Dolph Ziggler

Nemeth urodził się w Cleveland w Ohio. Stwierdził, że jego korzenie rodzinne są węgierskie^[6]. Uczęszczał do St. Edward High School w Lakewood w Ohio, gdzie był amatorskim zapaśnikiem z rekordem szkolnym w liczbie przypięć, który wynosił 82^[2]. Uprawiał zapasy w tej szkole z Grayem Maynardem i Andym Hrovatem^[7]. Ich drużyna szkolna wygrała międzynarodowe mistrzostwa dwa razy^[8].

Nemeth był kolegialnym wrestlerem w Kent State University, w którym pobił rekord zwycięstw drużyny na różnych zawodach^[2][9]. Jego rekord został pobity w 2006^[9]. Wywalczył 121 zwycięstw w karierze od 2000 do 2003^[9][10].

Nemeth jest trzykrotnym mistrzem All-Mid-American Coference, gdzie wygrał trzy turnieje z limitem wagi do 75 kilogramów w 2000, 2002 i 2003 roku^[11]. Na stan z 2010 jest ostatnim wrestlerem z Kent State University, który zdobył trzy amatorskie mistrzostwa zapaśnicze^[8].

Nemeth podpisał kontrakt z World Wrestling Entertainment (WWE) w 2004^[10]. Został przydzielony do federacji rozwojowej Ohio Valley Wrestling (OVW), w której zadebiutował jako „Nick Nemeth”. Rywalizował z Paulem Burchillem o miano pretendenta do OVW Television Championship, jednakże przegrał pojedynek z ówczesnym mistrzem Kenem Doanem o tytuł^[2].

Niedługo potem został przydzielony do brandu Raw, w którym zadebiutował 19 września 2005 na tygodniówce Sunday Night Heat^[1]. Stał się ochroniarzem Chavo Guerrero Jr., który wtedy występował w gimmicku golfisty pod pseudonimem „Kerwin White”^[2]. W rezultacie, Nemeth był jego caddym^[2]. Jednakże po śmierci Eddiego Guerrero, WWE porzuciło charakter „Kerwina White’a” dla Chavo, wskutek czego Nemeth zaprzestał roli ochroniarza i został z powrotem odesłany do OVW^[2].

 

Nemeth stał się grupą frakcji „The Spirit Squad”, która składała się z pięciu wrestlerów grających rolę męskich cheerleaderek, przy czym Nemeth przyjął pseudonim ringowy Nicky^[2]. Członkowie grupy w rzeczywistości trenowali z prawdziwymi cheerleaderkami w celu opanowania umiejętności i bycia wiarygodnym w telewizji^[12]. Zadebiutowali 23 stycznia 2006 na tygodniówce Raw, gdzie pomogli Jonathanowi Coachmanowi wygrać kwalifikujący pojedynek do Royal Rumble matchu z Jerrym „The King” Lawlerem^[13]. Po gali Royal Rumble stali się częścią trwającego programu pomiędzy właścicielem WWE Vince’em McMahonem i Shawnem Michaelsem. Antagonista McMahon przywoływał grupę w różnych sytuacjach do ataku na Michaelsie, a także ustanawiał walki wieloosobowe przeciwko Shawnowi^[14][15].

Grupa występowała również w dywizji tag-team, gdzie 3 kwietnia na Raw Kenny i Mike zdobyli tytuły World Tag Team Championship od Big Showa i Kane’a^[16][17]. Po zdobyciu tytułów, wszystkich pięciu członków Spirit Squad zostało uznanych za mistrzów, podczas gdy dwóch dowolnych członków frakcji broniło tytułów podczas pojedynków (tzw. zasada Freebird Rule)^[2].

W maju McMahon sprzymierzył się z Triple H, który wraz ze Spirit Squad miał zaatakować Michaelsa, jednakże ten uznał, że grupa go zlekceważyła, po czym zaatakował młotkiem pięciu wrestlerów^[18]. Doprowadziło to do reformacji grupy D-Generation X (DX) pod przewodnictwem Michaelsa i Triple H, którzy rozpoczęli rywalizację ze Spirit Squad^[19][20]. Przez wiele miesięcy DX występowało w segmentach, w których robili typowe studenckie żarty na grupie i McMahonie, jak również pokonali ich w handicap tag team matchu na gali Vengeance oraz eliminacyjnym handicap matchu na gali Saturday Night’s Main Event XXXIII^{[20][21][22][23]}.

W międzyczasie grupa walczyła z innymi drużynami z dywizji tag-team Raw, gdzie między innymi obronili tytuły w walkach z Jimem Dugganem i Eugenem, Charliem Haasem i Viscerą, a także Snitskym i Valem Venisem^[21]. Wzięli udział w dłuższej rywalizacji z The Highlanders, z którymi wygrali i obronili tytuły na gali Unforgiven z września^[24][25]. Tego samego miesiąca wszyscy członkowie grupy zaczęli przegrywać swoje walki z Rikiem Flairem na odcinkach Raw, jednakże Kenny zdołał go pokonać 23 października na tygodniówce^{[26][27][28][29][30]}. Zostało ostatecznie ogłoszone, że Flair oraz legenda WWE wyboru widzów, zawalczą o World Tag Team Championship na gali Cyber Sunday na początku listopada^[30]. Fani wybrali Roddy’ego Pipera, gdzie wspólnie pokonali Kenny’ego i Mike’a o mistrzostwa tag-team^[31].

Grupa została rozwiązana 27 listopada na odcinku Raw, gdzie zostali pokonani w five-on-three handicap matchu przez DX i Flaira. Podczas segmentu na zapleczu, DX wrzuciło wszystkich członków do dużego pudła, po czym Michaels przylepił naklejkę z treścią „OVW, Louisville, Kentucky”, co dotyczyło federacji rozwojowej, w której występowali^[32].

Nemeth powrócił do OVW na nagraniach z 17 stycznia 2007, na których ponownie używał pseudonimu Nick Nemeth, zaś z Mikiem Mondo (Mikey ze Spirit Squad) utworzył tag-team „Frat Pack”. Para wraz z Mikiem Kruelem pokonała Setha Skyfire’a, Shawna Spearsa i Cody’ego Runnelsa^[33]. Pomimo tego drużynę rozwiązano jeszcze na początku 2007^[34]. Nemeth później występował w wielu dark matchach, po czym w sierpniu ponownie go połączono z Mikiem Mondo^[35].

Pod koniec sierpnia, Nemeth i Mike Mondo zostali przeniesieni do Florida Championship Wrestling (FCW), w którym Nemeth otrzymał przydomek „The Natural”^[1][2][36]. W listopadzie jego menedżerem stał się Big Rob, lecz ich współpraca opiewała kilka tygodni^[1][37]. Na początku 2008 skrócono mu pseudonim do „Nic Nemeth”. Dodatkowo jego partnerem tag-team stał się Brad Allen, zaś ich valet Taryn Terrell^[10]. 22 marca, Nemeth i Allen zdobyli FCW Florida Tag Team Championship od Primo i Erica Péreza, lecz stracili je na rzecz byłych mistrzów 15 kwietnia^[10][38]. Przez kwiecień i maj 2008 występował w dark matchach przed Raw, gdzie przegrał m.in. z Kofim Kingstonem i Ronem Killingsem^[1]. 16 sierpnia ponownie zdobył Florida Tag Team Championship, lecz tym razem z Gavinem Spearsem; duo straciło pasy na rzecz Heatha Millera i Joego Henniga niecały miesiąc później^[1][39].

 

15 września 2008 na odcinku Raw, Nemeth ponownie zadebiutował w głównym rosterze, gdzie podczas segmentów na zapleczu przedstawiał się pracownikom jako „Dolph Ziggler”^[3]. 10 października został zawieszony na 30 dni za złamanie przepisów antydopingowych (Wellness Program)^[40]. Powrócił na Raw 17 listopada podczas segmentu na zapleczu z Reyem Mysterio i Shawnem Michaelsem^[41]. 1 grudnia przegrał swoją pierwszą walkę z Batistą^[42]. W następnym tygodniu odniósł pierwszą wygraną poprzez wyliczenie pozaringowe przeciwko R-Truthowi^[43]. Ziggler wziął udział w 2009 Royal Rumble matchu, lecz został wyeliminowany przez Kane’a w 21 sekund.

15 kwietnia 2009 podczas uzupełniającego drafu, Ziggler został przeniesiony do brandu SmackDown^[44]. Zadebiutował na SmackDown dwa dni później, gdzie pokonał United States Championa MVP w non-title matchu, wskutek czego zażądał walki o ten tytuł, którą z nim przegrał^[45][46][47]. Ziggler rozpoczął rywalizację z The Great Khalim, jednakże przegrał z nim przez dyswalifikację po zaatakowaniu go stalowym krzesełkiem^[48]. W rezultacie Khali zaczął przebywać w okolicach ringu podczas walk Zigglera, by ten nie wygrywał ich nieczysto^[49][50]. Na gali The Bash w czerwcu, Ziggler pokonał Khaliego po interwencji ze strony Kane’a^[51].

Ziggler rozpoczął współpracę z divą WWE Marią, która stała się jego valet^[2]. Jednocześnie rozpoczął rywalizację z Intercontinental Championem Reyem Mysterio, który pokonał Zigglera o tytuł na galach Night of Champions oraz SummerSlam^[52]. We wrześniu Mysterio stracił tytuł na rzecz Johna Morrisona, z którym Ziggler zaczął rywalizację o tytuł, jednakże przegrał na gali Hell in a Cell^[53]. 9 października na odcinku SmackDown, Ziggler zakończył współpracę z Marią, przez którą przegrał walkę z Morrisonem^[54].

26 lutego 2010 na odcinku SmackDown, Ziggler pokonał Johna Morrisona i R-Trutha kwalifikując się do Money in the Bank ladder matchu na WrestleManii XXVI, jednakże nie zdołał wygrać owej walki^[55][56].

 

W czerwcu 2010 zaczął romantyczną współpracę z Vickie Guerrero, która od tego momentu zaczęła towarzyszyć przy ringu^[57]. 9 lipca na SmackDown pokonał Chavo Guerrero i MVP kwalifikując się do SmackDown Money in the Bank ladder matchu na gali Money in the Bank, gdzie raz jeszcze przegrał ten typ walki^[58][59]. 6 sierpnia na odcinku SmackDown (który nagrano 28 lipca), Ziggler pokonał Kofiego Kingstona i zdobył WWE Intercontinental Championship po raz pierwszy w karierze^[60][61]. Na gali SummerSlam obronił tytuł po tym jak walka zakończyła się bez rezultatu ze względu na interwencję ze strony grupy The Nexus^[62]. Miesiąc później na gali Night of Champions obronił tytuł w walce z Kingstonem, zaś na Survivor Series pokonał Kavala^[63][64].

W listopadzie 2010, Ziggler został wybrany mentorem w czwartego sezonu programu NXT, gdzie Jacob Novak był jego podopiecznym^[65][66]. 4 stycznia 2011 na NXT, Ziggler wygrał battle royal gwarantujący mu możliwość zmiany podopiecznego – wykorzystał to i zmienił Novaka na Byrona Saxtona. Novak został pierwszą wyeliminowaną gwiazdą programu tej samej nocy^[67]. 8 lutego, Byron Saxton również został wyeliminowany z NXT^[68].

Ziggler obronił Intercontinental Championship na gali TLC: Tables, Ladders & Chairs w three-way ladder matchu przeciwko Kingstonowi i Jackowi Swaggerowi^[69]. Tytuł stracił 4 stycznia na SmackDown na rzecz Kingstona, jednakże tej samej nocy wygrał four-way match z Codym Rhodesem, Drewem McIntyrem i Big Showem stając się pretendentem do tytułu World Heavyweight Championship należącego do Edge’a^[70]. Na gali Royal Rumble nie zdołał zdobyć od niego tytułu^[71]. 4 lutego, scenariuszowa dziewczyna Zigglera Vickie Guerrero, która stała się generalną menedżerką SmackDown, zbanowała kończący ruch Edge’a Spear. Zadecydowała, że jeśli Edge go użyje w jakiejkolwiek walce, to Ziggler otrzyma tytuł World Heavyweight Championship^[72]. Ziggler przegrał z Edgem w rewanżu 11 lutego na odcinku SmackDown, lecz mistrz użył speara^[73], wskutek czego Guerrero ogłosiła Zigglera nowym mistrzem trzy dni później na Raw^[74]. Przed oficjalną koronacją Zigglera na SmackDown z 18 lutego, Guerrero zwolniła również Edge’a za domniemany atak na wcześniejszym generalnym menedżerze Theodorze Longu. Long wszedł do ringu i wyjawił, że to Ziggler go zaatakował, po czym przywrócił do pracy Edge’a i zarządził rewanż o tytuł, który odzyskał Edge^[75]. Po walce, Ziggler został zwolniony z rosteru SmackDown^[76].

 

7 marca na odcinku Raw, Guerrero i Ziggler stali się nowymi członkami rosteru Raw, po czym wrestler pokonał Johna Morrisona w singlowej walce^[77]. Ziggler, Guerrero i LayCool zaczęło rywalizować z Morrisonem, Trish Stratus i gwiazdą Jersey Shore Snooki, gdzie drużyna reprezentowana przez Zigglera przegrała z nimi w mixed tag team matchu na WrestleManii XXVII^[78][79].

 

Ziggler pokonał United States Championa Kofiego Kingstona w non-title matchu na tygodniówce Raw z 30 maja, wskutek czego otrzymał walkę o pas z Kingstonem na gali Capitol Punishment, którą Ziggler wygrał i zdobył tytuł pierwszy raz w karierze^[80][81][82]. Następnej nocy na Raw, Kingston wykorzystał klauzulę rewanżową w two-out-of-three falls matchu i wygrał przez dyskwalifikację (Ziggler zachował tytuł). Jack Swagger zasugerował Guerrero, aby to jego menedżerowała zamiast Zigglera^[83][84], wskutek czego na gali Night of Champions odbył się fatal four-way match o tytuł pomiędzy Zigglerem, Swaggerem, Alexem Rileyem i Johnem Morrisonem, z którego zwycięsko wyszedł Ziggler^[85]. 19 września na Raw, Ziggler przegrał non-title match z Zackiem Ryderem, kiedy to gwiazda specjalna Hugh Jackman uderzył Zigglera podczas walki^[86]. Od tej samej nocy Guerrero zaczęła menedżerować Swaggera, który pomagał wygrywać walki Zigglerowi^[87]. Ziggler i Swagger nie zdobyli od Air Boom (Kingstona i Evana Bourne’a) ich tytułów WWE Tag Team Championship na galach Hell in a Cell i Vengeance, gdzie na Vengeance Ziggler obronił US Championship w walce z Ryderem^[88][89]. Ziggler ponownie obronił tytuł w walce z Morrisonem na gali Survivor Series^[90], jednakże miesiąc później na TLC: Tables, Ladders & Chairs stracił pas na rzecz Rydera^[91].

26 grudnia na odcinku Raw, Ziggler pokonał WWE Championa CM Punka po interwencji ze strony Johna Laurinaitisa i stał się pretendentem do jego tytułu^[92]. Na gali Royal Rumble przegrał z Punkiem o mistrzostwo^[93]. Miesiąc później na gali Elimination Chamber był częścią Elimination Chamber matchu o WWE Championship, jednakże został wyeliminowany jako drugi przez Chrisa Jericho^[94]. Nemeth stwierdził w wywiadzie z Kylem Edwardsem dla The Score Television Network, że przez udział w tym typie walki odniósł kilka pomniejszych kontuzji i jest mało chętny do brania udziału w Elimination Chamber matchach^[95].

19 marca na Raw Ziggler i Swagger zostali ogłoszeni członkami zwycięskiej drużyny Laurinaitisa w 12-osobowym tag team matchu na WrestleManii XXVIII, zaś dzień po WrestleManii na Raw zarówno Ziggler, jak i Swagger nie zdobyli United States Championship od Santino Marelli^[96]. W kwietniu rywalizował z Brodusem Clayem, z którym przegrał na gali Extreme Rules^[97]. W maju, Ziggler i Swagger przegrywali walki o tytuły tag team z Kofim Kingstonem i R-Truthem, przy czym Ziggler okazywał chęć odsunięcia się od Guerrero i Swaggera^[98][99]. 11 czerwca na odcinku Raw, Ziggler pokonał The Great Khaliego, Swaggera i Christiana w fatal four-way elimination matchu stając się pretendentem do World Heavyweight Championship^[100], jednakże na gali No Way Out przegrał z panującym mistrzem Sheamusem^[101]. 24 godziny później na tygodniówce Raw, Guerrero zdecydowała się na walkę pomiędzy Zigglerem i Swaggerem; Ziggler wygrał pojedynek i Guerrero menedżerowała tylko niego^[102]. Ziggler ponownie zawalczył o światowy tytuł na SmackDown z 29 czerwca, jednakże uległ w walce z Sheamusem i Alberto Del Rio^[103].

 

3 lipca na SmackDown, Ziggler pokonał Alexa Rileya i zakwalifikował się o Money in the Bank ladder matchu o walizkę na tytuł World Heavyweight Championship^[104]. 13 lipca wraz z Zackiem Ryderem i Justinem Robertsem byli uczestnikami wypadku samochodowego podczas powrotu z Comic-Conu, jednakże żaden z nich nie odniósł obrażeń^[105]. Dwa dni później na gali Money in the Bank, Ziggler wygrał MitB ladder match i zdobył walizkę gwarantującą mu pojedynek o World Heavyweight Championship w dowolnym miejscu i czasie^[106]. Po gali pay-per-view rozpoczął rywalizację z Chrisem Jericho, któremu zarzucił, że nie jest już tak dobry jak dawniej, wskutek czego ten dwukrotnie zaatakował Zigglera^[107][108] i pokonał go na gali SummerSlam^[109]. Dobę później na Raw, Ziggler pokonał Jericho w rewanżu i utrzymał walizkę Money in the Bank, a także poprzez zwycięstwo zawieszono kontrakt Jericho^[110]. Ziggler rozpoczął rywalizację z Randym Ortonem, przez którego posiadacz walizki nie mógł użyć jej na Sheamusie^[111]. Doprowadziło to do ich walki na gali Night of Champions, gdzie Orton wyszedł zwycięsko i zakończył rywalizację^[112]. Na gali Survivor Series, Ziggler był kapitanem swojej drużyny w 5-on-5 elimination tag team matchu przeciwko drużynie Micka Foleya, gdzie wygrał walkę przypinając Ortona jako ostatniego i stając się jedynym niewyeliminowanym uczestnikiem starcia^[113].

 

Ziggler rozpoczął feud z Johnem Ceną, gdzie pomagał dowieść z Vickie Guerrero, iż Cenę i AJ Lee łączy romans. 16 grudnia na gali TLC: Tables, Ladders & Chairs pokonał Cenę w ladder matchu i obronił walizkę Money in the Bank po interwencji ze strony Lee, która zdradziłą Cenę i pomogła zwyciężyć Zigglerowi^[114]. Następnej nocy na Raw podczas dyskusji pomiędzy Vickie i AJ, druga pocałowała Zigglera, po czym Guerrero zrezygnowała z menedżerowania Dolpha. Ziggler i Lee zmierzyli się z Ceną i Guerrero, jednakże pojedynek zakończył się dyskwalifikacją po tym jak Cenę zaatakował debiutujący Big E Langston, który rozpoczął współpracę z Dolphem i AJ Lee^[115]. Ziggler zakończył rywalizację z Ceną poprzez przegraną z nim na odcinkach Raw z 7 i 14 stycznia 2013^[116][117]. Wziął udział w Royal Rumble matchu jako pierwsza osoba wchodząca do ringu i przetrwał w nim pięćdziesiąt minut, po czym został wyeliminowany przez Sheamusa^[118]. Dzień później na Raw, Ziggler i powracający Jericho zawalczyli z Team Hell No (Danielem Bryanem i Kanem) o WWE Tag Team Championship, lecz przegrali ów pojedynek^[119]. Po tym jak Ziggler i Langston pokonali Bryana i Kane’a w singlowych walkach^[120][121], duo otrzymało szansę na walkę o tytuły tag-team na WrestleManii 29^[122], lecz przegrali starcie^[123].

24 godziny po WrestleManii na tygodniówce Raw, Ziggler wykorzystał walizkę Money in the Bank na kontuzjowanym Alberto Del Rio i zdobył World Heavyweight Championship po raz drugi w karierze^[124]. Ziggler zaczął rywalizację zarówno z Del Rio, jak i Jackiem Swaggerem^{[125][126][127]}, lecz mistrz odniósł kontuzję wyłączającą go z obrony tytułu na gali Extreme Rules^{[128][129][130][131][132]}. Na gali odbyła się walka o miano pretendenta, którą wygrał Del Rio. 16 czerwca na gali Payback, Ziggler stracił tytuł na rzecz Del Rio. Podczas walki odbyła się podwójna zmiana charakterów postaci: Ziggler stał się protagonistą, zaś Del Rio antagonistą^{[133][134][135]}. 14 lipca na gali Money in the Bank, AJ spowodowała przegraną Zigglera w rewanżu o tytuł, gdzie zaatakowała Del Rio pasem mistrzowskim powodując dyskwalifikację^[136]. Następnej nocy na Raw, Ziggler zakończył współpracę z AJ Lee, po czym ona i Langston zaatakowali Zigglera^[137]. Ziggler na krótko sprzymierzył się z Kaitlyn (rywalką Lee) i wspólnie pokonali AJ i Langstona w mixed tag team matchu na gali SummerSlam^[138].

 

Po gali SummerSlam, Ziggler i wiele innych gwiazd WWE opowiedziało się przeciwko Triple H i frakcji The Authority, przez którego Daniel Bryan stracił WWE Championship. We wrześniu na gali Night of Champions przegrał z Deanem Ambrosem o jego tytuł United States Championship^[139]. Ziggler również nie zdołał zdobyć Intercontinental Championship od Curtisa Axela na tygodniówce Raw z 11 listopada^[140]. 9 stycznia 2014 na odcinku Superstars odniósł kolejną kontuzję podczas walki z Rybackiem. Powrócił jako uczestnik Royal Rumble matchu, jednakże został wyeliminowany przez Romana Reignsa^[141]. W lutym otrzymał możliwość walki o Intercontinental Championship należący do Big E, jednakże ponownie nie pokonał mistrza. Na WrestleManii XXX wziął udział w 31-osobowym Andre the Giant Memorial Battle Royalu, gdzie został wyeliminowany przez Alberto Del Rio^[142]. 29 czerwca na gali Money in the Bank, Ziggler wziął udział w kolejnym Money in the Bank ladder matchu o walizkę na tytuł WWE World Heavyweight Championship, którą wygrał Seth Rollins^[143].

 

Ziggler wziął udział w battle royalu o zwakowany Intercontinental Championship na gali Battleground z 20 lipca, aczkolwiek został jako ostatni wyeliminowany przez The Miza^[144]. Po tym jak Ziggler pokonał Miza w non-title matchu dobę później na odcinku Raw, otrzymał szansę na rewanż na gali SummerSlam, na której pokonał Miza i stał się dwukrotnym posiadaczem tytułu^[145]. 24 godziny później na Raw obronił pas przeciwko Mizowi^[146]. We wrześniu na gali Night of Champions stracił pas na rzecz Miza, lecz dzień później na Raw odzyskał mistrzostwo^[147][148]. Ziggler obronił tytuł w walce z Cesaro 26 września na SmackDown^[149], trzy dni później w walce z Mizem i Cesaro na Raw^[150] oraz na gali Hell in a Cell w two-out-of-three falls matchu.

28 października 2014 na odcinku Raw, Ziggler sprzymierzył się z dawnym rywalem Johnem Ceną i dołączył do jego drużyny w 5-on-5 elimination tag team matchu na galę Survivor Series^[151]. 10 listopada został zaatakowany przez powracającego Luke’a Harpera^[152], któremu tydzień później Authority przyznało walkę z Zigglerem o tytuł Intercontinental. Harper zdobył tytuł, tym samym kończąc trzecie panowanie Zigglera przy 56 dniach^[153].

Na gali Survivor Series, Ziggler ponownie stał się jedyną niewyeliminowaną osobą w walce i dał zwycięstwo drużynie Johna Ceny po interwencji ze strony Stinga. Dodatkową stypulacją walki było to, iż jeśli drużyna Ceny wygra, to Authority zostanie rozwiązane^[154]. W grudniu na gali TLC: Tables, Ladders & Chairs pokonał Harpera w ladder matchu i czwarty raz zdobył Intercontinental Championship^[155]. 5 stycznia 2015 na odcinku Raw, przywrócone Authority zmusiło Zigglera do obrony jego tytułu w walce z Bad News Barrettem w zwykłej walce oraz później w two-out-of-three falls matchu, który wygrał pretendent i zabrał tytuł Zigglerowi. Pod koniec show, Ziggler, Ryback i Erick Rowan zostali (według scenariusza) zwolnieni z WWE^[156].

Dwa tygodnie później na Raw, trójka została przywrócona do pracy po tym jak Cena pokonał Setha Rollinsa^[157]. Ziggler wystąpił w 2015 Royal Rumble matchu jako trzydziesty uczestnik, lecz został szybko wyeliminowany przez Big Showa i Kane’a^[158]. Na gali Fastlane, Ziggler, Rowan i Ryback przegrali z Rollinsem, Showem i Kanem w sześcioosobowym tag team matchu^[159]. Na WrestleManii 31 był członkiem siedmioosobowego ladder matchu o Intercontinental Championship, który wygrał Daniel Bryan^[160].

Po przegraniu walki o Intercontinental Championship z Danielem Bryanem na Raw po WrestleManii 31^[161], Ziggler i Bryan zostali zaatakowani przez powracającego Sheamusa^[162][163]. Sheamus wyzwał Zigglera do Kiss My Arse matchu na gali Extreme Rules, który Ziggler wygrał^[164], jednakże to Sheamus zmusił Zigglera do pocałowania jego pośladków^[165]. Ziggler przegrał w rewanżu z Sheamusem na gali Payback^[166]. Ziggler wziął udział w Elimination Chamber matchu o zwakowany Intercontinental Championship na gali Elimination Chamber, który wygrał Ryback^[167]. W czerwcu wziął udział w walce o walizkę Money in the Bank, którą wygrał Sheamus^[168]. 4 lipca na gali The Beast in the East w Japonii, Ziggler i John Cena pokonali Kinga Barretta i Kane’a w walce wieczoru^[169].

Ziggler został dołączony do scenariusza związanego z romansem z Laną, byłą menedżerką Ruseva, kiedy to pocałowała go na tygodniówce Raw z 25 maja i serwowała jako jego valet^[170][171]. W czerwcu rozpoczęli rywalizację z Rusevem oraz Summer Rae, która stała się jego menedżerką^[172][173]. Ziggler odniósł kontuzję (według scenariusza)^[174][175], dzięki czemu wrestler mógł zrobić przerwę od występów i uczestniczyć na planie filmu 6:42^[176]. Ziggler zawalczył z Rusevem na gali SummerSlam, co zakończyło się podwójnym wyliczeniem pozaringowym po interwencji ze strony Lany i Rae^[177][178]. Ziggler pokonał Ruseva w rewanżu we wrześniu na gali Night of Champions^{[179][180][181]}. Scenariusz zakończono 11 października, kiedy to portal TMZ podał informację o prawdziwych zaręczynach Ruseva i Lany, wskutek czego ta powróciła do menedżerowania przyszłego męża^[182][183]. Następnej nocy na Raw, Ziggler nie zdołał pokonać Johna Cenę o jego United States Championship^[177].

22 października na odcinku SmackDown zaczął krótką rywalizację z debiutującym w głównym rosterze Tylerem Breezem, który sprzymierzył się z Summer Rae i zaatakował Zigglera po jednej z jego walk^[184]. W międzyczasie wziął udział w turnieju o zawieszony WWE World Heavyweight Championship, gdzie pokonał The Miza w pierwszej rundzie^[185], lecz w ćwierćfinale został przegrał z Deanem Ambrosem^[186]. Ziggler przegrał z Breezem na gali Survivor Series^[187]. Dołączył do 2016 Royal Rumble matchu jako 28. uczestnik, lecz wyeliminował go ostateczny zwycięzca Triple H^[188]. 15 lutego na Raw wziął udział w fatal five-way matchu o Intercontinental Championship, w którym Kevin Owens zdobył tytuł po przypięciu Breeze’a^[189]. Na gali Fastlane przegrał walkę z Owensem o tytuł^[190]. W kolejnych tygodniach zaostrzył konflikt z grupą The Authority, gdzie 14 marca na odcinku Raw zawalczył z Triple H’em o możliwość wyboru dowolnego rywala (prócz Triple H’a) na WrestleManii 32; Ziggler przegrał pojedynek^[191]. Na WrestleManii wziął udział w siedmioosobowym ladder matchu o Intercontinental Championship, który wygrał Zack Ryder^[192][193].

Po WrestleManii rozpoczął kwartalną rywalizację z Baronem Corbinem, którego pokonał podczas pre-show gali Payback^[194]. Duo zawalczyło ze sobą w no disqualification matchu na gali Extreme Rules, gdzie tym razem Corbin wyszedł zwycięsko^[195]. 23 maja na Raw wyzwał Corbina do klasycznej zapaśniczej walki na przyszłotygodniowy odcinek^[196], jednakże w pierwszej minucie walki został zdyskwalifikowany po kopnięciu w krocze rywala^[197]. Rywalizacja zakończyła się trzecim pojedynkiem na gali Money in the Bank, który wygrał Corbin^[198].

19 lipca podczas WWE draftu, Ziggler został przeniesiony do brandu SmackDown^[199]. 26 lipca na odcinku SmackDown wygrał six-pack challenge z Johnem Ceną, Brayem Wyattem, Baronem Corbinem, AJ Stylesem i Apollo Crewsem o miano pretendenta do tytułu WWE World Championship dzierżonego przez Deana Ambrose’a^[200]. 2 sierpnia na SmackDown obronił miano pretendenta w walce z Wyattem^[201]. 21 sierpnia na gali SummerSlam przegrał z Ambrosem o tytuł^[202]. Dwa dni później na SmackDown zawalczył ze Stylesem w dodatkowym warunkiem, iż jeśli Ziggler wygra, zostanie dołączony do walki wieczoru gali Backlash o tytuł, lecz ostatecznie przegrał pojedynek^[203]. Na gali Backlash przegrał z The Mizem o jego Intercontinental Championship po tym jak żona Miza Maryse spryskała twarz Zigglera nieznaną cieczą i spowodowała jego przegraną^[204]. Po kolejnych przegranych z Mizem^[205], Ziggler wyzwał Miza do ostatecznej walki o tytuł na gali No Mercy, gdzie postawił swoją karierę na szali w razie przegranej^[206]. 4 października na SmackDown podczas segmentu MizTV, gospodarz przedstawił byłych członków grupy The Spirit Squad Kenny’ego i Mikeya, którzy ostatecznie zaatakowali Zigglera^[207]. Na gali No Mercy, Ziggler pokonał Miza i zdobył po raz piąty tytuł IC pomimo interwencji ze strony Maryse i Spirit Squad^[208].

1 listopada na SmackDown po pokonaniu Curta Hawkinsa, Ziggler wyzwał dowolnego członka rosteru Raw do walki o jego tytuł na gali Survivor Series, którym okazał się Sami Zayn. Przed Survivor Series, Ziggler stracił tytuł na rzecz Miza podczas 900. odcinka SmackDown^[209]. Na gali TLC: Tables, Ladders & Chairs przegrał z Mizem o tytuł w ladder matchu, tym samym kończąc ich rywalizację^[210]. 13 grudnia na SmackDown przypiął Deana Ambrose’a w fatal four-way elimination matchu stając się pretendentem do WWE Championship należącego do Stylesa^[211]. 27 grudnia na SmackDown odbył się triple threat match o tytuł pomiędzy Zigglerem, Baronem Corbinem i Stylesem, w którym mistrz obronił tytuł. 3 stycznia 2017 na odcinku SmackDown po przegranej z Corbinem w singlowym meczu, Ziggler stał się antagonistą po raz pierwszy od 2013, gdzie zaatakował Kalisto w ringu oraz pobił się z Apollo Crewsem na zapleczu^[212]. Dwa tygodnie później gościł w segmencie „King’s Court” prowadzonym przez Jerry’ego „The King” Lawlera, w którym przypomniał mu o zawale serca po walce z Zigglerem, po czym na koniec segmentu kopnął gospodarza w klatkę piersiową^[213]. Na gali Royal Rumble wziął udział w Royal Rumble matchu jako 24. uczestnik, lecz został wyeliminowany przez Brocka Lesnara^[214]. Dwa tygodnie później na gali Elimination Chamber przegrał z Crewsem i Kalisto w 2-on-1 handicap matchu^[215].

Nemeth wraz z Marią Kanellis i Eve Torres pojawili się na odcinku teleturnieju Grasz czy nie grasz z 3 listopada 2009^[216]. Wystąpił również w talk-show Lopez Tonight w dniu 9 sierpnia 2010^[217]. Nemeth regularnie występował w internetowym show wrestlera WWE Zacka Rydera pt. Z! True Long Island Story, gdzie prowadził swoją część show o nazwie „Ask Z Heel”. Show zakończono produkować 11 stycznia 2013.

Ziggler był częścią ośmiu gier video federacji WWE. Jego postać zadebiutowała w grze WWE SmackDown vs Raw 2010, po czym wystąpił w każdej kolejnej corocznej części aż do najnowszego WWE 2K17^[218].

Nemeth stał się fanem profesjonalnego wrestling już w wieku pięciu lat, po czym zdecydował się dołączyć do tego biznesu w wieku 12 lat^[8][10]. Jego młodszy brat Ryan był również profesjonalnym wrestlerem, który pracował w WWE i był przydzielony do rozwojówki NXT pod pseudonimem Briley Pierce^[224]. Mają też młodszego brata o imieniu Donald (przydomek „Donny”^[225]), który jest podejrzany o morderstwo popełnione w 2016^[226].

Ziggler spotykał się z komediantką Amy Schumer. W 2013 i 2014 zmienił partnerkę na Nikki Bellę, zaś od 2015 jest w związku z wrestlerką WWE Daną Brooke^[227][228]. Nemeth jest absolwentem Kent State University^[229]. Przed dołączeniem do WWE żył w Phoenix w Arizonie, gdzie studiował prawo w Arizona State University^[8][229].

Nemeth jest bliskim przyjacielem z obecnym wrestlerem WWE Michaelem Brendlim, z którym mieszkał na Florydzie do 2008^[230].

Wyjawił podczas wywiadu z Coltem Cabaną, iż przyjął imię „Dolph” po pradziadku, zaś nazwisko „Ziggler” wymyślił jego przyjaciel.

 

 

 

• Finishery
  • Blonde Ambition (Leaping reverse STO)^[231] – FCW
  • Sleeper hold, czasem z dodaniem bodyscissors^{[232][233][234]} – 2010–2012; po 2012 używany jako zwykły ruch
  • Superkick^{[235][236][237][238]} – od 2015; w latach 2010–2014 używany jako zwykły ruch
  • Zig Zag^[239] (Jumping reverse bulldog)^{[239][240][241]}

• Inne ruchy
  • Dropkick^[239][242], czasem wykonywany z górnej liny ringu^[243]
  • Famouser (Leg drop bulldog)^{[139][244][245][246]}
  • Headlock^[247][248], czasem wykonywany podczas stania na rękach^[249][250]
  • Heart Stopper^[251][252] (Jumping elbow drop^{[239][253][254]}, czasem poprzedzany przez wiele zwykłych elbow dropów)^[252][255]
  • Satellite DDT (Jumping DDT)^{[101][256][257]}
  • Wariacje neckbreakerów
    • Snap^{[254][258][259]}
    • Standing^[234][254]
    • Swinging^[260][261]
  • Scoop powerslam^[242][253], czasem wykonywany od tyłu^{[253][262][263][264]}
  • Shoulder jawbreaker^{[253][265][266]}
  • Sitout facebuster^[267][268], czasem wykonywany z górnej liny ringu^[101]
  • Stinger splash, czasem poprzedzany kilkoma ciosami w przeciwnika w narożniku lub wykonaniem swinging neckbreakera^{[239][269][270]}

• Menedżerowie
  • Taryn Terrell^[1][271]
  • Big Rob^[1][271]
  • Maria^[271]
  • Vickie Guerrero^[1][271]
  • Kaitlyn^[271]
  • AJ Lee^[271][272]
  • Big E Langston^[271][273]
  • Lana^[274]

• Menedżerował
  • Kerwina White’a^[2]

• Przydomki
  • „The Natural”^[2]
  • „The Showoff”^[275]
  • „Perfection”^{[276][277][278]}
  • „The #Heel”^[279]

• Motywy muzyczne
  • „Never Thought My Life Could Be This Good” ~ Jim Johnston^[280] (19 września 2005 – listopad 2005; używany podczas menedżerowania Kerwina White’a)
  • „Team Spirit” ~ Jim Johnston (23 stycznia 2006 – 27 listopada 2006; używany jako część grupy The Spirit Squad)
  • „Big Style” ~ Freebie & The Bean (FCW; 17 stycznia 2007 – 18 sierpnia 2008)
  • „Time to Shout” ~ William Kingswood (18 września 2008 – 22 czerwca 2009)
  • „I Am Perfection” ~ Cage 9 i Jim Johnston^[281][282] (26 lipca 2009 – 18 lipca 2011)
  • „I Am Perfection (V2)” ~ Downstait i Jim Johnston^[283] (25 lipca 2011 – 20 listopada 2011)
  • „Here to Show the World” ~ Downstait i Jim Johnston^[284] (od 21 listopada 2011)

 

• Florida Championship Wrestling
  • FCW Florida Tag Team Championship (2 razy) – z Bradem Allenem (1)^[10] i Gavinem Spearsem (1)^[39]

• Pro Wrestling Illustrated
  • PWI umieściło go na 9. miejscu w top 500 wrestlerów w rankingu PWI 500 w 2013^[285]

• Rolling Stone
  • Najgorszy Storyline (2015)^[286] z Laną vs. Rusev i Summer Rae
  • WWE Wrestler of the Year (2014)^[287]

• World Wrestling Entertainment/WWE
  • World Heavyweight Championship (2 razy)^[288][289]
  • WWE Intercontinental Championship (5 razy)^{[61][290][291][292]}
  • WWE United States Championship (2 razy)^[80]
  • World Tag Team Championship (1 raz) – z grupą The Spirit Squad^[16]
  • Money in the Bank (2012 – walizka na tytuł World Heavyweight Championship)^[106]
  • Slammy Award (2 razy)
    • Najlepsze konto na Twitterze (2014) – @HEELZiggler^[293]
    • Walka roku (2014) – Team Cena vs. Team Authority na gali Survivor Series^[293]
  • Dwudziesty drugi Triple Crown Champion

• Wrestling Observer Newsletter
  • Największy progres (2011)^[294]
  • Najbardziej niedoceniany wrestler (2011)^[294]

• Profil Dolpha Zigglera na WWE.com
• Nic Nemeth w bazie IMDb (ang.)