Marika Vunibaka

W szkole średniej nie grał w rugby, uprawiał zaś lekkoatletykę^[1]. Po zakończonym sukcesem Pucharze Świata 1997 został ściągnięty do Leicester Tigers^[1] i w swoim debiucie dla tego zespołu zdobył hat-tricka w spotkaniu towarzyskim^[2]. Nie zagrał jednak w żadnym meczu o stawkę, na przeszkodzie bowiem stanęły problemy biurokratyczne^[3][4] i kontrakt został rozwiązany^[5][6].

W listopadzie 1999 roku związał się z Canterbury Crusaders^[7] i w pięciu kolejnych sezonach jego zespół czterokrotnie gościł w finale rozgrywek Super 12, wygrywając dwa z nich^[8][9]. Na poziomie regionalnym w tym czasie grał dla Canterbury^{[10][11][12][13]}, a jego drużyna broniła Ranfurly Shield^[14], w National Provincial Championship dotarła natomiast do finału w 2000^[15] oraz zwyciężyła w 2001^[16] i 2004^[17]. W zespołach tych zdobył 35 i 12 przyłożeń odpowiednio w 50 i 27 meczach^[18]. Podpisał następnie kontrakt z japońskim Yamaha Júbilo^[18][19], dla którego występował do roku 2008^{[20][21][22][23]}.

Grał także w nowozelandzkim klubie Hornby^[1], australijskich zespołach Griffith Blacks^[24][25] i Southern Inland Rugby Union^[26], a rolę grającego trenera pełnił w fidżyjskim Lomaiviti^{[27][28][29][30][31]} i zaproszeniowej drużynie Samurai International^[32].

W reprezentacji rugby siedmioosobowego występował w latach 1997–2008, zarówno w oficjalnych zawodach usankcjonowanych przez IRB, jak i towarzyskich^[31][1][33]. W Pucharze Świata 1997 Fidżyjczycy okazali się niepokonani zdobywając po raz pierwszy Melrose Cup, a po tym turnieju Post Fiji wydała serię znaczków upamiętniającą zwycięską drużynę, w której znajdowali się również Waisale Serevi, Taniela Qauqau, Jope Tuikabe, Leveni Duvuduvukula, Aminiasi Naituyaga, Lemeki Koroi, Inoke Maraiwai, Luke Erenavula i Manasa Bari^[34][35]. Vunibaka zdobył wówczas najwięcej przyłożeń^[31] oraz został wybrany do zespołu gwiazd turnieju^[36]. Fidżyjczykom nie udało się obronić tytułu na Pucharze Świata 2001, bowiem odpadli w półfinałach turnieju głównego po przegranej z Australią^[37][38]. Drużyna w składzie Serevi, Vunibaka, Sireli Bobo, Ifereimi Rawaqa, Semisi Naevo, Apolosi Satala, Vili Satala, Nuemi Nanuku, Nasoni Roko, Vilimoni Delasau, Jone Daunivucu i William Ryder^[39][40] odzyskała go natomiast cztery lata później^[41][42]. Ogółem w tych trzech turniejach zdobył dwadzieścia trzy przyłożenia czyniące go liderem w klasyfikacji wszech czasów^[43][44].

Uczestniczył w Igrzyskach Wspólnoty Narodów 1998^[45][46], w silnie obsadzonych zawodach zdobywając srebrny medal po finałowej porażce z Nowozelandczykami^[47]. Znajdował się w szerokim składzie także w roku 2006^[48], na sam turniej jednak już nie pojechał^[49]. Wziął udział – także jako kapitan – w czterech kampaniach Fidżyjczyków w IRB Sevens World Series (1999/2000^[50], 2001/2002^[51], 2004/2005^[52][53] i 2007/2008^[54]), z których dwie zakończyły się na drugiej pozycji klasyfikacji generalnej^[55][56].

W pełnej, piętnastoosobowej odmianie w latach 1999–2003 rozegrał dwadzieścia dwa spotkania dla fidżyjskiej kadry, w tym siedemnaście testmeczów^[57][58]. Dwukrotnie zagrał w Pucharze Świata – zaliczając odpowiednio dwa i trzy występy w 1999^[59][60][61] i 2003^[62][63].

• W 2000 roku otrzymał nagrodę dla fidżyjskiego gracza roku^[58].
• W trakcie kariery reprezentacyjnej otrzymywał czerwone kartki – w PŚ 1999 za uderzenie głową Kanadyjczyka Kyle’a Nicholsa^[64], czy też podczas Chile Sevens 2002, gdy rozpętał bójkę, która zakończyła się dla niego dwunastotygodniowym zawieszeniem^[65].
• Jest spokrewniony z innym fidżyjskim zawodnikiem o tym samym imieniu i nazwisku^[66][67].