Languedoc
| Languedoc Lengadòc | |
|---|---|
 | |
Langedoc (oksitanski: Lengadòc) je ime za historijsku regiju i nekadašnju provinciju Kraljevine Francuske[1]
Languedoc se proteže od Pireneja na jugozapadu u dužinu od nekih nekih 200 km prema istoku, duž Lionskog zaljeva sve do ušća rijeke Isère u Rhônu. Niska močvarna obala bila je malaričan kraj, pa je bila rijetko naseljena sve do 19. vijeka, a većina stanovnika živjela je u unutrašnjosti.[1]
On se prostire po južnim francuskim departmanim; Hérault, Gard i Ardèche i po dijelovima departmana Haute-Loire, Lozère, Tarn, Tarn-et-Garonne, Haute-Garonne i Ariège. [1]
Od 121. pne. teritorij koji je kasnije postao Languedoc bio je dio vrlo romanizirane rimske provincije Narbonska Galija, koja je povezivala Italiju sa Španjolskom. Nakon Raspada Rimskog Carstva regijom su u 5. vijeku vladali Vizigotiu, a nakon njih u 6. vijeku Franci, ali ne i Septimanijim kojom su vladali Arapi sve do 759. kad su je zauzeli Franci. Karolinški vladari organizirali su je kao Pograničnu Marku da zaštite Akvitaniju. U to vrijeme 924. i kraj oko Toulousa postao dio te Marke, iz kog je 1050. nastala moćna Grofoviju Toulouse.[1]
Languedoc je bio centar specifične civilizacije južne Francuske. Od 13. vijeka se to ime odnosio na kraj u kom se govoro langedoški - oksitanski jezik.[1]
Tuluški grofovi bili su gospodari pored Toulousa i Septimanije, i Lota, Rodeza, dijela Akvitanije, Aveyrona sve do Albija na sjeveru, pa je ta grofovija bila jedna od većih domena francuskih monarha. Njihova vlast nad tako velikim teritorijem bila je uglavnom nominalna, limitirana slobodom njihovih vazala, velikim crkvenim feud]]ima i srednjovjekovnim komunama.
Sredinom 12. vijeka pojavili su se Katari - manihejska sekta koji su dobili široku podršku naroda i plemstva Languedoca, Katare su ponekad nazivali Albižani zbog njihove brojnosti oko grada Albija. Katolička crkva ih je proglasila hereticima, pa je papa Inocent III 1209. organizirao Katarski križarski rat. Borbe koji su potrajale do sredine 13. vijeka, okončale su političku nezavisnost Languedoca. Istočni dio Grofovije Toulouse anektirala je Kraljevina Francuska 1229. i podjelila na senešale (sudske okruge) kojima su upravljali kraljevi službenici Ostatak je ostao Raymondu VII. (Tuluškom grofu od 1222. do 1249), koji je pristao da uda svoju kćer jedinicu Jeanne za Alphonsa, brata kralja Louisa IX. Kad su oni umrli 1271. bez nasljednika, i ostatak Languedoca je postao domena francuskog kralja.
Stogodišnji rat izložio je Languedoc pored invazije sa zapada i pohlepi kraljevih carinika, čija su iznuđivanja izazvala nemire po gradovima i na kraju dovela do seljačke bune (Tuchins) (1382.-83).[1]
Sve do 15. vijeka Languedoc je bio vrlo centralizono organiziran, ali je od 16. vijeka podijeljen je na généralités (općine) Montpellier i Toulouse. Provincija je dobila institute koje su joj dale lokalne privilegije od skupština do parlamenta.[1]
U 16. vijeku Languedoc je postao centar Hugenota. Pokušaj dvora da nametne katolicizam doveo je do seljačke bune hugenotskih karmisarda početkom 18. vijeka. Nakon Francuske revolucije Languedoc je izgubio svoje specifične institucije i podijeljen je na departmane.[1]
| Velike provincije i grofovije |
|  |
|---|---|---|
| Manje provincije i regije | ||
