Uğur Mumcu
 Pomnik Uğura Mumcu w Selçuku | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
dziennikarz, prawnik |
| Narodowość | |
Uğur Mumcu (ur. 22 sierpnia 1942 w Kırşehirze, zm. 24 stycznia 1993 w Ankarze[1]) – turecki dziennikarz i prawnik, ofiara zamachu terrorystycznego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był jednym z czwórki dzieci urzędnika państwowego Hakkı Şinasi Beja. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie w Ankarze[1]. Po studiach, w latach 1965-1969 pracował w kancelarii prawniczej. W 1969 powrócił na macierzystą uczelnię, gdzie przez trzy lata pracował na stanowisku asystenta[2]. Pracując na uczelni, pisał artykuły do czasopisma Yön, a następnie stał się komentatorem wydarzeń politycznych w czasopismach Akşam, Cumhuriyet i Milliyet. Za jeden z artykułów poświęconych tureckiemu socjalizmowi otrzymał nagrodę Yunusa Nadiego[1].
W 1971, kiedy w Turcji doszło do wojskowego zamachu stanu, Mumcu przebywał w Stambule, gdzie 17 maja 1971 został aresztowany i poddany torturom. Opuścił więzienie po kilku miesiącach[1]. W latach 1972–1974 odbywał służbę wojskową w rejonie Patnos. Po powrocie do cywila rozpoczął współpracę z dziennikiem Yeni Ortam, a rok później pisał felietony do Cumhuriyet, z którym związał się do końca życia[2]. Jest uważany za pierwszego w dziejach Turcji dziennikarza śledczego[2]. W 1982 napisał książkę o Mehmecie Ali Agcy, rok później odwiedził bohatera swojej książki w więzieniu[2]. Zajmował się badaniem związków Partii Pracujących Kurdystanu z tureckimi służbami specjalnymi, w tym także wysyłki broni do Kurdów w Iraku. W styczniu 1993 zapowiedział wydanie książki, która miała być poświęcona związkom kurdyjskich nacjonalistów z tureckim wywiadem[1].
Okoliczności śmierci
[edytuj | edytuj kod]Rankiem 24 stycznia 1993 Mumcu opuścił swój dom i wsiadł do samochodu Renault 12, którym miał udać się do pracy. Umieszczona w samochodzie bomba wypełniona C4 eksplodowała niszcząc doszczętnie samochód i zabijając kierowcę[1]. Został pochowany na cmentarzu Cabeci w Ankarze. O przygotowanie zamachu podejrzewano zarówno tureckie służby specjalne, jak też Kurdów[1].
Pamięć
[edytuj | edytuj kod]Uğur Mumcu pozostawił żonę Güldal i dwójkę dzieci[1]. Güldal Mumcu w 1994 założyła fundację wspierającą działania dziennikarzy śledczych, która nosi imię jej zmarłego męża.
Publikacje
[edytuj | edytuj kod]- 1975: Mobilya Dosyası
- 1977: Suçlular ve Güçlüler
- 1977: Sakıncalı Piyade
- 1977: Bir Pulsuz Dilekçe
- 1978: Büyüklerimiz
- 1981: Söz Meclisten İçeri
- 1982: Ağca Dosyası
- 1984: Sakıncasız
- 1993: Kürt Dosyası
- 2004: Eğilmeden Bükülmeden