[go: up one dir, main page]

wymowa:
IPA[ˈpʲjɛ̃ŋknɔ], AS[pʹi ̯ŋkno], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.asynch. ę i → j  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) zbiór pozytywnych cech (harmonia, proporcja) należących do obiektu, pojęcia; coś, co podoba się, wzbudza zachwyt; zob. też piękno w Wikipedii
odmiana:
(1.1) blm[1];
przykłady:
(1.1) Pobyt w Rzymie stał się wielkim przeżyciem rozbudzającym wrażliwość na piękno i najwyższe wartości cywilizacyjne[3].
składnia:
kolokacje:
(1.1) piękno natury • piękno ciała • piękno umysłu • piękno muzykizmysł piękna • umiłować piękno • podziwiać piękno
synonimy:
antonimy:
(1.1) brzydota
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. piękny, przepiękny
przysł. pięknie, przepięknie
rzecz. upięknienie n, piękność, piękniś
czas. upiększać, upiększyć, pięknieć
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać  Hasło „piękno” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać  Hasło „piękno” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  3. Marek Borucki, Polacy w Rzymie : od czasów Mieszka I do Jana Pawła II, 1995, Narodowy Korpus Języka Polskiego.