Al-Hakim bi-Amr Allah

Abu Ali Mansur Tariku l-Hakim (Abu ‘Ali Mansur Tāriqu l-Ḥākim, zvani Al-Hakim bi Amr al-Lāh (arapski: الحاكم بأمر الله‎; doslovno "Vladar po Božjoj zapovijedi"; 985 - 1021) bio je šesti po redu fatimidski kalif i 16. ismailitski imam koji je vladao od 996. do 1021. Poznat je kao jedan od najkontroverznijih fatimidskih i, uopće, muslimanskih vladara čiju su dugu vladavinu obilježili unutrašnji sukobi, ali i radikalni zaokreti po pitanju službene islamske doktrine i odnosa prema ne-muslimanima i ne-ismailitima; smatra se i jednom od najvažnijih ličnosti za nastanak vjerske zajednice Druza.

Bio je sin prethodnog kalifa Al-Aziza. Prema nekim izvorima majka mu je bila melkitska kršćanka po imenu al-Azzizah. Oca je naslijedio godine 996. kada mu je bilo samo 11 godine. Prve godine života su vlast držali veziri. Kada je 1000. došao na vlast, otpočeo je praksu čestog smjenjivanja vezira, tako da ih je za vrijeme vladavine promijenio njih dvadesetak. Vanjsku politiku su mu označili sukob s Bizantom, koga je uspio otjerati iz Alepa, ali i sa Abasidskim Kalifatom protiv koga se borio intenzivnom propagandom i ismailitskom misionarskom djelatnošću. Prve godine vladavine mu je obilježila tolerancija prema ne-muslimanima, ali i neprijateljski odnos prema sunitima, ali i šijitima dvanaestnicima. Nakon što su oni počeli optuživati da je prikriveni kršćanin, otpočeo je progone kršćana i Jevreja, a godine 1009. čak dao srušiti Baziliku Svetog groba u Jeruzalemu; nasuprot tome je otpočeo detant sa sunitima. Kasnije je, pak, ponovno došlo do zaokreta, te je Al-Hakim ponovno uveo tolerantnu politiku prema ne-muslimanima.

Posljednjih godina života se odao askezi i često izbivao iz Kaira. Prilikom jednog takvog izbivanja je nestao; pronađeni su samo njegov magarac i odjeća s mrljama od krvi. Naslijedio ga je sin Ali az-Zahir kojemu je regent bila Al-Hakimova sestra Sitt-al-Mulk.