USS Jacksonville (SSN-699)
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
 US Navy
| |
| Wejście do służby |
16 maja 1981 |
| Wycofanie ze służby |
2013[1] |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
110 m |
| Szerokość |
10 m |
| Zanurzenie testowe |
300 m |
| Rodzaj kadłuba |
dwukadłubowy |
| Materiał kadłuba | |
| Napęd | |
| 1 reaktor S6G chłodzony wodą 1 turbina o mocy 30.000 KM napędzająca jedną śrubę | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu • taktyczna |
|
| Sensory | |
| • radar:AN/BPS-15 • sonary: AN/BQQ-5 i AN/BQS-15 antena holowana TB-16 | |
| Uzbrojenie | |
| 26 x Mk 48 ADCAP, Tomahawk SLCM miny: Mk.67 SLMM, Mk.60 Captor | |
| Wyrzutnie torpedowe |
torpedowe: 4 x 533 mm na dziobie |
| Załoga |
132 oficerów i marynarzy |
USS Jacksonville (SSN-699) – amerykański wielozadaniowy okręt podwodny z napędem atomowym typu Los Angeles, należący do pierwszej grupy okrętów 688 - bez pionowych wyrzutni pocisków manewrujących typu VLS. Jako okręt najstarszej generacji jednostek 688 dysponował możliwością wystrzeliwania torped mk.48 i pocisków manewrujących UGM-109 Tomahawk, a także stawiania min wyłącznie poprzez wykorzystanie czterech zainstalowanych dziobowych wyrzutni torpedowych. Jednostka o długości 110 metrów i wyporności w zanurzeniu wynoszącej 6927 długich ton, dzięki napędowi atomowemu zapewnianemu przez siłownię o mocy 30000 KM z reaktorem wodnociśnieniowym S6G, zdolna była do pływania podwodnego z prędkością 33 węzłów.
W czwartek, 10 stycznia 2013 r., około godziny piątej czasu lokalnego amerykański okręt podwodny USS Jacksonville (SSN-699) typu Los Angeles, w czasie realizowania misji w wodach Zatoki Perskiej, zderzył się z niezidentyfikowanym statkiem rybackim. Według oficjalnego oświadczenia US Naval Forces Central Command na pokładzie SSN-699 nikt nie został ranny.
Do kolizji doszło w chwili, gdy SSN-699 znajdował się na głębokości peryskopowej. Niezwłocznie po kontakcie załoga okrętu podwodnego próbowała podnieść jeden z peryskopów co okazało się niemożliwe. Obserwacja otoczenia przy użyciu drugiego peryskopu pozwoliła na wstępną ocenę skutków zderzenia. Jak się okazało maszt jednego z peryskopów został ścięty.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.
- Norman Friedman, James L. Christley: U.S. Submarines Since 1945: An Illustrated Design History. Naval Institute Press. ISBN 1-55750-260-9.
- Norman Friedman: The Naval Institute guide to world naval weapons systems, 1997-1998. Annapolis, Maryland: US Naval Institute, 1997. ISBN 1-55750-268-4.