Kalendarz radziecki

Zasadniczo numeracja lat była kontynuacją systemu gregoriańskiego, lecz niekiedy stosowano dodatkowy zapis licząc lata od rewolucji, np. czterdziesty ósmy rok Wielkiej Socjalistycznej Rewolucji Październikowej (Сорок восьмой год Великой Октябрьской социалистической революции). Zapis taki pojawiał się niekiedy w kalendarzach (jako dodatkowy) także w latach późniejszych^[5], po rezygnacji z kalendarza rewolucyjnego. Ostatnie takie frazy pojawiły się w niektórych kalendarzach na 1991.

W latach 1929–1931 tydzień składał się z 5 dni. W szczególny sposób wyznaczano dni wolne od pracy: robotnicy byli podzieleni na 5 grup, którym przydzielono poszczególne kolory (żółty, różowy, czerwony, fioletowy, zielony), zaś każda taka grupa miała wolne innego dnia. Reforma ta była bardzo niepopularna, jakkolwiek bowiem zwiększyła ogólną liczbę wolnych dni w roku o ok. 27%, to znacznie skomplikowała stosunki społeczne, zwłaszcza rodzinne, gdyż wolny dzień członków rodziny mógł przypadać innego dnia.

W skład kalendarza wchodziło 5 dni wolnych, nienależących do dni tygodnia:

• 22 stycznia – Dzień Lenina (День Ленина)
• 1 i 2 maja – Dni pracy (Дни труда)
• 7 i 8 listopada – Dni przemysłowe (Индустриальные дни)

1 grudnia 1931 5-dniowy tydzień zastąpiono 6-dniowym (шестидневка). Dzień wolny przypadał już konkretnego dnia, to jest 6, 12, 18, 24 i 30 dnia każdego miesiąca oraz 1 marca.

Powrót do 7-dniowego tygodnia nastąpił 26 czerwca 1940. Początkowo za pierwszy dzień tygodnia uznawano niedzielę, następnie – poniedziałek.

• francuski kalendarz rewolucyjny