[go: up one dir, main page]

Tadeusz Breza (ur. 31 grudnia 1905 w Szekeryncach pod Ostrogiem na Wołyniu, zm. 19 maja 1970 w Warszawie) – polski powieściopisarz i eseista, a także dyplomata w służbie II Rzeczypospolitej Polskiej oraz Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Tadeusz Breza
Ilustracja
Tadeusz Breza
Data i miejsce urodzenia

31 grudnia 1905
Szekerynci, Wołyń

Data i miejsce śmierci

19 maja 1970
Warszawa

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Dziedzina sztuki

powieść polityczna, psychologiczna

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Medal 10-lecia Polski Ludowej
Odznaka Nagrody Państwowej
Grób Tadeusza Brezy na cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Życiorys

edytuj

Pochodził z rodziny ziemiańskiej, był synem Stanisława, bratem architekta Achillesa i Heleny Wierzbickiej, siostrzeńcem Marii Jehanne Wielopolskiej. Maturę zdał w 1926, po ukończeniu I Liceum Ogólnokształcącego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, gdzie przebywał u krewnych. Tam rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Poznańskim. Potem wstąpił do zakonu benedyktynów w belgijskim miasteczku Lophen. Po powrocie do kraju rozpoczął studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim (słuchał wykładów m.in. W. Tatarkiewicza i T. Kotarbińskiego), które z kolei ukończył w Londynie.

W latach 1929–1932 przebywał w Anglii, pełniąc funkcję sekretarza prasowego i attaché ambasady polskiej (dzięki czemu miał sposobność wiele podróżować po Europie). W latach 1933–1937 pracował w warszawskim „Kurierze Porannym”. W latach 1937–1939 kierował „Młodym Teatrem” założonym przez Tadeusza Boya-Żeleńskiego.

W czasie II wojny światowej działał w ruchu oporu.

Po wojnie współpracował z prasą literacką, najpierw w Krakowie, później w Warszawie (w latach 1946–1948 jako recenzent działu teatralnego pisma „Odrodzenie”). W późniejszych latach był radcą kulturalnym ambasady polskiej w Rzymie (1955–1959), a następnie w Paryżu (1961–1965).

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 32A-2-7)[1].

Twórczość

edytuj

Debiutował w 1925 utworem poetyckim w konkursie młodych talentów. W początkach twórczości pozostawał pod wpływem modnej wówczas prozy psychologicznej, debiutując powieścią Adam Grywałd.

Po wojnie tworzył już w nurcie problematyki polityczno-społecznej, odnosząc się krytycznie do przeszłości, i aprobująco względem rzeczywistości bierutowskiego PRL. Wyrazem tego były powstałe jeszcze podczas okupacji powieści Mury Jerycha[2] (pierwsza nagroda czasopisma „Odrodzenie”) oraz Niebo i ziemia[3], ukazujące ironicznie obraz schyłku Polski przedwrześniowej, jak również opowiadania współczesne o tle sensacyjnym i wydźwięku propagandowym (Uczta Baltazara, Jokkmokk, W potrzasku). Dzięki temu, w powojennym dziesięcioleciu (mimo „sanacyjnej” przeszłości) należał do grona pisarzy aprobowanych i dobrze ocenianych przez władzę, na równi z J. Andrzejewskim, K. Brandysem, Wł. Broniewskim, J. Iwaszkiewiczem, W. Żukrowskim i in.[4]

Krytycznemu spojrzeniu na przedsoborowy Watykan i hierarchię Kościoła katolickiego w kraju poświęcił głośną powieść Urząd, oraz eseistyczny dziennik pt. Spiżowa brama. Notatnik rzymski, będące plonem pobytu na placówce we Włoszech[5]. Rezultatem podróży na Kubę były z kolei szkice zawarte w tomie zatytułowanym Listy hawańskie, ukazujące w korzystnym świetle kraj po przewrocie dokonanym przez Fidela Castro. Za dwa ostatnie utwory otrzymał najwyższą nagrodę Ministra Kultury i Sztuki w 1962. Trzy spośród jego utworów doczekały się w PRL adaptacji filmowych: Uczta Baltazara, Urząd i Yokmok[6].

Publikacje

edytuj

Dramat

edytuj

Ordery i odznaczenia

edytuj

Nagrody

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Juliusz Jerzy Malczewski: Cmentarz komunalny (dawny wojskowy) na Powązkach. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1975, s. 22.
  2. Por. Kazimierz Wyka, „Powieści o polityce” [w] Pogranicze powieści, Kraków 1948.
  3. Stanisław Majchrowski, «Mury Jerycha» i «Niebo i ziemia» Tadeusza Brezy jako powieści polityczne, Łódź 1967.
  4. Podkreśla to również jego wkład w propagandowej publikacji Wśród przyjaciół – wspomnienia pisarzy z pobytu w ZSRR (1953).
  5. Tadeusz Breza, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-10-05] (ang.).
  6. Kinematografia w Polsce Ludowej, Warszawa 1975.
  7. Tytuł znany w zapisie również jako Jokk-Mokk, a także Yokmok (film).
  8. Odznaczenia państwowe dla zasłużonych pracowników [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 169, 18-19 lipca 1964, s. 2.
  9. M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  10. M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 – Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 – na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
  11. Uchwała Prezydium Rządu w sprawie przyznania nagród za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki za rok 1952. „Trybuna Ludu”. Rok V, Nr 203 (1265), s. 6, 23 lipca 1952. Warszawa: KC PZPR. [dostęp 2024-07-31]. 

Bibliografia

edytuj