Kościoły orientalne

Kościoły orientalne (vel przedchalcedońskie, niechalcedońskie, ortodoksyjne orientalne, monofizyckie, Mniejsze Kościoły Wschodnie, Starożytne Kościoły Wschodnie, Orientalne Kościoły Prawosławne) – grupa wschodnich Kościołów chrześcijańskich, które nie przyjęły postanowień soboru chalcedońskiego w 451 roku^[1]. Należy do niej sześć Kościołów: koptyjski, etiopski, erytrejski, jakobicki, malankarski, ormiański.

Według starszych poglądów historyków Kościoła za przyczynę nieporozumień Kościołów zachodniego i wschodniego podawano odmienne zdanie odnośnie do natury Chrystusa, której określenie stało się kluczowym punktem sporów teologicznych. Nowsze badania jednak ustaliły, że przyczyn rozejścia się Kościołów należy upatrywać w imperialnej polityce Cesarstwa Bizantyńskiego.

Kościoły przedchalcedońskie od drugiej połowy XX wieku prowadzą dialog ekumeniczny z Kościołem prawosławnym. W latach 1964, 1967, 1970 i 1971 miały miejsce cztery nieoficjalne konferencje. W 1988 roku odbył się dialog oficjalny. W 1990 roku została podpisana deklaracja z Chambéry, na mocy której Kościoły chalcedońskie zostały uznane przez Kościół prawosławny za ortodoksję. Podobne dialogi prowadzone są z Kościołem katolickim. Dotychczas zostało opracowane jedno stanowisko w najbardziej spornej kwestii, tj. stosunku do natury Chrystusa^[2].