Zębiełek sycylijski

Zębiełek sycylijski

Crocidura sicula[1]
G.S. Miller, 1900
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	ryjówkokształtne
Rodzina	ryjówkowate
Podrodzina	zębiełki
Rodzaj	zębiełek
Gatunek	zębiełek sycylijski
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
najmniejszej troski
Zasięg występowania
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Zębiełek sycylijski (Crocidura sicula) – gatunek ssaka z rodziny ryjówkowatych (Soricidae).

Występuje na Sycylii i okolicznych wysepkach, zaobserwowano go również na maltańskiej wyspie Gozo. Na wyspie Malta prawdopodobnie wymarł, gdyż znany jest stamtąd jedynie ze szczątków subfosylnych. Preferuje zarośla oraz lasy na wysokości do 1000 m n.p.m.^[2] Zwykle wyszukuje wilgotnego obszaru, szczególnie latem^[3].

Wyróżnia się 4 podgatunki^[1][4]:

• Crocidura sicula sicula G.S. Miller, 1900 – na Sycylii^[5]
• Crocidura sicula aegatensis Hutterer, 1991 – na wyspach Egady^[5]
• Crocidura sicula calypso Hutterer, 1991 – na Gozo^[5]
• Crocidura sicula esuae Kotsakis, 1984

Osiąga od 50 do 79 mm długości ciała, ma ogon o długości od 28 do 45 mm. Jego masa wynosi od 4 do 10,5 g. Mają szarobrązową sierść na grzbiecie i jasnoszarą na brzuchu. Ogon zwykle jest dwukolorowy i ma jasne plamki na końcu. Młode mają zwykle wyraźniejsze barwy niż dorosłe osobniki^[3].

Żywią się bezkręgowcami. Główną część diety stanowią owady takie jak gąsienice i chrząszcze. Jedzą również stonogi, dżdżownice oraz ślimaki^[3].

W jednym miocie rodzi się zwykle od 3 do 9 młodych^[3].

Na wolności osiągają wiek od 12 do 18 miesięcy. Potrafią zapadać w letarg. Są aktywne zarówno w dzień, jak i w nocy. Ich populacja wykazuje cechy sezonowości, latem jest najmniejsza, a zimą największa^[3].