo ujedinjenog Kraljevstva Izraela a zatim Judejskog kraljevstva, dok je hram bio religiozni centar Izraelćana ^[17]. Ovaj period je u historiji poznat kao doba Prvog hrama ^[18]. Poslije Solomonove smrti (oko 930. godine p. n. e.) deset sjevernih plemena su se odvojili od Kraljevstva Izraela. Pod vodstvom Kuće Davuda i Solomona Jerusalem je ostao glavni grad Judejskog kraljevstva.

Nakon što su Asirci osvojili Kraljevstvo Izrael, 722. godine p. n. e., Jerusalem je bio preplavljen izbjeglicama iz sjevernog kraljevstva. Period Prvog hrama se završio oko 586. godine p. n. e., nakon što su Babilonci zauzeli Izrael i Jerusalem, te uništili Hram. Godine 538. p. n. e., nakon pedeset godina babilonske okupacije, perzijski kralj Kirus Veliki pozvao je Jevreje da se vrate u Judeju i obnove Jerusalem i Hram. Izgradnja drugog hrama je završena 516. godine p. n. e., tokom vladavine Darija Velikog, sedamdeset godina nakon uništenja Prvog hrama ^[19][20]. Tim je Jerusalem povratio svoju ulogu glavnog grada Judeje i centra judaizma. Nakon što je Makedonski vladar Aleksandar Veliki osvojio Perziju, Jerusalem i Judeja su potpali pod makedonsku kontrolu, tačnije pod kontrolu dinastije Ptolemeja sa Ptolemejom I. Godine 198. p. n. e. Ptolomej V je izgubio Judeju i nad njom su prevlast uspostavili Seleukovići sa Antiohom III na čelu. Seleukovići su pokušali da reorganizuju Jerusalem kao helenistički polis, a tim nastojanjima je došao kraj 168. godine p. n. e. sa Makabejskim ustankom vođenim od strane Mattathiasa, velikog svećenika, i njegovih pet sinova. Potom je uspostavljeno Hasmonejsko kraljevstvo (152. godine p. n. e.) sa glavnim gradom Jerusalemom ^[21].

Kako je Rim postajao snažniji postavio je Heroda za marionetskog kralja. Herod Veliki, kako je bio nazivan, dao je sebi zadatak razvoja i uljepšavanja grada. Gradio je palate, kule i zidove, a i proširio je Hram. Za vrijeme Herodove vladavine površina koju je Hram zauzimao se udvostručila ^[15][22][23]. U 6. godini nove ere (u daljem tekstu ne.) Jerusalem i okolina su došli pod direktnu vlast Rima kao Provincija Iudaea ^[24] a Harodovi nasljednici su ostali kraljevi Judeje do 96 godine ne. Rimska vlast nad Jerusalemom i okolinom bola je uzdrmana Prvim Jevrejsko-Rimskim ratom, koji je doveo i do uništenja Hrama 70. godine ne. Grad je još jednom imao funkciju glavnog grada tokom trogodišnje bune poznate kao Bar Kochba ustanak, započet 132. godine ne. Rimljani su ugušili i taj ustanak 135. godine ne. Imperator Hadrian je potom romanizovao grad, preimenovavši ga u Aelia Capitolina ^[25], i zabranio Jevrejima ulazak. Također je preimenovao Iudaea provinciju nakon pokušaja Filistinaca da ponovo judaiziraju zemlju ^[26][27]. Zabrana ulaska Jevrejima u grad je trajala sve do 4 vijeka.

U pet vijekova poslije Bar Kokhba ustanka grad je mijenjao ime, prvo pod Rimljanima potom pod Bizantijom. Tokom četvrtog vijeka, rimski imperator Konstantin Veliki izgradio je određeni broj kršćanskih građevina poput Bazilike Svetoga groba. Jerusalem je dostigao maksimum populacije na kraju perioda Drugog hrama: grad je ležao na 2 km² i brojao 200.000 stanovnika ^[22][26]. Nakon Konstantina velikog pa sve do 7 vijeka Jevreji su bili istjerani iz Jerusalema ^[28].

U rasponu nekoliko desetljeća, Jerusalem je prelazio iz rimskih ruku u perzijske i još jednom se vratio pod rimsku vlast. U napredovanju Sasanid Khosrau II na Bizantijsku teritoriju (početkom sedmog vijeka), napredujući kroz Siriju, sasanidski generali Šahrabaraz i Shahin napadali su Jerusalem (perzijski: Dej Houdkh). Oni su bili potpomagani od strane Jevreja u Palestini, koji su ustali protiv Bizantije ^[29].

U opsadi Jerusalema (614. godine), nakon 21 dana nemilosrdnog rata, Jerusalem je osvojen. Bizantijske hronike su navele kako su Sasanidska vojska i Jevreji zaklali desetine hiljada Kršćana u gradu, epizoda koja je predmet mnogih rasprava među historičarima. Grad je ostao u rukama Sasanida nekih petnaest godina, dok ga Bizantijski car Heraklije nije zauzeo 629. godine ^[29].

Jerusalem se smatra trećim najsvetijim gradom za Islam nakon Meke i Medine. Među muslimanima ranijeg doba bio je poznat kao Bayt al-Maqdes, kasnije je postao poznat kao al-Quds al-Sharif. Godine 638. islamski Halifat je proširio vlast na Jerusalem ^[30]. Sa arapskim osvajanjem, Jevrejima je dozvoljen povratak u grad ^[31]. Halifa Omer ibn al-Khattab potpisao je ugovor s Monophysitskim kršćanskim patrijarhom Sophroniusom, uvjeravajući ga da su kršćanska sveta mjesta i stanovništvo zaštićeni pod muslimanskom vlašću ^[32]. Tada je Omer odbio da se moli u crkvi, tako da naredne generacije muslimana ne bi zahtjevali da se crkve pretvore u džamije. On se molio izvan crkve, gdje je sagrađena Omerova džamija koja stoji i danas. Prema Galilejskom biskupu Arculfu, koji je živio u Jerusalemu 679 - 688. godine, Omerova džamija je pravougaona drvena struktura izgrađena preko ruševina koja bi mogla primiti 3.000 vjernika ^[33]. Kada su muslimani prvi put došli u Bayt al-Maqdes, tražili su mjesto Daleke Svete džamije (Al-Mesdžid Al-Aqsa) što je spomenuto u Kur'anu i hadisu. Pronašli su mjesto puno smeća, očistili ga i nakon toga počeli koristiti za molitve. Umayyadski halifa, Abd al-Malik naručio je izgradnju Kupole na stijeni u kasnom VII. vijeku ^[34]. U X vijeku historičar al-Muqaddasi piše da je Abd al-Malik izgradio svetište, koje bi se moglo takmičiti u raskoši sa Jerusalemskim monumentalnim crkava ^[33].

Godine 1516 su Osmanlije pod vodjstvom Sultana Selima I (1470-1520) pobjedili Mamluke u Siriji. U daljim napadima su Osmanlije osvojile i Egipat i Arabiju. Jerusalem je dobio status osmanlijskog Sandzaka. Prva desetljeca turske vladavine su donijeli Jerusalemu napredak.

Sultan Sulejman I je poslije osvajanja Jerusalema obnovio gradske zidine i citadelu (tvrdjavu). Obje se danas nalaze pod zastitom kao spomenici kulture i stoje na listi UNESCO-Svjetskog naslijedja.

Poslije 1535 je Sultan Sulejman sagradio utvrdjenja grada, koja i danas cine zidine grada. Visoke zidine grada su trebale oznaciti novu vladavinu Osmana. Jerusalem je izmedju ostaloga i zbog toga dobio na znacaju u vremenu koje slijedi.

9. Decembra 1917 je osmalijski guverner grada, grad predao bez borbe Britancima, da ne bi ostetili historijske dijelove grada. General Edmund Allenby je toga dana umarsirao u grad.

Jeruzalem ima posebno važno mjesto u predaji triju monoteističkih religija: judaizma, kršćanstva i islama, što je kroz povijest izazivalo brojne sukobe. Na međunarodnim mirovnim konferencijama, poput Bečkog (1814.-1815.) i osobito Berlinskog kongresa (1878.), o statusu Jeruzalema raspravljalo se kao o "Pitanju svetih mjesta". Slično je bilo i na Versajskoj konferenciji (1919.).

Prema rezoluciji Ujedinjenih naroda kojom je, nakon Drugog svjetskog rata uspostavljena Država Izrael, ovaj je grad morao ostati po međunarodnom upravom.

Izrael je 1950. proglasio Jeruzalem svojim glavnim gradom, što je ušlo u izraelsko zakonodavstvo 1980., te se u zapadnom Jeruzalemu nalazi sjedište predsjednika, predsjednika vlade, Kneset (izraelski parlament), i gotovo sva ministarstva (jedino je ministarstvo obrane ostalo u Tel Avivu).

Rezolucija 478 Vijeća sigurnosti određuje da je izraelska odluka od 1980. ništavna, te poziva sve države da veleposlanstva zadrže u Tel Avivu. Samo su dvije države uspostavile veleposlanstva u Jeruzalemu.

Za Palestinsku Narodnu Samoupravu Jeruzalem je željeni glavni grad, čemu se Izrael protivi.

Današnji je prevladavajući stav međunarodne zajednice da se do rješenja pitanja statusa Jeruzalema ima doći dogovorom Izraela i Palestine.

U Jerusalimu deluje veliki broj religijskih zajednica i pokreta. Misionarstvo je zabranjeno u celom Izraelu.

Najbrojnija verska zajednica u gradu su jevreji. Ovde su više nego u ostatku Izraela prisutni ultraortodoksni (ne-cionisti) i ortodoksni jevreji (cionisti).

Od islamskih zajednica zastupljeni su suniti, šiiti, alaviti i druzi.

Hrišćanske crkve koje deluju u Jerusalimu su: Grčka pravoslavna crkva, Ruska pravoslavna crkva, Gruzijska pravoslavna crkva, Sirijska pravoslavna crkva, Melkitska grkokatolička crkva, Starokatolička crkva, Rimokatolička crkva, Luteranska crkva, Anglikanska crkva, Jermenska apostolska crkva i Etiopska pravoslavna crkva.

 

 

 

Statistički godišnjak grada Jerusalima govori da u gradskom području postoje 1204 sinagoge, 158 crkava i 73 džamije.^[35] Neke lokacije, poput prostora gde se nekada nalazio Jerusalimski hram, su često povod za sukobe.

Od 10. veka pre nove ere Jerusalim je za jevreje sveto mesto na kome se nalazio Solomonov i Drugi jerusalimski hram. U Starom zavetu Jerusalim se pominje 632 puta. Ovaj grad se stalno pominje kao mesto gde se objavljuju biblijska Božja proročanstva i zapovesti. Ovo je posebno karakteristično za knjige proroka Danijela, Jeremije, Isaije, Jezekilja, Zaharija i za psalme. Jedno od najposećenijih mesta u Jerusalimu je ostatak Solomonovog hrama- Jerusalimski Hram, Zapadni zid, nama poznatiji kao Zid plača. Jevreji iz celog sveta dolaze da se mole ispred ovog zida ostavljajući poruke na hartiji u pukotinama zida. Ovde se mole i hasidi - vernici sa dugačkim zulufima, crnom bradom, u crnim odorama i sa šeširima koji liče na cilindre. Značajna mesta za Jevreje su, pored Zapadnog zida, još i Davidov i Solomonov grob.

Za hrišćane je Jerusalim sveti grad jer je to mesto gde je Isus Hristos mučen, razapet i vaskrsao. Jerusalim se pominje u Novom zavetu više od 100 puta. Po biblijskom verovanju, Isus je ovde donesen ubrzo posle rođenja, tu je kasnije isterao trgovce i menjače novca iz hrama, i tu je večerao sa apostolima. Neposredno izvan drevnog Jerusalima (verovatno mesto je danas unutar grada), Isus je raspet i sahranjen. Hrišćanski hodočasnici i turisti posećuju ulicu kojom je Hristos prošao kada je vođen na pogubljenje. NJeno ime je Via Dolorosa, što znači „Put bola“. U ulici su označena mesta na kojima je Isus padao noseći krst. Danas se tu nalazi pijaca. Na brdu Golgota, gde je razapet Hristos, danas se nalazi Crkva Vaskrsenja Hristovog (Crkva Svetog Groba), a u rupu u zemlji u koju je bio poboden krst posetioci stavljaju ruke.

Za razliku od Biblije i Tanaha, Kuran nijednom ne pominje Jerusalim. Ipak, ovaj grad se tradicionalno smatra trećim najsvetijim mestom u islamu, posle Meke i Medine. Za pripadnike muslimanske vere značajna je džamija Al Aksa ispred koje se nalazi kamen sa otiscima kopita Muhamedovog konja. Predanje kaže da je konj svoje otiske u njemu ostavio neposredno pre nego što se Muhamed vazneo u nebo, gde se pridružio ostalim prorocima islama.

Stari grad u Jerusalimu predstavlja stari deo grada Jerusalima, koji je utvrđen zidinama koje je poslednji put podigao Sulejman Veličanstveni. Prostire se na površini od 0.9 km² modernog grada Jerusalima.

Unutar Starog grada se nalaze neke od najvažnijih verskih obeležja: Hramovna gora i Zid plača (za jevreje), Hram Vaskrsenja Hristovog (za hrišćane), i Kupola na steni i džamija Al-Aksa (za muslimane).

Stari grad je tradicionalno podeljen u četiri nejednaka dela, a današnji nazivi su uvedeni tek u 19. veku.

Danas je Stari grad u Jerusalimu, podeljen na:

• Muslimansku četvrt
• Hrišćansku četvrt
• Jevrejsku četvrt
• Jermensku četvrt

Na zidinama Starog grada su u početku postojale četiri porte(kapije), kasnije jedanaest, od kojih je danas otvoreno sedam porti (kapija) na Starom gradu.

Grad karakteriše Mediteranska klima, sa toplim suhim ljetima i hladnim kišnim zimama. Malo snijega padne jednom do dva puta godišnje, s tim da svake tri do četiri godine dođe do veće snježne padavine. Januar je najhladniji mjesec u godini, sa prosječnim temperaturama od oko 8°celzijusa (u daljem tekstu C); a juli i august su najtopliji mjeseci u godini, sa prosječnim temperaturama od oko 23 °C. Temperaturne razlike tokom dana i noći su velike, tako da su noći u Jerusalemu nešto hladnije čak i tokom ljeta. Prosječne godišnje padavine iznose oko 590 mm kiše, uz najveći intenzitet između oktobra i maja ^[36].

Najveća količina zagađenja zraka dolazi od saobraćaja. Mnoge glavne ulice u gradu nisu predviđene za trenutni opseg saobraćaja, što dovodi do zakrčenja i povećanog izbacivanja ugljen dioksida u zrak. Industrijsko zagađenje je nešto manje, međutim emisije fabrika na izraelskoj mediteranskoj obali mogu putem zraka dospjeti čak do Jerusalema i tako doprinijeti njegovom zagađivanju.

Kroz historiju, jerusalemska ekonomija se uglavnom oslanjala na priliv religijskih hodočasnika, s obzirom da je grad bio daleko od glavnih luka Jaffe i Gaze ^[37]. Danas grad bilježi porast posjeta stranih turista koji uglavnom posjećuju Zapadni zid i stari grad. Ipak u zadnjih pola vijeka postalo je jasno da se razvoj gradske ekonomija ne može zasnivati isključivo na njegovom religioznom značaju.

Aerodrom koji je najbliži gradu je Atarot aerodrom, i on je bio korišten za domaće letove do 2001. godine. Nakon toga je preuzet od strane Izraelskih oružanih snaga (zbog nemira u Ramallahu i na Zapadnoj Obali). Svi letovi s Atarota su preusmjereni na Međunarodni aerodrom Ben Gurion, najveći izraelski aerodrom (opslužuje devet miliona putnika godišnje ^[38]).

 

Egged Bus Cooperative, druga najveća autobuska kompanija na svijetu ^[39], opslužuje najveći broj lokalnih i vangradskih vožnji sa Centralne autobuske stanice (na Jaffa cesti). U 2008. godini lokalni autobusi, taksi vozila i privatna vozila su bili jedini oblici prijevoza u gradu. U planu je gradnja Jerusalemske željeznice, novog transportnog sistema. Očekuje se da će ova željeznica biti završena do 2010. godine, i ista će moći prevoziti do 200.000 osoba dnevno, sa 24 stajališta.

Drugi projekt u provedbi je nova brza željeznička linija od Tel Aviva do Jerusalema, čiji se završetak očekuje do 2011. godine. Begin Expressway je jedna od najvažnijih jerusalemskih tranzitnih ruta; započinje na zapadu, spajajući se na sjeveru sa Rutom 443. (koja se pruža prema Tel Avivu). Ruta 60. ide kroz centar grada blizu Zelene linije između Istočnog Jerusalema i Zapadnog Jerusalema. U izgradnji su dijelovi 35-kilometarskog "prstena" oko grada koji ima za cilj efikasnije povezivanje predgrađa. Istočna polovina projekta je planirana još krajem 1990-tih, međutim reakcije na taj plan su još uvijek različite.

Jerusalem je dom nekoliko prestižnih univerziteta koji nude predavanja na hebrejskom, arapskom i engleskom. Jedan od njih, osnovan 1925. godine, Hebrew University of Jerusalem (u daljem tekstu: Hebrejski Univerzitet) je bio rangiran u najboljih stotinu škola u svijetu ^[40]. Upravni odbor Univerziteta je uključivao neka poznata imena poput Albert Einsteina i Sigmund Freuda. Univerzitet je dao nekoliko dobitnika Nobelove nagrade, poput Avram Hershka, David Grossa i Daniel Kahnemana. Jedan od najbitnijih dijelova Univerziteta je Jevrejska nacionalna i univerzitetska biblioteka (Jewish National and University Library) koja sadrži preko pet miliona knjiga. Biblioteka je otvorena 1892. godine, tri decenije prije osnivanja Univerziteta, i to je jedno od mjesta sa najvećim izborom literature sa jevrejskom tematikom. Danas je ona i glavna biblioteka Univerziteta i nacionalna i univerzitetska biblioteka Izraela. Hebrejski Univerzitet ima tri kampusa u Jerusalemu (u Mount Scopus, u Giv'at Ram i medicinski kampus u bolnici Hadassah Ein Kerem.

 

Al-Quds University (u daljem tekstu: Al-Quds Univerzitet) je osnovan 1984. godine i namijenjen je uglavnom Arapima i Palestincima. Opisuju se kao "jedini arapski univerzitet u Jerusalemu" ^[41]. Al-Quds Univerzitet je smješten u jugoistočnom dijelu grada i posjeduje kampus veličine oko 190.000 kvadratnih metara. Druge institucije visokog obrazovanja u Jerusalemu je Jerusalemska akademija muzike i plesa i Bezalel akademija Umjetnosti i dizajna, čije zgrade su smještene u kampusima Hebrejskog Univerziteta.

The Jerusalem College of Technology, osnovan 1969. godine, kombinuje nastavu iz stručnih oblasti sa programom jevrejskih nauka ^[42]. To je jedna od mnogih škola u Jerusalemu, od osnovne škole naviše, koje kombinuju sekularnu i vjersku nastavu. Veliki broj vjerskih edukacionih institucija postoji u gradu, a najveća od njih je Mir yeshiva. U školskoj 2003-2004. godini bilo je oko 8.000 učenika u dvanaestogodišnjim školama (kombinacija naše osnovne i srednje škole) u gradu. Da bi privukao više studenata na fakultete, grad je počeo sa ponudom specijalnih programa sa finansijskim poticajima i pomoći kod plaćanja rente (studentima koji iznajmljuju apartmane u stambenom dijelu grada).

Mnoge su kritike na račun Izraela da ne nudi jednako kvalitetan edukacioni program za studij na arapskom jeziku u usporedbi sa programima za studij na hebrejskom jeziku ^[43]. Dok su mnoge škole u pretežno arapskom dijelu Jerusalema pretrpane, Jerusalemska općina gradi veliki broj škola u drugim dijelovima grada. U martu 2007. izraelska Vlada je odobrila novi petogodišnji plan za gradnju novih 8.000 učionica u gradu, od toga 40% u arapskom dijelu, a 28% u Haredi dijelu. Za ovaj Projekt je predviđen budžet od 4,6 milijardi šekela. U 2008. godini, jevrejski filantropi iz Velike Britanije su donirali 3 miliona dolara za izgradnju škola u arapskom dijelu Jerusalema. Inače programi škola na arapskom jeziku se u većem dijelu podudaraju sa programima škola na hebrejskom jeziku, tako da imaju i određene predmete jevrejske tematike.

 

Dva najpopularnija sporta su fudbal i košarka. Fudbalski klub Beitar Jerusalem je jedan od najpoznatijih u Izraelu. Navijači su mu, pored ostalih, i političke ličnosti, koje često prisustvuju utakmicama. Drugi najpoznatiji fudbalski klub Jerusalema, i jedan od najvećih rivala Beitara, je Hapoel Katamon F.C. Dosada je Beitar pet puta osvajao izraelski šampionat, a Hapoel svega jedanput. Također Beitar igra u Ligat HaAl ligi, dok se Hapoel takmiči u trećoj ligi Izraela. Nakon otvaranja 1992. godine stadion Teddy Kollek je glavni jerusalemski stadion (kapaciteta 21.000 osoba).

Košarkaški klub Hapoel Jerusalem igra u Prvoj ligi. Do sada je osvajao državno prvenstvo tri puta, i jedanput ULEB kup godine 2004. Jerusalemski polumaraton je godišnje sportsko takmičenje u kojem se natječu trkači iz cijelog svijeta, a ruta trke prolazi pored nekih od najpoznatijih gradskih znamenitosti. Pored ove trke (21,1 km), trkači mogu odabrati i kraću tzv. "Fun Run" od (10 km). Obje trke započinju i završavaju na stadionu u Givat Ramu ^[44][45].

•  
  Bazilika Svetoga groba u Jeruzalemu. Pročelje je iz križarskoga razdoblja.
•  
  Damaščanska vrata u Jeruzalemu (16. st.).
•  
  Zapadni Jeruzalem, pogled od Starog grada.
•  
  Jeruzalem: Zapadni zid (tzv. Zid plača) i Kupola nad Stijenom, sveta mjesta židovstva i islama u Jeruzalemu.
•  
  Kneset - je izraelski parlament
•  
  Vrhovni sud Izraela
•  
  Izraelski Ministarstvo inostranih poslova
•  
  Banka Izraela
•  
  Nacionalno sedište policije Izraela
•  
  Ulica u Starom gradu, noću
•  
  Komercijalni-tržni centar, Jerusalim
•  
  Stara tržnica
•  
  Stara zgrada sa balkonima
•  
  Ulična muzička grupa
•  
  Ulica
•  
  Botanička bašta
•  
  Centar za umetnost Performansa
•  
  Moderan most(nadvožnjak)
•  
  zvanične rezidencije premijera
•  
  Jerusalim, zgrada gradske uprave
•  
  Narodna biblioteka Izraela
•  
  Akademija umetnosti i dizajna - Besalel - je nacionalna akademija za umetnost i dizajn Izraela
•  
  Gora Hercl - Nacionalno groblje
•  
  Međunarodna konvencija centar (Jerusalim)
•  
  Jerusalim biblijski Zoo
•  
  Jerusalim Botanički vrt

 

Jeruzalem na Wikimedijinoj ostavi

• Lonely Planet - Jeruzalem Arhivirano 2007-09-12 na Wayback Machine-u
• TravExpert - Jeruzalem Arhivirano 2008-06-28 na Wayback Machine-u
• The Jerusalem Post
• Official website of Jerusalem Municipality
• Jerusalemp3 Arhivirano 2015-08-01 na Wayback Machine-u, offers free virtual tours in mp3 format from the Jerusalem Municipality
• Jeruzalem na Projektu Open Directory
• The Status of JerusalemPDF (159 KB), United Nations document related to the recent dispute over Jerusalem
• Basic Law: Jerusalem, Capital of Israel, Government of Israel, the Israeli law making Jerusalem the capital of Israel
• Israel Museum, one of Jerusalem's premier art museums
• Yad Vashem Arhivirano 2016-02-04 na Wayback Machine-u, Israeli memorial to victims of The Holocaust
• Hebrew University of Jerusalem, Jerusalem's foremost institution of higher learning
• al-Quds University, the only Palestinian university in Jerusalem