Pło

Pło na powierzchni jezior dystroficznych w znacznej mierze tworzy darń torfowców, stąd określane jest jako pło torfowcowe. W Polsce fazę inicjalną, jeszcze mało zbitą, z reguły tworzy torfowiec spiczastolistny, czasem z warnstorfią pływającą. W części zbitej, choć silnie uwodnionej, najbliżej otwartej toni wodnej staje się on domieszką wraz z torfowcem tępolistnym, a dominuje w niej torfowiec kończysty, podczas gdy w części grubszej i mniej uwodnionej darń tworzą torfowiec magellański i czerwonawy. Kilkudziesięciocentymetrowy pas pła najbliżej otwartej wody porastają rośliny ze zbiorowiska Caricetum limosae (turzyca bagienna, turzyca nitkowata, bagnica torfowa, gorysz błotny). Następne kilka metrów zajmuje Rhynchosporetum albae budowane również przez bagnicę, ale też przygiełkę białą, bobrek trójlistkowy, siedmiopalecznik błotny czy rosiczki. Jeszcze szersza jest kolejna strefa, w której oprócz torfowców w warstwie mszystej pojawia się płonnik cienki lub słomiaczek złotawy. Poza tym darń mszaru przerośnięta jest przez wełniankę pochwowatą lub wąskolistną oraz krzewinki wrzosowate (żurawina błotna, modrzewnica pospolita, borówka bagienna, bagno zwyczajne). Najbardziej lądową część pła porasta bór sosnowy bagienny^[2][4].

Pło torfowcowe przyrasta nie tylko przez penetrację wody przez pływające maty torfowców, ale także kłączy bobrka czy czermieni błotnej. Ponadto darń rozrasta się także wewnątrz pła, wypychając najbardziej zewnętrzne fragmenty na toń wodną. Pło może się rozerwać pod wpływem falowania lub rozsadzania mrozowego, tworząc pływające wyspy. Wyspy te mogą z czasem przyłączyć się ponownie do zwartego pła^[2].

Współcześnie nazwa „pło” oznacza teren podmokły, ale zakrywający warstwę wody. Według Aleksandra Brücknera dawniej oznaczał wodę otwartą, np. jezioro, a wyrazami pokrewnymi są „ploso” i „pleso”^[5]. Synonimem słowa „pło” jest „spleja”^[6].