Chester Arthur

Chester Arthur urodził się 5 października 1829 albo 1830 roku, jako syn Williama Arthura i jego żony Malviny^[1]. Z powodu braku pełnych danych biograficznych, nie ma pewności gdzie się urodził – najczęściej historycy podają dwie miejscowości: Fairfield albo Waterville^[1]. We wczesnych latach życia Chestera, jego rodzina często się przeprowadzała, by około 1838 roku osiąść w Union Village^[1]. Tam przyszły prezydent uczęszczał do szkoły, a następnie wstąpił do Union College, który ukończył w 1848 roku^[1]. Przez następne pięć lat pracował jako nauczyciel, jednocześnie studiując nauki prawne^[2]. Prawo do prowadzenia własnej praktyki uzyskał w 1854 i został prawnikiem w Nowym Jorku^[2].

Pracując jako prawnik interesował się polityką – sympatyzował z Partią Wigów, a następnie z Partią Republikańską^[2]. Dzięki jego zaangażowaniu w elekcji Edwina Morgana na stanowisko gubernatora Nowego Jorku, Arthur został mianowany generałem brygady w milicji stanowej^[2]. W 1862 został kwatermistrzem nowojorskich żołnierzy, a w uznaniu dla jego sprawnych działań, został mianowany kwatermistrzem całego stanu Nowy Jork^[2]. Pod koniec wojny secesyjnej powrócił do praktyki prawniczej w Nowym Jorku^[3].

W 1866 przystąpił do konserwatywnego skrzydła Partii Republikańskiej, której przewodził Roscoe Conkling^[3]. Od jesieni 1871 do lata 1878 pracował jako poborca ceł w Nowym Jorku^[3]. Za czasów prezydentury Rutherforda Hayesa wykryto nadużycia w tym miejscu i prezydent nakazał by nie łączyć funkcji państwowych z angażowaniem się w działalność partii politycznych^[4]. Kiedy Arthur i jego zastępca odmówili podporządkowania się tej decyzji, Hayes zwolnił ich obu, wobec czego przyszły prezydent powrócił do zawodu prawnika^[4].

Podczas konwencji republikanów przed wyborami w 1880 roku, nominację prezydencką uzyskał kandydat radykalnego skrzydła, James Garfield^[4]. Aby zjednoczyć podzieloną partię, stanowisko wiceprezydenta zaproponował Arthurowi^[4]. Wbrew stanowisku Concklinga, ten postanowił przyjąć nominację^[4]. Pełniąc urząd wiceprezydenta, w większości zgadzał się z linią programową Garfielda, jednak nominacja Williama Robertsona na poborcę ceł w Nowym Jorku spowodowała, że Arthur przestał być lojalny wobec prezydenta^[5]. 2 lipca 1881 roku Charles J. Guiteau dokonał zamachu na Garfielda, przez co Arthur był przekonany, że w ciągu kilku godzin lub dni będzie musiał objąć najwyższy urząd w państwie^[5]. 19 września o północy otrzymał informację, że prezydent zmarł i niespełna dwie godziny później złożył przysięgę prezydencką, w obecności sędziego Sądu Najwyższego stanu Nowy Jork Johna Brady’ego^[6]. Uroczystą przysięgę złożył trzy dni później przed prezesem Sądu Najwyższego w Waszyngtonie^[6]. Przez te trzy dni Arthur nie ustępował jednocześnie z fotela przewodniczącego Senatu, co gwarantowała mu Konstytucja, mówiąca że wiceprezydent jest jednocześnie przewodniczącym Izby Wyższej^[6].

Tuż po objęciu urzędu, Arthur zmienił skład całego swojego gabinetu, pozostawiając jedynie Roberta Lincolna na stanowisku sekretarza wojny^[6]. Trwał wówczas proces zabójcy Garfielda, który identyfikował się ze stronnictwem nowego prezydenta^[6]. Mimo iż Guiteau uważał, że dokonał zamachu w interesie Arthura, został skazany na śmierć przez powieszenie. Wyrok wykonano 30 czerwca 1882 roku^[7].

Skandal w Departamencie Poczty, ujawniony jeszcze za prezydentury Garfielda, doprowadził do postawienia przed sądem wysokich urzędników^[7]. Jednak jedynie najniżsi rangą, spośród nich, zostali skazani i to za względnie niegroźne przestępstwa^[7]. Między innymi ta sytuacja doprowadziła do reformy służby publicznej, która dokonała się dzięki tzw. ustawie Pendletona, podpisanej przez Arthura na początku 1883 roku^[7]. Ustawa powoływała Komisję Służby Cywilnej, która miała nadzorować 10% pracowników administracji, sprawdzać kompetencje kandydatów do stanowisk państwowych i karać za nadużycia^[7].

W czasach jego prezydentury, rząd miał nadwyżki w budżecie w kwocie około 80-100 milionów dolarów^[7]. Arthur planował wydatkować je na obniżenie podatków, jednak Kongres odrzucił ten projekt^[7]. Wobec tego prezydent chciał zmniejszenia podatków, jednak Kongres uchwalił wniosek o spożytkowanie nadwyżki na modernizację portów^[7].

W 1883 roku Arthur nakazał rozbudowę floty wojennej, która została ukończona w 1887^[8]. Entuzjaści tego pomysłu domagali się jednak dalszej rozbudowy^[8]. Rok po inicjatywie prezydenta została powołana Akademia Marynarki Wojennej^[8].

Na okres kadencji Arthura, przypadło również zainteresowanie kolonizacją Afryki^[8]. Podobne nastroje panowały w krajach europejskich, zwłaszcza w Belgii, gdzie król Leopold II powołał Międzynarodowe Towarzystwo Afrykańskie, które zajmowało się kolonizacją Konga i zawierało umowy handlowe z miejscowymi wodzami plemiennymi^[9]. Pomimo sprzeciwu Francji, Wielkiej Brytanii, Prus i Portugalii, Stany Zjednoczone uznawały działalność Towarzystwa, gdyż Arthur uważał, że zabezpieczy to interesy USA^[9]. Takie działanie doprowadziło do akceptacji Towarzystwa również przez kraje europejskie, jednak obawiano się, że Kongo zostanie zawłaszczone głównie przez Stany Zjednoczone^[9]. Obawy te głównie artykułował Otto von Bismarck, dlatego zwołał on specjalną konferencję w Berlinie 15 sierpnia 1884 roku^[10]. USA były reprezentowane przez posła w Berlinie, Johna Kissona, a także Henry’ego Stanforda i W. Tisdale’a^[10]. Uczestnicy konferencji uznali, że na terenie Konga można swobodnie żeglować i handlować, zakazany jest handel czarnymi niewolnikami oraz ustalono zasady przyszłej kolonizacji. Pomimo że Kisson podpisał dokument końcowy, rząd amerykański nigdy go nie ratyfikował^[10].

Ponieważ Arthur starał się uzyskać poparcie od obu frakcji Partii Republikańskiej, żadna z nich mu go nie udzieliła^[11]. Mimo tego, ubiegał się o nominację prezydencką w wyborach w roku 1884^[11]. Delegaci na konwencji w Chicago, na początku czerwca, wybrali w czwartym głosowaniu sekretarza stanu w gabinecie Arthura – Jamesa Blaine’a^[11]. Wybory wygrał jednak demokrata – Grover Cleveland.

Po ustąpieniu z fotela prezydenckiego, Arthur usiłował powrócić do polityki poprzez wybór do Senatu w 1885 roku^[11]. Przegrał jednak wybory i powrócił do Nowego Jorku z zamiarem kontynuowania praktyki prawniczej^[11]. Nie udało mu się to, gdyż stan jego zdrowia znacznie się pogorszył^[11]. Chester Arthur zmarł 18 listopada 1886 roku w Nowym Jorku^[11].

Chester Arthur poślubił córkę oficera marynarki wojennej, Ellen Lewis Herndon 25 października 1859 roku^[2]. Para miała troje dzieci^[2]. Ellen Arthur zmarła 12 stycznia 1880 roku, czyli ponad rok przed objęciem urzędu prezydenta przez jej męża^[2]. Rolę pierwszej damy pełniła siostra prezydenta, Mary McElroy.

• Longin Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Warszawa: Iskry, 1999. ISBN 83-207-1558-X. (pol.).

• Biografia w Biographical Directory of the United States Congress (ang.)
• Chester A. Arthur. Biały Dom. [dostęp 2015-05-31]. (ang.).
• Chester Alan Arthur, 20th Vice President (1881). Senat Stanów Zjednoczonych. [dostęp 2015-05-31]. (ang.).