U-143 (1940)

U-143
	Historia
Położenie stępki	3 stycznia 1940; Deutsche Werke AG, Kilonia
Wodowanie	10 sierpnia 1940
	Kriegsmarine
Wejście do służby	18 września 1940
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	nawodna 314 t, podwodna 364 t, całkowita 460 t
Długość	43,97 m (kadłuba mocnego 29,8 m)
Szerokość	4,92 m (kadłuba mocnego 4,00 m)
Zanurzenie	125 m, 175 m (maks.), 3,95 m (na powierzchni)
	Napęd
	2 silniki wysokoprężne MWM RS127S, 6-cylindrowe, 700 KM (512 kW); 2 silniki elektryczne, 410 KM (306 kW)
Prędkość	12,7 w. na powierzchni,; 2 7,4 w. w zanurzeniu
Zasięg	5650 Mm przy 8 w. na powierzchni; 56 Mm przy 4 w. w zanurzeniu
	Uzbrojenie
	3 wyrzutnie torpedowe (dziobowe), 5 torped (lub 18 min),; 1 (od lipca 1940 zdwojone) działko przeciwlotnicze 20 mm
Załoga	4 oficerów, 22 podoficerów i marynarzy

U-143 – niemiecki okręt podwodny (U-Boot) typu II D z okresu II wojny światowej. Okręt wszedł do służby we wrześniu 1940 roku. Wybrani dowódcy^[1]: Oblt. Ernst Mengersen, Oblt. Helmut Möhlmann, Oblt. Harald Gelhaus.

Historia

Wykorzystywany głównie jako jednostka szkolna. Podczas ostatniego ze swoich czterech patroli bojowych zatopił statek handlowy – norweski frachtowiec „Inger” (1 409 BRT).

Poddany 5 maja 1945 roku na wyspie Helgoland, przebazowany z Wilhelmshaven do Loch Ryan w Szkocji. Zatopiony 22 grudnia 1945 roku podczas operacji Deadlight.

Przypisy

↑ Uwzględniono tylko odznaczonych Krzyżem Żelaznym

Bibliografia

U-143. [dostęp 2011-12-26]. (ang.).
U-143 Typ IID. [dostęp 2011-12-26]. (pol.).
Marek Twardowski. Operacja „Deadlight”. „Morza, Statki i Okręty”. III (6 (13)), s. 61-70, 1998. Warszawa: Magnum-X. ISSN 1426-529X.

[1] Uwzględniono tylko odznaczonych Krzyżem Żelaznym

[1]

Typ II A	U-1 U-2 U-3 U-4 U-5 U-6
Typ II B	U-7 U-8 U-9 U-10 U-11 U-12 U-13 U-14 U-15 U-16 U-17 U-18 U-19 U-20 U-21 U-22 U-23 U-24 U-120 U-121
Typ II C	U-56 U-57 U-58 U-59 U-60 U-61 U-62 U-63
Typ II D	U-137 U-138 U-139 U-140 U-141 U-142 U-143 U-144 U-145 U-146 U-147 U-148 U-149 U-150 U-151 U-152