Thang-ta

Thang-ta (manipuri thang - miecz, ta - oszczep, dzida) – hinduska szkoła walki. Doskonali ona umiejętności walki zawodników posiadających różną broń: jeden z nich ma miecz a drugi oszczep. Znajduje ona swoje zastosowanie w walce, gdzie jeden z zawodników ma broń (oszczep, miecz) a drugi nie ma jej wcale (sarit-sarak).

Wyróżnia się następujące rodzaje thang-ta:

• rytualne - wiążące się z praktykowaniem tantryzmu;
• artystyczne - występ taneczny z bronią;
• sportowe - polegające na współzawodnictwie.

Początki thang-ta wiążą się z podaniami mitologicznymi. Bóg mający postać smoka Lainingthou Pakhangba polecił królowi Mungyamba zabić demona Moydana z Khagi. Miał do tego wykorzystać miecz i oszczep. Natomiast jedno z indyjskich podań mówi, że bóg rozpoczął tworzenie świata od miecza i oszczepu. Inne, że bóg i król Nongda Lairel Pakhangba używał tych narzędzi w boju.

Szkoła walki powstała ok. XVII wieku, a jej rozwój przypada na czasy istnienia samodzielnego królestwa Manipurów. Za panowania Brytyjczyków zakazano uprawiania dawnych sztuk walki. Po 1947 r., gdy Indie odzyskały niepodległość odrodziła się także stara tradycja a w tym thang-ta.

• Wojciech Lipoński; Encyklopedia sportów świata, Oficyna Wydawnicza Atena, Poznań 2006, ISBN 83-923700-0-7, ISBN 978-83-923700-0-0