Wutai Shan
Wutai Shan (chiń. 五台山, pinyin: Wǔtái Shān = Góra Pięciu Tarasów) – góra w Chinach, w prowincji Shanxi, na obrzeżach miasteczka Taihuai (太坏, Tàihuài), o wysokości 3 058 m n.p.m. W tradycji chińskiej zaliczana jest do czterech świętych gór buddyzmu. Zachowały się tu kompleksy świątyń buddyjskich, w 2009 roku wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
| Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ |
kulturowy |
| Spełniane kryterium |
II, III, IV, VI |
| Numer ref. | |
| Region[b] |
Azja i Pacyfik |
| Historia wpisania na listę | |
| Wpisanie na listę |
2009 |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Wysokość |
3058 m n.p.m. |
Położenie na mapie Chin  | |
 39°00′N 113°35′E/39,000000 113,583333
| |
Góra ta stała się świętą górą, gdyż wierzono, że jest ona miejscem pobytu na ziemi Mandziuśriego (chiń. Wenshu 文殊). Szkoła huayan była związana właśnie z tą górą, a odpowiedni fragment[1] Sutry girlandowej pomógł uautentycznić obecność tego bodhisattwy na tej górze[2].
Pierwsze klasztory zostały wybudowane w IV i V wieku. W VI w. było ich już 200[3]. Mogły się one rozwijać dzięki poparciu przez dwór cesarski[4]. W klasztorach tych zapoczątkowano obchodzenie urodzin cesarskich i rocznice śmierci cesarzy jako wegetariańskiego święta, co został później przejęte przez inne klasztory w cesarstwie[5].
Największy rozkwit buddyzmu na tej górze przypadł na VIII i IX wiek. Do dziś przetrwało 58 klasztorów.
Do najważniejszych świątyń w rejonie góry Wutai zaliczają się:
- Tayuan si (塔院寺,Tǎyuàn sì) z wielką, białą pagodą w kształcie butelki, wznoszącą się na wysokości 56,4 m.
- Xiantong si (显通寺, Xiǎntōng sì) z siedmioma rzędami sal, które łącznie obejmują ponad 400 komnat.
- Nanshan si (南山寺, Nánshān sì) z okresu dynastii Yuan.
- Youguo si (佑国寺, Yòuguó sì) w pobliżu Nanshan si. Zachowały się tu freski, ilustrujące chińską powieść Wędrówka na Zachód Wu Cheng’ena.
- Shuxiang si (殊像寺, Shūxiàng sì) kryjąca 26-metrowy posąg Buddy wraz z rzeźbami pięciuset arhatów.
Galeria
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Mandziuśri pojawi się w północno-wschodnim kraju, gdzie będzie wygłaszał swoje nauki.
- ↑ Gregory 2002 ↓, s. 66.
- ↑ Fischer-Schreiber i in. 1989 ↓, s. 419.
- ↑ Ch'en 1973 ↓, s. 276.
- ↑ Ch'en 1973 ↓, s. 284.
Bibliografia
edytuj- Peter N. Gregory: Tsung Mi and the Sinification of Buddhism. Honolulu: University of Hawaii Press, 2002, seria: Studies in East Asian Buddhism. ISBN 0-8248-2623-X.
- Ingrid Fischer-Schreiber, Franz-Karl Ehrhard, Kurt Friedrichs, Michael S. Diener: The Encyclopedia of Eastern Philosophy and Religion. Boston: Shambhala, 1989. ISBN 0-87773-433-X.
- Kenneth Ch'en: Buddhism in China: A Historical Survey. Princeton: Princeton University Press, 1973. ISBN 0-691-00015-8.
- Simon Foster: Chiny. tł. Jarosław Fejdych. Bielsko-Biała: Wydawnictwo Pascal, 2001, s. 386-388, seria: Praktyczny Przewodnik. ISBN 83-88355-53-8.