Risto Ryti

Wiosną 1914 roku przeniósł się na Uniwersytet Oksfordzki, aby kontynuować prawo. Był członkiem Fińskiej Narodowej Partii Postępowej. W latach 1921–1924 sprawował urząd ministra finansów^[1], a w latach 1923–1940 oraz 1944–1945 był gubernatorem Banku Finlandii. Po agresji ZSRR na Finlandię (wojna zimowa) objął 1 grudnia 1939 funkcję premiera^[2], którą pełnił do 19 grudnia 1940, gdy wskutek śmierci prezydenta Kallio został wyznaczony na jego zastępcę do końca kadencji^[3]. 15 lutego 1943 został wybrany na urząd prezydenta Finlandii^[3].

Ponieważ Ryti jako prezydent podjął 26 czerwca 1944 w stosunku do Niemców osobiste zobowiązanie, że Finlandia nie podpisze ze Związkiem Radzieckim separatystycznego pokoju, 4 sierpnia 1944 ustąpił ze stanowiska by umożliwić feldmarszałkowi Mannerheimowi objęcie funkcji prezydenta i zawarcie rozejmu w wojnie kontynuacyjnej z ZSRR^[4]. Po rezygnacji ponownie objął obowiązki gubernatora Banku Finlandii.

Pod presją sowiecką i komunistów fińskich w 1946 roku stał się głównym oskarżonym i został skazany na 10 lat więzienia^[5] pod zarzutami przystąpienia Finlandii do wojny z ZSRR w 1941, wyrażenia zgody na tranzyt wojsk niemieckich oraz umowy z Ribbentropem o niepodpisywaniu separatystycznego pokoju^[1]. Jego obrońcą był były minister spraw zagranicznych Finlandii Hjalmar Procopé.

W 1949 roku został zwolniony z odbywania kary^[5], wycofał się z życia publicznego.

W 1942 otrzymał węgierski Krzyż Wielki ze Świętą Koroną na Łańcuchu Orderu Zasługi^[6].

•  
  Risto Ryti jako prezydent na znaczku pocztowym z 1941
•  
  Tablica na domu, w którym mieszkał

• Jonathan Clements: Mannerheim. Prezydent, żołnierz, szpieg. Dagny Kurdwanowska, Piotr Gebethner (tłum.). Replika, 2010. ISBN 978-83-7674-072-0.
• Carl Gustav Mannerheim: Wspomnienia. Krystyna Szelągowska (tłum.). Editions Spotkania, 1996. ISBN 83-86802-03-0.

• Ryti, Risto (1889–1956)
• Benjamin Fredrich, Die Sonderstellung Finnlands während des Zweiten Weltkriegs