Cavtat

W VI wieku p.n.e. powstała w tym miejscu grecka kolonia Epidaurus (lub Epidauros). Okolica była zamieszkana przez Ilirów, którzy nazywali miasto Zaptal. W 228 roku p.n.e. teren ten zajęli Rzymianie i zmienili nazwę na Epidaurum. Pamiątką po tym okresie są ruiny amfiteatru, rzymskiej willi oraz rzeźba Corneliusa Dolabella, gubernatora prowincji Illyricum. W 530 miało znajdować się tutaj biskupstwo. W VII wieku n.e. miasto zostało zniszczone przez Awarów i Słowian - ocalała ludność schroniła się na wyspie Lave, która z czasem rozwinęła się w miasto Ragusa.

W średniowieczu (od 1427 roku) Cavtat znalazł się w granicach Republiki Ragusy. Miasto oddzielono wtedy od lądu kanałem i zbudowano długie na 270 metrów mury miejskie, zburzone w 1894.

Obecnie jest to miejscowość turystyczna; odpływają z niej promy do Dubrownika oraz na okoliczne wyspy. Działa tutaj także morskie przejście graniczne dla statków i jachtów.

• mauzoleum rodziny Račić (Mauzolej obitelji Račić) - ośmiokątna budowla z białego kamienia, wybudowana w latach 1920-1922,
• klasztor franciszkanów i kościół św. Błażeja z 1483 roku,
• barokowy kościół św. Mikołaja z 1732 roku^[2],
• Pałac Rektorów, nazywany też Pałacem Kapitańskim (Knežev dvor) - renesansowy budynek z lat 1555-1558, do upadku Republiki Ragusy siedziba władz i kapitanatu portu.

•   Bochnia

• Cavtatski otoci

• Sławomir Adamczak: Chorwacja, Bośnia i Hercegowina. Praktyczny przewodnik. Bielsko-Biała: Wydawnictwo Pascal, 2010. ISBN 978-83-7513-689-0. Brak numerów stron w książce

• Archiwalna strona wsi