Smalta

Smalta, błękit królewski^[a] – substancja barwiąca koloru szafirowego^[1]. Stosowana jako barwnik do barwienia szkła, produkcji emalii oraz farb stosowanych na szkło lub porcelanę^[1]. Znana była już w starożytnym Egipcie. Smalta była niegdyś powszechnie stosowana również jako pigment do farb artystycznych, pomimo niezbyt intensywnego koloru i słabego krycia (np. czasy oświecenia). Wyparta została po odkryciu metod produkcji syntetycznej ultramaryny^{[potrzebny przypis]}.

Smaltę zaczęto produkować na skalę przemysłową w Saksonii w XVI wieku^[1].

Chemicznie smalta to krzemian kobaltu potasu^[1]. Pozyskiwana jest ze smaltynu^[2]. Jako substancja barwiąca występuje w postaci zmielonego proszku. Jest substancją bardzo odporną zarówno na światło, jak i chemicznie. Nie utlenia się, nie reaguje z innymi substancjami barwiącymi ani składnikami podłoża. Odporna na kwasy i zasady^{[potrzebny przypis]}.