Aleksiej Brusiłow

Urodził się w Tyflisie 19 sierpnia^?/31 sierpnia 1853 jako syn generała-porucznika Alieksjeja Nikołajewicza (Алексей Николаевич). Jego matka Maria Luiza Niestojemska, córka Antoniego Niestojemskiego, była Polką. Ukończył Korpus Paziów i rozpoczął służbę w armii carskiej w roku 1872. Jako oficer kawalerii uczestniczył w wojnie rosyjsko-tureckiej w latach 1877–1878 na Kaukazie^[1]. Następnie od 1879 do 1906 roku był wykładowcą, a później komendantem w Oficerskiej Szkole Kawalerii. Od 1906 roku służył jako dowódca dywizji kawalerii, potem od stycznia 1909 roku jako dowódca 14 Korpusu Armijnego. W latach 1912–1913 pełnił funkcję zastępcy dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego. 6 grudnia 1912 roku mianowany generałem-majorem. 15 sierpnia 1913 roku został dowódcą 12 Korpusu Armijnego w Lublinie. Od początku mobilizacji 19 lipca 1914 roku służył jako dowódca Grupy Proskurowskiej, która 28 czerwca została przemianowana na 8 Armię^[1].

Od początku I wojny światowej dowodził skutecznie 8 Armią w czasie walk w Galicji. W marcu 1916 roku został dowódcą Frontu Południowo-Zachodniego. Zaplanował i przeprowadził w lipcu 1916 roku udaną ofensywę na Wołyniu (tzw. ofensywa Brusiłowa) w wyniku której wojska rosyjskie wzięły do niewoli około 250 000 jeńców^[1]. Do końca roku jeszcze dwukrotnie podejmował działania zaczepne, jednak nie odnosiły one tak znaczącego sukcesu. W czasie rewolucji lutowej wywierał nacisk na cara Mikołaja II i poparł jego abdykację. Od 4 czerwca do 1 sierpnia 1917 roku najwyższy naczelny dowódca armii rosyjskiej. Pod naciskiem Aleksandra Kiereńskiego podpisał rozkaz o wprowadzeniu kary śmierci na froncie za działalność rewolucyjną. W lipcu podjął kolejną ofensywę, zwaną też ofensywą Kiereńskiego, która ze względu na niskie morale wojsk i słabe wyposażenie szybko się załamała. Po niepowodzeniu operacji 19 lipca 1917 roku został usunięty ze stanowiska i mianowanym doradcą specjalnym Rządu Tymczasowego. Po rewolucji październikowej przeszedł w stan spoczynku, odrzucił też prośbę sił białogwardzistów o przyłączeniu się do kontrrewolucji jako dowódca wojsk białych.

Od 1919 roku służył w Armii Czerwonej. 2 maja 1920 roku wyznaczony został przewodniczącym Rady Specjalnej przy Naczelnym Dowódcy, w skład której weszło kilkunastu generałów armii carskiej. 30 maja Rada na czele z Brusiłowem wsparła swoim autorytetem apel do byłych oficerów carskich o wstępowanie w szeregi Armii Czerwonej do walki z Wojskiem Polskim^[1]. W latach 1920–1923 w Ludowym Komisariacie Obrony, a w latach 1923–1924 inspektor kawalerii. Następnie pełnił funkcję doradcy ds. specjalnych w Rewolucyjnej Radzie Wojskowej ZSRR.

Wydał Moi wospominanija (1929).

• Order Świętego Stanisława, III klasy z mieczami i kokardą (1878)
• Order Świętej Anny, III klasy z mieczami i kokardą (1878)
• Order Świętego Stanisława, II klasy z mieczami (1878)
• Order Świętej Anny, II klasy (1883)
• Order Świętego Włodzimierza, IV klasy (1895)
• Order Świętego Włodzimierza, III klasy (1898)
• Order Świętego Stanisława, I klasy (1903)
• Order Świętej Anny, I klasy (1909)
• Order Świętego Włodzimierza, II klasy (1913)
• Order Świętego Jerzego, IV klasy (23.08.1914)
• Order Świętego Jerzego, III klasy (18.09.1914)
• Order Orła Białego, z mieczami (10.01.1915)
• Szabla Świętego Jerzego (27.10.1915)
• Szabla Świętego Jerzego (20.07.1916)^[2]

• Alan Palmer: Kto jest kim w polityce. Świat od roku 1860. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 1998. ISBN 83-85852-28-X.

• В штабе генерал-адъютанта Брусилова (кинохроника) w serwisie YouTube
• Autoreferat
• Sokołow. august-1914.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-10)]. // Вопросы истории. 1988. № 11. С.80-97.
• Ryżkow. august-1914.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-28)]. // Сто великих россиян. М., 2003. С.305-310.
• Golikow. vivovoco.rsl.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-14)]. // Новая и новейшая история. 1998, № 4.
• Atak w lecie 1916
• Regiment.ru