Bojko Borisow

W 1982 został absolwentem Wydziału Ochrony Przeciwpożarowej Wyższej Szkoły Służb Specjalnych przy bułgarskim Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, którą ukończył ze stopniem podporucznika. Niedługo potem rozpoczął pracę w sofijskim departamencie policji, gdzie został dowódcą plutonu, a następnie – kompanii.

Jednocześnie kontynuował naukę na swojej macierzystej uczelni, wówczas już działającej pod nazwą Akademia Policyjna. W 1990 obronił na niej pracę doktorską poświęconą psychofizycznemu treningowi sił operacyjnych^[1]. W tym samym roku otrzymał awans na majora, a także objął stanowisko szefa sofijskiej policji.

W 1991 utworzył agencję ochrony IPON-1, która stała się największym bułgarskim przedsiębiorstwem w tej branży. Z jej usług korzystali m.in. były przywódca komunistycznej Bułgarii Todor Żiwkow i były car Symeon Sakskoburggotski^[2].

Od 1978 uczestniczył w turniejach karate i aktywnie angażował się w popularyzację tej dyscypliny sportowej. Pełnił m.in. funkcję trenera reprezentacji Bułgarii w karate, uzyskał również uprawnienia międzynarodowego sędziego. Jako piłkarz amator okazjonalnie występował w klubie piłkarskim Witosza Bystrzyca. W 2011 został niespodziewanie wybrany na najlepszego piłkarza roku w Bułgarii, ale – jak sam stwierdził – był to protest przeciwko bardzo słabym wynikom reprezentacji Bułgarii^[3].

W latach 2001–2005 zajmował stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Ówczesny premier Symeon Sakskoburggotski zaproponował mu start z list swojej partii (Narodowy Ruch Symeona Drugiego) w wyborach parlamentarnych w 2005. Bojko Borisow przyjął propozycję, uzyskując mandat deputowanego do Zgromadzenia Narodowego 40. kadencji.

Trzy miesiące później ze stanowiska burmistrza Sofii zrezygnował, również wybrany do parlamentu, Stefan Sofijanski. Bojko Borisow wziął udział w przedterminowych wyborach, w których zdecydowanie wygrał (uzyskał ponad 70% głosów)^[4]. Liczni komentatorzy, w tym szczególnie z mediów zagranicznych, wskazując na skuteczną walkę z grupami przestępczymi, nazywało go „szeryfem”^[5]. Pojawiały się głosy przewidujące, że Bojko Borisow będzie w przyszłości premierem Bułgarii^[2]. Jako burmistrz Sofii doprowadził do zwiększenia budżetu miasta o 100%, ponadto w mieście znacznie wzrosła liczba inwestycji zagranicznych^[1].

Pod koniec 2006, niezadowolony z kierunku, w którym zmierzał Narodowy Ruch na rzecz Stabilności i Postępu, zaangażował się w tworzenie nowej partii – Obywatele na rzecz Europejskiego Rozwoju Bułgarii (GERB). Bojko Borisow został nieformalnym liderem, w której formalne przywództwo objął Cwetan Cwetanow^[6]. Formalne przewodnictwo w partii Bojko Borisow objął po kilku latach – 10 stycznia 2010^[7].

GERB od czasu powstania zaczął zyskiwać na popularności kosztem m.in. rządzącej Bułgarskiej Partii Socjalistycznej, oskarżanej o przyzwolenie na korupcję i marnotrawienie funduszy europejskich^[1]. Bojko Borisow, głoszący hasła zwalczania przestępczości zorganizowanej i reformy wymiary sprawiedliwości, poprowadził swoją partię do zwycięstw w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2007 (21,69%) i w 2009 (24,36%), a następnie do zdecydowanej wygranej wyborach parlamentarnych w 2009 (39,71%), w których również uzyskał mandat poselski^[8]. GERB uzyskał wówczas 116 mandatów w 240-osobowym parlamencie, Bojko Borisow ogłosił wkrótce po głosowaniu, iż stanie na czele nowego rządu^[9].

27 lipca 2009 jego mniejszościowy i monopartyjny gabinet otrzymał wotum zaufania, poza macierzystym ugrupowaniem wsparli go deputowani Niebieskiej Koalicji, Porządku, Prawa i Sprawiedliwości oraz Ataki^[10]. 20 lutego 2013 Bojko Borisow podał się wraz z całym rządem do dymisji, która została przyjęta przez parlament następnego dnia^[11]. Do rezygnacji doszło po kilkunastu dniach protestów w reakcji na podwyżki cen energii elektrycznej i po skrytykowanej przez premiera interwencji policji, w wyniku której kilkanaście osób zostało rannych^[12]. Ustępując, Bojko Borisow zadeklarował, że nie chce być częścią władzy, „pod rządami której policja bije ludzi na ulicach”^[13]. 13 marca 2013 prezydent Rosen Plewneliew powołał nowy gabinet na czele z Marinem Rajkowem, którego mandat został wyznaczony do czasu organizacji wcześniejszych wyborów parlamentarnych^[14][15].

Kierowany przez Bojka Borisowa GERB zwyciężył w wyborach z 12 maja 2013^[16], jednakże ugrupowanie to znalazło się w opozycji wobec nowego rządu z Płamenem Oreszarskim na czele. Gabinet socjalistów przetrwał kilkanaście miesięcy, upadł w sierpniu 2014, co skutkowało kolejnymi przedterminowymi wyborami do Zgromadzenia Narodowego. W głosowaniu z 5 października 2014 GERB ponownie zajął pierwsze miejsce^[17], a jego lider czwarty raz z rzędu został wybrany do parlamentu. Po kilku tygodniach rozmów koalicyjnych jego ugrupowanie podpisało umowę koalicyjną z Blokiem Reformatorskim, a także porozumienia z Alternatywą na rzecz Bułgarskiego Odrodzenia i Frontem Patriotycznym. Umożliwiło to powołanie nowego rządu, na czele którego stanął ponownie Bojko Borisow^[18]. 7 listopada 2014 gabinet ten uzyskał wotum zaufania^[19].

 

W listopadzie 2016, po porażce kandydatki partii GERB Cecki Caczewej w wyborach prezydenckich, Bojko Borisow podał się do dymisji z urzędu premiera^[20]. 2 grudnia 2016 otrzymał od prezydenta ponownie mandat do utworzenia rządu, jednak nie podjął się tego. Również dwóch kolejnych wskazanych kandydatów nie było w stanie stworzyć nowego gabinetu^[21]. Wskutek tego nowo zaprzysiężony prezydent Rumen Radew 24 stycznia 2017 rozpisał nowe wybory parlamentarne na dzień 26 marca 2017, a na premiera rządu przejściowego powołał Ognjana Gerdżikowa^[22].

GERB zwyciężył w tych wyborach z wynikiem 32,7% głosów, co przełożyło się na 95 mandatów^[23], Bojko Borisow ponownie zdobył mandat deputowanego^[24]. Partia byłego premiera podjęła po wyborach rozmowy ze Zjednoczonymi Patriotami, skupiającymi partie narodowo-konserwatywne i nacjonalistyczne. Obie formacje w kwietniu 2017 podpisały porozumienie programowe^[25], a następnie powołały trzeci rząd Bojka Borisowa, który rozpoczął urzędowanie 4 maja 2017^[26].

W 2020 w kraju wybuchły masowe protesty, których uczestnicy domagali się dymisji premiera. Powodem było m.in. ujawnienie korzystania z państwowej ochrony przez Achmeda Dogana oraz konflikt z prezydentem Rumenem Radewem^[27]. Przed wyborami krajowymi w kwietniu 2021 partia premiera zawarła koalicję ze Związkiem Sił Demokratycznych. Lista ta zajęła pierwsze miejsce w głosowaniu (z wynikiem 26,2%)^[28]; Bojko Borisow uzyskał wówczas poselską reelekcję^[29] (jednak odmówił objęcia mandatu^[30]). Po wyborach nie doszło do powstania nowej większości rządowej. 11 maja 2021 Rumen Radew zarządził przedterminowe wybory na lipiec 2021, a premierem rządu technicznego mianował Stefana Janewa^[31], który zastąpił Bojka Borisowa następnego dnia. Koalicja GERB-SDS zajęła drugie miejsce (za ugrupowaniem Jest Taki Lud); Bojko Borisow ponownie odmówił objęcia mandatu jeszcze przed rozpoczęciem 46. kadencji parlamentu^[32]. W kolejnych wyborach z listopada 2021 został wybrany na deputowanego 47. kadencji^[33], jednak ponownie zrezygnował z przyjęcia mandatu^[34].

W marcu 2022 został zatrzymany w związku z postępowaniem karnym dotyczącym sprzeniewierzenia środków unijnych^[35]; zwolniono go następnego dnia po zatrzymaniu^[36]. W przedterminowych wyborach z października 2022 sojusz GERB-SDS odniósł zwycięstwo, Bojko Borisow ponownie uzyskał mandat poselski^[37], także tym razem odmawiając jego objęcia^[38].

W kolejnych wyborach z kwietnia 2023 koalicja ponownie zajęła pierwsze miejsce; lider partii GERB kolejny raz wszedł w skład parlamentu (zadeklarował wykonywanie mandatu)^[39]. Również w wyborach z czerwca 2024 i października 2024 sojusz GERB-SDS uzyskiwał najwięcej mandatów, z których jeden przypadał jego liderowi^[40][41].

• Бойко Методиев Борисов. government.bg, 20 lipca 2009. [dostęp 2014-11-07]. (bułg.).
• Бойко Борисов. personi.dir.bg. [dostęp 2014-11-07]. (bułg.).