Osvaldo Ramous

Ovaj članak zahtijeva sređivanje kako bi ispunio Wikipedijine standarde kvaliteta. Pomozite u njegovom poboljšanju tako što ćete ga urediti.

Neutralnost ovog članka ili dijela članka je osporena. Molimo da prije uređivanja članka sporne dijelove razmatrate na stranici za razgovor.

Moguće je da ovaj članak ili neki njegov dio sadrži originalno istraživanje ili tvrdnje koje nisu verificirane. Molimo vas da pomognete Wikipediji da potkrijepi teze odgovarajućim referencama, ukoliko je to moguće. Za više detalja, pogledajte stranicu za razgovor.

Osvaldo Ramous (Rijeka, 11. listopada 1905. - Rijeka, 2. ožujka. 1981.), jugoslavenski pisac italijanskog porijekla, uz Lucifera Martinija najznačajniji riječki pisac na talijanskom jeiku.^{[nedostaje referenca]} Čitav život proveo u svojoj Rijeci, gradu u kome se za njegova života smijenilo šetebandjere - sedam zastava i u kome pet puta mijenja državljanstvo. Njegov svestrani opus obuhvaća pjesništvo, prozu, dramu, esejističku prozu, kritiku, prevođenje, režiju, uredništvo, novinarstvo, organizaciju kulture, itd. (Ramù)

Fiume, cuore e simbolo dell'Europa del secolo Ventesimo

Rijeka, srce i simbol Evrope dvadesetog stoljeća

Osvaldo Ramous

Posljednji od šestero djece, rođen u riječkom Starom gradu 1905. kada je Rijeka bila Corpus separatum Mađarske. Sin Marie Giacich i Adolfa Ramousa, ubrzo ostaje bez oca pa se majka seli bratu na Belveder. Ujak Nazio brine se za djecu i otkriva Osvaldov muzički i literarni talent. Dječak pohađa paralelno pedagošku i muzičku školu - deset godina je studirao klavir i violinu u klasi prof. Malvina.

Njegovi književni počeci pojavljuju se u riječkoj književnoj reviji Delta, koja je izlazila od 1923. do 1925., te u časopisu Fiumanella. O njemu se širi fama poete u 1930-im kada u izdanju časopisa Termini, 1938. objavljuje u Rijeci prvu zbirku pjesama Nel canneto, koja dobiva posebno priznanje Talijanske kraljevske akademije (Reale Accademia d'Italia), a objavljuje i u renomiranim revijama L'Italia Letteraria, Il Meridiano i La Tribuna di Roma (

Od 1929. započinje njegova suradnja s riječkim dnevnikom La Vedetta d'Italia (Zvijeda Italije) kao kazališnog i muzičkog kritičara. 1930. zaposlen je kao urednik na kojem mjestu ostaje do 1942. kada ga otpušta šef Ente Stampa Carlo Scorza, s obrazloženjem ‘smanjenja broja zaposlenika’, što je bio izgovor za udaljavanje nedovoljno fašistički opredijeljenog Ramousa.

Za vrijeme njemačke okupacije, surađuje s pokretom otpora Talijanske komunističke partije. Sumnjiv je Nijemcima pa ga Gestapo u ljeto 1944. godine podvrgava mučnim ispitivanjima. Krajem 1944., nekoliko mjeseci prije oslobođenja Rijeke, prihvaća mjesto glavnog urednika istog dnevnika (La Vedetta d'Italia) jer je tada gradskim vlastima bio neophodan neutralniji intelektualac

U poslijeratnom periodu, Ramous odlučuje ostati u rodnom gradu. Član je uprave riječkog Narodnog kazališta, a zatim, između 1946 i 1961. direktor je Talijanske drame koju je uspio 1956. spasiti od pokušaja zatvaranja. Do odlaska u mirovinu 1961, Ramous je, kao režiser, postavio na scenu 46 djela.

U tom periodu, Ramous počinje stvarati mrežu kulturnih veza pa tako kada se 1954. nalazi u Milanu s Paolom Grassijem - direktorom Piccolo Teatro - dogovara turneju po Jugoslaviji ove talijanske družine koja u Rijeci, Ljubljani, Zagrebu, Beogradu, Sarajevu i Kopru daje predstavu Carla Goldonija Arlecchino servitore di due padroni (Harlekin, sluga dvaju gospodara).

Intenzivno se bavi prevođenjem, osobito pjesama s francuskog, španjolskog te južnoslavenskih jezika. Odabire i prevodi pjesme i prozu jugoslavenskih autora, upoznajući s njima čitaoce vrsnih talijanskih časopisa. Uređuje i prevodi prvu antologiju suvremenih jugoslavenskih pjesnika pod nazivom Poesia jugoslava contemporanea.(Rebellato Editore). Antologija izlazi 1959. (šest godina prije uspostavljanja političkih i kulturnih odnosa između dviju zemalja), te obuhvaća 55 pjesnika (Hrvata, Srba, Slovenaca i Makedonaca). 1964. organizira prvi susret talijanskih i jugoslavenskih pisaca u Cittadelli, s namjerom prevazilaženja kontrasta između intelektualaca dviju zemalja zbog političkih podjela. Unatoč pokušju da se ova kulturna razmjena osujeti (dokumenti Udruženja jugoslavenskih pisaca svjedoče o pozivu piscima da ne prisustvuju tom skupu) Ramous je uspio u organiziranju skupa.

Osim pjesama, prevodi i dramska djela Branislava Nušića (Dr i Pokojnik), Ive Vojnovića (Ekvinocij), Mirka Božića (Ljuljačka u tužnoj vrbi) i Drage Ivaniševića (Ljubav u koroti).

Kao redoviti suradnik RAI-a (talijanskog radija) Televizije i Radio Kopra-Capodistria na talijanskom jeziku, šalje im svoje prevode Nušića, Andrića, Krleže i na taj način doprinosi upoznavanju i širenju kultura različitih naroda te kulturnom posredovanju. Pisao je za brojne talijanske, jugoslaveske, američke časopise kao i za časopise drugih zemalja u kojima je objavio više od 400 eseja i raznih članaka. Njegova djela su prevedena na devet jezka

Godine 1951. sklapa drugi brak s Nevenkom Malić, voditeljicom Dječjeg kazališta u Rijeci (od 1936. bio u braku s Matilde Meštrović, nećakinjom Ivana Meštrovića).

Umire u Rijeci 1981.

Osim zbirki pjesama, objavljuje romane, pripovijetke, eseje, drame, radiodrame. Njegovi su lirski stihovi nerijetko posvećeni nezaustavljivosti vremena i prolaznosti života. Kritika je u njima prepoznala odlike suzdržanog modernizma.^[1]

Od 1938. sve do 1953. ništa ne objavljuje kada mu riječki EDIT objavljuje drugu zbirku pjesama Vento nello stagno.(Vjetar u baruštini) pa slijede Pianto vegetale (1960), Il vino nella notte (1964) za koju dobiva nagradu Grada Rijeke, Risveglio di Medea (1967), Realtà dell'assurdo (1973), Pietà delle cose (1977) i, posthumno, Viaggio quotidiano (1982).

Ramous s učvrstio i u prozi, koja je u početku odjek neorealizma te objavljuje brojne novele i dva romana: I gabbiani sul tetto (1964) i Serenata alla morte (1965), oba prevedena hrvatskosrpski pod naslovom Galebovi na krovu (1965.). Tek 2007. objavljen je Il cavallo di cartapesta (Konj od prešanog papira) autobiografski roman napisan 1967. i modificiran više puta sve do posljednjih dana svog života, roman koji je svojom kvalitetom i temom izazvao veliku pažnju^{[nedostaje referenca]} - kroz dnevničku formu Roberta stvorena je kronika Rijeke u burnim vremenima.

Među tematikama Ramousove poezije, važno mjesto zauzima gorka refleksija o sudbini zemlje:

(...)
Odore d'esilio di una terra
Che m'ha cresciuto e sempre m'abbandona,
con le sue foglie chine
alla pioggia fatale

(...)
Miris izgnanstva zemlje
Koja me podigla i napušta me uvijek
svojim lišćem pognutim
pred fatalnom kišom

Il suolo che io calco, u Pianto vegetale, 1960

già s'inquietano l'ombre,
amiche un tempo
ora straniere, e celano
ciò che un giorno fu mio

već se uznemiruju sjene
prijateljice nekad
sada strankinje, i kriju
ono što je nekad bilo moje

Sul colle, iz Pianto vegetale, 1960

Ova tema s vremenom postaje sve komleksnija te u svojim posljednjim pjesmama - dominaniraju matafizički argumenti u neohermeneutičkom kontekstu - nalazi prostora da oslika svoju moru u pravom stihu. Nastaju tako pjesme kao Città mia e non mia (grad moj koji nije moj) i Alghe e licheni (alge i lišajevi), (obje iz Pietà delle cose - Sažaljenje stvari, 1977.), koje se suočavaju s motivom egzodusa i nude složen odnos sa radnim gradom.

Za svoja djela Ramous dobiva mnoge nagrade. Osim spomenutog odlikovanja, prima i Premio Cittadella (zlatnu medalju) 1955. za zbirku Vento sullo stagno, Nagrada Cervia 1963. god. za zbirku pjesama Risveglio di Medea, zlatnu medalju Premio Silver Caffé za roman L’ora di Minutopoli. Godine 1965. dodijeljena mu je Nagrada Grada Rijeke za zbirku pjesama Vento sullo stagno i roman Galebovi na krovu.

Pjesničke zbirke

• Nel canneto, 1938
• Vento sullo stagno, 1953
• Pianto vegetale, 1960
• Il vino della notte, 1964
• Risveglio di Medea, 1967
• Realtà dell'assurdo, 1973
• Pietà delle cose, 1977
• Viaggio quotidiano, 1982

Romani

• I gabbiani sul tetto, 1964 (Galebovi na krovu, Naprijed 1965.)
• Serenata alla morte, 1965
• Il cavallo di cartapesta, 2007

Drame i komedije

• Un duello, 1935
• Edizione straordinaria, 1951
• Lotta con l'ombra, 1959
• La mia ocarina, 1961
• Il farmaco portentoso, 1963
• Con un piede nell'acqua, 1969
• Un cuore quasi umano, 1970
• Guido, i' vorrei che tu, Lapo ed io..., 1972
• Un attimo solo, 1974
• Le pecore e il mostro, 1976
• Viaggio senza meta, 1976
• Sull'onda degli echi, 1977

• Damiani, Alessandro (1971.) "Poetica e poesia di Osvaldo Ramous" objavljena u Antologiji “Istria Nobilissima” vol. IV
• Mazzieri, Gianna (1990.) Osvaldo Ramous. Lo sradicamento dei rimasti, in La Battana, 97-98, EDIT, Fiume
• Pellizzer, Antonio (1993.) Osvaldo Ramous, u Voci nostre, EDIT, Fiume, str. 247–272
• Mazzieri, Gianna (2009.) Osvaldo Ramous. Il giornalismo, l'impegno culturale e critico, EDIT, Fiume
• Mazzieri Sanković, Gianna (2014.) U dodiru zore i sutona, kulturne razmjene i prostor slobode Osvalda Ramousa. Riječki filološki dani 9: zbornik radova s Međunarodnog znanstvenog skupa, Rijeka: Filozofski fakultet u Rijeci