Tadeusz Nowakowski (bokser)

Tadeusz Nowakowski

Data urodzenia	14 stycznia 1934
Data i miejsce śmierci	3 marca 2011 Sanok
Obywatelstwo	Polska
Kategoria wagowa	półśrednia
Klub	Stal Mielec
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	248
Zwycięstwa	211
Porażki	28
Remisy	9
Dorobek medalowy
Mistrzostwa Polski brąz 1952 waga półśrednia (67 kg) złoto 1957 waga półśrednia (67 kg) Odznaczenia państwowe

Tadeusz Nowakowski (ur. 14 stycznia 1934 we Francji, zm. 3 marca 2011 w Sanoku) – polski bokser, reprezentant Polski, trener.

Urodził się w rodzinie polskich emigrantów we Francji. Tam też pierwszy raz był na zawodach bokserskich w Lens. Po repatriacji do Polski wraz z rodziną osiadł w Bytomiu i tam rozpoczął treningi w klubie Budowlani Bytom. Pierwszą walkę stoczył 7 lutego 1948. Po wyprowadzce ze Śląska zamieszkał w Mielcu, gdzie został pracownikiem WSK Mielec i zawodnikiem pięściarskiej sekcji klubu Stal Mielec. W 1951 i 1952 został mistrzem województwa rzeszowskiego w wadze półśredniej oraz uzyskał prawo startu w mistrzostwach Polski, gdzie w turnieju 1952 w Warszawie wywalczył brązowy medal. W międzyczasie został absolwentem Gimnazjum Przemysłowego Państwowej Fabryki Wagonów w Sanoku z 1952 (zasadnicza szkoła zawodowa o specjalności ślusarz maszynowy)^[1]. W kolejnych latach ponownie zostawał mistrzem województwa rzeszowskiego, mistrzem zrzeszenia Stal. Na turnieju MP 1957 w Gdańsku zdobył złoty medal, pokonując Jerzego Debisza, Koszałkowskiego i Lewandowskiego. Został zawodnikiem kadry Polski kierowanej przez Feliksa Stamma. Uczestniczył w mistrzostwach Europy w Pradze 1957, gdzie został wyeliminowany w swojej pierwszej walce tego turnieju. Później przedwcześnie zakończył karierę reprezentacyjną z uwagi na brak zgody ze strony władz PRL wydania dokumentów przed wyjazdem do Wielkiej Brytanii (przyczyną miał być akt urodzenia Nowakowskiego we Francji). W kolejnych latach nadal reprezentował Stal Mielec.

Pod koniec czynnej kariery zawodniczej, zakończonej w 1962, był równolegle instruktorem grup młodzieżowych w klubie. W 1968 został trenerem w sekcji pięściarskiej Stali Sanok i pełnił funkcję przez kolejne lata^[2][3]. Był szkoleniowcem seniorów i juniorów, a ponadto pracował w Sanockiej Fabryce Autobusów „Autosan”. Jako trener pracował w Sanoku przez 24 lata (w tym czasie czasowo był przez 1,5 roku szkoleniowcem w Avii Świdnik od 1977 przez jeden sezon, w 1980 ponownie został szkoleniowcem Stali^[4]). W kwietniu 1983, po 15 latach pracy, zrezygnował z funkcji trenera pięściarskiej drużyny seniorów Stali Sanok, występującej wówczas w II lidze (na stanowisku trenera został zastąpiony przez Józefa Sołdryka)^[5][6][7]. W późniejszych latach trenował młodych adeptów pięściarstwa w Stali Sanok^[8]. Wśród jego sanockich wychowanków byli m.in. Waldemar Wójcik (wicemistrz Europy), Stanisław Bednarz (wicemistrz Polski juniorów), Jan Sybilla, Antoni Rakoczy, Adam Wiszyński, Antoni Pankiewicz, Jan i Wiesław Florczak. W 1985 zasiadł w sądzie koleżeńskim ZKS Stal Sanok^[9]. Sekcja bokserska Stali Sanok została rozwiązana w 1993.

Tadeusz Nowakowski zmarł 3 marca 2011. Jego żoną była Zofia (1947-1993). Oboje zostali pochowani na Cmentarzu Posada w Sanoku.

• Złoty Krzyż Zasługi (1987)^[10].
• Srebrny Krzyż Zasługi (1976)^[11].
• Złota Odznaka Polskiego Związku Bokserskiego^[12].
• Wyróżnienie za stoczenie 140 walk w barwach Stali Mielec (grudzień 1955)^[13].
• Brązowa odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” (1988)^[14]
• Nagroda Dyrektora Wydziału ds. Młodzieży i Kultury Fizycznej Urzędu Wojewódzkiego w Krośnie (1988)^[14]

• Piotr Osmólski: Leksykon boksu. Warszawa: Sport i Turystyka, 1989. ISBN 978-83-217-2680-9. ISBN 83-217-2680-1. (pol.).
• Józef Ząbkiewicz. Ludzie sanockiego sportu. Tadeusz Nowakowski. „Tygodnik Sanocki”, s. 10, Nr 27 (139) z 8 lipca 1994. 
• Zmarł Tadeusz Nowakowski. pozb.pl, 5 marca 2011. [dostęp 2014-05-12].