Wikipedysta:Agwjkl/brudnopis

to nw szczerze dokad wcisnac: We wrześniu 2023 EBU zapowiedziała rozpoczęcie sprzedaży biletów przed okresem bożonarodzeniowym^[1]. Pierwsza transza biletów na koncerty trafiła do sprzedaży 28 listopada. Ceny biletów wahały się od ok. 145 do 3795 koron szwedzkich^[2][3]. Oficjalnym partnetem sprzedaży była firma Ticketmaster^[4].

Po raz kolejny kierownikiem wykonawczym ze strony Europejskiej Unii Nadawców (EBU) został Martin Österdahl. W czerwcu 2023 nadawca SVT opublikował nazwiska rdzeniowej grupy odpowiedzialnej za organizację konkursu; na producentów wykonawczych wyznaczono Ebbę Adielsson oraz Christela Tholse Willersa^[5]. We wrześniu 2023 dopełniono listę realizatorów: głównym producentem konkursu został Christer Björkman, a producentem widowiska – Per Blankens^[6]. Współpracowali z nimi Tobias Åberg, Johan Bernhagen, David Wessén, Mats Lindgren, Madeleine Sinding-Larsen i Linnea Lopez^[7][6]. Scenariusz konkursu przygotował Edward af Sillén we współpracy z Danielem Réhnem^[8].

Partnerem prezentacyjnym konkursu po raz kolejny został producent kosmetyków do włosów Moroccanoil(inne języki), jako część pięcioletniego kontraktu podpisanego przez firmę z EBU. Oficjalnym partnerem edycji po raz kolejny została branża likieru Baileys^[9], a oficjalną linią lotniczą – linia EasyJet^[10]. Po raz pierwszy partnerem konkursu została firma rejsowa Royal Caribbean Cruises^[11]. Oficjalnym partnerem rozrywkowym konkursu ponownie została aplikacja TikTok, za pomocą której upubliczniono m.in. nagrania z prób^[12].

W listopadzie 2023 EBU ogłosiła, że kolejne konkursy będą miały uniwersalny hasło United by Music (tłum. Zjednoczeni przez muzykę), czyli hasło przewodnie 67. Konkursu Piosenki Eurowizji (2023), ze względu na chęć umocnienia marki konkursu. Jednocześnie ujawniono, że rozpoczęto prace nad unikatowym konceptem wizualnym^[13], który ostatecznie zaprezentowano 14 grudnia^[14]. Projekt autorstwa agencji Uncut i Bold Scandinavia przedstawia wielobarwne pasy ułożone w rytm korektorów graficznych o różnych sekwencjach. Motyw otrzymał przydomek eurowizyjnych świateł (ang. Eurovision lights) i jest również zainspirowany zjawiskiem zorzy polarnej^[15]. Jeden z autorów wizualizacji uznał, że celem projektantów było „użycie czystych, prostych gradientów jako podstawowych elementów do stworzenia tożsamości Eurowizji, która jest jasna, nowoczesna i przyszłościowa”^[14].

19 grudnia zaprezentowano projekt sceny konkursowej autorstwa Floriana Wiedera, który stworzył projekt sceny na konkursy w 2011, 2012, 2015, 2017, 2018, 2019 i 2021; we współpracy z Fredrikiem Stormbym, który pracował nad scenografiami konkursów w 2013 i 2016^[16][17]. Scena konkursu składa się z centralnej struktury pośrodku hali otoczonej publicznością z każdej strony, co według kierowniczki wykonawczej ze strony szwedzkiej telewizji „daje [producentom] nieskończone możliwości stworzenia wyjątkowych przestrzeni i wrażeń zarówno dla uczestniczących artystów, jak i gości”^[18].

Przed każdym występem konkursowym zostanie pokazany krótki, ok. 40-sekundowy filmik (tzw. pocztówka). Każda pocztówka składała się z materiałów nakręconych przez uczestniczących artystów w „trybie selfie”, ukazujących samych artystów i reprezentowany przez nich kraj. Na każdym nagraniu wykorzystane zostaną także archiwalne nagrania występów poprzednich reprezentantów danego kraju. Nowy sposób realizacji pocztówek miał na celu zmniejszenie śladu węglowego produkowanego podczas realizacji konkursu^[19].

Po finale konkursu w 2023 rozpoczęły się spekulacje dotyczące prowadzących konkurs. Zwycięzca konkursu w 2015, Måns Zelmerlöw, początkowo wyraził chęć zostania prowadzącym^[20], lecz później powiedział, że nie otrzymał od szwedzkiej telewizji zaproszenia, sugerując, że organizatorzy chcą „wypróbować coś nowego”^[21]. Pod koniec listopada pojawiły się doniesienia jakoby konkurs miała prowadzić Gina Dirawi^[22].

5 lutego 2024 roku ujawniono, że wszystkie konkursowe koncerty poprowadzą: kanadyjska piosenkarka pochodzenia szwedzkiego Malin Åkerman oraz szwedzka prezenterka telewizyjna Petra Mede, która również prowadziła konkursy w 2013 i 2016^[23][24].

11 marca EBU ujawniła zmiany w formacie konkursu: producenci zadecydowali, że w celu zapewnienia „bardziej sprawiedliwych warunków gry w finale”, przedstawiciele krajów tzw. „Wielkiej Piątki” (tj. Francji, Hiszpanii, Niemiec, Wielkiej Brytanii i Włoch) oraz gospodarza (Szwecji) wystąpią w półfinałach, do których przydzielono ich jako głosujący. W związku z tym, że dzięki tej zmianie każdy utwór zostanie zaprezentowany na żywo przed finałem, zadecydowano również, że głosowanie w finale rozpocznie się na początku koncertu. Aby ułatwić głosowanie widzom z krajów nieuczestniczących, w których konkurs odbywa się w „niekorzystnych” godzinach, rozpoczęcie głosowania tzw. „reszty świata” zaplanowano na niedługo po zakończeniu zorganizowanej na dobę przed każdym z koncertów próby generalnej^[25][26].

Losowanie przydzielające poszczególne kraje do półfinałów odbyło się 30 stycznia 2024 w ratuszu w Malmö(inne języki). Podczas wydarzenia odbyła się także m.in. ceremonia przekazania insygniów miasta. Ceremonię poprowadziły: Pernilla Månsson Colt i Farah Abadi^[27][28]. Podobnie jak w poprzednich latach, wszystkie kraje uczestniczące, poza Wielką Piątką (czyli Francją, Hiszpanią, Niemcami, Wielką Brytanią i Włochami) oraz gospodarzem (Szwecją), zostały podzielone na tak zwane koszyki, a ich ułożenie było zależne od statystyk głosowania mieszkańców danych państw w poprzednich konkursach^[29]. Państwa zostały podzielone na dwa półfinały. Podział na koszyki został opublikowany 29 stycznia 2024^[30].

Oprócz podziału państw na poszczególne półfinały, w wyniku losowania ustalono również, w której połowie każdego z półfinałów mieli wystąpić reprezentanci poszczególnych państw oraz w którym mieli głosować finaliści^[31][32], w związku z nierówną liczbą państw występujących w półfinałach, EBU zadecydowało o tym, że 15 państw wystąpi w pierwszym półfinale (7 krajów w pierwszej a połowie, a w drugiej 8) oraz 16 państw w drugim półfinale^[31]. Z powodu zbiegu prób pierwszego półfinału równolegle z obchodami święta Jom ha-Szoa w Izraelu, EBU zgodziła się na automatyczne przydzielenie kraju do drugiego półfinału na początku ceremonii^[33].

16 kwietnia ogłoszono, że zostaną wprowadzone zmiany w układaniu kolejności startowej finału. Do tej pory uczestnicy zakwalifikowani do finału (z wyjątkiem kraju gospodarza, który od razu losował numer startowy) losowali połowę finału, w której wystąpią, na podstawie tego losowania organizatorzy układali kolejność startową. Od tego roku kraje, które awansują do finału mogą wylosować jedną z trzech opcji: pierwszą i drugą połowę (jak do tej pory) lub nowość – tzw. „wybór producenta”, który pozwoli producentom na umieszczenie takiego uczestnika w dowolnej pozycji startowej finału. W związku z tym ustalono, że 13 krajów wylosuje „wybór producenta”, natomiast po 6 krajów pierwszą i drugą połówkę. Zmiana ta ma na celu zwiększyć wpływ producentów na układanie kolejności startowej, a także zmniejszyć możliwość sytuacji, w której większość utworów o podobnym gatunku muzycznym, występuje w jednej połowie^[34].

Szczegółowa kolejność występów w półfinałach została ustalona przez produkcję i podana do wiadomości publicznej 26 marca^[35], natomiast pełna kolejność występów w finale została ustalona przez produkcję i podana do wiadomości publicznej 10 maja^[36]. 11 marca podczas zjazdu delegacji, kraj gospodarz (Szwecja) wylosował 1. pozycję w finale^[37].

Pierwszy półfinał otworzył występ pt. „United by Music” w wykonaniu byłych uczestników konkursu, którzy podczas niego wykonali swoje konkursowe utwory z poprzednich lat: Eleni Fureira, reprezentantka Cypru w 2018, wykonała utwór „Fuego”; Eric Saade, reprezentant Szwecji w 2011, zaśpiewał „Popular”. Występ zakończyła Chanel, reprezentantka Hiszpanii w 2022, wykonem „SloMo”^[38]. W ramach występów interwałowych wybrzmiały: medley utworów Benjamina Ingrosso, reprezentanta Szwecji w 2018^[39], składający się z piosenek „Look Who's Laughing Now”, „Kite” i „Honey Boy”, oraz występ Johnniego Logana, trzykrotnego zwycięzcy konkursu dla Irlandii (dwa razy jako wykonawca w 1980, 1987, raz jako autor w 1992), który zaprezentował cover zwycięskiej piosenki Loreen w 2012 roku, „Euphoria”^[40][41]. Według dziennika Aftonbladet początkowo miał on wystąpić w duecie z samą Loreen, lecz wycofała ona swój udział z interwału na kilka tygodni przed konkursem^[42].

Drugi półfinał konkursu otworzył wcześniej nagrany segment, w którym prowadzące Malin Åkerman i Petra Mede zaprezentowały parodię zeszłorocznej zwycięskiej piosenki „Tattoo”^[43]. W ramach występów interwałowych odbyło się m.in. wspólne śpiewanie dawnych zwycięskich piosenek, w ramach którego Charlotte Perrelli wykonała „Take Me to Your Heaven” – zwycięską kompozycję z 1999, Sertab Erener zaśpiewała swój utwór „Everyway That I Can”, który zwyciężył w 2003, a Elena Paparizou zaprezentowała „My Number One” z 2005^[39][44]. Podczas przerwy na głosowanie został wykonany również skecz zatytułowany „We Just Love Eurovision Too Much” w wykonaniu Petry Mede^[45], w którym gościnnie wystąpili: Perrelli, Sarah Dawn Finer pod postacią Lyndy Woodruff oraz Käärijä, reprezentant Finlandii w konkursie w 2023 roku, zaśpiewał swój konkursowy utwór „Cha Cha Cha”^[46]. Po poznaniu wyników wystąpili zwycięzcy konkursu w 1984 roku, Herreys^[47].

W trakcie otwarcia koncertu finałowego tradycyjnie odbyła się parada flag finalistów, naznaczona szwedzkimi hitami muzycznymi (mianowicie: Icona Pop feat. Charli XCX – „I Love It(inne języki)”, Ace of Base – „Beautiful Life”, Roxette – „The Look”, Lykke Li – „I Follow Rivers(inne języki)”, Axwell & Ingrosso(inne języki) – „Sun Is Shining(inne języki)”, ABBA – „Gimme! Gimme! Gimme! (A Man After Midnight)” i „The Winner Takes It All”). Po zakończeniu ostatniego występu zespół Alcazar wykona „Crying at the Discoteque”^[48]. Następnie został wyświetlony krótki filmik z dedykacją od zespołu ABBA – zwycięzców konkursu w 1974, po czym wybrzmiał cover ich zwycięskiego utworu „Waterloo” w wykonaniu innych zwycięzców: wyżej wspomnianej Perrelli, Caroli (zwyciężczyni konkursu w 1991) oraz Conchity Wurst (zwycięzca konkursu w 2014)^[49]. Ciąg występów interwałowych zakończyła zwyciężczyni poprzedniej edycji konkursu, Loreen, która zaprezentowała nowy singel „Forever” oraz zwycięską propozycję „Tattoo”^[50][51].

W dniach 27–30 kwietnia odbyły się pierwsze próby techniczne półfinalistów, zaś od 1 do 3 maja odbyły się drugie próby. Państwa automatycznie awansujące do finału (Wielka Piątka i gospodarz – Szwecja) miały swoje pierwsze próby 2, a drugie 4 maja. W czasie pierwszych prób każda delegacja miała przydzielone 30 minut, natomiast podczas drugich – 20 minut^[52].

Dzień przed każdym z kolejnych koncertów (6, 8 maja – półfinały i 10 maja – finał) odbyły się po dwie próby kostiumowe, z czego podczas jednej (tzw. próby jurorskiej) występy były oceniane przez jurorów i przyznane zostały punkty jurorskie. Natomiast w dni koncertów odbyły się próby generalne^[52].