IRB Sevens World Series (2001/2002)

Sezon miał liczyć dwanaście turniejów, ostatecznie jednak odbyło się ich jedenaście^[1][2][3]. Planowany na otwarcie cyklu turniej w Dubaju został pozbawiony tego statusu przez IRB po zamachach z 11 września 2001 roku i rozpoczęciu wojny w Afganistanie z uwagi na względy bezpieczeństwa^[4]. Turniej jednak odbył się, choć część zespołów ze światowej czołówki nie zjawiła się^[5][6][7][8], a zwyciężyli w nim Nowozelandczycy^[9][10]. Fidżijczycy rozważali też rezygnację z uczestnictwa w całym cyklu z powodów finansowych, chcąc skupić się na wersji piętnastoosobowej w perspektywie Pucharu Świata 2003^[11].

Przedsezonowe zapowiedzi wskazywały na bardziej wyrównaną walkę niż w poprzednich dwóch edycjach^[12]. Jeszcze po siódmym turnieju sprawa tytułu wydawała się otwarta, było bowiem pięciu różnych triumfatorów tych zawodów – podopieczni Gordona Tietjensa mocno weszli w sezon wygrywając pierwsze dwa, w kolejnych trzech turniejach najlepsze okazały się Fidżi, Australia i RPA, w Pekinie ponownie zwyciężyli Nowozelandczycy, a triumf w Hongkongu odnieśli Anglicy, jako pierwsza drużyna z północnej półkuli^[13][14]. Następne dwa wygrali jednak zawodnicy z Nowej Zelandii zapewniając sobie końcowy triumf trzeci sezon z rzędu^[15], pozostawiając innym zespołom walkę o resztę medali – zawodnicy z RPA utrzymywali się z przewagą na drugiej pozycji, o trzecią zaś rywalizowali Fidżijczycy i Anglicy^[16][17]. Również w ostatnich dwóch zawodach Nowozelandczycy nie dali szans rywalom^[14], a dzięki występowi w finale w Cardiff reprezentanci Anglii zapewnili sobie trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej cyklu^[18].

W klasyfikacji przyłożeń z czterdziestoma sześcioma zwyciężył reprezentant RPA, Brent Russell^[19].

W poszczególnych turniejach brało udział szesnaście zespołów, z wyjątkiem Hong Kong Sevens, skupiającego dwadzieścia cztery drużyny^[20].

W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku turnieju w Hongkongu po zakończeniu fazy grupowej ustalany był ranking – pierwsze osiem zespołów awansowały do ćwierćfinałów, kolejna ósemka do turnieju Plate, a pozostałe do Bowl. W pozostałych turniejach czołowa dwójka z każdej grupy awansowała do ćwierćfinałów, pozostałe zaś walczyły o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie^[20]:

1. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
2. większej liczby zdobytych przyłożeń;
3. wyniku meczów pomiędzy zainteresowanymi drużynami.

W przypadku remisu w fazie pucharowej, organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części^[20].

Punkty liczone do klasyfikacji generalnej przyznawane były zespołom walczącym o Cup, finalistom i półfinalistom Plate oraz zwycięzcy Bowl, przy czym zawody w Hongkongu były wyżej punktowane^[21][22].

• Series Standings. irbsevens.com. [dostęp 2014-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)]. (ang.).
• 2001/2002 Final Standings. irbsevens.com @ web.archive.org. [dostęp 2014-06-09]. (ang.).
• 2002 IRB Sevens Standings. rugby7.com. [dostęp 2014-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)]. (ang.).

• Oficjalna strona (ang.)