Właściwie Eric Arthur Blair, angielski pisarz, publicysta, także dziennikarz. W Wielkiej Brytanii mieszkał od czwartego roku życia. Po odebraniu starannego wykształcenia wyjechał do Birmy. Służył tam w latach 1922–27 w Indyjskiej Policji Imperialnej. W 1928 r. wrócił do Wielkiej Brytanii i obracał się wśród bezrobotnych i żebraków. Wiódł życie trampa, był m.in. zbieraczem chmielu. Po paru latach wyprowadził się do Paryża, w 1932 r. przybrał literacki pseudonim i wydał swoją pierwszą powieść „Na dnie w Paryżu i w Londynie” (1933). W latach 1936–37 brał udział w wojnie domowej w Hiszpanii po stronie republikańskiej, a po jej zakończeniu ukrywał się przed represjami stalinowskiego aparatu polityczno-policyjnego. Postrzelono go 20 czerwca 1937 r. i wtedy zdecydował się na kolejny powrót do Wielkiej Brytanii. Swoje traumatyczne przeżycia opisał w autobiografii „W hołdzie Katalonii” (1938), która demaskowała zbrodniczą rolę sowieckich służb specjalnych NKWD i GRU w Hiszpanii. Wojna była stale obecna w jego życiu. W 1945 r. zgłosił się na ochotnika do wojska, ale z powodu gruźlicy go nie przyjęto. Wybrał więc inną drogę uczestniczenia w wielkiej historii – publicystykę polityczną. Pisał dla angielskiego magazynu „Tribune” i amerykańskiego „Partisan Review”, pracował jako szef działu indyjskiego w BBC, a jako korespondent „Observera” jeździł do Francji, Anglii i Niemiec. Doświadczenia wojenne oraz ewolucję swoich poglądów opisał w dwóch najbardziej znanych powieściach – „Folwarku zwierzęcym” (1945, wyd. pol. 1947) oraz „Roku 1984” (1949, wyd. pol. 1953). Był wnikliwym obserwatorem sytuacji politycznej w Europie i na świecie. W swoich utworach obnażał mechanizmy zniewolenia jednostki i metody manipulowania masami. Zmarł w wieku 47 lat na gruźlicę.