Ari-Pekka Nikkola

W Pucharze Świata zadebiutował w sezonie 1985/1986 w wieku 16 lat. W swoim pierwszym konkursie, w niemieckim Oberstdorfie zajął 12. miejsce, co oznaczało, że w swoim debiucie od razu zdobył punkty. Do końca 1986 roku jeszcze tylko raz zdobył punkty i w klasyfikacji generalnej zajął 47. miejsce. Sezon 1986/1987 przyniósł mu pierwsze sukcesy. 10 stycznia 1987 roku po raz pierwszy w karierze stanął na podium, zajmując trzecie miejsce w konkursie Pucharu Świata w czechosłowackim Štrbskim Plesie. Niecały miesiąc później Nikkola wywalczył indywidualnie złoty medal na mistrzostwach świata juniorów w Asiago, a wraz z kolegami był trzeci w konkursie drużynowym. Te wyniki sprawiły, że młody Nikkola został członkiem seniorskiej reprezentacji Finlandii na mistrzostwach świata w Oberstdorfie w 1987 roku. Na dużej skoczni zajął 11. miejsce, a na normalnym obiekcie był szósty, tracąc do brązowego medalisty, Vegarda Opaasa z Norwegii równo dwa punkty. W konkursie drużynowym wspólnie z Mattim Nykänenem, Tuomo Ylipullim i Pekką Suorsą wywalczył złoty medal. Cały sezon zakończył na 10. miejscu w klasyfikacji generalnej, cztery razy stawał na podium, w tym dwukrotnie zwyciężył.

Jego pierwszym międzynarodowym startem w 1988 roku były igrzyska olimpijskie w Calgary. W indywidualnych startach zajął 15. miejsce na normalnej skoczni oraz 16. miejsce na dużej. Znacznie lepiej zaprezentował się w konkursie drużynowym, gdzie pomógł kolegom w wywalczeniu złotego medalu olimpijskiego. Do końca tego sezonu nie stawał już na podium. Cztery drugie i dwa trzecie miejsca w sezonie 1988/1989 dały mu piąte miejsce w klasyfikacji generalnej. Na mistrzostwach świata w Lahti w 1989 roku wywalczył srebrny medal na dużej skoczni ustępując jedynie Jensowi Weißflogowi z NRD, a na normalnej był czwarty, przegrywając walkę o brązowy medal z Mattim Nykänenem. Ponadto wraz z Jarim Puikkonenem, Mattim Nykänenem i Risto Laakkonenem zdobył kolejny złoty medal w konkursie drużynowym.

Sezon 1989/1990 był jednym z najlepszych w jego karierze. Dziesięciokrotnie stawał na podium, w tym czterokrotnie zwyciężał, co pozwoliło mu na triumf w klasyfikacji generalnej. Zajął także szóste miejsce na mistrzostwach świata w lotach narciarskich w Vikersund oraz piąte w 38. edycji Turnieju Czterech Skoczni.

Rok później zdobył swoje pierwsze punkty Pucharu Świata w lotach narciarskich po tym jak zajął drugie i dziewiąte miejsce w austriackim Tauplitz. Dało mu to ósmą pozycję w klasyfikacji sezonu 1990/1991. W PŚ w skokach zajął piąte miejsce w klasyfikacji generalnej, pięciokrotnie stawając na podium, był także szósty w 39. Turnieju Czterech Skoczni. Podczas mistrzostw świata w Val di Fiemme w 1991 r. na dużym obiekcie zajął 31. miejsce. O wiele lepiej poszło mu w zawodach na skoczni normalnej, gdzie zdobył brązowy medal, przegrywając z mistrzem świata Heinzem Kuttinem o 3,3 pkt. Podczas zawodów drużynowych na dużym obiekcie, startując wraz z Risto Laakkonenem, Vesą Hakalą i Raimo Ylipullim, zdobył srebrny medal, przegrywając z drużyną Austrii o 8,1 pkt.

Podczas igrzysk w Albertville Ari-Pekka Nikkola zdobył swój drugi i ostatni medal olimpijski. Wspólnie z Tonim Nieminenem, Risto Laakkonenem i Miką Laitinenem odniósł drugie olimpijskie zwycięstwo w konkursie drużynowym. W konkursach indywidualnych zaprezentował się jednak słabiej, zajmując 53. miejsce na normalnej skoczni oraz 16. miejsce na dużej. W sezonie 1991/1992 Pucharu Świata dwukrotnie stawał na podium i w klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie 12. miejsce. Kolejny sezon był najgorszym w karierze Fina. Wystartował tylko w trzech konkursach PŚ ani razu nie zdobywając punktów, wobec czego nie został sklasyfikowany w klasyfikacji końcowej. Nie brał także udziału w mistrzostwach świata w Falun w 1993 roku.

W sezonie 1993/1994 jego najlepszym wynikiem w PŚ było czwarte miejsce w konkursie w Lahti. Mimo wszystko Nikkola znalazł się w fińskiej kadrze na igrzyska w Lillehammer, gdzie zaprezentował się lepiej niż w Albertville, ale medalu nie zdobył. Indywidualnie był szesnasty na normalnym obiekcie, a na dużej skoczni zajął 22. miejsce. W konkursie drużynowym zastąpił go Janne Ahonen. W lecie 1994 roku wziął udział w pierwszej edycji Letniego Grand Prix w skokach narciarskich zajmując drugie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Takanobu Okabe z Japonii.

Kolejne trofeum Nikkola zdobył w 1995 roku podczas mistrzostw świata w Thunder Bay, gdzie razem z Janim Soininenem, Janne Ahonenem oraz Miką Laitinenem zdobył kolejny złoty medal w konkursie drużynowym. Indywidualnie zaprezentował się tylko w konkursie na normalnej skoczni zajmując 23. miejsce. W całym sezonie 1994/1995 tylko raz stanął na podium: 21 stycznia 1995 roku w japońskim Sapporo zajął trzecie miejsce. W klasyfikacji generalnej PŚ w skokach był ósmy, a w lotach dziesiąty. Zajął także czwarte miejsce w klasyfikacji 43. Turnieju Czterech Skoczni, tracąc do trzeciego miejsca blisko 10 punktów.

W Letnim Grand Prix 1995 Fin był trzeci, wyprzedzili go jedynie Austriak Andreas Goldberger oraz Japończyk Kazuyoshi Funaki. Wysoką formę Nikkola potwierdził zimą dwunastokrotnie stawając na podium, dzięki czemu w klasyfikacji generalnej sezonu 1995/1996 zajął drugie miejsce, ustępując tylko Goldbergerowi. Drugi był także w 44. Turnieju Czterech Skoczni po tym, jak zajął piąte miejsce w Oberstdorfie, szóste w Garmisch-Partenkirchen, piąte w Innsbrucku oraz trzecie w Bischofshofen. Na mistrzostwa świata w lotach w Tauplitz był szósty, w swoim najlepszym skoku uzyskując odległość 183 metrów. Zajął ponadto piąte miejsce w klasyfikacji generalnej sezonu 1995/1996 PŚ w lotach.

W 1996 roku zwyciężył w trzeciej edycji Letniego Grand Prix, w czterech z pięciu konkursów stawał na podium (dwa razy wygrał i dwa razy był drugi). Swoje ostatnie trofeum zdobył na mistrzostwach świata w Trondheim, gdzie razem z Ahonenem, Soininenem i Laitinenem zdobył kolejny złoty medal w drużynie. Na tych samych mistrzostwach był także czwarty na dużej skoczni, przegrywając walkę o brązowy medal z Sylvainem Freiholzem ze Szwajcarii. W sezonach 1996/1997 i 1997/1998 nie osiągał sukcesów w Pucharze Świata poza dwoma trzecimi miejscami: w Innsbrucku w styczniu 1997 roku i w Oberstdorfie w grudniu tego samego roku. Ostatnią dużą imprezą Fina były igrzyska olimpijskie w Nagano, gdzie był piętnasty na normalnej skoczni, na dużej zajął 31. miejsce, a w konkursie drużynowym Finowie z Nikkolą w składzie zajęli piąte miejsce.

Łącznie w zawodach Pucharu Świata 42 razy stawał na podium, w tym dziewięć razy zwyciężał. Ostatni międzynarodowy występ zanotował 8 marca 1998 roku w Lahti. Karierę zakończył w 1998 roku.

Po zakończeniu kariery został trenerem w klubie Puijon Hiihtoseura. Od 2002 roku był asystentem Tommiego Nikunena, głównego trenera reprezentacji Finlandii, pełnił też nadzór nad treningiem skokowym specjalistów kombinacji norweskiej. W 2003 roku został trenerem Funakiego^[1]. W kwietniu 2006 r. został trenerem słoweńskiej kadry B, a w styczniu 2007 r. zastąpił Vasję Bajca na stanowisku trenera kadry A^[2]. W 2006 roku starał się o posadę trenera polskich skoczków, przegrał ze swoim rodakiem Hannu Lepistö^[3]. Od 2010 roku jest trenerem fińskiej kadry juniorów^[4].

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
15.	14 lutego	1988	Calgary	Skocznia normalna indywidualnie	190.7 pkt	-38.4 pkt	Matti Nykänen
16.	23 lutego	1988	Calgary	Skocznia duża indywidualnie	189.0 pkt	-35.0 pkt	Matti Nykänen
1.	24 lutego	1988	Calgary	Skocznia duża drużynowo[a]	634.4 pkt	–	–
53.	9 lutego	1992	Albertville	Skocznia normalna indywidualnie	162.8 pkt	-60.0 pkt	Ernst Vettori
1.	14 lutego	1992	Albertville	Skocznia duża drużynowo[b]	644.4 pkt	–	–
30.	16 lutego	1992	Albertville	Skocznia duża indywidualnie	149.4 pkt	-90.1 pkt	Toni Nieminen
22.	20 lutego	1994	Lillehammer	Skocznia duża indywidualnie	170.7 pkt	-103.8 pkt	Jens Weißflog
16.	25 lutego	1994	Lillehammer	Skocznia normalna indywidualnie	231.0 pkt	-51.0 pkt	Espen Bredesen
15.	11 lutego	1998	Nagano	Skocznia normalna indywidualnie	205.5 pkt	-29.0 pkt	Jani Soininen
31.	15 lutego	1998	Nagano	Skocznia duża indywidualnie	94.3 pkt	-178.0 pkt	Kazuyoshi Funaki
5.	17 lutego	1998	Nagano	Skocznia duża drużynowo[c]	833.9 pkt	-99.1 pkt	Japonia

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
11.	15 lutego	1987	Oberstdorf	Skocznia duża indywidualnie	197.6 pkt	-18.4 pkt	Andreas Felder
1.	17 lutego	1987	Oberstdorf	Skocznia duża drużynowo[d]	634.1 pkt	–	–
6.	20 lutego	1987	Oberstdorf	Skocznia normalna indywidualnie	213.8 pkt	-10.6 pkt	Jiří Parma
4.	20 lutego	1989	Lahti	Skocznia duża indywidualnie	201.5 pkt	-17.0 pkt	Jari Puikkonen
1.	22 lutego	1989	Lahti	Skocznia duża drużynowo[e]	645.0 pkt	–	–
2.	26 lutego	1989	Lahti	Skocznia normalna indywidualnie	110.5 pkt	-4.0 pkt	Jens Weißflog
31.	10 lutego	1991	Val di Fiemme	Skocznia duża indywidualnie	147.4 pkt	-70.1 pkt	Franci Petek
2.	14 lutego	1991	Val di Fiemme	Skocznia duża drużynowo[f]	562.8 pkt	-4.8 pkt	Austria
3.	16 lutego	1991	Val di Fiemme	Skocznia normalna indywidualnie	219.6 pkt	-3.3 pkt	Heinz Kuttin
23.	12 marca	1995	Thunder Bay	Skocznia normalna indywidualnie	199.0 pkt	-67.0 pkt	Takanobu Okabe
1.	16 marca	1995	Thunder Bay	Skocznia duża drużynowo[c]	889.0 pkt	–	–
27.	22 lutego	1997	Trondheim	Skocznia normalna indywidualnie	229.0 pkt	-34.5 pkt	Janne Ahonen
1.	27 lutego	1997	Trondheim	Skocznia duża drużynowo[c]	955.3 pkt	–	–
4.	1 marca	1997	Trondheim	Skocznia duża indywidualnie	235.5 pkt	-16.6 pkt	Masahiko Harada

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
6.	25 lutego	1990	Vikersund	Loty indywidualnie	339.2 pkt	-18.5 pkt	Dieter Thoma
6.	11 lutego	1996	Tauplitz	Loty indywidualnie	684.6 pkt	-53.5 pkt	Andreas Goldberger

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
1.	2 lutego	1987	Asiago	Skocznia normalna indywidualnie	?	–	–
3.	4 lutego	1987	Asiago	Skocznia normalna drużynowo[g]	?	?	NRD

• sezon 1985/1986: 47.
• sezon 1986/1987: 10.
• sezon 1987/1988: 19.
• sezon 1988/1989: 5.
• sezon 1989/1990: 1.
• sezon 1990/1991: 5.
• sezon 1991/1992: 12.
• sezon 1992/1993: –
• sezon 1993/1994: 16.
• sezon 1994/1995: 8.
• sezon 1995/1996: 2.
• sezon 1996/1997: 12.
• sezon 1997/1998: 29.

Nr	Data	Miejscowość	Skocznia	Nota	Pozycja	Strata	Zwycięzca
1.	11 stycznia 1987	Szczyrbskie Jezioro	MS 1970 B	220.2 pkt	3.	-6.4 pkt	Vegard Opaas
2.	28 lutego 1987	Lahti	Salpausselkä	216.3 pkt	1.	–	–
3.	4 marca 1987	Örnsköldsvik	Paradiskullen	233.7 pkt	1.	–	–
4.	21 marca 1987	Oslo	Holmenkollbakken	226.2 pkt	2.	-2.9 pkt	Andreas Felder
5.	18 grudnia 1988	Sapporo	Ōkurayama	218.1 pkt	2.	-3.9 pkt	Jan Boklöv
6.	4 stycznia 1989	Innsbruck	Bergisel	214.5 pkt	2.	-0.5 pkt	Jan Boklöv
7.	6 stycznia 1989	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	217.0 pkt	2.	-1.5 pkt	Mike Holland
8.	14 stycznia 1989	Liberec	Ještěd	211.0 pkt	3.	-2.5 pkt	Jon Inge Kjørum
9.	8 marca 1989	Örnsköldsvik	Paradiskullen	228.5 pkt	2.	-3.0 pkt	Jens Weißflog
10.	25 marca 1989	Planica	Srednija Velikanka	207.1 pkt	3.	-15.4 pkt	Jens Weißflog
11.	3 grudnia 1989	Thunder Bay	Big Thunder	223.0 pkt	3.	-1.0 pkt	Dieter Thoma
12.	10 grudnia 1989	Lake Placid	MacKenzie Intervale K-120	236.6 pkt	1.	–	–
13.	4 stycznia 1990	Innsbruck	Bergisel	227.0 pkt	1.	–	–
14.	9 lutego 1990	Gstaad	Mattenschanze	204.6 pkt	3.	-5.2 pkt	František Jež
15.	11 lutego 1990	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	212.0 pkt	1.	–	–
16.	3 marca 1990	Lahti	Salpausselkä	223.5 pkt	3.	-8.5 pkt	Franz Neuländtner
17.	4 marca 1990	Lahti	Salpausselkä	210.0 pkt	3.	-7.5 pkt	Andreas Felder
18.	11 marca 1990	Sollefteå	Hallstabacken	217.5 pkt	2.	-7.0 pkt	Pavel Ploc
19.	24 marca 1990	Planica	Bloudkova velikanka	214.0 pkt	2.	-6.0 pkt	Roberto Cecon
20.	25 marca 1990	Planica	Bloudkova velikanka	226.0 pkt	1.	–	–
21.	1 grudnia 1990	Lake Placid	MacKenzie Intervale K-90	225.7 pkt	2.	-0.8 pkt	Andreas Felder
22.	9 grudnia 1990	Thunder Bay	Big Thunder	199.8 pkt	3.	-13.9 pkt	Andreas Felder
23.	4 stycznia 1991	Innsbruck	Bergisel	221.6 pkt	1.	–	–
24.	6 stycznia 1991	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	216.7 pkt	3.	-9.1 pkt	Andreas Felder
25.	23 lutego 1991	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	356.5 pkt	2.	-5.5 pkt	Stefan Zünd
26.	1 grudnia 1991	Thunder Bay	Normal Thunder	224.6 pkt	2.	-28.7 pkt	Toni Nieminen
27.	11 marca 1992	Trondheim	Granåsen	183.0 pkt	3.	-48.3 pkt	Toni Nieminen
28.	21 stycznia 1995	Sapporo	Miyanomori	240.0 pkt	3.	-5.5 pkt	Andreas Goldberger
29.	2 grudnia 1995	Lillehammer	Lysgårdsbakken	248.0 pkt	2.	-6.0 pkt	Mika Laitinen
30.	3 grudnia 1995	Lillehammer	Lysgårdsbakken	247.6 pkt	3.	-10.1 pkt	Janne Ahonen
31.	8 grudnia 1995	Villach	Villacher Alpenarena	243.5 pkt	3.	-5.0 pkt	Masahiko Harada
32.	12 grudnia 1995	Predazzo	Trampolino Dal Ben	242.0 pkt	2.	-2.0 pkt	Mika Laitinen
33.	16 grudnia 1995	Chamonix	Tremplin aux Bossons	229.5 pkt	1.	–	–
34.	17 grudnia 1995	Chamonix	Tremplin aux Bossons	224.5 pkt	2.	-8.5 pkt	Hiroya Saitō
35.	28 grudnia 1995	Oberhof	Hans-Renner-Schanze	229.4 pkt	2.	-12.1 pkt	Mika Laitinen
36.	6 stycznia 1996	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	235.9 pkt	3.	-15.3 pkt	Jens Weißflog
37.	21 stycznia 1996	Sapporo	Ōkurayama	224.1 pkt	1.	–	–
38.	28 stycznia 1996	Zakopane	Wielka Krokiew	248.1 pkt	3.	-19.2 pkt	Andreas Goldberger
39.	10 lutego 1996	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	344.7 pkt	3.	-12.3 pkt	Janne Ahonen
40.	17 lutego 1996	Iron Mountain	Pine Mountain	236.0 pkt	3.	-13.6 pkt	Jens Weißflog
41.	4 stycznia 1997	Innsbruck	Bergisel	246.7 pkt	3.	-7.4 pkt	Kazuyoshi Funaki
42.	29 grudnia 1997	Oberstdorf	Schattenbergschanze	235.2 pkt	3.	-5.7 pkt	Kazuyoshi Funaki

Do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja za konkurs Pucharu Świata.

Sezon 1985/1986
																									punkty
–	–	–	–	–	12	34	37	40	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	9	–	11
Sezon 1986/1987
																						punkty
–	9	–	–	–	–	–	13	–	9	3	–	–	–	1	19	1	4	–	–	6	2	124
Sezon 1987/1988
																				punkty
–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	6	4	–	11	10	8	41
Sezon 1988/1989
																				punkty
–	–	–	–	12	2	–	–	2	2	3	–	–	–	–	6	2	–	3	4	136
Sezon 1989/1990
																									punkty
3	7	8	1	-	15	5	8	1	9	-	15	11	7	3	1	11	4	3	3	6	2	4	2	1	289
Sezon 1990/1991
																						punkty
2	6	20	3	-	-	10	24	1	3	-	2	9	32	8	4	7	21	5	-	-	35	158
Sezon 1991/1992
																					punkty
2	8	–	–	9	6	26	4	2	14	13	–	–	13	50	–	–	3	27	–	15	81
Sezon 1992/1993
																	punkty
–	–	–	–	–	–	–	–	–	38	–	–	49	27	–	–	–	0
Legenda (do sezonu 1992/93)
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15  -  – zawodnik nie wystartował lub zajął miejsce poniżej 15.
Sezon 1993/1994
																			punkty
11	18	47	22	34	-	20	43	12	21	9	16	-	-	4	24	-	6	7	266
Sezon 1994/1995
																					punkty
19	9	4	6	8	7	11	7	5	3	15	29	27	9	15	13	5	-	10	6	21	572
Sezon 1995/1996
																												punkty
2	3	3	13	2	1	2	2	5	6	5	3	14	7	4	1	4	3	3	15	3	5	18	13	7	13	10	11	1384
Sezon 1996/1997
																									punkty
8	11	5	4	15	17	13	4	3	17	6	11	13	44	11	-	-	-	-	28	41	21	14	-	-	464
Sezon 1997/1998
																											punkty
13	13	19	33	19	-	-	3	44	14	32	19	24	13	-	-	12	38	32	21	41	31	-	-	-	-	-	213
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  -  – zawodnik nie wystartował lub nie zakwalifikował się

• sezon 1990/1991: 8.
• sezon 1994/1995: 10.
• sezon 1995/1996: 5.

• 1985/1986 – 19.
• 1986/1987 – 31.
• 1988/1989 – 30.
• 1989/1990 – 5.
• 1990/1991 – 6.
• 1991/1992 – 8.
• 1993/1994 – 30.
• 1994/1995 – 4.
• 1995/1996 – 2.
• 1996/1997 – 6.
• 1997/1998 – 20.

• 1997 – 22.
• 1998 – 59.

• 1994 – 2.
• 1995 – 3.
• 1996 – 1.
• 1997 – 23.

1.   Predazzo – 1 września 1994 (3. miejsce)
2.   Stams – 5 września 1994 (3. miejsce)
3.   Trondheim – 18 sierpnia 1996 (1. miejsce)
4.   Oberhof – 21 sierpnia 1996 (2. miejsce)
5.   Hinterzarten – 25 sierpnia 1996 (1. miejsce)
6.   Predazzo – 28 sierpnia 1996 (2. miejsce)

W 1994 i 1995 roku sumowano punkty za wszystkie skoki (tak jak np. w TCS)

1994
			punkty
4	3	3	693,9
1995
				punkty
6	16	10	5	935,6
1996
					punkty
1	2	1	2	5	405
1997
					punkty
-	6	27	43	22	53
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  -  – zawodnik nie wystartował lub nie zakwalifikował się

• Ari-Pekka Nikkola w bazie Międzynarodowej Federacji Narciarskiej i Snowboardowej (ang.)
• Ari-Pekka Nikkola w bazie Olympedia.org (ang.)
• Ari-Pekka Ari-Pekka Nikkola w bazie Skoki.hostigasp.pl
• Ari-Pekka Nikkola. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. w bazie Sport-Reference.com (ang.)