Thomas Gaisford

Thomas Gaisford (22. decembar 1779 – 2. jun 1855) bio je britanski klasični filolog.

Rođen je u Iford Manoru, u Wiltshireu, a srednjoškolsko obrazovanje stekao je u školi Hyde Abbey, u Winchesteru. Na Univerzitet u Oxfordu upisao se 1797, gde je zatim postao i predavač, da bi 1811. bio postavljen za kraljevskog profesora grčkog jezika na Oxfordu. Istovremeno je vršio i svešteničke dužnosti, a od 1831. do svoje smrti bio je dekan katedrale u Oxfordu (Christ Church Cathedral).

Kao kustos Bodlijanske biblioteke i glavni urednik Oxford University Press-a, Gaisford je odigrao izuzetno važnu ulogu u uspostavljanju saradnje s istaknutim evropskim filolozima, među kojima su najznačajniji bili August Immanuel Bekker i Karl Wilhelm Dindorf. Među njegovim brojnim doprinosima proučavanju grčke književnosti izdvajaju se njegova kritička izdanja Hefestionovog Encheiridiona (1810), manjih grčkih pesnika (Poëtae Graeci minores, 1814–1820); Stobejevog Florilegija (1822); Herodota, s beleškama koje sadrže sve poznate verzije čitanja, tzv. variorum (1824); Sudine enicklopedije (1834); Velikog etimološkog rečnika (I848); Evsevijevih spisa Praeparatio evangelica (1843) i Demonstratio evangelica (1852). Godine 1856. u njegovu su čast u Oxfordu utemeljene Gaisfordove nagrade za najbolje prozne sastave na starogrčkom jeziku.

• Članak uključuje tekst iz jedanaestog izdanja Encyclopædiæ Britannicæ iz 1911., koja je sada u javnom vlasništvu.