Tommy Robredo

Tommy Robredo

Państwo	Hiszpania
Data i miejsce urodzenia	1 maja 1982 Hostalric
Wzrost	180 cm
Gra	praworęczny, jednoręczny bekhend
Status profesjonalny	1998
Zakończenie kariery	2022
Trener	Jose Luis Aparisi
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	12
Najwyżej w rankingu	5 (28 sierpnia 2006)
Australian Open	QF (2007)
Roland Garros	QF (2003, 2005, 2007, 2009, 2013)
Wimbledon	4R (2014)
US Open	QF (2013)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	5
Najwyżej w rankingu	16 (20 kwietnia 2009)
Australian Open	QF (2003)
Roland Garros	QF (2009)
Wimbledon	QF (2010)
US Open	SF (2004, 2008, 2010)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Tommy Robredo Garces (ur. 1 maja 1982 w Hostalric) – hiszpański tenisista, zdobywca Pucharu Davisa oraz Pucharu Hopmana, olimpijczyk.

Treningi tenisowe rozpoczął jako pięciolatek pod kierunkiem ojca. W 1998 roku wygrał nieoficjalne mistrzostwa świata juniorów Orange Bowl na Florydzie (w kategorii do lat 16), a w 2000 roku był najlepszym juniorem w Hiszpanii oraz finalistą gry pojedynczej juniorów French Open (przegrał z Paulem-Henrim Mathieu). Również jako junior odniósł w 2000 dwa zwycięstwa wielkoszlemowe w deblu, najpierw w Australian Open (w parze z Nicolasem Mahutem) oraz French Open (z Marcem Lópezem).

Oficjalnie jako zawodowiec Robredo debiutował w 1998, rok później zaliczając pierwszy występ w turnieju rangi ATP World Tour – doszedł do III rundy imprezy w Barcelonie, eliminując dwóch znanych rywali, Włocha Sanguinettiego i Rosjanina Safina. W 2000 roku rywalizował głównie w rozgrywkach ATP Challenger Tour.

W 2001 roku był w IV rundzie Rolanda Garrosa, gdzie przegrał z Kafielnikowem i US Open, pokonując wcześniej Juana Carlosa Ferrero; odpadł z Roddickiem. W kwietniu po raz pierwszy w karierze doszedł do finału zawodów ATP World Tour, podczas rywalizacji w Casablance, ale finałowe spotkanie przegrał z Guillermo Cañasem, natomiast w lipcu zwyciężył w Sopocie, zdobywając tym samym swój pierwszy tytuł ATP World Tour. W finale pokonał swojego rodaka Alberta Portasa 1:6, 7:5, 7:6. Tegoż samego sezonu awansował jeszcze do finału debla w Barcelonie, jednak wspólnie z Fernando Vicente nie sprostał Amerykanom Johnsonowi i Palmerowi. Sezon 2001 zakończył w czołowej trzydziestce rankingu światowego.

Rok 2002 Robredo rozpoczął w zwycięstwa w Pucharze Hopmana grając razem z Arantxą Sánchez Vicario. W finale hiszpańska para pokonała 2:1 zespół USA, a Robredo zdobył najpierw singlowy punkt pokonując Jana-Michaela Gambilla oraz z Vicario wygrywając z parą Monica Seles-Gambill. Trzeci singlowy finał Robredo rozegrał w połowie lipca 2003 w Stuttgarcie. Mecz o tytuł przegrał z Guillermo Corią. Tegoż samego roku osiągnął ćwierćfinał wielkoszlemowego Rolanda Garrosa, eliminując po drodze lidera światowego rankingu Lleytona Hewitta oraz trzykrotnego triumfatora tych zawodów Gustavo Kuertena. Pojedynek o dalszą fazę zakończył się porażką Robredo z Albertem Costą.

Na początku roku 2004 Hiszpan odniósł zwycięstwo w deblowych zmaganiach w Ćennaju, partnerując Rafaelowi Nadalowi. W finale wygrał z duetem Jonatan Erlich-Andy Ram. Drugi singlowy tytuł Robredo wywalczył w Barcelonie po wygranej w pięciosetowym meczu w fazie finałowej nad Gastónem Gaudio. Sezon 2004 zakończył na 13. miejscu w rankingu światowym.

W 2005 Robredo na początku maja awansował do finału singla i debla w portugalskim Estoril. W finale gry pojedynczej tym razem przegrał z Gastónem Gaudio, a w deblu wraz z Juanem Ignacio Chelą uległ parze František Čermák-Leoš Friedl. Kolejny finał deblowy z udziałem Robredo odbył się w Stuttgarcie, gdzie ponownie decydujący pojedynek zakończył się przegraną Hiszpana, tym razem z duetem José Acasuso-Sebastián Prieto. Partnerem Robredo był wówczas Mariano Hood. Ponadto w tym roku Robredo po raz drugi uzyskał ćwierćfinał Rolanda Garrosa, eliminując m.in. Marata Safina (wówczas nr 3. w rankingu). Spotkanie o półfinał imprezy przegrał z Nikołajem Dawydienką.

W sezonie 2006 Robredo swój pierwszy finał zagrał na początku maja w Barcelonie. Mecz finałowy przegrał z Rafaelem Nadalem. W tym samym miesiącu wygrał turniej rangi ATP Masters Series w Hamburgu. Po drodze pokonał m.in. Davida Ferrera, Mario Ančicia, a w finale wynikiem 6:1, 6:3, 6:3 Radka Štěpánka. Dwa miesiące później Hiszpan odniósł kolejne zwycięstwo, w szwedzkim Båstad, po wygranej w decydującym meczu z Nikołajem Dawydienką. Dnia 28 sierpnia Robredo osiągnął 5. pozycję w rankingu – najwyższą w karierze, natomiast sezon ukończył na 7. miejscu dzięki czemu zakwalifikował się do turnieju Tennis Masters Cup. W fazie grupowej Hiszpan przegrał dwa spotkania, z Dawydienką i Nadalem, a na koniec pokonał Jamesa Blake’a, jednak to nie wystarczyło, aby awansował do dalszej rundy rozgrywek.

Sezon 2007 Robredo zainaugurował od finału w Auckland, lecz w finale nie sprostał Ferrerowi. Następnie osiągnął ćwierćfinał Australian Open, w którym przegrał z Rogerem Federerem. W maju już po raz trzeci doszedł do ćwierćfinału Rolanda Garrosa (porażka ponownie z Federerem), a w sierpniu zwyciężył w Sopocie, po wygranej w finale nad José Acasuso. Jesienią Hiszpan dotarł jeszcze do dwóch finałów, w Pekinie (porażka z Fernando Gonzálezem), a potem w Metzu, gdzie wygrał cały turniej. Sezon Robredo zakończył na 10. miejscu w światowym rankingu ATP.

Rok 2008 ukończył mając na koncie jeden singlowy tytuł, w Båstad, po zwycięstwie w finale nad Tomášem Berdychem oraz finałem w Warszawie, gdzie przegrał z Dawydienką. Ponadto Hiszpan odniósł deblowy triumf w Monte Carlo, turnieju rangi ATP Masters Series. Spotkanie finałowe (w parze z Nadalem) wygrał z Maheshem Bhupathim i Markiem Knowlesem.

Na początku 2009 roku Robredo wystartował w południowoamerykańskim tournée, najpierw w Costa do Sauipe, a potem w Buenos Aires. W Costa do Sauipe rozgrywki zakończyły się podwójnym triumfem Hiszpana; w singlu zdobył tytuł po zwycięstwie w finale nad Thomazem Belluccim, a w deblu razem z Marcelem Granollersem pokonał w decydującym meczu Lucasa Arnolda Kera i Juana Mónaco. W Buenos Aires Robredo zdobył mistrzostwo w singlu po wygranej w finale nad Mónaco. W maju Hiszpan dotarł po raz czwarty w karierze do ćwierćfinału Rolanda Garrosa. Do końca sezonu osiągnął jeszcze dwa finały deblowe (grając w parze z Granollersem), zwyciężając wpierw w Walencji, a następnie przegrywając w finale imprezy ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu.

Sezon 2010 rozpoczął od wygranej w po raz drugi w karierze w Pucharze Hopmana, partnerując tym razem Maríi José Martínez Sánchez. Robredo nie przegrał w zawodach meczu, zarówno w singlu oraz deblu. W finale Hiszpanie pokonali Wielką Brytanię, a Robredo pokonał w tej rundzie Andy’ego Murraya.

W połowie stycznia 2011 roku Hiszpan zatriumfował w zmaganiach deblowych w Auckland razem z Marcelem Granollersem. Hiszpańska para, grająca z nr 2. pokonała w finale duet Johan Brunström-Stephen Huss. Dziesiąty zawodowy turniej w singlu Robredo wywalczył w lutym podczas rywalizacji w Santiago. Mecz finałowy zakończył się wygraną Hiszpana nad Santiago Giraldo.

W 2012 roku Hiszpan zmagał się głównie z kontuzjami. W sezonie 2013, na początku stycznia, Robredo wywalczył piąty tytuł w grze podwójnej, a dokonał tego w Brisbane. Będąc w parze z Marcelo Melo odniósł finałowe zwycięstwo z Erikiem Butorakiem i Paulem Hanleyem. W połowie kwietnia, po ponad dwóch latach, Hiszpan ponownie wygrał singlowy turniej ATP World Tour, w Casablance. Robredo wyeliminował m.in. Stanislasa Wawrinkę, a w finale rezultatem 7:6(6), 4:6, 6:3 Kevina Andersona. Pod koniec lipca hiszpański tenisista zatriumfował w Umagu, gdzie w finale pokonał Fabio Fogniniego.

Pierwszy finał do jakiego Robredo awansował w sezonie 2014 miał miejsce pod koniec lipca w Umagu, gdzie poniósł porażkę z Pablo Cuevasem. Był to zarazem dwudziesty finał singlowy w karierze Hiszpana. Pod koniec września zawodnik z Hiszpanii dotarł do finału w Shenzhen, w którym przegrał z Andym Murrayem 7:5, 6:7(9), 1:6, nie wykorzystując w drugim secie pięciu piłek meczowych. Miesiąc później Robredo i Murray zmierzyli się w finale w Walencji. Mecz ponownie wygrał Murray, który po raz kolejny wybronił pięć meczboli, triumfując ostatecznie 3:6, 7:6(7), 7:6(8).

Ostatni singlowy finał Robredo zanotował w lipcu 2015 roku w Båstad. Przegrał w nim z Benoîtem Pairem 6:7(7), 3:6. Po kilku latach słabszych występów, na krótko przed ukończeniem 40 lat, zakończył karierę zawodniczą w kwietniu 2022 na turnieju w Barcelonie – tym samym, w którym odnotował pierwszy wygrany pojedynek w ATP Tour oraz w którym sam triumfował w 2004^[1].

W Pucharze Davisa debiutował w 2002 roku, w ćwierćfinale z USA ulegając Roddickowi (mecz z Jamesem Blakiem nie został dokończony). W 2004 roku miał udział w zdobyciu Pucharu Davisa przez Hiszpanię, zdobywając m.in. punkt singlowy w I rundzie z Czechami (pokonał Štěpánka). W finale Pucharu Davisa 2004 został wystawiony do debla z Juanem Carlosem Ferrero; Hiszpanie przegrali ten mecz z Bobem i Mikiem Bryanami, ale trofeum i tak przypadło ekipie europejskiej, dla której punkty zdobywali Rafael Nadal i Carlos Moyá. W 2008 i 2009 roku również był w reprezentacji (pomimo braku występów w finałach) która zdobyła trofeum. Ostatni raz w reprezentacji pucharowej grał w 2015, zdobywając jeden punkt w przegranym spotkaniu z Rosjanami. Bilans Hiszpana w tych rozgrywkach wyniósł sześć zwycięstw i osiem porażek w singlu oraz trzy wygrane i cztery przegrane w deblu.

W 2004 i 2008 roku Robredo uczestniczył w igrzyskach olimpijskich. W Atenach doszedł do III rundy gry pojedynczej, natomiast w deblu poniósł porażkę w I rundzie w parze z Feliciano Lópezem. W Pekinie z kolei doznał porażki w singlu w I rundzie, a w deblu awansował do II rundy, wspólnie z Rafaelem Nadalem.

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	15 kwietnia 2001	Casablanca	Ceglana	Guillermo Cañas	5:7, 2:6
Zwycięzca	1.	29 lipca 2001	Sopot	Ceglana	Albert Portas	1:6, 7:5, 7:6(2)
Finalista	2.	20 lipca 2003	Stuttgart	Ceglana	Guillermo Coria	2:6, 2:6, 1:6
Zwycięzca	2.	2 maja 2004	Barcelona	Ceglana	Gastón Gaudio	6:3, 4:6, 6:2, 3:6, 6:3
Finalista	3.	1 maja 2005	Estoril	Ceglana	Gastón Gaudio	1:6, 6:2, 1:6
Finalista	4.	30 kwietnia 2006	Barcelona	Ceglana	Rafael Nadal	4:6, 4:6, 0:6
Zwycięzca	3.	21 maja 2006	Hamburg	Ceglana	Radek Štěpánek	6:1, 6:3, 6:3
Zwycięzca	4.	16 lipca 2006	Båstad	Ceglana	Nikołaj Dawydienko	6:2, 6:1
Finalista	5.	13 stycznia 2007	Auckland	Twarda	David Ferrer	4:6, 2:6
Zwycięzca	5.	5 sierpnia 2007	Sopot	Ceglana	José Acasuso	7:5, 6:0
Finalista	6.	16 września 2007	Pekin	Twarda	Fernando González	1:6, 6:3, 1:6
Zwycięzca	6.	7 października 2007	Metz	Twarda (hala)	Andy Murray	0:6, 6:2, 6:3
Finalista	7.	15 czerwca 2008	Warszawa	Ceglana	Nikołaj Dawydienko	3:6, 3:6
Zwycięzca	7.	13 lipca 2008	Båstad	Ceglana	Tomáš Berdych	6:4, 6:1
Zwycięzca	8.	15 lutego 2009	Costa do Sauipe	Ceglana	Thomaz Bellucci	6:3, 3:6, 6:4
Zwycięzca	9.	22 lutego 2009	Buenos Aires	Ceglana	Juan Mónaco	7:5, 2:6, 7:6(5)
Zwycięzca	10.	6 lutego 2011	Santiago	Ceglana	Santiago Giraldo	6:2, 2:6, 7:6(5)
Zwycięzca	11.	14 kwietnia 2013	Casablanca	Ceglana	Kevin Anderson	7:6(6), 4:6, 6:3
Zwycięzca	12.	28 lipca 2013	Umag	Ceglana	Fabio Fognini	6:0, 6:3
Finalista	8.	27 lipca 2014	Umag	Ceglana	Pablo Cuevas	3:6, 4:6
Finalista	9.	28 września 2014	Shenzhen	Twarda	Andy Murray	7:5, 6:7(9), 1:6
Finalista	10.	26 października 2014	Walencja	Twarda (hala)	Andy Murray	6:3, 6:7(7), 6:7(8)
Finalista	11.	26 lipca 2015	Båstad	Ceglana	Benoît Paire	6:7(7), 3:6

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy w finale	Wynik finału
Finalista	1.	29 kwietnia 2001	Barcelona	Ceglana	Fernando Vicente	Donald Johnson Jared Palmer	6:7(2), 4:6
Zwycięzca	1.	11 stycznia 2004	Ćennaj	Twarda	Rafael Nadal	Jonatan Erlich Andy Ram	7:6(3), 4:6, 6:3
Finalista	2.	1 maja 2005	Estoril	Ceglana	Juan Ignacio Chela	František Čermák Leoš Friedl	3:6, 4:6
Finalista	3.	24 lipca 2005	Stuttgart	Ceglana	Mariano Hood	Sebastián Prieto José Acasuso	6:7(4), 3:6
Zwycięzca	2.	27 kwietnia 2008	Monte Carlo	Ceglana	Rafael Nadal	Mahesh Bhupathi Mark Knowles	6:3, 6:3
Zwycięzca	3.	15 lutego 2009	Costa do Sauipe	Ceglana	Marcel Granollers	Lucas Arnold Ker Juan Mónaco	6:4, 7:5
Finalista	4.	8 listopada 2009	Walencja	Twarda (hala)	Marcel Granollers	František Čermák Michal Mertiňák	4:6, 3:6
Finalista	5.	15 listopada 2009	Paryż	Twarda (hala)	Marcel Granollers	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	3:6, 4:6
Zwycięzca	4.	15 stycznia 2011	Auckland	Twarda	Marcel Granollers	Johan Brunström Stephen Huss	6:4, 7:6(6)
Zwycięzca	5.	6 stycznia 2013	Brisbane	Twarda	Marcelo Melo	Eric Butorac Paul Hanley	4:6, 6:1, 10–5
Finalista	6.	7 maja 2017	Estoril	Ceglana	David Marrero	Ryan Harrison Michael Venus	5:7, 2:6

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

     NH, turniej nie odbył się

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-30]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-30]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-30]  (ang.).